Keek op de week (129)
Renate woont in: Frankfurt!
Marlou, Frank, Laura, Inge en Hilly gaven het goede antwoord. Lot heeft Laura als winnares bestempeld. Gefeliciteerd! Stuur je me een mailtje met je favoriete smaak en je adres?
Man heeft zenuwtic. Maakt met hoofd telkens wegwerpgebaar om lange pony die voor z’n ogen hangt, in nek te werpen. Die valt echter net zo rap weer terug.
‘Kun jij m’n haar niet knippen?’ vroeg Joris.
‘Je zegt het goed: níet knippen.’
Ik mag dan dingen die krom zijn recht kunnen praten, het talent iets recht afknippen is aan mij voorbij gegaan.
Echtgenoot ziet het door de eh…haren.
Voor me stond rode, vierkante doos op wielen. Stond reeds geruime tijd te wachten. Binnen bij kassa zag ik geen activiteit, dus toeterde ik. Geen reactie van auto voor me.
Stapte uit en liep naar bestuurdersraam.
‘Goeiemiddag. Gaan jullie zo nog rijden?’ vroeg ik.
Twee jonge blondines met paardenstaarten en glow-in-the-dark-gebitten keken me aan.
‘Bemoei je met je eigen! We zitten hier even te kletsen,’ snauwde bestuurster.
‘Dit is een tankstation, geen parkeerplaats.’
‘Dan heb je mooi pech gehad!’
Zei: ‘Blijf daar vooral staan.’ Draaide me om. Foeterde: verwende snotneus, smerige snol.
Stapte in, reed achteruit, passeerde Snol, en reed achteruit terug. Net niet tegen haar rode doos aan.
Achter haar sloot een nieuwe auto aan in de rij. Doos stond klem, tenzij ze bakken openhaardhout, voetballen, kranten en bloemen omver wilde rijden.
Snols raam gleed naar beneden. ‘Wat ga je doen?!’
‘Tanken. Dat doen mensen vaker bij een tankstation.’
‘Nou kan ik niet weg, stomme trut!’ schreeuwde Snol.
Manieren, manieren… ‘Mevróuw stomme trut,’ verbeterde ik haar. ‘Wij hebben niet geknikkerd.’
Roodgloeiend van woede, toeterend en met gestrekte middelvingers kon ze niets anders dan lijdzaam wachten tot ik bij kassa had afgerekend.
Domme blondjes. Ze bestaan nog.
Heerlijk, heerlijk, heerlijk.
We stopten tegelijkertijd. Ik hing fietsstuur over brugleuning, hij zette zijn elektrisch rijwiel op standaard erachter. Maakten een praatje.
‘Ik ben lid van een kerkelijke gemeente en fotografeer evangelische elementen in het landschap,’ vertrouwde man me toe. Eind zestig, zachtmoedige gelaatstrekken, en verwaaid wit haar dat hij probeerde te fatsoeneren.
Stonden we op uitgelezen locatie. Op brug voor ons stond met witgekalkte letters te lezen: “Anno 2009. Jezus vergeeft en geneest.”
Vroeg of elementen ook boerderijen mochten zijn.
Hij knikte.
Noemde er aantal op: ‘Alpha en Omega; Bid en werk; Dwaal ik, wacht u; en Eben Haëzer.’ Inclusief locatie waar hij boerderijen kon vinden. Attendeerde hem ook op Tel-uw-zegeningen-telraam in Polsbroek.
Kerel typte zich een tennisarm op z’n telefoon.
Dacht hij door mijn opsomming een gelijke gevonden te hebben?
Geestdriftig vroeg hij: ‘Wat vindt u van de bijbel?’
Discussies met onbekenden over geloof mijd ik doorgaans angstvallig. Evenals iemand stroop om de mond smeren want dat staat dwars op mijn karakter. Wilde man niet kwetsen, dacht nog tijdig aan wijze waarschuwing: Heer, zet een wachter voor mijn lippen, maar koos voor waarheid.
‘Boek is niet meer van deze tijd. Er staat in dat je je dochter mag verkopen. Dat is het laatste wat ik zal doen.’
Een diplomatiek antwoord. Ik wist niet dat ik het in me had.
Hebben nieuwe huisdieren! Om precies te zijn twintig stuks, en ze liggen in koelkast.
I kid you not.
Gekregen van Roos. Inclusief een vijfsterrenverblijf.
Volgende week mogen ze naar buiten. Het zijn…knuffelbijen!
Wordt vervolgd.
Zo jammer dat ik het rode doos tafereel niet in d’n lijve heb moge aanschouwen….. ik was niet meer bijgekomen…..
Maar de opvoeding van de vele jongeren blijft behoorlijk in gebreken, ze weten niet eens meer wat het is om op hun beurt te wachten, ze denken dat de wachtrij niet voor hun is en meteen als eerste aan de beurt zijn.
Ot. Je verzoekje is gedraaid in de show.
Het programma is beluisteren op de pagina “Bank’s Radio”