Auteur archieven: Mirjam

Hormoonheks

Geplaatst op door
137

In mij woont een hormoonheks. Met haar valt alleen te leven als ze voldoende hormonen binnenkrijgt. Omdat ze een hebzuchtig kreng is, wil ze steeds meer pillen en dat was een gevaar voor mijn volksgezondheid.
De huisarts somde de bijwerkingen van de overdosering op: trombose, longembolie, borstkanker…
Oud nieuws want in een vlaag van verstandsverbijstering had ik de bijsluiter gelezen.

Wat ik kon krijgen, interesseerde me geen ruk, want zonder genoeg pillen slaap ik niet, krijg ik ’s nachts hallucinaties en hoor ik overdag geluiden die er niet zijn: rinkelende telefoons, kerkklokken, claxons, een waterfontein…
Echt, na drie dagen ben je je eigen grootste vijand en wil je dood. Waarom wachten als het toch een keer moet gebeuren?

Ik ben jarenlang gek verklaard door artsen omdat ze nog nooit van mijn probleem hadden gehoord. Hun advies was steevast: zoek een goeie psychiater.

Het was een (z)ware zoektocht naar de juiste specialist en twee weken geleden kreeg ik eindelijk erkenning. Een gynaecoloog zei dat ik gewoon een vrouw ben die veel extra hormonen nodig heeft, en ze kwam met de oplossing: pleisters. Doordat de hormonen via de huid worden opgenomen kan de dosering twintig maal lager dan oraal.
‘Plak op elke bil een pleister,’ adviseerde ze. ‘Na drie dagen vervangen en rouleren van plaats.’ De arts keek nog eens kritisch naar mijn lengte en gewicht en zei dat het ook wel op m’n heupen mocht.

Thuis schrobde ik mijn achterkant, scheurde de verpakking open en haalde er een groot, ovaal en doorzichtig stuk plastic uit.
‘Waar zal ik ‘m plakken?’ vroeg Man gretig, want hem viel de eer te beurt.
‘Waar jij wil,’ antwoordde ik meegaand.
Joris koos een locatie en duwde de pleister stevig aan. Dat kun je wel aan hem overlaten. ‘Je ziet er niets van,’ zei hij. ‘Je kan er gerust naakt mee in de tuin werken,’ grapte hij en pakte pleister nummer twee.
Ja, nee, het hoefde niet meer. Een beetje geintjes maken ten koste van mijn derriere!

Nooit geweten dat pleisters op je kont zoveel impact hebben op je hoofd.
Als Joris me een corrigerende pets wil geven, roep ik: ‘Niet op mijn billen!’
Ga ik zitten, denk ik: pleisters! Zitten ze er nog? Oh ja. Adem uit.
Sta ik op denk ik aan de pleisters. Als ik buk, m’n opdrukoefeningen doe, naar de de wc ga…Mijn toch al nerveuze geest is 24/7 met die zuignappen bezig.

Een dag na het aanbrengen van de pleisters, stapte Joris uit de douche en ik erin.
Man keek aandachtig naar mijn achterwerk. ‘Goh,’ zei hij, ‘die pleisters krijgen rimpels, net als je gezicht.’
Wat was hij weer leuk! Dreigend antwoordde ik: ‘Als je nog één grap maakt, plak ik op jou ook een pleister. Driemaal raden waar.’

Tijdens de nacht zijn beide pleisters vroegtijdig overleden.
Vrouwmoedig plak ik door. Ik zal die toverkol krijgen!

Gajes

Geplaatst op door
42

Stevig omklemt Willem de kom met twee handen. De inhoud is het predicaat soep onwaardig. Het is weinig meer dan bouillon met een sliertje verlepte groente maar het is in elk geval warm. Wie weet heeft een bewaker erin gepist of gespuugd – daar worden iedere dag grappen over gemaakt – maar dat zoeken ze in zijn buik maar uit.

