Drie Denen en een Fries

Begin jaren ’80 werkte ik in een hondenkennel. 

Uit het schuurtje klinkt een kermend gehuil. Ik verschuif de grendel, gooi de deur open en zoek dekking tegen de buitenmuur. Drie grijze lijven buitelen over elkaar heen om mij als eerste te begroeten. Met mijn ogen en lippen stijf dicht, wordt mijn gezicht afgelebberd door de tongen van drie Deense doggen.

Vanaf de eerste seconde klikte het naadloos tussen de beesten en mij. Iets wat ik van de stalknecht niet kan zeggen. Hij begroet mij, het hondenmeisje, amper en trakteert me op selectieve zwijgzaamheid. De stalknecht heet Sjors, ik noem hem Sjimmie.

Alleen omdat hij zes volbloed merries verzorgt, heeft hij drukte. De paarden zijn een stel chagrijnen en hun karakter is net zo koud als het eiland waar ze vandaan komen. Steevast staan ze te trappelen om schoppen uit te delen. Sjimmie mag zijn knollen houden.
Geef mij Nonne maar, de langharige Fries van de buurman. Hij oogt ruig en is lief. Soms borstel ik hem, of maak een ritje op ‘m door het weiland. De staljongen haalt er zogenaamd zijn neus voor op; ik weet wel beter.

Op een dag breken twee valse krengen uit de palissade, en vliegen holderdebolder tegen de dijk op. Sjimmie springt op zijn fiets, maar kan in paniek zijn sleuteltje niet vinden.
De buurman wenkt mij. Hier, neem Nonne!
De stalknecht holt dankbaar op hem af, maar de buurman wijst nadrukkelijk naar mij.
Ik ben bang en blij tegelijk. Zonder aansporingen spurt Nonne de weg op alsof hij geleid wordt door een inwendige Tomtom.

Het is een hele optocht die zich tegen de richting van het verkeer beweegt: twee briesende IJslanders, een vurige Fries met een vliegende Hollander op zijn rug, en drie luid blaffende Denen. Automobilisten kijken in verwarring achterom.

De IJslandse merries kloeken samen uit angst voor drie malende betonwagens. De knipperende ogen van de hengst doen de rest.

De terugkeer is een belevenis. Eventjes voel ik me de eigenaar van een half circus; alleen de fanfare ontbreekt.
Na afloop laat ik me voldaan van de Fries afglijden: ik schuif over zijn rug naar achteren, en gebruik zijn dikke billen als glijbaan. Zachter landen kan bijna niet. Bijna. Want van pure liefde word ik omver gelopen door de Denen. Ik ben er ondersteboven van, en val met gestrekte armen voorover in de bagger.
Bemind worden heeft duidelijk een keerzijde.

62 gedachten over “Drie Denen en een Fries

  1. Kromme reflectie

    zij die op anderen neerkijken
    zelfs
    al zitten ze niet op een paard

    houden allicht
    voor meer dan schoonheid de ogen dicht

    de spiegel waarin ze
    hun goddelijkheid zien
    is zonder twijfel geen fluit waard

    Lenjef 🙂

  2. Dapper hoor…. ik zou al afhaken bij de Deense Doggen! Bij een liefkozing van zo’n kolos ben ik in no-time “de onderliggende partij” en dan kan dat nog maar het best in de modder zijn, op een stenen ondergrond is het nog veel pijnlijker.
    Hoe mooi ook die Friezen, ik zou jouw dappere staaltje zelfs niet overwegen!

    • Daarom ging ik ook altijd met mijn rug tegen de muur staan 😉 Maar ik wist niet dat hun liefde zo diep zat…
      Friezen zijn een heel betrouwbaar ras. Ik zou er best twee willen hebben. Friese paarden dan, hè?

  3. Alles heeft een prijs. Dit keer was de prijs een modderbad. 😀
    Ik vond het een super leuk verhaal om te lezen.
    Die Denen hahaha ik leef met een Deense samen. Toen ik de titel zag dacht ik eerst even dat het over mensen zou gaan.

  4. Wat een heerlijk verhaal. Het leest als een sprookje met die lieve Mirjam in de hoofdrol. Met jou deel ik je bewondering voor die prachtige zwarte Friezen. Van die Deense honden lust ik geen brood, maar dat ze het spektakel compleet maakten kan ik me levendig voorstellen 🙂

      • Ik hou niet van honden die niet geleerd hebben om met hun tong ongevraagd over je gezicht te lebberen 🙂

  5. Bemind worden heeft inderdaad duidelijk een keerzijde, toch al ik je hele verhaal mag geloven.
    Jij hebt dus op een blauwe maandag ook nog in een kennel gewerkt? Dat lijkt me leuk om doen, alleen mag je dan niet met je gezicht in de modder terecht komen hihi.
    Nu ja, je kan er wel lacherig om doen, maar leuk is het niet. Gelukkig heb je er niets bij gebroken!
    OT: je plaatste hier knappe foto’s bij Kakeltje!

    • De foto’s heb ik geleend van internet, Gerda 😉
      Ik heb twee jaar in de hondenkennel gewerkt. Begonnen als stage en daarna blijven hangen.
      Het was leuk werk maar ik verdiende een schijntje. Maar het was een leerzame tijd!
      groetjes Kakel

      • Goh Kakeltje, of je ze nu van het internet plukte of zelf maakte, het blijven mooie foto’s.
        En wat een schitteren werk deed je daar, vooral als je er bijna niets mee verdiende… het strekt je tot eer!

  6. Haha Mirjam, wat een leuk verhaal. Lekker pûh voor Sjimmie!
    Wat leuk om daar gewerkt te hebben. Dieren zijn zo eerlijk hé? Nientje was ook altijd zo blij als hij me zag.
    Zat meestal all over die blijdschap.
    Liefs, Narda

    • Ik heb er twee jaar gewerkt. Die bazin heb ik voor geen cent gemist, maar sommige honden wel.
      Ze fokte Bedlington terriers. Geen ras waar je op straat mee gezien wil worden, haha. Maar die drie Deense doggen…Zo jammer dat ik ze niet af en toe even mocht uitlaten. En ze zorgde niet goed voor ze. Het ging me echt aan mijn hart!
      Liefs en een knuffel

  7. Een Dog is wel een lieve hand, maar gelijk zoveel hond.
    Sjors en Sjimmie waren wel vrolijker.
    De buurman heeft verstand van zaken, missie geslaagd en dan door je liefde door het slijk gehaald. Hans

  8. Dat is een verhaal naar mijn hart, je bent een echte heldin Mirjam!
    Je weet dat ik ook van Friezen houd en zeker ook van honden!
    Die Sjimmie had het nakijken, goed van buurman dat hij jou bedoelde!

    • Honden en paarden zijn ook zo’n leuke combinatie. Je kan echt op ze rekenen.
      Ik heb ze echt gemist toen ik ergens anders ging werken!
      Fijn weekend,
      liefs Kakel

  9. Alles heeft zo zijn keerzijde, ook al kan ik er aan dit verhaal geen een ontdekken. Wat leest dit geweldig weg zeg <3 Echt te awesome! Sjimmie de smiecht zal nooit weten hoe het is om door dieren bemind te worden. Die liefde kan je niet afdwingen.

  10. Ja als halve Fries doet me het deugd dat je voorkeur gaf aan de Friese volbloed.
    Wat een mooi verhaal. Al moet ik zeggen dat ik dat gelebber van die dogs niet echt smakelijk vind hoor. Pff mijn schoonzusje had er een, zat altijd met mijn hand boven mijn kopje want als die gingen schudden vlogen de vlokken door de kamer.

