(Billie is enig in zijn soort, dus is dit logischerwijs ‘t tweede stúkje over Billie.)
Op vrijdag is hij in Utrecht opgenomen en wegens nierfalen aan een soort dialyse gelegd.
Zondag wilde Billie niet eten. Dat moet echter wel want zijn lichaam heeft dringend behoefte aan een specifiek eiwit. Als razende Roelanden rijden z’n baasjes naar Utrecht en weten hem te verleiden tot het eten van (jawel!) een hele Rodiworst.
Maandag is zijn toestand stabiel, en wordt Billie van de dialyse gehaald. Nu is het wachten tot zijn eigen nieren het weer gaan overnemen. Maar gaan ze dat ook doen? En zo ja, voor hoeveel procent? Tot nu toe heeft geen arts kunnen achterhalen waarom Billie problemen met zijn nieren heeft. Is het ‘gewoon’ acuut falen?; is het de bijwerking van een medicijn?; een auto-immuunziekte? Zoveel vragen en geen antwoorden.
Het allerbeste nieuws is dat Billie volkomen zichzelf blijft.
Zijn speeltje Kong (van rubber, ach ja) werd vrijdag samen met Billie op de IC gelegd.
“Maar,” zegt de dierenarts op maandag tegen Vriendin “hij kíjkt er zo zielig naar.”
“Huh…zíelig?” zegt Vriendin, “welnee, hij neemt een loopje met jullie, kijk maar.”
“Billie!” roept ze naar ‘m.
Billie kijkt naar Vriendin. Kong ligt binnen bijtbereik.
“Billie… één ….” Billie loert van Vriendin naar speeltje.
….twee…..” Billie kijkt van speeltje naar Vriendin en weer terug
…..DRIE!” En…tjakka! Billie hapt vergenoegd in Kong. Vriendin kijkt ernaar en straalt erbij.
“Zie je?” zegt ze tevreden, “da’s nou alles!”
“Ongelofelijk,” zegt de dierenarts, “wat een rasartiest!”
Na vertrek van de baasjes, heeft Billie over aandacht niet te klagen, want iedere dierenarts die Billie heeft onderzocht, wil dat spelletje met eigen ogen zien.
“Het is zo raar,” zegt Vriendin door de telefoon “als je alleen naar Billies kop kijkt, dan is ’t gewoon zo helemaal Billie. Zie je helemaal niks aan ‘m en zouden we ‘m zó graag mee naar huis nemen, maar ja, als je dan de rest van zijn lijf ziet, dan is ie zó ziek… heel zijn lichaam zit vol met vocht, vooral bij zijn lymfeklieren… en ze durven geen biopsie te doen uit angst voor infecties…
Een tijdje zeggen we niets.
“’t Is wel sterk van Billie dat ie zo speels blijft,”zeg ik dan. “zelf legt hij ‘t bijltje er nog niet bij neer.”
“Ja… dat is ook wel zo….”
“Nou…ik hoop dat je wat kan slapen vannacht,” wens ik Vriendin toe.
“Ja, jij ook,” ginnegapt ze.
We hangen op. En we wachten.
