Keek op de week (174)

Boerderij Cabauw

Fietste weer langs ooievaars in Cabauw. In lange broek want het was weer herfst.
Riep naar boven: ‘Houden jullie de eitjes warm? Zojuist getrakteerd op hagelbui.’
Vogels gaapten. Of deden ze bek open om drommen muggen naar binnen te laten vliegen?

Wandelde op smal pad en in bocht bij bosjes stond man in Adamskostuum. Wat bezielde man in openbaar zijn blote snikkel te laten zien? Vast een type met matige impulsbeheersing.
Wanneer ik me verveelde, zou ik een keer naar zijn croissant kijken. Was niet van plan om te keren. Had probaat middel in hand: Rosa’s ballenwerper. Oh…woordspeling.
Waar was die hond eigenlijk? Keek achterom en zag aan beweging in koolzaad en fluitenkruid waar ze liep. Riep hard: ‘Roooooo-sa!’
En verrek – doet ze anders nooit- ze kwam hoppend door hoge kruid aanrennen.
Ik gebaarde met ballenwerper naar Snikkel en zei met killerblik: ‘Pas op, je bent ‘m zo kwijt.’
Niet gezelligste openingszin, wel uiterst functioneel.
Heb nimmer gebukte man met twee handen tussen zijn benen zó snel bosschages in zien vluchten.

Ging naar tandarts. Was snel klaar (geen gaatjes) en trok jas aan toen man in felgekleurde kledij binnen stapte.
Ben voor de beer niet bang, maar deze kerel vulde in zijn eentje hele wachtkamer.
Hij keek ruimte rond en zag slechts één mens. Vroeg met bulderstem: ‘Van wie is dat kleine  blauwe autootje?’
Schrok zo hard, wilde me aan iets vastklampen, doch enige wat in nabije buurt stond, was beer van man zelf, en hem wilde ik niet lastigvallen. Beer paste beslist niet in standaardauto. Zou hij met zijn dubbeldekker tegen, of erger nog, óver mijn auto zijn gereden?
Stak vinger op en zei: ‘Die auto is van mij’.
‘Wilt zo vriendelijk zijn uw autootje weg te halen, want de vuilniswagen kan er niet langs.’
Was dat alles? Dan graag een beetje respect, hè?
Probeerde mijn-kleine-auto-staat-in-de-weg-moment te rekken, totdat Beer op zijn horloge keek en zijn handen- zo groot als pizzaborden- in zijn omvangrijke zij plantten.
Ik weet wanneer ik moet stoppen, dat is mijn kracht.
We stapten in onze auto. Omdat weg doodliep, keerde ik en reed langs zelfde vuilwagen. Door openstaande raam schalde muziek. Plus het geluid van natuurramp.
Gouden tip voor Beer: als je met radio meezingt, draai dan je autoraam dicht.

Wierp fiets in heg en klopte aan bij boerderij. Sympathiek ogende vrouw deed open.
‘Daar ligt een schaap op zijn rug,’ wees ik naar weiland. Voor schaap is dat levensbedreigende situatie want het kan niet zelf terug rollen.
Boerin rende langs woning en riep: ‘Gerrit! Gerrit! Een rugligger!’
Man in blauwe overall en op houten klompen sjeesde ons voorbij, stak weg over, en wierp zich over hek. Holde naar schaap.
Keek toe hoe Gerrit achter schapenkop ging staan, en dier met twee handen aan vacht overeind sleurde, totdat het op kont zat. Met vloeiende beweging trok hij schaap omhoog op vier poten. Wankelend bleef het staan.
Zowel mens als dier hijgde uit.
Was alsof ik getuige was van chirurgische ingreep. Dat had ik nooit gekund,’ zei ik bewonderend tegen boerin. ‘Ik weet alleen dat je ze niet mag omrollen.’
‘Weten wat niet mag, is net zo goed belangrijk,’ antwoordde vrouw op zachtaardige toon.
Schaap begon te lopen met slingerbewegingen alsof het dronken was. Eigenaar bleef er dichtbij. Even later liep schaap normaal en begon gras te vreten.
‘Als ze gaan eten, is het goed,’ zei boerin tevreden.
Werd warempel nagewuifd.

Keek op de week (173)

Oudewater

Liep ziekenhuis uit.
Mevrouw in rolstoel ving bij uitgang zonnestralen.
‘Jammer dat hier geen bediening is,’ grapte ik.
Vrouw begon hard te lachen.
‘Zal ik uw bestelling opnemen? Koffie met appelgebak,’ stelde ik voor.
‘Met slah-hag-room,’ zei vrouw hikkend van lach.
‘Komt eraan!’
‘Ik voel me net Opa Flodder,’ bekende vrouw schuddebuikend.
‘Alleen het bordje ontbreekt,’ constateerde ik.
Vrouw haalde gierend adem, alsof zij spoedig door verstikking zou sterven. Overleefde het zonder tussenkomst van medische verzorging. Wat ook scheelde was dat ze aan zuurstof zat.

‘U ziet zeker wel aan mijn apparatuur dat ik verstand heb van natuur?’ vroeg vuilniszakgrijze kerel op natuureiland de Zaag. Hij gebaarde met hand naar verderkijker om zijn nek.
Stel dat ik achter stuur van vrachtwagen ga zitten, heb ik dan verstand van vervoer gevaarlijke stoffen?
Man had als adagio: wees niet te beknopt. Met het vuur van een zendeling pochte hij over zijn alwetendheid. Hij ging los over plant gele spindotter. Die werd door iedereen verward met gele dotter, terwijl eerstgenoemde slechts gedijt in gebieden – zoals hier – met eb en vloed.
Ik wilde gesprek afbreken, maar kerel praatte zonder oevers.
Toen ik kans kreeg, vertelde ik: ‘Mijn vriendin is boswachter. Als ik iets wil weten, app ik haar een foto, en krijg meteen antwoord. Met Latijnse naam erbij.’
Tot dan toe was opdringerige kerel in opperbeste stemming. Mijn informatie beviel hem dermate slecht, dat hij op beschuldigende toon sprak: ‘Ik had gewoon zin in een gesprek met een mooie vrouw.’
Vroeg: ‘Waarom zou ik een gesprek met u willen?’
Daarop had man geen antwoord, dus ging ik iets leuks doen: stokken gooien in Nieuw Maas. En Rosa mocht ze apporteren.

Vlak bij Oudewater reed plots wielrenner naast me. Hij riep: ‘Colnago!’ Maakte rondje van duim en wijsvinger, kuste zijn vingertoppen en wees naar mijn fiets. ‘Bellisimo!’ met reeks onnavolgbare klanken. Kennelijk herkende kerel mijn hand gebouwde collectors item.
Knappe vent; geen bult. Lachte zo aanstekelijk dat ik terug lachte.
Hij fietste op Colnago C40. Nagelnieuw, gebaseerd op origineel uit 1989. Eigenaar bleek rasechte Romein. Kletste alsof ik hem verstond. Het Italiaans klonk verrukkelijk. Wisselden Italiaanse fietsonderdelen uit. Droegen beiden Castelli korte broek en Fizik schoenen.
Herinnerde me restanten uit lessen vorige eeuw, en waagde gok: ‘Come stai? Abastanza bene. Grazie, et lei?’ (Hoe gaat het met je? Redelijk goed. Bedankt, en met jou?)
Sympathiek: hij lachte me niet uit.
Te snel scheidden onze wegen.
Chiao!

Strekte behaaglijk fietsbenen op ons terras. In de zon! Op tafel stond decafé met melkkraag en suikervrij appelgebak. Met slagroom. Zelfbediening, maar toch: het leven was goed.
Lievevrouwebeestje landde op rand koffiemok.
Ga niet op mok zitten, straks verbrand je je pootjes!
Liet kapoentje voorzichtig op vinger lopen en zette het op tafel.
Een musje hipte nieuwsgierig dichterbij. Zag hij gebak?
Vriend, laat dat maar uit je druk bewegende koppie. Gooide gebakskruimel naar musje. Wat was ik toch gulle vrouw.
Hip-hip kwam musje dichterbij. Keek beurtelings van koekkruimel naar  lievevrouwebeestje, hip-hip, en…HAP…alles was voorbij.

Bergambacht

Keek op de week (172)

Ooievaars in Cabauw

Kwam ogen te kort op fiets. Speenkruid, kort hoefblad, duttende lammetjes op een kluitje, buitelende kieviten, een grutto op een hek, verliefde futen, hollende hazen, kinderen in een sloep, wapperend wasgoed, een haas die zwemmend een sloot overstak en setje ooievaars. Ze waaiden zowat van hun nest, maar toch: eindelijk lente!

In metro was het druk als in potje met pieren. Naast me zat kerel met formaat van onze voordeur. Om zijn bovenlichaam hing leren gilet. Zijn armen leken op overvolle landkaarten. In linkerhand hield hij blikje cola. Trok het open, zette het aan zijn mond en klok-klok-klok, leeg. Liet blikje vallen.
Zwaar hè?
Hij raapte blikje op en verfrommelde het met één hand. Vermoeid liet sterke man diepe zucht. Direct gevolgd door een boer. Hárd!
Lichtelijk voldaan keek kerel naar mij.
‘Niets gebroken?’ viel er uit mijn mond.
Merkte dat er naar ons werd gekeken. Hield adem in.
Bulderende lach van buurman schalde door metrowagen.
Lachte opgelucht mee.

In losloopgebied – op onverhard pad vol waterplassen – liep een vrouw me tegemoet. In witte broek en beige jas. Dan ben je óf een lefwijf óf je bent niet goed bij je hoofd. Naast zo iemand schudt Rosa zich het liefst uit. Daar heeft Rosa een neus voor. Hond klom uit sloot, en ik pakte haar bij halsband om escalatie te voorkomen.
Vrouw stopte, trok doodgravers gezicht en zei: ‘Bah, wat een vieze hond!’ Keek tikkeltje hooghartig, zoals Wieteke van Dort dat kon in rol van Deftige Dame in Stratemakeropzeeshow. Met háár kon je tenminste lachen: zij liet iedere aflevering een scheet, en zei: ‘O, pardon.’
Besloot bemoeizuchtige tante te negeren.
Mens zocht kennelijk schietschijf want ze zei: ‘Als uw hond alleen blijft zitten wanneer u ‘m  vasthoudt, is-ie slecht opgevoed.’
Over opvoeden gesproken. Zag één onopgevoed schepsel en kon haar met mijn neus aanwijzen.
Zij slechts: ‘Mevrouw, als u niets aardigs weet te zeggen, houd dan uw mond.’
Azijn droop van haar gezicht. Vol afkeuring zei ze: ‘Niemand heeft tegenwoordig nog respect voor andere mensen.’
Er wordt vaak gezegd dat de mensch slecht is, en dat bleek maar weer. Liet Rosa los en zette er sokken in. Binnen drie seconden was bevlekking een feit. Draaide me kortstondig om en zag dat vrouw was veranderd in rijst-met-krenten-hond.
Ze krijste als voetzoeker. Als in: vuurwerk, hè? Niet als in: pedicure zonder werk.

‘Wat mankeert zo’n mens?’ vroeg ik thuis.
‘Je boft dat je de stomerijkosten niet hoefde te betalen,’ aldus Man.
Roos had meer fantasie: ‘Misschien was ze netjes gekleed omdat ze afspraak had. Een eerste date.’
‘Of all places in het Koeienbos?’
‘Waarom niet? Ze wilde een goede eerste indruk maken.’
Als date nog moest geschieden, heeft vrouw vast verpletterende indruk gemaakt.

Scande boodschappen bij Appie.
Lijzige puber in jeans en hoody ijsbeerde tussen andere scan en klantenservice heen en weer. Steeds sneller. In zijn hand blikje energiedrank en afgeprijsd broodje.
Gluurde opzij: filevorming bij klantenservice.
Vroeg aan puber: ‘Wat is er?’
‘Mijn pinpas doet het niet en straks mis ik bus naar Rotterdam.’
Arme stakker. Zo’n verre reis zou Roos naar het Erasmus met eeuwige knaag in haar maag óók niet hebben getrokken.
‘Wat kost het?’
‘1 euro 21.’
‘Scan maar bij mij; betaal ik het.’
Knaap keek naar me of ik krankjorum was, scande en stamelde iets wat klonk als ‘bdnkt.’ Keek achterdochtig achterom (was dat mens de heks uit Hans en Grietje?) en racete toen weg.

