Auteur archieven: Mirjam

Lekke band

Geplaatst op door
108

Ik geniet van de laatste kruimels van de zomer, zie een bankje en zet me neder. Mijn billen raken nauwelijks het hout of er komt een wielrenner aan fietsen die schuin naar beneden kijkt: een lekke achterband.
Hij stapt af en zet zijn geschonden rijwiel ondersteboven op het gras. Uit het achterzak van zijn shirt vist hij een reserveband en wippers. De man grabbelt verder in de zak en krabbelt daarna op zijn hoofd: geen plaksetje. Wat nu?
Met een gretige blik volg ik het tafereel.

De fietser pakt zijn mobiel, wil bellen maar voelt vrees voor moeilijkheden in zich groeien. Hij draait zich om naar het fietspad in de hoop een collega-fietser om bijstand te kunnen vragen. Vruchteloos.
‘U kunt uw achterwiel er toch uithalen?’ bemoei ik me er mee.
De man draait zich geschrokken om en ik zie hem calculeren. Hoe lang zit ik daar al? Hij herstelt zich, kijkt eens naar mij en mijn Barrel, zet zijn handen in zijn zij, laat ze weer zakken en zucht: ‘Ik…eh…weet niet hoe dat moet.’
Daar snap ik geen bal van. Alsof het intelligente hersenarbeid vergt. Ach, wie weet gunnen ze me boven gewoon een leuke middag!

Ik werp me op als barmhartige Samaritaan, keer de fiets om en zet het achterblad op het kleinste kransje achter. Draai de naaf los, trek het achterwiel eruit en hang de fiets aan het zadel aan het bankje. Zo blijft de ketting schoon.

De wielrenner aanschouwt het in verbijstering. Schichtig kijkt hij in het rond: als er maar geen bekende langskomt; dan wordt hij er de rest van zijn leven aan herinnerd dat een vrouwelijke wegenwacht zijn band verwisselde.
Met de wippers haalt hij de buitenband los, en wil de binnenband er met een swing uittrekken maar vergeet – waarschijnlijk van de zenuwen – het ventiel los te draaien. Je wordt ook niet dagelijks geconfronteerd met een bijdehante tante. Hij weet niet dat ik verder nergens in uitblink.

Wanneer de kapotte binnenband verwisseld is, doe ik net of ik niet sterk genoeg ben om de band op te pompen. Ik gun een man ook zijn pleziertje.
Ik krijg het wiel terug en met een mengeling van irritatie en bewondering kijkt de man toe hoe ik ‘m terug in de fiets hang. Nog even netjes afstellen…klaar! En zonder zwarte handen. Ik geef toe: dat is zelfs voor mij een wonder!

Schillies

Geplaatst op door
93

Keek op de Week (11)

Hoezee! Joris doet achternaam – Goedbloed – eer aan.
Reed naar fietsenmaker op oude barrel en vroeg wat schade was om ‘m op te knappen. Man kwam opgetogen thuis. ‘Rijklaar voor 125 euro!’
Waarmee nut van assertiviteit bewezen is. Schrijf Barrel voortaan met hoofdletter.

‘Groente en fruit is duur,’ klaagt Roos. ‘Courgette kost drie euro en ijsbergsla 3,50. Doe boodschappen in goedkoopste supermarkt van stad. Verkopen daar alles: tuinplanten, meubelen, kleding… Ze hebben 35 kassa’s!’
Ga Kind pakket met lekkers sturen onder motto: help Roos de winter door.
Envelop met speculaaskruiden om kruidnoten te bakken is verstuurd. Sterker nog: nootjes zijn gebakken en al op!

Geniet me bijkans bewusteloos op Barrel. Zelfs bij 30 graden.
Kwam boer tegen die koeien in trailer achter tractor laadde.
‘Wat gaat u met die koeien doen?’ vroeg ik brutaal doch op vriendelijk toon.
Hij droeg onderhemd, korte broek en werklaarzen. Zweet gutste van z’n lijf.
‘Naar wei met meer schaduw brengen,’ antwoordde hij vermoeid, terwijl hij met onderarm zweet van voorhoofd veegde. Stapte daarna in glazen cabine van tractor. Had te doen met boer.

Fietste met Man langs Lek. Stond hek met bord: verboden toegang. Joris wilde omkeren.
‘Kom op,’ zei ik. Voelde me net Eva. Stonden allemaal brandweer- en politiewagens langs dijk. ‘Kijk, daar hangt iemand in elektriciteitsmast,’ wees Man.
‘En daar twee opblaaslijken in de rivier!’ riep ik enthousiast. ‘Er is vast een oefening.’
Brandweeragent hield ons tegen. ‘U mag niet verder. Het is afgezet vanwege wedstrijd.’
‘Ik kan wel lezen,’ zei ik schuldbewust, ‘maar dacht: ik probeer het gewoon.’
Brandwacht keek meelijwekkend naar Man.

Vriendin heeft schillies. Twee roodwangschildpadden. Ze leven 18 jaar lang en gelukkig in vijver maar nieuwe bewoners gaan vijver dempen. Ik wist opvangadres bij particulier, speelde tussenpersoon, en mochten schillies brengen.
Hebben daar waanzinnige tuin waar ik – als ik over dijk scheur – altijd naar móet kijken: mega-vijver, smalle paadjes, doorkijkjes, hoogteverschillen en…badkuip.
Vijf schildpadden lagen te zonnen op boomstronk maar plonsden water in zodra ze mij zagen.
Liep trapje af, zette grootste schildpad op onderste tree (nog zwaar zo’n beest) en zei: ‘Dag Schillie,’ en weg zwom-ie. Tweede ging net zo. Krijgen het goed daar.

 

Alfredo!

Geplaatst op door
89

Te midden van auto’s, fietsen, scooters en een tractor met oplegger, staat een camper met zeven kinderen. Plus nog een baby op moeders arm, maakt acht. De kinderen variëren in leeftijd van – zeg – drie tot acht jaar, en het zijn stuk voor stuk stuiterballen.
Moeder draagt een fleurig sjaaltje waar bruine krullen onder vandaan wippen. In onvermoeibaar Italiaans roept ze aanwijzingen naar haar koters. Om een mij onduidelijke reden moeten ze zelfstandig de pont op lopen.
Ik zou ze in de rijdende kubus smijten, maar ik heb slechts één kind en ben geen ervaringsdeskundige.
Langzaam stroomt de pont vol en vertrekt.

Als je tussen de trekker met oplegger door loert, kun je de Italiaantjes over de reling zien hangen. Allemaal keurig op een rijtje. Vader hangt uit het raam om de overtocht te betalen. Hij wijst naar de reling: zeven kinderen.
Zes, gebaart de kaartenverkoper.
Nee zeven, bemoeit moeder zich ermee.
Zes, houdt de pontmedewerker vol.

Moeder kijkt, telt, schrikt en roept: ‘Alfredo! Alfredo!’
Grote commotie alom. Nergens een jongetje dat reageert op deze naam.
Vader en moeder roepen nu tweestemmig.
De koele wind die zojuist nog over de Lek blies, is verdwenen.
Vader stapt uit en beert tussen de auto’s door. Hij komt terug bij zijn vrouw en schudt zijn hoofd.
Moeder zet het op een gillen. Geschrokken van het geschreeuw, begint de baby te huilen.

Omstanders die het tafereel gevolgd hebben, turen unaniem naar een eenzaam jongetje op de kade. Er staat echter alweer zoveel verkeer voor de volgende overtocht te wachten, dat een klein kind zo een, twee, drie niet opvalt.
De pont is aan de overkant en het verkeer komt weer tot leven.
Voor de Italiaanse familie zit er maar één ding op: mee terugvaren en Alfredo oppikken.

‘Is Alfredo nog herenigd met zijn familie?’ vraag ik op mijn terugtocht aan een pontmedewerkster.
Ze knikt. Haar collega heeft na de vermissing de schipper ingelicht en die heeft de kerk aan de overkant (pal naast de aanlegsteiger, red.) gebeld. Er is een vrijwilliger geronseld om Alfredo te zoeken, zijn hand vast te pakken en niet meer los te laten. Toen de vader zijn zoontje zag, verkocht-ie ‘m eerst een hijs en drukte hem daarna zo stijf tegen zijn harige borst dat het kind bijna gesmoord werd.
Het zal je kind maar wezen…

Gespikkelde beren

Geplaatst op door
114

Keek op de Week (10)

‘Kom eens,’ gebaarde Man.
Voor verandering gehoorzaamde ik.
Hij wees blijmoedig naar laptop. ‘Wat vind je er van?’
Keek en zag fietsen waar degelijkheid vanaf druipt. Zei: ‘Nah.’
‘Een elektrische fiets dan?’
‘Voor mij pas elektrische ondersteuning als ik kunstgebit heb en met stok loop. Wil geen nieuwe, wil dat ouwe barrel wordt opgeknapt.’
‘Via zaak krijg ik 50% korting op deze fietsen!’ priemde Man met vinger.
‘Ja, op wát voor fietsen: gewoon stuur, dik frame en dikke banden.’
Man noemde tekortkomingen van barrel op.
‘Passen fiets en ik goed bij elkaar,’ vatte ik gesprek koeltjes samen.

Roos’ studie is begonnen. Was eerste half uur van eerste college alleen lichamelijk aanwezig. Moest prioriteit stellen: inschrijving voor reis naar Lapland startte (met o.a. huskytocht.)
Dag erna zelfde verhaal voor reis St. Petersburg. Beide plaats voor max. 50 personen. Roos zit erbij. Girls just wanna have fun!

‘Heb nieuwe buurman gezien,’ vertelde Man opgewekt.
Vroeg me af of blijdschap wederzijds  was maar hield wijselijk m’n mond.
‘Ze gaan niet rigoureus verbouwen, alleen de keuken gaat eruit.’
‘Wát! Vriendins blauwe hoogglanskeuken? Mijn natte droom!’
‘Niet iedereen houdt van blauw,’ zei Joris laconiek.
Buren en ik worden geen vrienden. Voel het aan m’n blauwe water.

Gingen stuk fietsen. Ik op ouwe barrel dus. Kwamen langs water waar boerin met tractor sloot aan uitbaggeren was. Joekels van vissen werden opgeslurpt en op weiland uitgespuugd. Meeuwen waren er als de kippen bij. Ooievaars ook.
Maakte foto en stapten weer op. Helaas stond – harde! – wind onze kant op. Welriekend en als gespikkelde beren kwamen we thuis. Mazzel dat Roos er niet was: hadden ons beslist moeten identificeren.

Werd midden in nacht wakker. Ging rechtop zitten en vroeg zei tegen Man: ‘Wil je met me trouwen?’
Geen antwoord.
‘Wil. Je. Met. Me. Trouwen?’
‘Zijn al getrouwd,’ mompelde Joris geïrriteerd.
Dacht: o ja. Ging weer liggen en sliep verder.
Vreemde slaappil van neuroloog.

Roos weet wel vragen te verzinnen. Als ik alles beantwoord heb, zou psycholoog daar aardig profiel van kunnen maken.
Van leukste en moeilijkste vragen maak ik apart blog. Prijs: verrassingspakket met o.a. souvenir uit Finland. Nee, geen rendier. Die mag niet mee in vliegtuig.
Wist antwoord op vraag 113 (zie foto) onmiddellijk.

Een vleugje lavendel

Geplaatst op door
99

Keek op de Week (9)

Kreeg waanzinnig cadeau per post van Marlou. Fotoboek van Gijsbert Hanekroot van “David Bowie – The seventies.” Nog aan mij opgedragen en gsigneerd ook!
“Ik denk dat je er wel blij mee bent,” schrijft Blogvriendin op kaartje. Véél te bescheiden. Voel me euforisch!

Man rooide lavendelstruik. Is al zo oud. Lavendel bedoel ik; niet Man. Alhoewel…
Hij knipte alle toppen er uit en deed ze in potje.
‘Speciaal voor jou, schat. Omdat het zo lekker ruikt.’
Zette potje op tafeltje. Eind van de dag zaten er nog twee sprietjes in. Rest heeft Saar verorberd. Zou fijn zijn als haar kattenbak ook naar lavendel ruikt.

Roos heeft een familieblog en schrijft:
“Voor de taalfanaten onder ons:
Fins is wel een dingetje. Zelfs het Zweeds is beter te begrijpen en die taal spreek ik ook niet. Op verpakkingen lijkt het Zweeds nog het meest op het Nederlands. Op mijn shampoofles staat bijvoorbeeld in het Fins: “kaikille hiustyypeille päiviitäiseen pesuun”. Uhm wat? Alsof een kleuter op een toetsenbord een verhaal probeert te typen: echt geen touw aan vast te knopen!
In het Zweeds staat er wel iets begrijpelijks: “för alla hårtyper och daglig tvätt”. Daar kun je vrij gemakkelijk uithalen dat het voor alle haartypen is en dat je het dagelijks kunt gebruiken.“
Kind heeft zich opgegeven voor taalcursus Fins. ‘Nou zal ik het leren ook!’ appte ze. ‘Ik krijg wel huiswerk )-: maar na afloop certificaat.’

Stond op pont naast onbekende vrouw.
‘Als mijn man zo’n T-shirt droeg, ging ik niet naast ‘m lopen,’ zei ze tegen me.
Ik volgde haar blik. Zag leuke blondine naast kinderwagen staan. Vrouw streek liefkozend kindje over hoofd. Man naast haar had stekeltjeskapsel en droeg zwart T-shirt met witte letters dat bierpens omspande. Tekst zei: “s.eks, f.ucks and rock & roll.”
‘Ga ik ook niet naast lopen,’ was ik met haar eens.
‘En als die man dat shirt nou al aan hep?’ bemoeide zeker heerschap zich ermee.
‘Binnenstebuiten aantrekken,’ antwoordde ik.
‘Meneer, dit is ongevraagde bemoeienis,’ zei vrouw naast me streng.
Man liep sociaal blauwtje en droop af. Mompelde iets over “vrouwen” en “laatste woord.”

Kwam nieuwe buurman tegen tijdens Rosa uitlaten. Des ochtends om zes uur.
(Man was vorige eigenaar van schoenenwinkel in dorp en blijkt eigenaar van twee honden.)
Heb heel goede eerste indruk gemaakt. Liep in huisbroek en T-shirt, ongetemd krulhaar en op flip flops.
Stelde me voor als toekomstige buurvrouw.
Man begon van schrik te stotteren. ‘U u u be be bedoelt aan de de de Fffffaunastraat?’
Ik knikte bevestigend. Had echt te doen met kerel.
Hij zei: ‘Keek erg naar verhuizing uit.’
Keek als in verleden tijd van: voordat ik jou tegen lijf liep.
Zal bij thuiskomst tegen vrouw gezegd hebben: ‘Wat een Tokkie. Wel opvoeding gehad maar er niets mee gedaan.’
Wijze man.

Ben aangenomen als gastblogster bij HoeVrouwenDenken. Liep heel de dag naast schoenen, wat zeer onpraktisch was bij Rosa uitlaten. Eerste column was nog niet geplaatst of had al onkostenpost gemaakt, kijk: