Keek op de week (207)

Kinderdijk

Voer met pont naar Kinderdijk en fietst naar Schoonrewoerd. In Everdingen wachtte ik in berm tot trekker met dorsmachine langs was geraasd. Wilde opstappen toen boerin met kruiwagen vol appels weg over stak.
‘Krijgt u vanavond eters?’ liet ik uit mijn mond vallen.
Vrouw schaterde met dikke, rollende lach. ‘Hou op! Ik heb appelmoes, compote, stroop, limonade, appeltaart, chutney en appelstoofschotels gemaakt.’ Ze had appelblossen,  glinsterogen en straalde gemoedelijkheid uit.
‘Ik ben graag in de keuken; een beetje rommelen,’ voegde ze eraan toe.
Op de hoeve stond: Rust Roest. ‘U zult niet roesten,’ zei ik, wat een beetje klonk als het elfde gebod.
Weer die lach. ‘De boerderij was van de ouders van mijn man. Mijn schoonvader zat nooit stil. Die man had een worm in zijn kont.’
Voila, een roddel.
‘Nu zijn de appels op en gaan we peren plukken. Wil je een zak appels meenemen?’
Dat was lief. Kon ze alleen op racefiets niet meenemen. ‘Bedankt dat u het vraagt. Eén appel is genoeg, hoor.’
Vrouw koos appel uit en poetste ‘m glanzend aan haar mouw.
Een appel voor de dorst.

Deed inkopen voor Schuifeloudje bij Kruitvat. Liep winkel uit en werd op stoep zowat omver gereden door vrouw op e-bike. Vrouw stopte en zei klagend: ‘Het is droog en ik kreeg net vijf grote regendruppels op mijn hoofd!’
Nou, dan heb je wel wat meegemaakt.
Liet kassabon vallen (zwaar, hè?) en bukte om ‘m op te rapen. Zag in waterplas een  spartelend lievevrouwebeestje liggen. Met vier stippen. Viste haar eruit en zette kevertje op metalen kar met ingepakte keukenrollen.
En óp kwam het zonnetje!

Oudere man in AH bekeek inhoud van blik en pot rodekool. ‘Er zit teveel in voor mij alleen,’ zei hij, ‘en na twee dagen loopt het restant uit de koelkast.’
‘U kunt rodekool uit de diepvries nemen,’ opperde ik.
Kerel keek alsof ik relativiteitstheorie had ontdekt. Terwijl iedereen weet dat Einsteins eerste vrouw dat heeft gedaan. Zijn vrouw, ja. Vrouwelijke wetenschappers doen ontdekkingen en die worden aan mannen toegeschreven. Dat heet het Mathilda-effect. Check.
We wandelden samen naar iglo’s. Onderwijl vertelde hij: ‘Mijn vrouw was piloot en vloog in iedere kist. Passagiersvliegtuigen, F16’s en helikopters maar haar passie was zweefvliegen. Dan voelde ze zich een vogel tussen de vogels.’
‘Ging u weleens met haar mee?’
‘Zelden. Vliegen was haar wereld. Ik luisterde wel altijd gretig naar haar verhalen. Ze is thuis overleden in haar slaap.’
Er viel een stilte.
‘Had uw vrouw een mooie uitvaart?’
‘Ja. Mijn zoons beschilderden de kist met haar zweefvliegtuig. Tijdens de dienst zei de oudste: ‘We tillen het achterste gedeelte van de kist omhoog, dan is het net of mama een duikvlucht maakt.’ Hij lachte bij de herinnering. ’Het was zo’n mooie dienst.’
‘Wilt u met of zonder appeltjes?’ vroeg ik.
‘Met,’ klonk het resoluut.

Was mijn sokken kwijt. Geen reden tot harikiri want heb meer sokken, maar waar waren ze? Sinds wanneer deponeert meelevende huisgenoot míjn vuile sokken in wasmand?
Vond ze terug tussen Rosa’s speeltjes. Ze had genoeglijk op sokken liggen kauwen terwijl ze uitkeek over straat waarop zij alleenheerschappij bedingt.
Joris sprak lovende woorden: ‘Dat dat beest niet in coma is geraakt…’
Dat terwijl er maar een persoon in dit huishouden zweetvoeten heeft en deze van het mannelijk geslacht is.