Keek op de week (163)

Staatsbosbeheer is in Krimpenerwaard bezig met kaalslag. Een wandelpad was versperd met rood/wit hekwerk, verbodsbord en wapperend lint. Vroeg me af of Rosa en ik wellicht niet welkom waren? Zag nergens activiteit. Geen grote machines, gillende elektrische zagen, of werklui. Slechts uitnodigende stilte. Ravage was reeds verricht. Stapte over lint. Had pad voor mij alleen; een verrukking.
Kwam na ruim uur wandelen langs zelfde verboden pad. Een vrouw keek peinzend naar versperring.
‘U kunt er lopen, hoor,’ zei ik. ‘Ze hebben de werkzaamheden verplaatst naar pad verderop.’
Vrouw zei aarzelend: ‘Er staat wel een verbodsbord.’ Ze besloot: ‘Ik doe het toch maar niet.’
Prompt zei Man thuis: ‘Aan die brave burgervrouw zou je voorbeeld moeten nemen. Altijd die anarchie,’ mokte Joris.
Rijkte hem suikervrije appelpunt aan. Hij werd direct een stuk zoeter.

‘Hoi!’ riepen we simultaan en verheugd. Zelfs honden waren blij elkaar te zien.
Puck snuffelde aan Rosa’s billen.
Zei: ‘Vind dat onfatsoenlijk. Zou zoiets niet pikken.’
Baas schaterlachte. ‘Hé Puck, waar is je bal? Zoek je bal!’
Hond keek wel uit. Had afgelebberde tennisbal van Rosa gevonden en lag verlekkerd te kauwen.
‘Ballendief!’ schold ik.
‘Hoor je dat? Je bent een ballendief. Pikkie dat?’ lachte Baas schallend. ‘Laat los! LAAT LOS!’ Puck had Oost-Indisch-doof-momentje. Baas liep naar hond, sjorde, wrikte en trok aan bal maar hond bleek vasthoudend.
‘Je koopt een hond,’ zei ik, ‘geeft die tweemaal daags eten en wat heb je eraan? Niks.’ ‘Inderdaad. Schilderij aan de muur is minder bewerkelijk,’ gaf Baas toe.
Tussen gras zochten we vruchteloos naar gele rubberbal.
‘Houd de tennisbal maar,’ bood ik aan. ‘Het zal moeilijk zijn, maar zet me wel over verlies heen.’
‘Haha! Kan je ‘m missen? Puck, wat zeg je dan tegen Rosa’s baasje?’
‘Bekijk het lekker met je bal,’ antwoordde ik.
Namen lachend afscheid.

Vóór me fietsten twee oudere mensen op e-bike naast elkaar over dubbel fietspad.
Belde of ik mocht passeren.
Geen reactie.
Ping! Ping!
Geen reactie.
PING! PING! PING!
Weer geen reactie (wordt saaie blog.)
Kwam iets schuin naar links en vroeg: ‘Meneer, mag ik er even langs?’
Kerel was op slag geïrriteerd. ‘Ken je niet bellen?’
Was pas twintigste keer tijdens fietsrit dat ik oponthoud had door linksrijders.  Antwoordde: ‘Ik heb uw nummer niet.’
Mocht er toch langs. Vond dat fideel. Perste er een bedankje uit. Overweeg aanschaf Feyenoordtoeter. Of misthoorn.

Man pakte twee koffers met kleding in.
‘Waar ga je heen?’ vroeg ik.
‘Behalve jou heb ik nog drie of vier vriendinnen. Ik ga een tijdje bij Els wonen.’
Who the f*ck is Els? ‘Heeft Els King Corn brood?’ (KLIK)
‘Wat?’
‘Laat maar. Had je niet eerder kunnen vertellen over die vriendinnen?’
‘Dat doe ik nu toch?’
Mannenlogica. ‘Als je er uit gaat, kom je er niet meer in,’ zei ik op redelijke toon.
Joris knikte. ‘Wat doen we met Rosa?’
‘Wanneer je haar wilt uitlaten, stuur je maar een appje.’
‘Het duurt uren voordat jij reageert.’
‘Dan moet je dat inplannen.’
Werd stomverbaasd wakker.
Heb Joris ondervraagd. Hij was zogenaamd nog verbaasder dan ik. Ontkent alles.