Keek op de week (103)

Man riep door vensterglas: ‘Er zit tamme wedstrijdduif op schutting. Hij is moe vanwege wind. Zal ik voer neerleggen?’
In huis kon Joris de spanning niet aan. ‘Duif laat zich wegjagen door andere duiven. Nu zit-ie op de grond! Als kat van buren komt…en over kwartier is het donker…’
‘Probeer ‘m te pakken.’
Met zonsondergang had Joris duif te grazen. Zit in leeg konijnenhok met goed voer en water.
Kunnen met gerust hart gaan slapen. Als dier is vetgemest eten we ragout.

‘Eindelijk, daar bent u!’ riep ik. ‘U bent het toch echt? Dat ik niet tegen uw dubbelganger klets.’
Baas schaterde het uit. ‘Ih-hik, ben het echt. Puck had weer wat. Is gebeten door onderdeurtje.’ Zijn hand gaf hoogte van teckel aan. ‘Puck jankte maar ik zag niks. Volgende ochtend zat hele woonkamer onder bloed. Mand, bank, kleed, zelfs behang. Ik dacht die hond bloeit dood. Scheurde over dijk naar dierenarts. Bleek hij in z’n piel gebeten.’
Wat?’
‘Ja! Hij kreeg drie spuiten, wond werd geplakt. Ging zelfde dag weer open. Hechten ging niet want wond zat vanbinnen. Verband erom. Kwam m’n vrouw thuis van haar werk – ze is vrijwilligster in de zorg – sprong Puck van blijdschap over hek: verband eraf.
‘Wel een hond met ballen.’
‘Jahaha, nu je het zegt,’ grijnsde Baas trots. ‘Thuis draagt-ie een pakkie. Hij moet aan de riem en mag niet zwemmen.’
‘Een labrador die niet mag zwemmen…,’ sprak ik op deerniswekkende toon. ‘Heeft u contact met eigenaar onderdeur?’
‘Ja, wat dach-ie? Die hoest alle kosten op! Haar twee honden hebben meerdere honden gebeten. Tuig is het.’
‘Moeten ze muilkorf om.’
Baas zwaaide met vinger. ‘Dát ga ik voorstellen aan wijkagent want ik heb klacht ingediend.’

‘Duif is te spreken over hotelservice,’ grijnsde Man zelfingenomen. ‘Heb schone krant en nieuw voer gegeven. Hij heeft eersteklas geboekt, hè?’

Twijfel nog, maar zou kunnen dat muziek in auto beetje hard stond.
Stond voor rood stoplicht en achter me werd doordringend getoeterd. Kende mensen niet dus was snel klaar met kijken.
Auto veranderde van rijstrook en kwam links naast me staan. Weer getoeter.
Dame op bijrijdersstoel zwaaide naar me met iets in haar hand. Was een cd-hoes en stak goedkeurend haar duim omhoog. Ik zag het meteen: mensen met muzikale smaak! Kon het nauwelijks verwerken: ze hield cd “Stage”(klik) van David Bowie in haar hand. De cd die ik had opstaan. Was werkelijk bijzonder buitengewoon bizar toeval.

Vogel is gevlogen. Na drie dagen fanatieke toewijding, droog weer en weinig wind, zette  Man hok open. Duif vloog eruit en ging op keitjes terras zitten. Even leek het of dier pauzeknop indrukte. Herinnerde zich GPS, zette het aan en klapwiekte weg.
‘Dag vriend, goede reis,’ zei Joris.
‘Misschien is het een Franse duif en verstaat-ie je niet.’
Man schudde zuchtend hoofd.
Zei: ‘Duif zou sms moeten kunnen sturen zodra hij op til landt. Hij moet toch ergens wifi kunnen happen?’
‘Ik heb werkelijk geen idee wat er allemaal in jouw hoofd omgaat,’ zei Joris meewarig.

Postcrossing:
Kreeg kleurige Kadinsky-kaart uit VS.
“May your day be full of magic and may you not be to busy to see it.
Happy Postcrossing! Liz.

Keek op de week (101)

Wat geef je een vader die alles heeft? Zelfgebakken koekjes! Crispy chocolate-koekjes. Zelfs doosje is handgemaakt. Ik snoep stiekem mee (als Joris andere kant op kijkt…)

Jeh! Roos’ beste vriendin Suzanne is afgestudeerd. Kind wil haar zilveren afstudeerbedel (klik) van Pa.ndora cadeau  geven: stapel boeken, afstudeerhoed met kwastje en op onderste boek opdruk: 2020.
Ze belde juwelier om bedel te reserveren/bestellen.
Hing op en zuchtte vermoeid. ‘Mam, dit geloof je niet. Moet ‘m bestellen via internet. Als ik dat niet wil, heeft verkoopster oplossing: ze heeft nog bedel uit 2019 op voorraad. Waar gaat het naartoe in deze wereld?’
Liet vraag onbeantwoord.

‘Ben jij onderhand niet aan nieuwe auto toe?’ vroeg vage kennis bij parkeerplaats winkels. Ze keek naar mij en auto alsof ze naar een voetwrat keek.
‘Waarom? Bevalt de wegligging je niet?’ informeerde ik.
‘Nou…eh…hoe…eh…dat weet ík toch niet?’
‘Je kijkt alleen naar de buitenkant?’
‘Ja!’
‘Is dan je volgende vraag: ben je onderhand niet toe aan een nieuwe man?’
Vrouw keek me in volslagen verbijstering aan. ‘Hoe…hoezo?’
‘Kijk je bij mensen ook alleen naar de buitenkant?’
Lange, diepe stilte. Leek wel of ik in apotheek stond.
Uiteindelijk knikte ze beschroomd ja.

‘Zoiets zég je toch niet!’ reageerde Joris.
‘Ze zei niet eens hoi. Je informeert toch eerst – zeker in deze tijd – hoe het met jou of je familie gaat? Ik heb dat mens jaren niet gezien. En dan vraagt ze naar m’n áuto. Een ding op wielen!’
‘Jij houdt geen kennis over,’ zei Man.
‘Kan haar missen als kaakabces. Ik tel liever vrienden.’

Grapje van internet:
Emma (4 jaar) en de tweeling Isa en Finn (2,5 jaar) zijn dol op kanarie Pluisje van oma. Op een dag ligt Pluisje morsdood in zijn kooitje. De kinderen zijn ontroostbaar. Om het leed te verzachten pakt oma een oud sigarendoosje en zeg dat ze Pluisje gaan begraven, zodat-ie regelrecht naar Onze Lieve Heer gaat. Ze vinden een mooi plekje in de tuin. Een zelf geknutseld kruisje en wat schelpjes erbij. Als oma ’s avonds Emma naar bed breng, kijkt zij tevreden terug. ‘Toch,’ zegt zij, ‘is het niet helemaal eerlijk.’ Ze legt ook uit waarom. ‘Onze Lieve Heer denkt dat hij een doos sigaren krijgt, maar hij krijgt een dood vogeltje.”

Het lichtte, onweerde en hoosde. Te gek weer om hond uit te laten.
Voelde iets borrelen. Iets waarvan ik zeg: beter in wijde wereld dan in nauw gat. Druppels roffelden op regenscherm. Schoenen knerpten op gruizelpad. Had al half uur niemand gezien. Waande me alleen en zette kringspier open.
Stevige bries, concludeerde ik. Was blij dat ik niet achter mezelf liep.
Eerlijk, terwijl ik dat dacht, werd ik ingehaald door hardloper. Man moest mijn eruptie hebben gehoord. Schaamde me kapot en stamelde: ‘Sssssorry, meneer.’
Hardloper verrekte zijn gezicht in bochten om neutraal te blijven kijken maar gaf het op. Zijn geest bleek even lenig als zijn benen: hij bulkte van het lachen. Wellicht omdat zijn pr er door mij op vooruit ging? Hoe dan ook: zie in hardloper aangename, nieuwe kennis.
Vertelde voorval uur geleden aan Joris.
Houdt nu nog z’n buik vast van het lachen.