    • Ben jij een halve Fries? Nou lees ik al zo lang bij je, en heb je toch nog een nieuwtje voor me 🙂
      Dat gelebber vind ik ook niet fris. En ze kwijlen wat af, ja.
      Haha, je zat met je hand boven je kopje. Ik snap helemaal hoe je het bedoelt.
      Ze mochten ook niet bij de fokster in huis komen, hoor. Eigenlijk hadden die beesten geen leven daar. Ik voelde me schuldig toen ik ergens anders ging werken.
      Fijn weekend!

  11. een keerzijde..je kan niet alles hebben Mirjam..

    drie Denen, twee Ijslanders en een Fries..

    ik dacht even dat komt nooit goed..

    voor mij heb je hier wel een lintje verdiend ,!

    groeten

  12. Een verhaal om van te genieten .Ik zou het je niet nadoen ,ben veel te bang voor paarden .Maar vind ze wel heel mooi hoor dat dan weer wel !

    • Je hoeft niet per se op een paard te zitten om ervan te genieten!
      Als ik als meisje geen rijlessen had gekregen, had ik het vast ook niet gedurfd.
      Groetjes Kakel

  13. Een goed en leuk geschreven bloedstollend verhaal, waarin jij de hoofdrol hebt Mirjam. Ik heb tot mijn 22e in Leeuwarden gewoond, dus zit hier een beetje te glimmen van trots.

    • Dus je bent een Fries! Ik heb – lang geleden – twee keer de Elfstedentocht gefietst. Tijdens Pinksteren en zwart, want beide keren waren alle kaartjes verkocht.
      Mensen klagen altijd dat het er zo waait. Ik heb pas gefietst áls het gewaaid heeft 😉 Het is een prachtige provincie.
      Groetjes Kakel

      • Nee hoor Mirjam, ik ben geboren in Alkmaar, maar heb het grootste gedeelte van mijn jeugd in Leeuwarden gewoond.

    • Je hart ging er even wat sneller van kloppen 😉
      Daar is bij het zien van een Fries paard weinig voor nodig. Ze zijn zo prachtig!

      • Nee, nooit een nare ervaring. Maar paarden zijn groot, en honden (kunnen) blaffen. Da’s net zo erg als bijten, bijna dan.

    • Hij lachte me natuurlijk uit! In mij laaide een primitieve vijandigheid op maar ik wilde mijn dag niet door hem laten vergallen. Ik was wel van plan hem – mocht het nodig zijn – aan het voorval te herinneren. Tenslotte hebben Nonne en ik de paarden ongeschonden teruggebracht 😉 Alhoewel…het overkwám me meer!

  14. Jaaaaaaaaa het doet het weer!!!

    En jij ook……….een lach op mijn gezicht getoverd, dank je wel.

    En denen…. mooier ras bestaat er niet, dat wij ze niet hebben en waarom niet, snap jij wel.

    -x-♥

    • Bij mij doet-ie het niet ;-(
      Ik heb mijn eigen e-mailadres ingevoerd en er gebeurde noppes.
      Nou ja, jij bent in ieder geval weer even blij <3
      Denen...man, wat kunnen die vreten. Maar lief dat ze zijn.
      Dat was het enige nadeel toen ik wegging bij de kennel: ik kon ze niet mee naar huis nemen.
      Ik weet zelfs hun namen nog: Ytse, Yvette en Donna.
      Liefs xxx

  15. Vol vaart en spanning geschreven, had voor mij gevoel nog wel iets langer gekund, maar wat een avontuur hé! 😀
    Heb je nog beetje een held gevoeld die dag? En wat zei Sjimmie/Sjors?
    Zeer mooi beeldend! (Y)

    • Hoi Michiel,
      Het verhaal heb ik juist ingekort omdat het wat aan de lange kant was.
      Sjimmie stond met gebalde vuisten in zijn overall op me te wachten.
      Het was zowel geruststellend dat ik “zijn” paarden ongeschonden terugbracht als een aderlating.
      Na de val waren mijn gezicht en kleren drijfnat. Sjimmie heeft me hardop staan uitlachen. Ik zin hem keihard om de oren te slaan, maar om mijn dag te laten bederven, was meer nodig!
      Groetjes Kakel

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *