Keek op de week (49)

In Cultuurhuis stond delegatie mensen in deftige dracht. Plus een tv-camera. Als ik ergens stress van krijg, is het van een (tv)camera.
‘Wat is er aan de hand,’ vroeg ik aan willekeurig slachtoffer.
‘Om vier uur wordt het wandkleed naast ingang onthuld.’
Bracht vliegensvlug geleende boek terug bij bieb. Wilde weg, maar daar had je het gedonder al. Buitendeur bleek gesloten en presentatie begonnen. Keek koortsig in het rond op zoek naar ontsnappingsmogelijkheid.
Pedante man met zijden sjaaltje om de nek riep gezaghebbend: ‘Pak een stoel en ga zitten!’
Dat maak ik toevallig zelf wel uit.
‘M’n hond zit buiten,’ mompelde ik.
‘Die zit er over een halfuur nog steeds, mevrouwtje.’
Wat een poeha! Neem ik toch de nooduitgang. Drong dwars door menigte in richting van verlossende deur.
‘Wilt u naar buiten, mevrouw?’ vroeg zeer, zéér vriendelijke man.
‘Graag,’ zei ik met stralend gezicht. Hij leidde me naar artiestenuitgang en hield zelfs de deur voor me open. Ga deze vrijwilliger voordragen voor lintje bij de koning.

Schreef jaar geleden in Keek op de Week dat ik wilde huilen, schreeuwen, slaan, en gooien met servies. Want: ik was te laat met insturen van Top 2000-lijst. Lurkende binge lezeres was zo vriendelijk mij op deze grove misrekening te attenderen. David Bowie staat maar vijf keer in m’n lijst. Heb me ingehouden. FB-vrienden kunnen lijst bekijken.

Joris’ driedaags congresbezoek aan hoofdstad was moeite waard.
‘Portier voor de ingang. Waanzinnig vriendelijk personeel. Jas en gepakte biezen werden bij balie aangepakt en naar hotelkamer gebracht. Lunch was toppie. Niet deelgenomen aan gezamenlijk diner. Duurde drieënhalf uur! Heb gewoon in restaurant van hotel gegeten.’
Ik voelde iets merkwaardigs in mijn maagstreek. ‘Ben je burgerlijk ongehoorzaam geweest?’
‘Inderdaad,’ gniffelde Man. ‘Je hebt gelijk: je voelt er niets van. De douche was apart, joh. Die stond midden in de kamer. Als je in bad lag, had je uitzicht over de stad. En op andere badgasten.’
‘Kon je die zien liggen?’
‘Uh… nee. Ze lagen te ver weg.
‘Had nou de verderkijker maar meegenomen.’
‘Jaha, een gemiste kans. Toen ik terugkwam van diner, was m’n bed opengeslagen, en lag er op de grond een handdoek met twee pantoffels erop.’
‘Dat méén je niet.’
‘Jawel.’
Ik complimenteerde Man: ‘Knap dat je naar huis teruggekomen bent.’
‘Miste m’n bed. Heb nog een keer aan je gedacht.’
‘Eén hele keer? Toe maar.’
‘Was bij presentatie. Werd kort filmpje getoond waarin David Bowie in 1999 geïnterviewd werd door BBC-journalist Jeremy Paxman. Bowie voorspelt dat over 20 jaar internet hét communicatiemiddel wereldwijd zal zijn. Journalist had z’n bedenkingen en keek very bored.’
‘Jij niet,’ zei ik. ‘Jij ging staan, maakte van je handen een roeptoeter en brulde: “My wife is Bowie’s biggest fan!” Waarna eerst verbaasde blikken, maar daarna een daverend applaus volgde.’
Man schaterde van de lach, maar werd tegelijkertijd beetje blozerig van het idee.
Zo leuk sneu! Heb hard gelachen  geweend. Joris kon niet slapen in eenpersoonsbed. Hotelkamer lag op tiende verdieping pal naast vier liften…

Keek op de week (48)

Ik heb een onbedwingbare hunkering naar schriften en notitieboekjes. Je mag me ermee doodgooien. Ik schrijf, klieder en plak ze naar hartenlust vol. Noteer titels van nog te lezen boeken, bewaar er wachtwoorden en brieven van geheime minnaars in.
Pakte liefdevol dit exemplaar op. (Heb voor foto wat van onder- en bovenkant afgezaagd.) Een dun A4-formaatschrift voor de somma van…16,50 euro. In geen 1650 jaar!

Heb nieuwe telefoon: Hua.wei 8 Lite 2017. Een smart ding. Kan met vingerafdruk inloggen, weer Whatsappen, foto’s maken, internet bevuilen en bellen. Alleen m’n slaapapp doet het niet. Rara?

Man heeft z’n biezen gepakt.
Voor een driedaags congres aan onze hoofdstad.
‘Ik ga mee,’ zei ik. ‘Ga ik op m’n gemak naar het Rijks.’
‘Kan niet,’ zei Man. ‘Moest van tevoren opgeven of ik één- of tweepersoonskamer wilde.
‘Hoezo? Eénpersoons is altijd duurder.’
‘In dit geval niet want het is een internationaal gezelschap met partnerprogramma. En het is een duur hotel. Zo leuk is het niet,’ probeerde Man nog. ‘Ik ben de enige van de bank die gaat en moet naar cocktailparty en gezamenlijk banket.’
‘Moeten? Moeten?’ schamperde ik. ‘Je bent 54! Behalve je pak zal een beetje burgerlijke ongehoorzaamheid je goed staan.’
‘Pati, wel een cadeautje meenemen, hè?’ fleemde Roos.
‘Voor mij ook, graag. En zónder het woord “Amsterdam” erop,’ zei ik streng.

Meisje holde naar me toe. Dik ingepakt, blonde paardenstaart, een jaar of tien.
‘Mevrouw!’
‘Ja…’
‘Nou…’ begon ze aarzelend. Ze keek van Rosa naar mij naar haar schoenen.
‘Zeg het maar. Ik eet je niet op. Ik lust geeneens kinderen.’
Ze giebelde. ‘Heeft die hond het niet koud na het zwemmen?’
‘Nee hoor. Ze loopt uit zichzelf de sloot in. Alleen als het buiten vriest, mag ze niet zwemmen.’
‘Oh. Dus ze heeft het niet koud?’
‘Nee, écht niet.’
‘Vindt u het erg dat ik dat vraag?’
‘Nee joh, vind ik juist stoer!’
‘Echt? Wat cool! Dan zijn we nu vriendinnen,’ en ze huppelde weg.
Kreeg ook zin om te huppelen. 

Mijn nieuwe mobiel ging.
‘Mam, er ligt hier een kraai op de grond. Ik dacht dat-ie dood was maar toen Rosa eraan snuffelde, bewoog-ie. Hij ligt midden op het grasveld en rolt alleen nog met zijn ogen…Wat moet ik doen?’
Kon Kind door telefoon horen gruwen.
‘Leg ‘m ergens in de bosjes.’
‘Die zijn wel vijf meter weg,’ protesteerde Roos. Ze zag zichzelf duidelijk niet met de vogel slepen.
‘Pluk een paar handen gras en gooi die over ‘m heen. Misschien voelt-ie zich dan veilig en gaat-ie sneller dood.’
Idee beviel Roos reuze.

Kreeg drie leuke berichten van Postcrossing.
1.“Hello Mirjam!
Hurray! You joined Postcrossing 4 years ago!
Thank you for sticking around and making the world a better place, one postcard a time.”
2. Een bedankje: “Thank you for the beautiful card with the nice windmills! You’ve a toilet trained bunny? Sounds great! My friend has a bunny. I do not know how it was in the sense of the toilet, but he chewed all the wires in the apartment! ((-: Have a great winter!”
3. Kreeg kaart met postzegel van David Bowie ♥

Keek op de week (47)

Herken je dat? Dat je het jammer vindt dat je wakker wordt en moet oppassen dat je gedachten niet zwart blijven?
Typte op Googel “zon” in om te zien hoe dat serpent er ook alweer uitzag.

Had afspraak in Den-Haag. Deed snel nog plas voor vertrek en voelde tot m’n schrik dat ik een gaatje in m’n onderbroek had. En geen tijd voor verschoning. Als ik onderweg nou maar geen ongeluk kreeg! Dan zou ik de vrouw worden waar m’n moeder me altijd voor gewaarschuwd heeft.
Liep zowel goed, slecht als vreselijk af.

Goed: kreeg geen ongeluk. 

Slecht: heb gat in onderbroek groter gemaakt. Geeft fris en vrijgevochten gevoel.

Vreselijk:
Hoopte in DH in vrouwenpoli een begripvolle specialist te treffen, ondanks dat ze het vreselijke beroep van gynaecologie uitoefent. Had veel vragen waar ik antwoord op wilde krijgen.
Trof vrouw met snor van een holbewoner wier eierstokken al eeuwen met pensioen zijn en de empathie heeft van een diepvrieskist. Enige toeschietelijkheid ontbrak volledig en het was een aaneenschakeling van missers.
Op geen enkele vraag wist ze antwoord, en omdat zij niets van mijn hormoon-therapie en complexe medicatie begrijpt, moet ík naar een psychiater.
In stilte wenste ik haar bij haar eerstvolgende vakantie een gehorige hotelkamer met immens grote insecten toe, en een buurman die in- en uitademend op een mondharmonica blaast. ’s Nachts.
Er deed zich nog iets voor. Ik hield me groot maar m’n luiken sloegen meteen dicht. Tijdens een mij nietszeggend monoloog pakte ik m’n tas en gaf aan dat het gesprek wat mij betreft ten einde was.
Het was maar goed dat ik m’n therapeut bij me had. Was anders zonder jas en nieuwe afspraak de deur uitgerend.
Heb klacht ingediend bij huisarts. Zij gaf me gelijk en onderneemt actie. Hoef ook niet meer terug naar de diepvrieskist voor uitslag bloedonderzoek.

