Keek op de week (57)

Welkom op mijn weblog “volgekalkt met lange onzinnige lulkoekbagger.”
Een blogger heeft vanwege mijn mening speciaal een blog aan mij gewijd. Met mijn achternaam als titel. Voel me vereerd. Volgende keer graag link erbij vermelden, renee!

Roos had zin in feestje.
‘Waarom?’ vroeg Man.
‘Waarom niet?’ pareerde Roos. ‘Slingers moet je zelf ophangen.’
‘Doen!’ zei ik, en tegen Joris: ‘Gaan wij gezellig avondje kamperen op zolder.’
Kind deed inkopen. Ik telde wat flessen drank, drie zakken chips, pak toastjes en smeersel.
‘Zó weinig voor tien personen?’ riep ik ontsteld. Vertel mij hoeveel lekkere trek studenten hebben.
Roos sprak geruststellend dat iedereen zelf nog eten/drinken meenam.
Feestgangers arriveerden.
Man vroeg oordoppen, plugde die in en dook in bed. Zat ik daar in m’n eentje op de camping.
Om 23.45 uur snapchatte Kind: “Ze mogen nu wel naar huis. Ben moe.”
Gastvrouw kon pas 02.30 in hoogslaper kruipen…

Kwam onbekende man in nieuwe wijk tegen die mij als klankbord gebruikte.
‘Mevrouw, pas maar op, ik heb net bekeuring gekregen,’ deed hij beklag. ‘Van de handhaving. Was vergeten plastic zakkie mee te nemen en liep naar houder met plastic hondenpoepzakkies op straathoek, maar dat vond ambtenaar een zwaktebod. Een zwaktebod! Alleen die taal al!’ Kerel spuugde woorden uit en wapperde verhit met bekeuring.
‘Zestig euro! Smerige bloedzuigers. Moet je zien hoeveel paardenstront hier leg. Daar hoor je de handhaving niet over! Paarden mogen vijgen laten vallen waar ze willen, maar wanneer mijn teckel een drol draait, moet ík voortaan schep meesjouwen. Dat was het advies van die…die…hufter. Zou plastic handschoenen mee motte nemen en de vijgen in nek van paardrijders motte gooien. En naar kop van handhaving…’
‘Weet u wat u ook kunt doen? onderbrak ik kerels tirade. ‘Koop golfstick bij kringloopwinkel. Kunt u zowel vijgen als teckeldrollen het gras in slaan. Douze points per stuk.’
Voor het eerst brak zon door op ’s mans gelaat.
‘Sjezus mevrouw, heb nog golfstick in garage staan! Dank u.’ Man vervolgde weg en ik hoorde hem mompelen: ‘Véél beter dan een schep…’

Blijk toch nog verslaving te hebben.
Na de afschaffing van sterke drank, stoppen met roken, drinken van echte koffie en nuttigen van suiker, dacht ik “schoon” te zijn.
Ik beken schuld. Werd heden terug geslingerd naar Stenen Tijdperk: internet lag eruit.

Roos gaat volgende week dag het leger in. Ontving per post tenue: pet, jumpsuit in camouflageprint en fijnmazige netpanty.
‘Die panty is te klein,’ mopperde Kind. ‘Wat als ik er een gat in trek?’
‘Ben je in combat geweest. Waarom heb je geen holster? Ik heb klappertjespistool.’
‘Had ik politiepak moeten bestellen maar dat was te bloot.’
‘Nog bloter dan blote armen en benen?’
‘Ja, diep decolleté. Dit was goedkoopste pak dat ik kon bestellen.’
‘Logisch met zo weinig stof. Je kan altijd nog douchegordijn om je heen slaan wanneer je het koud krijgt,’ was mijn gratis advies. Werd niet gewaardeerd. Heb in Kind nooit liefhebster van carnaval vermoed. Gaat met groep van tien meiden Tilburg verkennen in “army girl sexy costume.” Nou ja, kan altijd nog erger: klik.

Keek op de week (56)

Man zag blauwe flits: een ijsvogel. Hij wel!
‘Vogel vloog telkens langs pad stukje voor me uit,’ vertelde Joris trots. Alsof ijsvogel Man had uitverkoren om zich aan hem te openbaren.
‘Waar dan?’ vroeg ik. Ben principieel tegen jaloezie. Heb vaak last van principes. Luisterde met stijgende hunkering.
‘Langs pad van Dick. Ik kon ‘m goed zien, joh!’ wreef Joris er genotzuchtig in.
Wilde lelijke dingen roepen. Vragen: O ja? Had je je bril op?
Vond dat vals dus zweeg. Gun Man z’n verzetje. En mezelf zicht op fluorescerende visser.

Tijd is raar iets.
Zes jaar geleden overleed m’n schoonmoeder. Is lang geleden en lijkt tegelijkertijd gisteren.
Hoe blij we waren dat haar leed voorbij was.
Hoe bedroefd we naar huis reden.
Zwijgend. Donker was het; en mistig. Joris reed blindelings over dijk. Ineens gleed lichtstraal van boven voor ons uit over weg. Bocht voor bocht voor bocht.
Heb het gezien, zou het anders niet geloven…

Omgewaaide boom was oudste van dorp en stond op Monumentenlijst.
Ruim 150 jaar: beide wereldoorlogen en watersnoodramp overleefd. Was in goede conditie maar gaf onverwacht strijd tegen storm op. “Hij viel om als een rustige oude heer,” zei eigenaresse.
Boom was een hemelboom. Daar is-ie nu ook.

‘Wat heb jij een gave tas!’ gilde lieve kennis in bieb.
Alle gekken keken.
Hield tas omhoog voor m’n gezicht: iedereen blij. Vooral ik.
‘Moet dat zo hard?’ vroeg ik streng.
‘Sorry,’ antwoordde kennis schaterend. ‘Waar heb je die gekocht?’ vroeg ze hebberig.
‘Nergens.’
‘Heb je ‘m gehad?’
‘Nee, gekregen.’
‘Dat is hetzelfde.’
‘Dat is een wezenlijk verschil.’
‘Whatever. Mag ik ‘m vasthouden?’ bedelde kennis.
Vooruit dan.
Koket liep ze langs boekenplanken.
‘De tas is een plaatje,’ complimenteerde biebmedewerkster, en vroeg: ‘U bent een ouderwetse boek-o—fiel?’
‘Van kaft tot kaft,’ zei ik. En toen wilde ik m’n tas terug.

De 18-jarige Robbie (zoon van “Meer dan Mamma”) traint om in juni met schoolgenoten de Alpe d’Huez op te fietsen: Flevoland Fiets Tegen Kanker. Help jij hem?
Zijn moeder haakt kleurige inktvisjes die € 3,50 euro per stuk kosten.
2,50 € gaat naar KWF. Van het resterende bedrag wordt materiaal gekocht.
1^e doel: 140 octopusjes. Score per 26-01-2018: 41.
Uiteraard zijn donaties ook zeer welkom. Klik hier voor info.
Ik verloot 3 octopusjes. Roept u maar!

Getracht pianofilmpje van Roos te maken. Vrees dat het blooper-filmpje wordt.
Als eerste moest rekje verwijderd worden. Dat staat om piano om te voorkomen dat Saar haar tandtekening in muziekinstrument achterlaat. Bleek bij terugkijken dat weggezette hekwerk er alsnog op stond. Wie heeft er nou groen rekje in woonkamer? Niet wij!
Klok op de achtergrond klonk luider dan piano.
Saartje liet hooibal deskundig alle tralies van haar hok zien.
Hond wilde NU aandacht en probeerde kop op Roos’ schoot te leggen. ‘Rosa, zout op!’ klinkt niet zuiver tussen klassieke klanken.
Wordt vervolgd…

Keek op de week (55)

Droomde dat ik zat opgesloten op politiebureau.
‘Weet u waarom u hier bent?’ vroeg agent. Hij ging zitten op enige stoel in vertrek.
Ik zei: ‘Zal weer te hard over de dijk gereden hebben.’
Er klonk een irritante zoemer. ‘Dat is fóut geantwoord,’ sprak agent.
‘Is het een quiz?’ hoonde ik. Stem in hoofd zei: Kakel, houd je waffel, zo kom je nooit op straat.
Agent zei: ‘Als u volgende vraag goed beantwoordt, mag u naar huis. Komt-ie: Noem iets waar u heel goed in bent’
Politieman sloeg mij met stomheid. Had er zichtbaar plezier in.
Begon lukraak dingen te roepen die niet waar waren: ‘Koken. Wielrennen. Hardlopen. Zingen. Voorlezen.’ Na elk antwoord klonk de zoemer. Steeds weer die zoemer.
‘Telefoneren!’ riep ik.
Zoemer. ‘Leugenaar!’ riep agent.
Liep naar het raam en zette tanden in tralies. Ze waren niet van chocola. Wilde mijn cowboylaarsje uittrekken om ermee te slaan maar liep ineens blootsvoets.
‘Eh…doorzetter? Kordaat? Aansteller?’ Telkens die zoemer. Wist opeens m’n eigen naam niet meer. Was malende. Begon door te draaien.
‘Word wakker’ schudde Man. ‘Je droomt.’
‘Ik mag niet naar huis want ik kan de vraag niet beantwoorden,’ snikte ik.
‘Wat voor vraag?’ vroeg Man verveeld.
‘Waar ik goed in ben.’
‘Je man uit z’n slaap houden,’ bromde hij.
Draaide me om en wist plots het antwoord: blind typen met tien vingers.

‘Heeft u voor mij navulling voor mijn vulpen rollerpen? Een blauwe, graag,’
‘Blauw is slecht leverbaar, mevrouw. We hebben alleen zwart.’
‘Ik houd niet van zwart,’ sprak ik stellig doch herstelde snel. ‘Niet van zwart schrijvende pénnen bedoel ik.’
Verkoopster sprak begripvol: ‘Tegenwoordig mag je ook niets meer zeggen, hè?’
Ga dat toch doen: negerzoenen, jodekoeken, Haarlemse meisjes, Moriaantje zo zwart als roet, blanke vla, Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht!

Roos ging naar bijleskind. Stuurde snapchat van nieuw aangeschafte pontkaart: “Ticket to hell. Oh nee, naar bijles.”
Thuis vertelde ze: ‘Halverwege overtocht viel enorme hagelbui. Chinese toeristen vingen korrels op in handen. Riepen: What is this? Raining ice!
Oude man riep: Hagel!
‘What?
HA-GOL!
Nimmer van gehoord of gezien. Stakkers in China missen daar echt wat.’

Was waaibomendag.
Tweede westerstorm van het jaar. Vogels deinden zeeziek in de bomen. Vrachtwagens kantelden. Huizen raakten dak kwijt. Treinen vielen stil maar pont voer gewoon door. Water in Lek stond hoog! Auto’s hoefden vanaf dijk niet kade naar beneden af te rijden maar konden rechtstreeks pont op.

Niet zo mooi was dat boom op m’n favoriete kledingwinkel “O zo mooi” waaide. Haalde zelfs voorpagina van AD.
Vervelend: moet ik ze binnenkort bezoekje brengen ter financiële ondersteuning.

“De dag die ik wist dat zou komen.”
Ben weer jaar wijzer.
Zou gaan lunchen met Roos maar had energie-dip. Maakte Kind onze favoriete clubsandwich gewoon thuis: geroosterd boerenbruinbrood, reepjes gebakken kipfilet en ontbijtspek, gekookt ei en sla. Daarna samen wel buitenshuis cappuccino gedronken.
Bedankt voor alle lieve kaarten, WhatsAppsberichten, cadeautjes via Tante Post en felicitaties op fb ♥

Keek op de week (54)

Hebben nieuwe gasaansluiting. Mannen met baarden groeven grond open. Klapten bord uit: “Roken en open vuur verboden” met aan weerszijden rood brandblusapparaat. Zag er indrukwekkend uit.
Koffie ging er bij baarden in als koek.
Installeerden nieuwe pijp en drie uur later was klus geklaard.
‘Mevrouw, u mag cv-ketel resetten. Weet niet wat voor ketel u heeft,’ zei oudste baard.
Antwoordde schaapachtig: ‘Ik ook niet.’
Liep naar zolder, maakte foto van bedieningspaneel en holde terug.
‘Díe knop moet u hebben.’
Was makkie. Verwarming deed het weer. Lekker, joh!

Had gekookt. Doe dat vaker: aardappelkroketjes, gezonde groenten, en zalm omwikkeld met ontbijtspek uit oven.
‘Welke stuk wil jij?’ vroeg ik aan Joris.
‘De kleinste,’ zei hij.
Legde kleinste stuk zalm op eigen bord.
Wilde groter stuk op Joris’ bord schuiven maar Man duwde opscheplepel  terug. Vis verloor z’n evenwicht – hij leefde nog – en spartelde zo in Joris’ schoot.
Het huis was te klein.
Paar uur later kwam Roos thuis van college en plofte uitgeput op bank.
Man deed beklag over welk geploeter met vis hem was overkomen. Had verwacht door dochter met respect en meelevende blik bekeken te worden, doch Roos sprak  toonloos: ‘Nou, dan heb je echt wat meegemaakt.’

Het was typisch, naargeestig januariweer.
Op de dijk reed idioot achter me met flinke haast; zijn zenuwstelstel rechtstreeks verbonden met gaspedaal. Kleefde niet op me maar ín me en zou me weldra vooruit duwen in zijn macho Badkuip Met Wielen.
Joris en therapeut beweren bij eb en bij vloed dat ik temperamentvol type ben maar ik weet beter. Reed maximum snelheid en ging langzamer rijden.
Idioot besloot me in te halen via parkeervak aan linkerzijde van weg. Was kamikazeactie: pal vóór onoverzichtelijke bocht in dorp, en te weinig ruimte.
Remde onmiddellijk, rolde traag door bocht en zag het fout gaan.
Rechts langs de weg – pal naast woonhuis – stond kruiwagen met berg zand. Idioot moest links geparkeerde auto’s omzeilen, maar kon door hoge snelheid niet tijdig bijsturen, slipte en reed met hels kabaal frontaal tegen kruiwagen. Kwam paar meter verderop in grind tot stilstand. Schrok me het lazarus.
Trillend als mispelblad zette ik auto aan de kant en stapte uit. Als er niemand thuis was, zou ik briefje door brievenbus doen dat ik wilde getuigen.
Hoorde bestuurder luidkeels vloeken, voetstappen in grind, en diepe basstem brullen: ‘Wat een áchterlijke actie! Hoeveel seconden tijdswinst heeft het opgeleverd? Geen moer! Ik hoop dat je goed verzekerd bent, knul…’
Wist genoeg en draaide me om.
Kon onderweg maar aan één ding denken: wat als kruiwagen een kind was geweest?

Ook alweer twee jaar geleden…

Keek op de week (53)

Ben door cvs snel overprikkeld voor licht en geluid. Werd Oudejaarsdag gallisch van  vuurwerkknallen; leek wel oorlog. Deed oordoppen in maar KA-BOEMSs kwamen er doorheen. Roos wist oplossing. Gaf me haar hoofdtelefoon met omgevingsgeluidendemper. Zocht op YouTube naar crackling fireplace with thunder, rain and howling wind, duwde me in een stoel en zette zelfgeklopte cappuccino voor m’n neus.
Ondanks Kinds goede zorgen is mijn enige voornemen: ga laatste dag van dit jaar onder steen liggen.

Had zin uit comfortzone te stappen en besloot Nieuwjaarsduik in de Lek te maken in naburig dorp. Samen met stuk of zestig andere idioten. Gekleed in rookworstmuts en badpak (was bang dat door kou m’n bikinibroek op m’n enkels zou zakken) rende ik over aangeharkte strand door vrijwilligers het ijskoude rivierwater in. Snel door de knieën zakken tot schouders nat zijn en metéén weer eruit.
Alleen in gedachten, hoor. Ben toch niet gek?

Dit krijg je wanneer in huize Kakelbont iets op de grond valt: Saar zet haar gebit erin.

Gewend aan dergelijke tandafdrukken, keek ik verheugd bij zien van deze kaart uit Belarus.
Deze Postcrosser heeft óók huiskonijn!

Helaas. Mijn enthousiaste verdampte tot vriespunt na lezen van bijgevoegd briefje van Tante post:

‘Wat vind jij de allerbeste voetballer van de wereld?’
Jongen dacht tijd na, riep toen: ‘Kuyt!’
‘Die voetbalt niet eens meer.’
‘Nou en? Ik vind hem de beste, Floyd.’
‘Dan vind ik Gullit de beste. Hij is een legend,’ antwoordde Floyd.’ Om zijn woorden kracht bij te zetten gaf hij een loeier tegen voetbal.
‘Naast!’ riep Kuyt en holde achter bal aan.
Floyd riep: ‘Schiet ‘m tegen die hond!’
Kuyt keek aarzelend van vriendje naar mij en Rosa.
Ik wilde zeggen: ‘Dat doe je maar één keer,’ maar beheerste me. Jongens waren 9 of 10 jaar en gewoon beetje baldadig.
‘Zijn jullie goeie voetballers?’ vroeg ik.
‘Ja! Ja! Ja!’ juichten ze.
‘Goeie voetballers schieten niet op honden.’
‘Het was ook maar een grapje, mevrouw.’
‘Ik wíst het!’

Heb zo’n leuk nichtje van twee jaar en handvol maanden.
Jolie zat met ouders en grootouders aan strand op Curacao en speelde met zand, zee, en schepjes.
Er stapte een flamingo voorbij. Gefascineerd keek Jolie naar het beest. Gilde blij: ‘Mama, kijk! Een krokodil!’