Keek op de week (101)

Wat geef je een vader die alles heeft? Zelfgebakken koekjes! Crispy chocolate-koekjes. Zelfs doosje is handgemaakt. Ik snoep stiekem mee (als Joris andere kant op kijkt…)

Jeh! Roos’ beste vriendin Suzanne is afgestudeerd. Kind wil haar zilveren afstudeerbedel (klik) van Pa.ndora cadeau  geven: stapel boeken, afstudeerhoed met kwastje en op onderste boek opdruk: 2020.
Ze belde juwelier om bedel te reserveren/bestellen.
Hing op en zuchtte vermoeid. ‘Mam, dit geloof je niet. Moet ‘m bestellen via internet. Als ik dat niet wil, heeft verkoopster oplossing: ze heeft nog bedel uit 2019 op voorraad. Waar gaat het naartoe in deze wereld?’
Liet vraag onbeantwoord.

‘Ben jij onderhand niet aan nieuwe auto toe?’ vroeg vage kennis bij parkeerplaats winkels. Ze keek naar mij en auto alsof ze naar een voetwrat keek.
‘Waarom? Bevalt de wegligging je niet?’ informeerde ik.
‘Nou…eh…hoe…eh…dat weet ík toch niet?’
‘Je kijkt alleen naar de buitenkant?’
‘Ja!’
‘Is dan je volgende vraag: ben je onderhand niet toe aan een nieuwe man?’
Vrouw keek me in volslagen verbijstering aan. ‘Hoe…hoezo?’
‘Kijk je bij mensen ook alleen naar de buitenkant?’
Lange, diepe stilte. Leek wel of ik in apotheek stond.
Uiteindelijk knikte ze beschroomd ja.

‘Zoiets zég je toch niet!’ reageerde Joris.
‘Ze zei niet eens hoi. Je informeert toch eerst – zeker in deze tijd – hoe het met jou of je familie gaat? Ik heb dat mens jaren niet gezien. En dan vraagt ze naar m’n áuto. Een ding op wielen!’
‘Jij houdt geen kennis over,’ zei Man.
‘Kan haar missen als kaakabces. Ik tel liever vrienden.’

Grapje van internet:
Emma (4 jaar) en de tweeling Isa en Finn (2,5 jaar) zijn dol op kanarie Pluisje van oma. Op een dag ligt Pluisje morsdood in zijn kooitje. De kinderen zijn ontroostbaar. Om het leed te verzachten pakt oma een oud sigarendoosje en zeg dat ze Pluisje gaan begraven, zodat-ie regelrecht naar Onze Lieve Heer gaat. Ze vinden een mooi plekje in de tuin. Een zelf geknutseld kruisje en wat schelpjes erbij. Als oma ’s avonds Emma naar bed breng, kijkt zij tevreden terug. ‘Toch,’ zegt zij, ‘is het niet helemaal eerlijk.’ Ze legt ook uit waarom. ‘Onze Lieve Heer denkt dat hij een doos sigaren krijgt, maar hij krijgt een dood vogeltje.”

Het lichtte, onweerde en hoosde. Te gek weer om hond uit te laten.
Voelde iets borrelen. Iets waarvan ik zeg: beter in wijde wereld dan in nauw gat. Druppels roffelden op regenscherm. Schoenen knerpten op gruizelpad. Had al half uur niemand gezien. Waande me alleen en zette kringspier open.
Stevige bries, concludeerde ik. Was blij dat ik niet achter mezelf liep.
Eerlijk, terwijl ik dat dacht, werd ik ingehaald door hardloper. Man moest mijn eruptie hebben gehoord. Schaamde me kapot en stamelde: ‘Sssssorry, meneer.’
Hardloper verrekte zijn gezicht in bochten om neutraal te blijven kijken maar gaf het op. Zijn geest bleek even lenig als zijn benen: hij bulkte van het lachen. Wellicht omdat zijn pr er door mij op vooruit ging? Hoe dan ook: zie in hardloper aangename, nieuwe kennis.
Vertelde voorval uur geleden aan Joris.
Houdt nu nog z’n buik vast van het lachen.