Keek op de week (97)

Mooie dag. Zon scheen. Had geslapen (vouwen van kussen stonden nog in gezicht,) stralend gemoed, en een niet opkruipende onderbroek. Zeldzame combinatie.
Liep langs hoektuin die om door ringetje te halen is. Niet zo fraai als tuin van bloghovenier Menck maar wel met doorkijkjes, stelling met terracottapotten, bloeiende planten… Boven tuindeur was hoefijzer gespijkerd voor geluk. Gaf vrouw die erin aan werk was compliment: fleurige tuin met aparte bloeiers; altijd hard aan het werk.
‘Dat zou iederéén moeten doen!’ riep vrouw op vinnige toon. Ze keek of ik had gezegd dat ze dagelijks twee citroenen moest eten.
Dat iemand met beeldige tuin, zó lelijk kan kijken en klinken…
Vergevingsgezind dacht ik: wellicht heeft vrouw slecht geslapen en TenaLady ondersteboven in onderbroek gelegd.

Vriend van Roos sleep onze keukenmessen. Dermate accuraat dat ik bij berijden (hahaha!) van mijn salade, tijdens hakken van ongebrande noten, stukje wijsvinger met nagel raakte. (Typ dit met negenenhalve vinger.) Door salade gehusseld. Smaakte net als anders.
Vermeldde voorval aan Roos.
‘Oh mam, is het erg?’ appte ze geschrokken.
‘Nah. Pleistertje. Heb nog negen vingers,’ stelde ik Kind gerust.

Droomde dat ik cadeautjes kreeg van Vriendin. Keurig ingepakt. En veel! Begreep niet waarom ik die kreeg. Had al zo lang niets van haar gehoord. Was ze nog steeds op vakantie? Hoe kwamen haar cadeautjes dan bij mij?
Wist het toen ik wakker werd. Moeder van Carolien is haar huis aan het leegruimen en bracht vorige week e.e.a. voor me mee. Waaronder ovenwant bedrukt met vuurtoren. Een gebruikte met vlekken. Als ik m’n hand erin stop, is het net of Vriendin dichterbij is.

Voor ingang AH stond aantal studenten in rode hesjes die Telegraaf trachtten te slijten. Veertiger met pafferig gezicht in hesje stapte op mij af. Schudde luidkeels nee en liep door. Hesjes veroorzaakten filevorming bij in/uitgang en ik moest afstand houden.
Zelfde kerel – een krant in zijn vlezige handen – vroeg: ‘Mevrouw, wilt u een Telegraaf?’
‘Nee, dank u.’
‘Waarom niet?’ informeerde hij.
‘Nee is ook een antwoord.’
Hij stapte dichterbij.
‘Blijf. Uit. Mijn. Buurt!’ dreigde ik.

Na boodschappen, zelfde veertiger. ‘Mevrouw, waarom wilt u geen krant?’
In plaats van rot op te zeggen, zei ik coulant: ‘Omdat ik om mijn reputatie moet denken.’
‘Hééft u die dan?’ vroeg kerel.
‘Zolang ik niet met u samen gezien wordt wel.’
‘Heel goed, mevrouw!’ hoorde ik achter me onbekende man in overbekend accent zeggen. Tegen krantenman: ‘Pleurt toch op, man! Ben je wel goed bij je harses? Als je die vraag aan m’n vrouw had gesteld, had ik je de tyfus geslagen. Ik wilde best een krantje, maar douw ‘m nou maar in je hol!’
Goedkeurend dacht ik: zoiets kan alleen een Rotterdammert zeggen.
Veertiger stak z’n middelvinger op.
‘Zeker de grootte van je lul. Pinkeltje!’
Liep gniffelend naar m’n fiets.

Twéé dagen lang speelde liedje in hoofd. Nummer dat ik – pak beet, laat los – dertig jaar niet op radio of elders heb gehoord.
Werd er beroerd van. Sloot ogen en concentreerde me. Haalde in gedachten CD uit speler, stopte CD in doosje, doosje dicht, in lade, lade dicht. Klaar.
Cecilia! You’re breaking my heart…galmde mijn binnenkamer. Wel verdraaid! Andere tactiek. Muziek opzetten. Beviel me goed tot ik stilte wenste.
Cecilia! You’re…
Wéér dat klerewijf. Wat een terreurdeuntje!
Wees verstandig, klik er niet op of zet je geluid uit!