Voor de zoveelste keer vraagt hij zich af hoe het zijn vrouw en kinderen vergaat. Het is een droefenis die zwaar op hem drukt. Hij wil Geertruida zeggen dat alles goedkomt. Eens, wanneer Nederland weer bevrijd is, in hun gezamenlijke toekomst. Alleen heeft hij geen toekomst want binnenkort wordt hij naar de D-gang gebracht.
Daar mag hij in zijn laatste uren contact met andere gevangenen hebben. Om te praten, zingen, huilen, bidden. Wie weet een brief schrijven naar familie, en dan wacht hen de  volgende ochtend de fusillering op de Waalsdorpervlakte. Ondanks de warme bouillon rilt Willem in zijn dunne gevangenishemd

Op de gang klinken zware voetstappen. Grendels van deuren worden verschoven en zo te horen van iedere cel in zijn blok. Wat is er zo belangrijk dat de bezetters tijdens schafttijd overgaan tot actie? Vertel hem niets over Duitse pünktlichkeit!
Willen hoort geschreeuw, drinkt snel de soep op en juist als hij de kom op de grond zet, zwaait zijn celdeur open.
‘Mitkommen!’

Op de gang schieten Willems ogen heen en weer. Samen met zeven andere gevangenen wordt hij gedwongen tussen bewakers met geweren door diverse gangen te lopen en tot hun verbazing worden ze buiten de gevangenismuur gebracht.

Gretig vullen Willems longen zich met frisse lucht.
Verbluft door de onverwachte wending kijken de gevangenen elkaar aan. Ze zijn allemaal gearresteerd vanwege illegale activiteiten in het verzet. Van de verspreiding van illegale kranten, het drukken van extra voedselbonnen tot het vernietiging van gemeentearchieven aan toe.

Ze worden niet lang in spanning gehouden.
Een onbekende die door een Duitser onder schot wordt gehouden, roept na enig aandringen: ‘Handen achter het hoofd! Opstellen in een lange rij en meelopen!’
De gevangenen doen wat ze gesommeerd wordt. Het is een hele optocht die langs de gevangenismuur voort stapt.
Met tegenzin roept man: ‘Halt houden en met de rug tegen de muur gaan staan!’
Onderling wisselen verzetsstrijders nerveuze blikken. Wat staat ze te wachten? Worden ze hier ter plekke gefusilleerd?

Een aantal Duitsers komt van de tegenovergestelde richting aanlopen. Ze hebben een verbeten trek om de mond; ze zijn niet bij het leger gegaan om emmers te sjouwen.
In de gaten gehouden door zwaarbewapende moffen, krijgt iedere gevangene een emmer sop en een boenborstel aangereikt.
‘Omdraaien en schoonmaken!’
De verzetsstrijders draaien om. Even staan ze daar onbeweeglijk. Er valt een korte betekenisvolle stilte, die overgaat in instemmend gemompel en daarna in een luid gejuich. Op de muur van de Scheveningse gevangenis staat met grote letters gekalkt: “In deze bajes zit geen gajes, maar Hollands glorie potverdorie!”

Hun gejuich wordt onmiddellijk afgestraft – ook Willem krijgt klappen – maar het is het waard. Na het schoonmaken zal de tekst verdwenen zijn maar als een fluisterend vuurtje alle gevangen bereiken en extra kracht geven. OZO!

(Oranje Zal Overwinnen!)

Driewerf hoera!

Geplaatst op door
125

Keek op de week (64)

Had echt nul komma nul energie. Nu zeker nul komma twee dus hele vooruitgang.
Zit allesbehalve in comfortzone maar niets doen is des duivel dus gooi er weer een blog tegenaan. Vangen!

Zon scheen. Was minstens halfjaar geleden, dus werd beetje jolig. Bij kassa van drogist, legde ik alle aan te schaffen waren op toonbank: cbd-olie, vaseline, en twee oogpotloden.
Drogist is uitermate keurig persoon. Praat correct en beschaafd Nederlands, steevast in (zwart) pak, is degelijk, vroom, intens serieus, rust en vriendelijkheid zelve, en schuchter. Krijg je een beeld?
‘Mevrouw, we hebben vandaag 50% korting op alle make-up,’ zei drogist.
‘Nou,’ sprak ik verheugd, ‘pak ik mooi even mee.’
‘Ja mevrouw, inderdaad.’
‘Jammer dat u geen make-up gebruikt.’
‘Hoe bedoelt…oh…eh… (kucht)…daar ben ik maar mee gestopt,’ lachte man ongemakkelijk.
‘U kreeg zeker te veel last van Axe-effect,’ complimenteerde ik drogist.
Hij schrok; zijn witte wangen kleurden lichtroze.
Was allesbehalve mijn bedoeling man voor schut te zetten. Floepte er gewoon uit. Zal proberen het niet meer te doen. Beloof niets.

Heb me geërgerd. Wat is gaande in NL? Een ware minderheid-terreur. Geen cowboy-en-indiaantje spelen; Kolonisten van Catan; paasvuren… En geen dikke mensen meer bij erewacht van jaarlijkse dodenherdenking op Waalsdorpervlakte.
De Vereniging Erepeloton Waalsdorp heeft daartoe besloten “omdat het afleidt, terwijl ze respect moeten uitstralen.”
Sinds wanneer nemen wij mensen de maat?
Beschamend. En uitgerekend bij 4-mei herdenking.

Koningsdag: woord begint na vijf jaar te wennen.

‘Dat is zeker nog jonge hond?’ vragen hondenmensen wanneer ze Rosa zien. Komt door haar slanke taille. Meeste Labradors zijn dikke worsten op korte poten. Onze ADHD-hond met altijd goed humeur blikt dagelijks vol vertrouwen de wereld in.
We hadden reden voor feestje en versierden Hond. Is diepdroevig portret geworden. Lijkt wel of huisdier zwaar onder de dope zit. Vanwege brokje dat Roos voor het maken van de foto boven telefoon hield, liep kwijl uit Rosa’s bakkes. Hebben haar rijkelijk beloond. Hiep, hiep, DRIEwerf hoera! Hond is volwassen maar zal het nooit worden.

29 april! Nationale Ontlurkdag, bedacht door Kliefje (die helaas met bloggen is gestopt.)
Het is een oproep aan lezers zichzelf te ontlurken.
Net als veel andere bloggers heb ik gapend gat tussen aantal lezers en reacties. Ik klaag niet want heb heel lieve, meelevende reageerders. Ben alleen stiknieuwsgierig naar mijn onbekende lurkers.
Lees je mij vanwege mijn stommiteiten?
Keek op de week?
Is je man/vrouw?
Hoe lang lees je hier?
Tegen tijd dat ik dit post is Ontlurkdag voorbij. Jammer, maar wie eenmalig onder steen vandaan wil komen…be my guest!

Schreef al dat ik lieve lezers heb. Kreeg WhatsApps, mailtjes en kaarten. En behalve échte bloemen ook een lading via Postcrossing. Van Lars uit Duitsland. Duitsers sturen als enigen kaarten uit landen waar ze op vakantie zijn geweest. Een beetje vreemd…

Op lemen voeten

Geplaatst op door
114

In de zon en uit de wind was het heerlijk toeven.
Mensen schoten als paddenstoelen uit hun huizen. Ook Joris en ik. We reden naar natuurgebied de Za.ag waar het wel de vierdaagse leek. Dat krijg je wanneer iets gepromoot wordt.

Een echtpaar parkeerde hun Auwdi naast onze auto en stapte uit. Allebei gehuld in zondagse kledij en akelig dure schoenen.
Joris stootte me aan en fluisterde: ‘Wedden dat die straks omkeren?’
Even later wurmden we ons door het ijzeren toegangshek. Het onverharde pad erachter lag er minder dras dan anders bij.
Desondanks schudde de Auwdi-vrouw zorgelijk haar speciaal voor rampen gereserveerde blik. ‘Hank, dit gaat ‘m niet wurden,’ zei ze tegen haar echtgenoot.

Tot onze verrassing stond er bij de splitsing naar links een bordje met “Verboden toegang.”

Iedereen liep braaf naar rechts behalve Man en ik.
Het bordje zei: “Geen wandelpad.”
Klopte helemaal! Het was een glibber- en glijpad.

Wij baggerden voort. Dan weer links, rechts, of het midden van het pad kiezend. Passeerden de autosloperij en het waterzuiveringsbedrijf. In de griend werd duidelijk waarom het geen-wandelpad-bordje was geplaatst: er werden driftig wilgen geknot. Op de achtergrond uitzicht op de Lekdijk.

Voorbij de roestige Beverbrug wrongen we ons tussen de houten palen het natuurgebied in.
De lucht blauw; knoppen aan de bomen: hier waren we voor gekomen.

Rosa – die aan een ernstige vorm van zelfoverschatting lijdt- probeerde een hele boomstam mee te sjouwen. Goed dat er geen andere wandelaars waren want die had ze van het pad gemaaid.