Keek op de week (97)

Mooie dag. Zon scheen. Had geslapen (vouwen van kussen stonden nog in gezicht,) stralend gemoed, en een niet opkruipende onderbroek. Zeldzame combinatie.
Liep langs hoektuin die om door ringetje te halen is. Niet zo fraai als tuin van bloghovenier Menck maar wel met doorkijkjes, stelling met terracottapotten, bloeiende planten… Boven tuindeur was hoefijzer gespijkerd voor geluk. Gaf vrouw die erin aan werk was compliment: fleurige tuin met aparte bloeiers; altijd hard aan het werk.
‘Dat zou iederéén moeten doen!’ riep vrouw op vinnige toon. Ze keek of ik had gezegd dat ze dagelijks twee citroenen moest eten.
Dat iemand met beeldige tuin, zó lelijk kan kijken en klinken…
Vergevingsgezind dacht ik: wellicht heeft vrouw slecht geslapen en TenaLady ondersteboven in onderbroek gelegd.

Vriend van Roos sleep onze keukenmessen. Dermate accuraat dat ik bij berijden (hahaha!) van mijn salade, tijdens hakken van ongebrande noten, stukje wijsvinger met nagel raakte. (Typ dit met negenenhalve vinger.) Door salade gehusseld. Smaakte net als anders.
Vermeldde voorval aan Roos.
‘Oh mam, is het erg?’ appte ze geschrokken.
‘Nah. Pleistertje. Heb nog negen vingers,’ stelde ik Kind gerust.

Droomde dat ik cadeautjes kreeg van Vriendin. Keurig ingepakt. En veel! Begreep niet waarom ik die kreeg. Had al zo lang niets van haar gehoord. Was ze nog steeds op vakantie? Hoe kwamen haar cadeautjes dan bij mij?
Wist het toen ik wakker werd. Moeder van Carolien is haar huis aan het leegruimen en bracht vorige week e.e.a. voor me mee. Waaronder ovenwant bedrukt met vuurtoren. Een gebruikte met vlekken. Als ik m’n hand erin stop, is het net of Vriendin dichterbij is.

Voor ingang AH stond aantal studenten in rode hesjes die Telegraaf trachtten te slijten. Veertiger met pafferig gezicht in hesje stapte op mij af. Schudde luidkeels nee en liep door. Hesjes veroorzaakten filevorming bij in/uitgang en ik moest afstand houden.
Zelfde kerel – een krant in zijn vlezige handen – vroeg: ‘Mevrouw, wilt u een Telegraaf?’
‘Nee, dank u.’
‘Waarom niet?’ informeerde hij.
‘Nee is ook een antwoord.’
Hij stapte dichterbij.
‘Blijf. Uit. Mijn. Buurt!’ dreigde ik.

Na boodschappen, zelfde veertiger. ‘Mevrouw, waarom wilt u geen krant?’
In plaats van rot op te zeggen, zei ik coulant: ‘Omdat ik om mijn reputatie moet denken.’
‘Hééft u die dan?’ vroeg kerel.
‘Zolang ik niet met u samen gezien wordt wel.’
‘Heel goed, mevrouw!’ hoorde ik achter me onbekende man in overbekend accent zeggen. Tegen krantenman: ‘Pleurt toch op, man! Ben je wel goed bij je harses? Als je die vraag aan m’n vrouw had gesteld, had ik je de tyfus geslagen. Ik wilde best een krantje, maar douw ‘m nou maar in je hol!’
Goedkeurend dacht ik: zoiets kan alleen een Rotterdammert zeggen.
Veertiger stak z’n middelvinger op.
‘Zeker de grootte van je lul. Pinkeltje!’
Liep gniffelend naar m’n fiets.

Twéé dagen lang speelde liedje in hoofd. Nummer dat ik – pak beet, laat los – dertig jaar niet op radio of elders heb gehoord.
Werd er beroerd van. Sloot ogen en concentreerde me. Haalde in gedachten CD uit speler, stopte CD in doosje, doosje dicht, in lade, lade dicht. Klaar.
Cecilia! You’re breaking my heart…galmde mijn binnenkamer. Wel verdraaid! Andere tactiek. Muziek opzetten. Beviel me goed tot ik stilte wenste.
Cecilia! You’re…
Wéér dat klerewijf. Wat een terreurdeuntje!
Wees verstandig, klik er niet op of zet je geluid uit!

Keek op de week (71)

Waren onderweg naar m’n moeder om prettige Moederdag te wensen. Rechts in de berm van de provinciale weg liep hardloper met tasje in hand.
‘Welke idioot doet dat nou?’ mopperde Joris. ‘Links ligt een vrijliggend fietspad.’
‘Hij is wel milieubewust,’ nam ik het voor vreemde kerel op, ‘want hij draagt linnen tasje.’
‘Jij altijd met je milieu,’ snoof Man.
Ikke wel!

Boodschappen gedaan. Kwam terug bij auto waarvan ik raampje expres 1 cm open had laten staan. Flatsen op auto, niet normaal! Een ware attack. M’n onderkaak viel op grond toen ik zag dat binnenkant van auto ook onder zat.
Is vast reiger met obstipatie van hele week geweest, die in één keer zijn darmkanaal leeg scheet. Stuur en richtingaanwijzer zaten onder, en méuren!

St. Tropez aan de Lek.
Joris en ik liepen op natuurgebied de Zaag. Wij tuurden over rivier de Lek. Er voeren veel dezelfde luxueuze plezierjachten voorbij.
‘Lijkt wel St. Tropez,’ grapte ik.
‘Mooie boten!’ riep Man bewonderend.
‘Die kosten wel een paar ton.’
‘Eerder een miljoen,’ Joris met stelligheid alsof-ie hedenochtend op internet naar “te koop plezierjachten” had zitten klikken.
‘Die zilvergrijze is mooi!’ riep-ie vol vuur.
Moest pret natuurlijk weer bederven. Zei: ‘Vind het net strijkijzers.’

Als thuis naam Charlotte valt, schieten twee bruine oren omhoog, gevolgd door staartgeroffel; ongeacht comateuze toestand waarin Rosa zich bevindt.
Charlotte is Rosa’s vriendin uit dierenwinkel. C. geeft altijd hondensnoepje maar vooral oprechte aandacht. Ondanks vreselijke verhalen die ik over hond aan C. vertel, blijft ze die-hard-fan.
Voornamelijk omdat Rosa’s opvoeding goed gelukt is, want hond “blijft zit” ondanks  lekkernijen binnen neusbereik.
Lopen we dierenwinkel binnen en heeft C. vrije dag, krijgt Rosa ook snoepje maar de lol – de échte lol – is weg.
Honden kijken de mensch aan, hè?

Grote trammelant in blogland! Op 25 mei 2018 treedt nieuwe Europese privacywet Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG) in werking. Deze wet regelt dingen rondom persoonsgegevens. Zelfs voor saaie hobbyblogger zoals ik, schept wet verplichtingen.
Mijn eerste reactie was: AVG wég ermee. Gooi m’n tegen de krib en doe net of ik gek ben. Kan ik! Maar als ik interactie met lezers wil houden – en dat wil ik – komt toch AVG weer om hoek kijken.
Het staat inmiddels op m’n blog. Nog niet gelezen? Tip: níet doen!
Mel, ♥stikke bedankt voor je hulp *smak*

Lieve lezer,
Zou je alsjeblieft iets voor me willen doen? Roos is voor afstudeeronderzoek van haar master op zoek naar respondenten voor een vragenlijst. Je zou haar erg blij maken als je ‘m zou willen invullen. Het onderwerp is: het maken van keuzes in de zorg. Invullen van de vragenlijst duurt ongeveer 10 tot 15 minuten en is volledig anoniem. Alvast bedankt!