De herfstbladeren dansen door de straat van de nieuwe wijk. Rosa hurkt in het gras en doet een plas. Ik kijk naar spreeuwen die zich verzameld hebben in de bomen wanneer ik een gebiedende stem hoor vragen: ‘Dat ruimt u toch wel op, hè?’
Ik draai me om. Joh toch! Een een auto van de gemeentehandhaving.

Ik kijk in het gezicht van een kleurloze vrouw met praktisch haar en een beginnende maagzweer.
Zou ze mij niet eerst fatsoenlijk kunnen aanspreken? Ik zou beginnen met goedemorgen.
‘Mevrouw, een plas opruimen lijkt me nogal lastig.’
‘Dat is geen plas, uw hond zit te poepen!’
‘Nee. Mijn hond is een vrouwtje en plast gehurkt.’ Voor mijn doen en op dit vroege tijdstip klink ik best vriendelijk
De vrouw houdt vol dat het om een grote boodschap gaat.

‘Kom maar kijken!’ nodig ik haar uit. Mijn wijsvinger gebaart spontaan mee.
Huh, moet zij zich laten commanderen door een burger? Haar bril beslaat ervan.
Zwijgend stapt ze uit, zet haar bril recht en gaat gebogen boven het gras staan.
O, o, o, de teleurstelling. Het is alsof alle natuurkrachten uit het universum tegen haar samenspannen.

‘Wat is dat daar?’ wijst ze een halve meter verder.
Ik bekijk de drol die al een tijd ligt te vergaan en naar alle waarschijnlijkheid afkomstig is van een juffershondje.
‘Die drol is niet van mijn hond. Als Rosa heeft zitten kleien, hoeft niemand z’n bril recht te zetten om het eindresultaat te bewonderen. Die van haar zijn zo,’ zeg ik trots. Mijn handen geven het formaat van een frikandel aan.

De vrouw staat mijn argument zichtbaar te overdenken. Met gestaag afnemend enthousiasme over de hoop, hunkert ze naar haar warme stoel in de auto.
Ze wilde wilde vast bij de Koninklijke landmacht maar werd afgekeurd. Zal ik roepen: Voorrrrwaarts mars?

‘Wat doet u als uw hond heeft zitten kakken?’ vraagt ze streng.
Gedienstig antwoord ik: ‘Dan raap ik het op met een plastic zakje,’ en denk erachteraan: en smeer de brownie uit over je ganse voorruit.
‘Zo niet, dan krijgt u een boete!’ doceert ze streng. ‘Oók wanneer u niet in het bezit bent van een poepzakje.’
‘Wat koste het beledigen van een ambtenaar in functie?’ informeer ik.
‘130 euro. Hoezo? Gaat u schelden?’
Nee…ik was met mijn gedachten nog bij de brownie.
‘Ik ga weer verder,’ zeg ik. ‘Kijken of ze nog meer moet doen.’ Ik hoop dat de twinkeling in mijn ogen de vrouw niet ontgaat.

De volgende dag.
Joris komt terug van een rondje met Rosa. ‘Die vrouw van de overkant…met die twee hondjes…?’
‘Ja…’
‘Die zegt dat ze in de wijk vijf bekeuringen hebben uitgedeeld. Drie aan mensen die met hun hond liepen te ballen; de andere twee omdat de eigenaren de drol van hun hond niet wilden opruimen omdat ze alleen hadden zitten plassen. Jij hebt geluk gehad!’
‘Geluk?’ snuif ik. ‘Ik had een dna-test geëist. Wat denk je?’ vraag ik aan Joris, ‘die functie van die kakmadam…zou dat een baan zijn of een taakstraf ?’

Een man met de omvang van een binnenvaartschip komt ontspannen aanfietsen. Vlak bij Rosa en mij stopt hij, gespt de hondenriem los en zegt tegen zijn hond: ‘Zo Fien, ga maar lekker spelen.’
Zijn hond – een Briard – is een buitensporig opgetogen beest. Ze is blond, langharig, heeft aaibaarheidsfactor 80, en ze wervelt en bruist.
Helaas wil Rosa niet spelen. Ze heeft een bál, staat naast een slóót en daar komt alleen een eend tussen.

Teleurgesteld stapt de man weer op zijn kolossale fiets, maakt net vaart als Rosa haar bal laat vallen. Beide honden vliegen eropaf en wringen zich in bochten om bij de bal te komen. Ze rennen onbesuisd voor de fiets langs en om de dieren te ontwijken, geeft de bestuurder een ruk aan het stuur en rijdt recht op de sloot af.

Er is geen bedenktijd.

Ik laat m’n jas en werpstok vallen, grijp de bagagedrager en ga er met mijn volle gewicht aan hangen. Het voorwiel belandt in de sloot; daarna blijft de fiets op een trapper in de berm hangen. De man maait tevergeefs met zijn voeten naar houvast en valt uiteindelijk met fiets en al schuin op de grond. Terwijl hij overeind krabbelt, kleuren zijn witte wangen vuurrood en stamelt hij: ‘Dat scheelde maar weinig. Ik ga er maar eens vandoor.’
Fien zet de achtervolging in.

Rosa kijkt me aan: Baas, komt er nog wat van? Ik zit hier al anderhalf uur met die bal in m’n bek. Zeg “los” en geef dat ding een loeier.
Ik ken mijn plaats, voldoe aan haar wens en de bal patst in de sloot.
Alsof het een startschot is, draait Fien zich om, holt richting Rosa en springt achter haar aan de plomp in.
Onder het kroos en de drek klauteren ze allebei weer op de kant.
Uit Fiens lange haren druipt van alle kanten kroos en modder. En ze ziet zwárt…
Het is erg, het is vreselijk, maar ik kan mijn lach niet beheersen.