Joris zag het met zijn haviksogen als eerst: een zelfgemaakte hut. Wie droomt er niet van?

Onze ogen puilden uit toen we de verzamelde hoeveelheid (bouw)materialen aanschouwden. Hardop speculeerde Man – gek op getallen – hoeveel keer opa en oma heen en weer waren gelopen. In het gunstigste geval konden ze de spullen in een zeepkist over het baggerpad gesleurd hebben, waarna alles over het houten hek van het natuurgebied getild moest worden en dan nog een kilometer over hobbelig gras.
Op het bruine bord naast de ingang stond met witte verf de naam van de eigenaren en bouwers van de hut geschreven.
We leerden vooral één ding: dat opa en oma héél veel van Ferry, Sjouke, Noor, Ralf, Wies en Kim houden. En dat ze met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid in bed liggen met een hernia.

Hoerigan

Geplaatst op door
101

Keek op de week (63)

Ondanks dat Saartje je-weet-wel-konijn is, krijgt ze het in voorjaar zet en strijk op haar smalle konijnenheupen want wil graag nestje bouwen.
Trapt handdoek uit hok en verscheurt kranten tot snippers. Probeert daarna vruchteloos gat in bodem te graven.
Als dat almaar niet lukt, vertaalt ze haar broedsheid in vandalisme wat haar naam hooligan bezorgt. Roos placht haar zelfs Hoerigan te noemen.
Hoerigan sprong afgelopen week op fauteuil waar mijn leren tas op stond. Vrat hengsel kapot en jumpte daarna – hup! – van stoel op kastje. Smulde verlekkerd van blauwe druifjes en kiepte restant met pot en al op grond.
Bleef in woede hangen en raasde als Roeland het stro uit haar kattenbak. Blind paard in porseleinkast was er niets bij.
Roos kwam beneden, aanschouwde ellende, maakte foto’s en ruimde rommel op.
Deed ’s avonds uitgebreid reportage van ramp en illustreerde geheel met foto’s.
‘Wáár-om hebben wij loslopend konijn als huisdier?’ riep Man. Gooide daarbij handen en hoofd theatraal in lucht en bleef zo staan. Alsof hij antwoord van boven verwachtte. Dat bleef uit.
Waarop ik maar zei: ‘Omdat ze zo lief is wanneer ze slaapt.’

Woensdag: gemeenteraadsverkiezingen en referendum.
Man werkte thuis, met nadruk op werkte.
Ik mocht zijn stem uitbrengen. ‘Voor of tegen sleepwet?’
‘Voor.’
‘Wat! Ben jij voor?’ riep Kind. ‘Alleen oude mensen stemmen voor, hoor. Omdat die “niets te verbergen hebben.”’
‘Heb je het filmpje van Lubach niet gezien?’ bemoeide ik me ermee.
‘Oké, oké, dan ben ik tegen,’ zei Man. Zijn ogen kleefden als zuignappen aan scherm met cijfers.
‘Op welke partij wil je stemmen? Ik stem op deez plaatselijke. Mooie verkiezingsposter, hè?’ gebaarde ik naar ooievaar met twee jongen op nest.
Geen contact.
Draaide poster om en hing ‘m voor beeldscherm met getallen: ‘Dit zijn hun standpunten.’
‘Joris keek een hele seconde en zei: ‘Doe mij die ook maar.’
‘Man of vrouw?’
Joris sprak toonloos: ‘Wat jij wil.’
‘Het is jouw stem, hè? Je kan ook zelf gaan.’
‘Een man,’ haastte Man zich te zeggen.
Done!

‘Had ik weer,’ mopperde Roos tijdens avondeten. ‘Stond bij bushalte rauwkost te eten. Een vrouw keek me nijdig aan en begon me partij te zuchten. Daarna stopte ze wijsvingers in haar oren. Dan ben je toch niet lekker in je hoofd? Mensen zitten vaak naast me te roken of broodje Donner te eten. Zeg ik nooit iets van. Maar ja,’ nuanceerde Kind, ‘misschien vertelt die vrouw nu thuis: stond jonge griet bij bushalte met malend smoelwerk peen te knagen. Een herrie dat dat maakte. Niet normaal!’
Ik relativeerde: ‘Als mensen zich dáár druk om maken, hebben ze geen zorgen.’

Tante Roos paste onverwacht dag op neefje.
Was wederzijds succes.