Keek op de week (219)

In plaats van kunstboom tuigden wij Rosa op. Alleen voor foto. Hond vond er geen pest aan.

Gaf in polder bal terug die hond van jager had verloren. Kerel droeg gevechtstenue maar geen geweer. Gemiste kans; had in loop graag een u-vorm gevouwen. Vind kerel een hufter maar daar hoeft zijn hond niet onder te lijden.
Jager keek van Rosa naar mij. ‘Bent u die vrouw die ik een keer heb geholpen toen uw hond achter een zwaan aan ging?’
Wat je geholpen noemt. Hij maakte me er op attent dat deze overtreding me 500 euro kon kosten, en drong aan Rosa op te leiden tot jachthond want ze had ‘beslist talent.’ Daarbij keek hij me aan alsof hij mij grote dienst bewees. Verwachtte hij een medaille?
‘Bent u die man die tegen me zei dat ik een stevig pak slaag nodig had?’
Dat was nadat ik hem bekritiseerde omdat hij zijn labrador een trap gaf omdat dier – afgeleid door Rosa – niet snel genoeg doorliep.
Jager en ik wisselden blikken van verstandhouding.
Gesprek was meteen ten einde.

Stond in Appie bij zelfscanner.
‘Moet je zien,’ zei buurman op links. ‘Jouw scanner is versierd.’ Hij wees naar zilverkleurige slingers met rode kerstballen die scherm opleukten, en schaterde: ‘Die van mij is weer kaal. Het enige leuke aan feestdagen vind ik de versiering.’ Buurman is baas van labrador Puck, en altijd in voor grap en grijns.
Ganse versiering was mij ontgaan.
‘Zullen we ruilen?’ stelde ik voor. Was kwestie van boodschappenmandjes verhuizen.
Baas – warrig grijs haar en pretogen – keek me ongelovig aan, lachte, en zei: ‘Ja, laten we dat doen!’
We ruilden van plek, en betaalden.
‘Als jij mij eerst door poortje laat gaan,’ zei Buurman, ‘en daarna jouw kassabon scant, doe ik alsof ik het poortje voor jou openhoud.’
Hekje zwaaide open. Baas pakte het vast en maakte een buiging. Proestend liep ik langs. Het was net een toneelstuk. Schaterend liepen we naar buiten.

Pakte pak knäckebröd. Joris heeft liefst per vier stuks verpakt in plastic. (‘Blijven ze knapperiger.’ ‘Niet zeuren, dooreten!’) Ik koop pak met louter losse. Scheurde plots verpakking kapot: alle knäckers in gruzelementen op grond. Keek naar Joris.
Hij draaide zich om en verliet dubbelgevouwen van het lachen de keuken.
‘Ik veeg de kruimels op en gooi alles in jouw kant van het bed!’ dreigde ik.
Man lachte nog harder.
Had hij maar gezegd: ‘Dat durf je toch niet.’

Tegen pergola hing kleine bonte specht. Schuchter keek hij naar vogelpindakaaspot en omgeving. Hipte omhoog en omlaag, en landde na lang aarzelen op aanvliegplaats. Joris had ’s ochtends verse pot opgehangen die voor ¾ was leeggegeten. Specht moest diep in pot duiken om te kunnen happen. Honger gaf doorslag. Met gevuld buikje vloog specht weg. Zonnestralen deden zijn rode veren glanzen.
Mooiste versiering vliegt door de lucht.

Een hoopgevend citaat om 2026 mee te beginnen:
Some believe it is only great power that can hold evil in check, but that is not what I have found. It is the small everyday deeds of ordinary folk that keep the darkness at bay. Small acts of kindness and love.
J.R.R. Tolkien – The Hobbitt, 1987.