Aan de blik op het gezicht van de eigenaar zie ik wat hij zal gaan zeggen. Zijn stem slaat erbij over: ‘O. Mijn. God. Hoe krijg ik dat beest schoon?’
‘Eerst schoonspoelen in de grote sloot naast het voetbalveld,’ tip ik hem, ‘en daarna met de tuinslang en groene zeep.’
‘Groene zeep?’ herhaalt de man.
‘Ja. Driehoek groene vloeibare zeep.’
De man knikt en herhaalt als een mantra: ‘Driehoek groene vloeibare zeep. Driehoek groene vloei…’

Terwijl haar baas vertrekt, blijft Fien nog even staan. Haar ogen fonkelen van hartstocht, alsof haar intuïtie zegt dat het goed was.

‘Wat is je vraag voor deze In.nerlijke Reis?’ vraagt Tanja, de natuurgeneeskundig therapeute.
‘Waarom ik bij het inslapen hevige stuipen heb,’ zeg ik. ‘De medicijnen van de neuroloog helpen niet meer; ik ben ten einde raad…’ 

(Voor de niet-ingewijden. Uit mei 2016: Drama)

‘Voel je je onveilig in huis? Ben je bang ik het donker?’ wil ze weten.
Ik schud nee.
‘Ik denk dat het met weerstand te maken heeft,’ zegt ze. ‘Jouw hoofd is te sterk. Je zit erg in je mentale weerbaarheid.
Nou, daar is geen woord Spaans bij.
‘Wil je nog koffie of thee?’
Nee, ik wil korte metten. Deze solo-expeditie in het arctisch gebied knelt als een kei in mijn schoen, dus kom maar op met die in.nerlijke geit.

Tanja zet een doos tissues bij me neer voor het geval mijn traanbuizen gaan jeuken.
Ik háát tissues.

De Reis is een soort geleide meditatie: ogen sluiten, lichaam ontspannen en een trap met tien treden afdalen.
‘Waar sta je?’
‘Ik sta buiten.’ Logisch, daar ben ik het liefst.
‘Kies maar een vervoermiddel en een bestemming.’
Een zijspan lijkt me wel leuk en ik wil graag naar het strand.

‘Waarom wil je naar het strand?’ vraagt Tanja.
‘Ik wil mijn tranen naar de zee dragen.’ Ik hoor het mezelf zeggen en schrik ervan. Mijn tweede gedachte is: daar zit een verhaal in (-:
‘Probeer niet te denken,’ adviseert ze, ‘blijf bij je gevoel.’
Ik loop over het strand tot ik met mijn voeten in het water sta.
‘Wat wil je doen in zee?’
Dat is me een raadsel.
‘Als de zee kon praten, wat zou-ie dan zeggen?’
‘Kom maar,’ zeg ik. Hoe weet ik dat nou weer?
Dat “kom maar” klonk anders best vriendelijk. Als die grote, machtige zee mijn vriend is, wie is dan tegen mij? De kust is – zeg maar – veilig.

Ik ga steeds dieper de zee in, totdat ik koppeltje duikel en me naar beneden laat zakken. Het water is helder en glad. Horizontaal dobber ik boven de bodem. Er breekt een koortsachtig verlangen naar rust in me uit en hier is het! Mijn schedel stroomt leeg. Complete stilte, nergens ruis in mijn hoofd; een ultieme rust.
‘Is het fijn daar beneden?’ vraagt de therapeute.
O ja, zij is er ook nog.
‘Ik wil hier wel blijven,’ zeg ik.
‘Denk je dat je daar kunt slapen?’
‘Ja, dat denk ik wel.’

Terug op het strand sta ik op een harde, zwarte steen. Ik probeer op het zachte zand te stappen maar dat lukt niet.
‘Wat is die steen?’ vraagt Tanja.
‘Weerstand,’ zeg ik. Zo langzamerhand kijk ik nergens meer van op.
‘Waarom zit die weerstand daar?’
‘Omdat-ie m’n vriend was. Ik had ‘m nodig om te overleven.’
‘Heb je ‘m nu nog nodig?’
Ik schud m’n hoofd.
‘Bedank de weerstand dat hij je vriend was en zeg dat hij kan ophoepelen.’

Zonlicht schijnt door mijn kruin naar binnen en vult mijn lijf.
Ineens komen er tranen als een vloedgolf over me heen.
‘Maak het groter,’ zegt Tanja en frommelt tissues in mijn handen.
Huilen doe ik altijd als ik alleen ben en het liefst met de stofzuiger aan; vandaag laat het zich niet regisseren. Tanja blijft me tissues geven.
‘Laat de regie los,’ moedigt ze me aan. ‘Geef je over, dan komt er ruimte voor in de plaats.’
Ze kleedt het leuk in. Het verdriet komt en gaat in golven. ‘Geef me heel de doos maar,’ zeg ik. Wat maat het uit? Mijn gezicht ziet er toch al uit als een afdruiprek.

Het laatste restje zwart verdwijnt. Ik word rustiger en haal onbeschaamd mijn neus op.
‘Hoe voelt het?’ vraagt Tanja.
‘Opgeruimd,’ zeg ik naar waarheid. En dan mag ik mijn ogen weer open doen.

Sinds de Reis heb ik voor het inslapen geen heftige schokken meer gehad. Geen als in: nul komma nul. Het voelt als toveren: slapen is niet langer een onmogelijke droom.
Stel dat ze na het slaaponderzoek in het ziekenhuis nog iets aan het gebrek aan een fatsoenlijke REM-slaap kunnen doen, den ben ik een gelukkig mens.