Kindlief moet ik kort houden. En Manlief Bella ook. Mevrouw Konijn heeft een eeuwig doorgroeiend gebit, en knaagt van ganser harte aan alles wat los en vast zit. Telefoonkabels en dikke snoeren? Laat Bella niet lachen! Alles hapt ze even heerlijk weg. Lief heeft van diepe droefenis alle stroomkabels  weggewerkt in plastic pijpjes en zelfs die pijpjes zijn niet veilig. Hier…moet je zien hoe de plastic dopjes zijn aangevreten.

Laat Man niet merken dat ik deze foto gepost heb, want het nemen ervan leverde al een boze blik op.
Sinds alle snoeren weggewerkt zijn, gaat Bella’s voorkeur uit naar onze houten plinten, maar daar heb ik een dikke stok voor gestoken. ‘Als jij mijn huishouden sloopt,’ dreigde ik, ‘bind ik je vast in het Loetbos.’ Dat maakte diepe indruk, want het regende en als Bella iets verfoeit is het natte poten. Ochtenddauw over de tuinplantjes? Dan kijkt ze ’t liever nog ff aan voor ze naar buiten gaat. Dus een nat bos? Bella dacht het niet.

Begaan met haar knaaglot, kocht ik een royale knaagsteen. Dat ik haar daar zó’n ontzettend groot plezier mee zou doen. Niet als knaagsteen, nee als stressbal. Opgesloten in haar hok (een mens wil ook weleens rust) laat ze dat ding alle hoeken van haar hok zien.

Nu wilden wij wilde Man graag een nieuwe tv. Manliefs wil is wet als ik niet thuis ben dus die tv die kwam er. Dat ding zat kreukvrij verpakt met meterslang knoeihard bijtkarton. Dankbaar gebruikt Bella deze als nepplint. Het is een hartenlust haar tevreden op een houtje te zien knagen. ‘Straks,’ zegt Manlief ‘zijn die neppers op en gaat ze verder met de echte. ‘Niet waar,’ zei ik ‘Het Loetbos… en het regent.’ Wees eerlijk: wanneer regent het nou NIET?

Aangenaam! Ontmoet Bella, ons cute and crazy huiskonijn. Ze heeft een fluwelen oogopslag die de indruk wekt dat ze een konijn met verfijnde manieren is, maar laat je door dat loeder niet in de luren leggen.

Tot voor kort stond Mevrouw Konijn doodsangsten uit voor de stofzuiger. Zodra ik met dat ronkende beest in haar nabijheid kwam, stampte ze loeihard met haar achterpoten om haar soortgenoten in het wild te waarschuwen, en zocht daarna pijlsnel dekking onder een laag meubelstuk. Hysterisch probeerde ze daaronder een gat in de grond te graven.

Omdat die graafwerkzaamheden niet ten goede komen aan het kleed, sloot ik Bella op in haar hok, klepje dicht en zuigen maar. Na afloop gaf ik haar een lekker verstandig knaagdierensnoepje en voila! het leed was geleden. Tot voor kort.

Ineens begon het er verdacht veel op te lijken dat Bella de stofzuiger als haar nieuwe huisvriend beschouwde. Zodra ik ‘t stofmonster uit de kast sleurde, holde mevrouw verheugd naar haar hok, en ging bedelend in de klepopening zitten.

Bleef het daar nou maar bij, maar inventief als ze is, begon ze op haar manier kunstjes te doen. Ze holde brommend rond de tafel, gooide haar achterpoten in de lucht, perste er pontificaal een keutel uit en sprintte naar haar hok. Ze wist niet hoe snel ze bedelend op het klepje moest gaan zitten. ‘Ach, kijk toch eens, hoe lief!’ kirde Kind.

Lief? Eerder gehaaid. Het lijkt er steeds meer op dat Bella in Huize Kakelbont de brokjes uitdeelt, want zodra ze trek krijgt, gaat ze mooi zitten. Hebben wij Bella nou afgericht of zij ons?

Er komt simpelweg geen eind aan het knaagvandalisme van Bella. Soms ben ik in staat om haar vastgebonden in het Loetbos achter te laten. Gisteren moest zelfs de bovenverdieping eraan geloven. In een onbewaakt ogenblik – ik hing de dweilende huisvrouw uit – is madam de trap naar boven opgeklommen. Ja, je leest het goed.

De computerkamerdeur stond op een kier en wij zijn door het oog van de naald gekropen; op een haar na aan de dood ontsnapt. Zij knaagde links en rechts gapende gaten in enkele kabels, maar mensen, mensen, als door een wonder bleef de computer gespaard. Wat ze wel gesloopt heeft, wil je niet weten. Oh, je wilt het wel weten? Nou goed dan: een verlengsnoer, het elektrisch kacheltje en… de kabel van de printer.

Na het vaststellen van haar daad, kon Bella geen kant op, op de overloop. Ik kon haar zo in de houdgreep nemen. Zo probeerde me te intimideren door met haar achterpoten te PATS!en maar daar trapte ik niet in. Zo’n doetje ben ik nou ook weer niet.

Het is dat ik zo’n sterk karakter heb en zeer stevig in mijn schoenen sta (ahum), anders had ik mevrouw Konijn met één flinke zwieper zó de trap af gemept. Maar ja, tijdens zo’n sterk moment leer je ook je eigen zwakte kennen. In dit geval is dat…mijn zwak voor Bella…