‘Lieverd, ogen dicht en handen open.’
Mathilde slaakt een kreet van verrassing en voelt goedkeurend hoe licht het cadeautje is dat haar man op haar handen legt. Ze opent haar ogen en het doosje, en laat de zilveren ketting door haar vingers glijden. Onderaan hangt een groot blauw oog in zilver gevat.
‘Hij is práchtig!’ zegt ze bewonderend.
‘Voor jou is alleen het beste goed genoeg,’ zegt Jonathan terwijl hij de ketting uit haar handen pakt. Hij hangt hem om haar nek en fluistert: ‘Dit is het Boze Oog. Het zal je overal tegen beschermen. Beloof me dat je hem altijd zult dragen.’
‘Heb je zin nog een filmpje te pakken in de stad?’ vraagt hij na het avondeten.
‘Nee,’ zegt Mathilde, ‘ik geloof dat ik verkouden word. Ik ga vanavond vroeg naar bed.’
‘Wil je dat ik thuis blijf?’
‘Nee joh, ik red me wel. Geniet van je vrijdagavond.’
Eerst voelde Mathilde zich schuldig dat ze Jonathan weigerde te vergezellen maar dat gevoel verdwijnt snel. Nauwelijks ligt ze op bed of ze krijgt zware koortsaanvallen. Haar nachtkleding en lakens plakken klam aan haar lijf. Ze kan nauwelijks helder denken. Het lijkt of haar hersenen levend gekookt worden.
‘Levend gekookt,’ hoort ze iemand zeggen. Of is ze het zelf?
Er fladdert een gedachte door haar hoofd. Een belangrijke gedachte; maar als ze hem wil overdenken is-ie weg.
Ik heb kou nodig! denkt ze.
Oververhit komt ze overeind. Haar longen maken het geluid van knisperende herfstbladeren. Elke beweging die ze maakt doet pijn.
Met moeite haalt ze de rand van het bad, laat zich erin vallen en draait de koudwaterkraan open.
Wat mankeer ik toch? denkt ze. Ik ga sneller achteruit dan toen ik in de vakantie malaria kreeg…
In cocktailbar de Roze Panter kust Jonathan begerig de nek van Jeanine.
‘Hoe gaat het met je vrouw?’
‘Toen ik wegging baadde ze al in het zweet,’ fluistert hij haar toe. ‘Ze gaat hard achteruit. Het kan ineens gebeurd zijn.’
Hij wenkt de ober en bestelt een fles champagne. ‘De beste die u heeft. Wij hebben iets te vieren!’
Mathilde houdt haar hoofd zo onder water dat alleen haar neus en mond erboven uitsteken. Door de kou kan ze beter nadenken.
Vanochtend voelde ik me uitstekend; zelfs nog toen ik thuis kwam uit m’n werk. En nu…
Het is alsof ik niet meer de baas ben over mijn eigen hoofd. Alsof iets of iemand me in zijn macht heeft.
‘Het is de ketting,’ fluistert ze hardop. ‘Het is de ketting!’
Kerkklokken strooien hun eerbiedige klanken over de begraafplaats. Een jonge vrouw in stemmig zwart huilt of haar leven ervan afhangt.
Mathilde legt troostend een hand op de arm van de haar onbekende vrouw. ‘Waar kende je mijn man van?’ vraagt ze vriendelijk.
‘Ik ben Jeanine. Ik ben…ik was…ik was de secretaresse van je man,’ snottert ze.
‘Ik kan het zelf ook nauwelijks bevatten,’ zegt Mathilde meelevend. ‘Hij ging zo hard achteruit. Het was ineens gebeurd.’