Foto: Pixabay

Keek op de week (205)

Vinkeveen

Voelde in Vinkeveen steek in mijn voet. Op wreef – tussen sok en fietsschoen – zat een wesp. Steekbeest siste: Ik zat klem!
‘Sukkel, je bent er zelf gaan zitten,’ zei ik en piekte beest weg. Trok voet omhoog uit pedaal, en schoof sok opzij. Met andere voet trapte ik verder. (Later als ik groot ben, ga ik bij het circus.) Zag geen angel. Geen angel, geen stress, geen stop.
Tankte twee uur later melk in Oudewater. Eerst brandde mijn voet maar inmiddels jeukte-ie als de hel. Over hele voet behalve op steekplek.
Twee dagen later nóg. (Jankerd!) Ken geen jaloezie, doch voelde steek van afgunst. Zou dergelijk effect ook weleens op mens willen hebben.

Tussen twee wildroosters zag het zwartwit van koeien. Begrijpelijk, want dat was enige schaduwplek. Vrouw op scooter accepteerde haar lot en keek gelaten op telefoon. Achter me snerpte vrouw op e-bike: ‘Herman, er staan allemaal koeien!’ Haar man zweeg.
‘Dag melkmeiden,’ sprak ik koeien toe. ‘Mag ik er even langs? Ik doe jullie geen kwaad,’ en stepte ietsjepietsje dichterbij.
Dit zou toffe foto opleveren! Vanwege mijn onhandigheid liet ik dat wel uit mijn hoofd.
Was weldra middelpunt van luidruchtig gesnuif. Als er nou maar geen een begon te piesen. Fleemde tegen rund: ‘Wil jij met je beeldschone derrière een stukje naar rechts gaan staan?’
Heb aan 42 cm genoeg want dat is breedte van mijn schouders en stuur.
Koe en ik keken elkaar aan, en werkelijk, wij connectten. Rund loeide vriendschappelijk in mijn gezicht – waarbij ik gras tussen haar kiezen zag zitten – en stapte opzij. Eenmaal erlangs stapte koe weer terug.
Achter me snerpte vrouw: ‘Herman, koeien zijn gevaarlijke beesten! Hoe moet dat nou?’
Wachten tot het melktijd wordt?

Wachtte bij notenkraam op markt. Naast mij stonden twee vrouwen. Een vertelde: ‘Anton heeft mijn voorouders uitgezocht en ik blijk van adellijke afkomst.’ Spreekster knikte zijdelings naar kennis van: dringt de omvang van dit bericht tot je door? Ze vervolgde: ‘Weet je, dat vermoeden heb ik altijd gehad. In kastelen en paleizen voel ik een affectie met de grandeur. Ik ben daar thuis, begrijp je?’
Marktkoopman en ik blikten elkaar kort in ogen. Hadden we dat maar niet gedaan. We draaiden onze ruggen naar vrouwen toe. Schuddend van het ingehouden lachen.
Toen vrouwen verdwenen waren, zei ik: ‘Had nou je saxofoon maar meegenomen. Dan had je die halve freule omver kunnen blazen.’
‘Tegen zoveel poeha is weinig opgewassen.’

Op strandje langs Nieuwe Maas zat vrouw met jongetje. Een bal dreef in het water.
‘Zal ik de bal naar je toe gooien?’ vroeg ik ventje.
‘Jij moet met je handen van mijn bal afblijven!’
Het was afgaand tij. ‘Als er een boot langs vaart, raak je ‘m misschien kwijt…’
Vrouw riep: ‘Hoe durf jij je te bemoeien met mijn zoon!’
Weet ik veel. Omdat er diep vanbinnen een sprankje goedheid in me zit? Maakt niet uit, bewaar ik dat voor een andere keer.
Rosa zwom en zwom. Meeuwen joegen over het onstuimige water. Er gebeurde zoiets fijns. Binnenvaartschip beladen met zand voer voorbij, terwijl Waterbus langszij stoof.
Hield Rosa op droge. Nadat hoogste golven zich aan land hadden gestort, maakte water terugtrekkende beweging en zoog voetbal mee.
‘Mijn bal! Mijn bal!’ schreeuwde het jongetje.
Moeder veerde op. ‘Hallo! Hallo jij daar met je hond! Kan jouw hond die bal terugbrengen?’
In je dromen!

Keek op de maand (204)

Postbezorger leverde pakket af. Rosa met haar neus ‘zat’ erbij. Ze keek enthousiast naar postman en kwispelstaartte.
‘Ga je met mij mee?’ vroeg kerel.
Sprak streng: ‘Rosa, wat heb ik je geleerd? Níet met vreemde mannen meegaan.’
Bezorger schaterde en liep weg.
Hond keek gedesillusioneerd. Fleurde op toen we langs keuken liepen. Ze likte lippen af: baas, het is etenstijd!
Had wel wat beters te doen. Rende langs hond heen naar laptop en keek naar zwart/witte finishvlag linksboven in beeld van Tour de France. Riep tegen hond: ‘Over 6,8 kilometer krijg je eten.’

Had net foto van hooiwagen gemaakt toen ik bij boerenhoeve hond met langharige vacht in sloot zag staan. Met twee voorpoten hing beest uitgeput op de kant.
Zette fiets tegen boom.
‘Ha vriend, ben jij een beetje moe? Zal ik je assisteren? Een, twee….drie!’
Pakte hond vast bij huidplooien boven voorpoten en hond klom aan wal.
Ik holde weg want wist wat er ging komen.
Hond leek gehele Nieuwkoopse Plas uit vacht te schudden. Onfortuinlijk genoeg passeerde op dat moment een stekkerfietser.
Man kreeg volle laag. Vloekte hardgrondig en riep: ‘Houd die teringhond bij je!’
Liep naar hond, gaf ‘m schouderklap en zei: ‘Goed gedaan, man!’

Liep met Rosa in natuurgebied en moest vreselijk piesen. Liep bosschages in. Sjorde een en ander omlaag. Hurken. Piesen. Klaar. Rits weigerde dienst, evenals knoop. Stond te hannesen. Juist toen ik euvel ontdekte (riem van schoudertasje zat klem halverwege rits – liep bekende langs.
Deed alsof ik Rosa’s bal zocht. Onderwijl proberend met mijn hand openstaande broek te verbergen. ‘Waar is je bal?’ vroeg ik hond. Meestal goede afleidingsmanoeuvre want Rosa kan enorm sullig kijken, doch niet die dag.
Hond keek van mij naar bal die tussen mijn voeten lag. Terwijl ik bukte om bal te pakken, viel zonnebril uit borstzak van bloes.
Kennis schaterde en stak mij aan.
Dacht: wat kan mij het schelen, en liet openstaande broek zien.
Zakten door onze knieën van het lachen.

Muizen vind ik leuke dieren. Er lag eens jong dood muisje op garagevloer. Heb er intens naar gekeken: spits snoetje, snorhaartjes, teennageltjes o zo klein…
Maar ja, ze worden groot en vermenigvuldigen zich als tierelier. Wij hebben muisvriendelijke val aangeschaft: eentje die muis levend vangt, en die laten we dan – als advies werd afstand van VIER kilometer aangegeven –  vrij in polder. Althans, dat is doelstelling. Tot nu toe staat het 10 – 0 voor muizen. Ze trippelen er niet in.

‘Verwach-ie regen?’ vroeg onbekende vrouw in polder, met knik naar paraplu in mijn hand. ‘Kijk-ie nie op buienradar?’ liet ze erop volgen.
‘Kijk nooit op buienradar,’ zei ik. Ik raadpleeg lucht en wind.
Vrouw vond me overduidelijk mesjogge. ‘Ik wel!’ riep ze. ‘Altijd! Komend uur blijft het droog,’ verzekerde ze me.
Wenste vrouw nog fijne dag.
Kwartier later regende het katten en koeien.
Zag vrouw van radar aan komen lopen. Kon haar door mijn doorschijnende paraplu goed bekijken. Mens zag er uit alsof ze emmer water over zich heen had gegooid. Merk dat ik emoties steeds beter onder controle krijg: heb niet naar vrouw gewuifd.
Wel stiekem gegniffeld. Je kent me toch?

Nieuwkoop