Auteur archieven: Mirjam

Klapvee

Geplaatst op door
87

Met mijn wagen volgeladen reed Roos naar Hilversum. Via het koor had ze een uitnodiging gekregen, aanwezig te zijn bij een muziekshow waar zij en drie kornuiten als klapvee mochten dienen. Onverwoestbaar goedgehumeurd zouden ze zich laten onderdompelen in een avondvullend programma.

‘Bij binnenkomst werd het publiek in tweeën verdeeld. Jonge mensen – van mijn leeftijd – vooraan. Ouderen verder naar achteren.’ Gniffelend vervolgt Roos: ‘Een mevrouw in prinsessenkleding werd achter een dikke pilaar gedirigeerd.’

In de studio was het héét, niet te harden, maar ja, gratis dus dit was niet het moment kieskeurig te zijn. Ze kregen lach- en klapinstructies. Bij een klein grapje, graag zacht lachen en kort klappen. Even oefenen: een, twee, drie, zo ja. Prima! Bij een écht goeie grap alles graag langer en enthousiaster. Een, twee, drie….niets meer aan doen!

Roos’ torenhoge verwachting werd getemperd toen bleek dat Jan Smit het programma presenteerde. Ze kreeg aandrang te vertrekken – ik maak meelevende geluiden – maar haar nieuwsgierigheid naar wat ging komen, was groter.
‘Het was wel tof dat het publiek kon deelnemen aan de muziekquiz want iedereen kreeg een stemkastje,’ aldus Kind.

Monter begon Roos aan de quiz. Helaas ging het uitsluitend om Nederlandstalige liedjes. En oud! Stuk voor stuk van vóór haar jaartelling.
Er traden meerdere artiesten op. Van de meesten had Roos nog nooit van gehoord, dus konden het ook geen BN’ers zijn.
Oké, Frans Duits zong een paar nummers maar ‘Zo iemand telt niet mee.’

Tussen de nummers door kregen ze versnaperingen in liquide vorm. Er was zelfs keus. Ongewild krijgt een mens toch bewondering voor de ganse happening.

‘Alleen, ja, alleen…’ zegt Roos met een verbeten trek om de mond, ‘had ik aan het eind van de avond maar drie punten gescoord via dat kastje.

Na afloop was het buiten stikmistig. Op de snelweg hield ik de meest rechtse baan aan en reed 70 km/uur want ik zag zelfs de belijning niet. Een lange sliert auto’s achtervolgde me, terwijl ik zo hoopte ingehaald te worden, zodat ik achter een ander aan kon rijden.’
Ellendiger kon het niet worden toen de Mac dicht bleek. Ze vergingen zowat van de honger.
Een wonder dat ze ondanks de mist en lege maag haar thuis heeft bereikt.
‘Maar,’ snoeft Roos, ‘ik heb altijd al een tv-opname willen meemaken en het is mijn persoonlijke verdienste dat ik dat voor elkaar heb gekregen.’
‘En de verdienste van mijn auto.’
‘Dat ook,’ zegt Roos genereus.

Nu is het wachten op de uitzending. Eén ding weet ze zeker. Roos komt op tv want ze zat helemaal vooraan.

Explosie

Geplaatst op door
97

Keek op de week (65)

Krimpenerwaard knalt uit haar voegen. Grutto’s, kieviten, tureluurs, futen/eenden/ganzen met grut, buizerds, visdiefjes, koeien, kikkers en sinds twee weken gierzwaluwen. Mis nog veldleeuwerik.
Bloemen schieten als paddenstoelen uit grond: koolzaad, orchideeën, smeerwortel, ooievaarsbek, hondsdraf, fluitenkruid….En overal die lege horizon. Ik houd ervan.

Nog geen nieuws op pleisterfront. Alleen dat ik Man heb benoemd tot Hoofd geitenbreier Pleisterplakker.

Schele hoofdpijn. Daar wil je zo snel mogelijk van af. Man krijgt hoofdpijn door nekklachten. Vertikt het naar huisarts of fysio te gaan. Heeft wel 267 verschillende kussens uitgeprobeerd.
Joris zat op vaste thuiswerkdag met zijn trouwe hondenogen in bleek smoelwerk in elkaar gedoken achter laptop te werken. Met zo’n houding houd je klachten in stand.
Kreeg eruptie van idee.
‘Zet iets onder je laptop. Als-ie hoger staat, staat je nek recht en heb je minder last.’
Idee stond hem aan. ‘Een schoenendoos?’ opperde Man.
‘Wijnkistje,’ stelde ik voor en liep naar zolder.
Rest van dag werkte Joris met twee flessen rode wijn onder handbereik. Gelukkiger krijg je hem niet.

Liep rondje met Rosa en zag in tuin kleine gevallen vrouw liggen. In impuls bukte ik en takelde kaboutervrouwtje overeind.
Hoorde getik op raam. Vrouw erachter schudde bestraffend met wijsvinger.
‘Ik zet alleen uw kabouter rechtop,’ riep ik.
Bewoonster was niet in staat van privilege te genieten en bleef zwaaien met vinger. Snapte vrouw niet: 24/7 met kaboutersnoet in zwarte aarde liggen is toch geen leven? Snapte mezelf ook niet. Bukte weer en duwde kaboutervrouw omver. Keek tel naar haar echtgenoot en gooide hem óók omver. Voelde goed.
Negeerde getik op vensterraam en liep weg.
Baas?
‘Ja, Rosa.’
Ik weet wat grote baas gaat zeggen als hij dit hoort.
‘Maar grote baas hoort het van niemand want wie geeft jouw tweemaal daags eten?’
Kon het me verbeelden maar Hond leek te knikken.

‘Mevrou-houw! Weet u hoe laat het is?’ Jongetje van jaar of zeven holde me tegemoet. Zijn viskoffer bonkte tegen z’n been. Met een schuin oog keek hij naar Rosa. Achter hem wachtten twee vriendjes – gewapend met vishengels – op antwoord.
‘Tien voor vijf,’ zei ik, en stopte mobiel terug in kontzak.
‘Tien voor vijf!’ klonk het uit drie kelen. Vrienden keken elkaar gealarmeerd aan.
‘Komen we te laat thuis. Mag ik vanavond niet buitenspelen,’ zuchtte blondste.
Kleinste zei op toon alsof doodstraf nabij was: ‘Kunnen we geen voetbal-diefie doen.’
Ik begreep: dit was volwassen leed in kleine dop. ‘Waar wonen jullie?’ vroeg ik.

Viskoffer noemde een straat.
‘Willen jullie meerijden? Mijn auto staat daar.’
Opgetogen over zoiets kleins begonnen jongens te springen. Hun avond was gered!
Bij mij sloeg ineens twijfel toe. ‘Wat vinden jullie moeders ervan als je met vreemde vrouw meerijdt?’
‘Nou ja!’ riep kleinste fel. ‘Ik ken die hond, hoor! Dat is Rosa! Die woont bij mij om de hoek!’
Viel zowat steil achterover van verbazing. Beslissing was snel gemaakt: ‘Voorwaarts mars, mannen! Zal ik helpen sjouwen met viskoffer?’
Dat liever niet.
Verstandig. Voor je het weet ligt voorraad dobbers en simmetjes op grond.

Hormoonheks

Geplaatst op door
137

In mij woont een hormoonheks. Met haar valt alleen te leven als ze voldoende hormonen binnenkrijgt. Omdat ze een hebzuchtig kreng is, wil ze steeds meer pillen en dat was een gevaar voor mijn volksgezondheid.
De huisarts somde de bijwerkingen van de overdosering op: trombose, longembolie, borstkanker…
Oud nieuws want in een vlaag van verstandsverbijstering had ik de bijsluiter gelezen.

Wat ik kon krijgen, interesseerde me geen ruk, want zonder genoeg pillen slaap ik niet, krijg ik ’s nachts hallucinaties en hoor ik overdag geluiden die er niet zijn: rinkelende telefoons, kerkklokken, claxons, een waterfontein…
Echt, na drie dagen ben je je eigen grootste vijand en wil je dood. Waarom wachten als het toch een keer moet gebeuren?

Ik ben jarenlang gek verklaard door artsen omdat ze nog nooit van mijn probleem hadden gehoord. Hun advies was steevast: zoek een goeie psychiater.

Het was een (z)ware zoektocht naar de juiste specialist en twee weken geleden kreeg ik eindelijk erkenning. Een gynaecoloog zei dat ik gewoon een vrouw ben die veel extra hormonen nodig heeft, en ze kwam met de oplossing: pleisters. Doordat de hormonen via de huid worden opgenomen kan de dosering twintig maal lager dan oraal.
‘Plak op elke bil een pleister,’ adviseerde ze. ‘Na drie dagen vervangen en rouleren van plaats.’ De arts keek nog eens kritisch naar mijn lengte en gewicht en zei dat het ook wel op m’n heupen mocht.

Thuis schrobde ik mijn achterkant, scheurde de verpakking open en haalde er een groot, ovaal en doorzichtig stuk plastic uit.
‘Waar zal ik ‘m plakken?’ vroeg Man gretig, want hem viel de eer te beurt.
‘Waar jij wil,’ antwoordde ik meegaand.
Joris koos een locatie en duwde de pleister stevig aan. Dat kun je wel aan hem overlaten. ‘Je ziet er niets van,’ zei hij. ‘Je kan er gerust naakt mee in de tuin werken,’ grapte hij en pakte pleister nummer twee.
Ja, nee, het hoefde niet meer. Een beetje geintjes maken ten koste van mijn derriere!

Nooit geweten dat pleisters op je kont zoveel impact hebben op je hoofd.
Als Joris me een corrigerende pets wil geven, roep ik: ‘Niet op mijn billen!’
Ga ik zitten, denk ik: pleisters! Zitten ze er nog? Oh ja. Adem uit.
Sta ik op denk ik aan de pleisters. Als ik buk, m’n opdrukoefeningen doe, naar de de wc ga…Mijn toch al nerveuze geest is 24/7 met die zuignappen bezig.

Een dag na het aanbrengen van de pleisters, stapte Joris uit de douche en ik erin.
Man keek aandachtig naar mijn achterwerk. ‘Goh,’ zei hij, ‘die pleisters krijgen rimpels, net als je gezicht.’
Wat was hij weer leuk! Dreigend antwoordde ik: ‘Als je nog één grap maakt, plak ik op jou ook een pleister. Driemaal raden waar.’

Tijdens de nacht zijn beide pleisters vroegtijdig overleden.
Vrouwmoedig plak ik door. Ik zal die toverkol krijgen!

Gajes

Geplaatst op door
42

Stevig omklemt Willem de kom met twee handen. De inhoud is het predicaat soep onwaardig. Het is weinig meer dan bouillon met een sliertje verlepte groente maar het is in elk geval warm. Wie weet heeft een bewaker erin gepist of gespuugd – daar worden iedere dag grappen over gemaakt – maar dat zoeken ze in zijn buik maar uit.

Voor de zoveelste keer vraagt hij zich af hoe het zijn vrouw en kinderen vergaat. Het is een droefenis die zwaar op hem drukt. Hij wil Geertruida zeggen dat alles goedkomt. Eens, wanneer Nederland weer bevrijd is, in hun gezamenlijke toekomst. Alleen heeft hij geen toekomst want binnenkort wordt hij naar de D-gang gebracht.
Daar mag hij in zijn laatste uren contact met andere gevangenen hebben. Om te praten, zingen, huilen, bidden. Wie weet een brief schrijven naar familie, en dan wacht hen de  volgende ochtend de fusillering op de Waalsdorpervlakte. Ondanks de warme bouillon rilt Willem in zijn dunne gevangenishemd

Op de gang klinken zware voetstappen. Grendels van deuren worden verschoven en zo te horen van iedere cel in zijn blok. Wat is er zo belangrijk dat de bezetters tijdens schafttijd overgaan tot actie? Vertel hem niets over Duitse pünktlichkeit!
Willen hoort geschreeuw, drinkt snel de soep op en juist als hij de kom op de grond zet, zwaait zijn celdeur open.
‘Mitkommen!’

Op de gang schieten Willems ogen heen en weer. Samen met zeven andere gevangenen wordt hij gedwongen tussen bewakers met geweren door diverse gangen te lopen en tot hun verbazing worden ze buiten de gevangenismuur gebracht.

Gretig vullen Willems longen zich met frisse lucht.
Verbluft door de onverwachte wending kijken de gevangenen elkaar aan. Ze zijn allemaal gearresteerd vanwege illegale activiteiten in het verzet. Van de verspreiding van illegale kranten, het drukken van extra voedselbonnen tot het vernietiging van gemeentearchieven aan toe.

Ze worden niet lang in spanning gehouden.
Een onbekende die door een Duitser onder schot wordt gehouden, roept na enig aandringen: ‘Handen achter het hoofd! Opstellen in een lange rij en meelopen!’
De gevangenen doen wat ze gesommeerd wordt. Het is een hele optocht die langs de gevangenismuur voort stapt.
Met tegenzin roept man: ‘Halt houden en met de rug tegen de muur gaan staan!’
Onderling wisselen verzetsstrijders nerveuze blikken. Wat staat ze te wachten? Worden ze hier ter plekke gefusilleerd?

Een aantal Duitsers komt van de tegenovergestelde richting aanlopen. Ze hebben een verbeten trek om de mond; ze zijn niet bij het leger gegaan om emmers te sjouwen.
In de gaten gehouden door zwaarbewapende moffen, krijgt iedere gevangene een emmer sop en een boenborstel aangereikt.
‘Omdraaien en schoonmaken!’
De verzetsstrijders draaien om. Even staan ze daar onbeweeglijk. Er valt een korte betekenisvolle stilte, die overgaat in instemmend gemompel en daarna in een luid gejuich. Op de muur van de Scheveningse gevangenis staat met grote letters gekalkt: “In deze bajes zit geen gajes, maar Hollands glorie potverdorie!”

Hun gejuich wordt onmiddellijk afgestraft – ook Willem krijgt klappen – maar het is het waard. Na het schoonmaken zal de tekst verdwenen zijn maar als een fluisterend vuurtje alle gevangen bereiken en extra kracht geven. OZO!

(Oranje Zal Overwinnen!)

Driewerf hoera!

Geplaatst op door
126

Keek op de week (64)

Had echt nul komma nul energie. Nu zeker nul komma twee dus hele vooruitgang.
Zit allesbehalve in comfortzone maar niets doen is des duivel dus gooi er weer een blog tegenaan. Vangen!

Zon scheen. Was minstens halfjaar geleden, dus werd beetje jolig. Bij kassa van drogist, legde ik alle aan te schaffen waren op toonbank: cbd-olie, vaseline, en twee oogpotloden.
Drogist is uitermate keurig persoon. Praat correct en beschaafd Nederlands, steevast in (zwart) pak, is degelijk, vroom, intens serieus, rust en vriendelijkheid zelve, en schuchter. Krijg je een beeld?
‘Mevrouw, we hebben vandaag 50% korting op alle make-up,’ zei drogist.
‘Nou,’ sprak ik verheugd, ‘pak ik mooi even mee.’
‘Ja mevrouw, inderdaad.’
‘Jammer dat u geen make-up gebruikt.’
‘Hoe bedoelt…oh…eh… (kucht)…daar ben ik maar mee gestopt,’ lachte man ongemakkelijk.
‘U kreeg zeker te veel last van Axe-effect,’ complimenteerde ik drogist.
Hij schrok; zijn witte wangen kleurden lichtroze.
Was allesbehalve mijn bedoeling man voor schut te zetten. Floepte er gewoon uit. Zal proberen het niet meer te doen. Beloof niets.

Heb me geërgerd. Wat is gaande in NL? Een ware minderheid-terreur. Geen cowboy-en-indiaantje spelen; Kolonisten van Catan; paasvuren… En geen dikke mensen meer bij erewacht van jaarlijkse dodenherdenking op Waalsdorpervlakte.
De Vereniging Erepeloton Waalsdorp heeft daartoe besloten “omdat het afleidt, terwijl ze respect moeten uitstralen.”
Sinds wanneer nemen wij mensen de maat?
Beschamend. En uitgerekend bij 4-mei herdenking.

Koningsdag: woord begint na vijf jaar te wennen.

‘Dat is zeker nog jonge hond?’ vragen hondenmensen wanneer ze Rosa zien. Komt door haar slanke taille. Meeste Labradors zijn dikke worsten op korte poten. Onze ADHD-hond met altijd goed humeur blikt dagelijks vol vertrouwen de wereld in.
We hadden reden voor feestje en versierden Hond. Is diepdroevig portret geworden. Lijkt wel of huisdier zwaar onder de dope zit. Vanwege brokje dat Roos voor het maken van de foto boven telefoon hield, liep kwijl uit Rosa’s bakkes. Hebben haar rijkelijk beloond. Hiep, hiep, DRIEwerf hoera! Hond is volwassen maar zal het nooit worden.

29 april! Nationale Ontlurkdag, bedacht door Kliefje (die helaas met bloggen is gestopt.)
Het is een oproep aan lezers zichzelf te ontlurken.
Net als veel andere bloggers heb ik gapend gat tussen aantal lezers en reacties. Ik klaag niet want heb heel lieve, meelevende reageerders. Ben alleen stiknieuwsgierig naar mijn onbekende lurkers.
Lees je mij vanwege mijn stommiteiten?
Keek op de week?
Is je man/vrouw?
Hoe lang lees je hier?
Tegen tijd dat ik dit post is Ontlurkdag voorbij. Jammer, maar wie eenmalig onder steen vandaan wil komen…be my guest!

Schreef al dat ik lieve lezers heb. Kreeg WhatsApps, mailtjes en kaarten. En behalve échte bloemen ook een lading via Postcrossing. Van Lars uit Duitsland. Duitsers sturen als enigen kaarten uit landen waar ze op vakantie zijn geweest. Een beetje vreemd…