Mijn smartphone is naar de gallemiezen. Laadde steeds slechter op, en viel steeds uit. Moest voor twee regels tekst in WhatsApp het kreng driemaal opnieuw opstarten. Beetje vermoeiende bezigheid. Man heeft tijd van z’n leven: mag nieuwe gadget voor z’n vrouw uitzoeken.

Ging Rosa uitlaten. Het kwam met pijpen en stelen naar beneden, maar voor hond blijft rondje polder hét hoogtepunt van de dag. Opgetogen tot in haar voetzolen sprong ze zorgeloos in iedere sloot.
Baas, vind je ’t ook zo gezellig? Zag je hoe ik in die diepe sloot sprong? Ik ben helemaal niet bang, hè?
Hardop pratend tegen de hond voelde ik hoe mijn voeten steeds natter werden in mijn pas gerepareerde regenlaarzen.

‘Uw slaappillen zijn niet leverbaar, mevrouw Kakelbont,’ zei apothekersassistente.
Wenkbrauwen schoten van verbazing in m’n haarscheiding.
Ze vervolgde: ‘In heel NL zijn ze op. Zelfs de digitale apotheek is uitverkocht. De fabrikant heeft problemen en de pillen zijn pas weer leverbaar in januari.’
Ja, dan hoeft het niet meer…

Thuis ben ik maar even gaan liggen.

Nou, zó’n week dus maar dan langer.

Voordeel is dat het hierna alleen maar beter kan worden.

Keek op de Week (46)

In het dorp zit niet zomaar een bloemist maar een heel tolerante. Opgevoede honden mogen mee naar binnen. Vroeg me ernstig af wat onder “opgevoed” valt.
Rosa zag namelijk bloemenvaas zonder bloemen maar met water en begon er uit te lebberen.
‘Logisch,’ zei bloemist, ‘zoiets lekkers krijgt ze thuis niet.’

Ik toetste nummer in en hield telefoon tegen m’n oor. Schonk heet water in een mok, zette waterkoker terug en stootte de gevulde mok om. Het aanrecht klieder. Water droop langs keukenkastjes naar beneden. ‘Kut,’ zei ik en tegelijkertijd werd er opgenomen, wat mij geenszins verbaasde.
Wat doen? Ophangen en terugbellen?
Ik besloot ‘Sorry,’ te zeggen. ‘Ik stootte iets om en nu heb ik overal lekkage, ’ verklaarde ik mijn uitspatting.
‘Kan gebeuren,’ zei onbekende mannenstem. ‘Dit was een begrijpelijke uitroep van frustratie. Ik vat het dan ook niet persoonlijk op.’
Werd bijna euforisch van begrip en coulance van medewerker. Dergelijke flexibiliteit is bij Klanten”service” tegenwoordig uitstervend begrip.

Stond te wachten op bestelling van Roos. Ze had een nieuwe winterjas uit ander filiaal  laten komen.
Een dunne jongen van een jaar of tien trok een trui over zijn hoofd.
‘Veel te groot,’ zei zijn moeder ‘Trek maar weer uit. Moet je meer komkommers eten.’
‘Komkommers?’ vroeg verkoopster. ‘Daar word je niet dik en sterk van, hoor knul.’
‘Dat is het enige wat hij lekker vindt,’ zuchtte z’n moeder. ‘En iedereen maar denken dat-ie thuis niks te vreten krijgt. ‘

Joris heeft vreselijke eigenschap: alles met mate. Ik hoor het hem zeggen. Pakt een zak pepernoten, eet vier stuks op, en bindt zakje weer dicht.
Een geluk dat ik geen suiker meer eet. Had anders zak uit z’n handen gegrist en soldaat gemaakt.

Ruzie gekregen in de polder.
Zwarte herder met blikkerende tanden rende Rosa en mij tegemoet. Beest hapte in Rosa’s flank die jankend van angst op hol sloeg. Herder zette achtervolging in. Ik riep Rosa; ze kwam terug. Herder beet in haar achterpoot.
Sloeg met ballenwerper 2 x op herdershondenkop. Beest hield van verbazing op met grommen, en ik greep ‘m bij z’n halsband.
Eigenaar had tot dan toe geslaapwandeld, werd ineens wakker en steeg op van nijd. Sprak gebrekkig Nederlands maar vloeken en schelden kon-ie als de beste. Fulmineerde met consumptie.
‘Pak uw hond anders verkoop ik ‘m nog een hijs!’ zei ik pissig.
Kerel schold me de vinkentering maar pakte toch z’n hond.
Had indruk dat man gedronken had. Leek me verstandig me zo snel mogelijk uit de voeten te maken uit de toch al weinig knusse omgeving.
Kerel wierp me een vuile bik toe – gelukkig wel een léég bik – en riep dat ik respect voor hem en z’n hond moest hebben.
Respect…moet je dat niet eerst verdienen? En waarom beginnen aso lui er altijd als eerste over?
Liep hard weg en berispte Rosa. ‘Trek jij voortaan je bek open! Die is groter dan de mijne.’ Hond keek me aan met fluwelen ogen en kon in haar zieltje kijken: er zit geen greintje kwaad… Jammer, hoor (-: