Keek op de week (47)

Herken je dat? Dat je het jammer vindt dat je wakker wordt en moet oppassen dat je gedachten niet zwart blijven?
Typte op Googel “zon” in om te zien hoe dat serpent er ook alweer uitzag.

Had afspraak in Den-Haag. Deed snel nog plas voor vertrek en voelde tot m’n schrik dat ik een gaatje in m’n onderbroek had. En geen tijd voor verschoning. Als ik onderweg nou maar geen ongeluk kreeg! Dan zou ik de vrouw worden waar m’n moeder me altijd voor gewaarschuwd heeft.
Liep zowel goed, slecht als vreselijk af.

Goed: kreeg geen ongeluk. 

Slecht: heb gat in onderbroek groter gemaakt. Geeft fris en vrijgevochten gevoel.

Vreselijk:
Hoopte in DH in vrouwenpoli een begripvolle specialist te treffen, ondanks dat ze het vreselijke beroep van gynaecologie uitoefent. Had veel vragen waar ik antwoord op wilde krijgen.
Trof vrouw met snor van een holbewoner wier eierstokken al eeuwen met pensioen zijn en de empathie heeft van een diepvrieskist. Enige toeschietelijkheid ontbrak volledig en het was een aaneenschakeling van missers.
Op geen enkele vraag wist ze antwoord, en omdat zij niets van mijn hormoon-therapie en complexe medicatie begrijpt, moet ík naar een psychiater.
In stilte wenste ik haar bij haar eerstvolgende vakantie een gehorige hotelkamer met immens grote insecten toe, en een buurman die in- en uitademend op een mondharmonica blaast. ’s Nachts.
Er deed zich nog iets voor. Ik hield me groot maar m’n luiken sloegen meteen dicht. Tijdens een mij nietszeggend monoloog pakte ik m’n tas en gaf aan dat het gesprek wat mij betreft ten einde was.
Het was maar goed dat ik m’n therapeut bij me had. Was anders zonder jas en nieuwe afspraak de deur uitgerend.
Heb klacht ingediend bij huisarts. Zij gaf me gelijk en onderneemt actie. Hoef ook niet meer terug naar de diepvrieskist voor uitslag bloedonderzoek.

Mijn smartphone is naar de gallemiezen. Laadde steeds slechter op, en viel steeds uit. Moest voor twee regels tekst in WhatsApp het kreng driemaal opnieuw opstarten. Beetje vermoeiende bezigheid. Man heeft tijd van z’n leven: mag nieuwe gadget voor z’n vrouw uitzoeken.

Ging Rosa uitlaten. Het kwam met pijpen en stelen naar beneden, maar voor hond blijft rondje polder hét hoogtepunt van de dag. Opgetogen tot in haar voetzolen sprong ze zorgeloos in iedere sloot.
Baas, vind je ’t ook zo gezellig? Zag je hoe ik in die diepe sloot sprong? Ik ben helemaal niet bang, hè?
Hardop pratend tegen de hond voelde ik hoe mijn voeten steeds natter werden in mijn pas gerepareerde regenlaarzen.

‘Uw slaappillen zijn niet leverbaar, mevrouw Kakelbont,’ zei apothekersassistente.
Wenkbrauwen schoten van verbazing in m’n haarscheiding.
Ze vervolgde: ‘In heel NL zijn ze op. Zelfs de digitale apotheek is uitverkocht. De fabrikant heeft problemen en de pillen zijn pas weer leverbaar in januari.’
Ja, dan hoeft het niet meer…

Thuis ben ik maar even gaan liggen.

Nou, zó’n week dus maar dan langer.

Voordeel is dat het hierna alleen maar beter kan worden.

Keek op de Week (46)

In het dorp zit niet zomaar een bloemist maar een heel tolerante. Opgevoede honden mogen mee naar binnen. Vroeg me ernstig af wat onder “opgevoed” valt.
Rosa zag namelijk bloemenvaas zonder bloemen maar met water en begon er uit te lebberen.
‘Logisch,’ zei bloemist, ‘zoiets lekkers krijgt ze thuis niet.’

Ik toetste nummer in en hield telefoon tegen m’n oor. Schonk heet water in een mok, zette waterkoker terug en stootte de gevulde mok om. Het aanrecht klieder. Water droop langs keukenkastjes naar beneden. ‘Kut,’ zei ik en tegelijkertijd werd er opgenomen, wat mij geenszins verbaasde.
Wat doen? Ophangen en terugbellen?
Ik besloot ‘Sorry,’ te zeggen. ‘Ik stootte iets om en nu heb ik overal lekkage, ’ verklaarde ik mijn uitspatting.
‘Kan gebeuren,’ zei onbekende mannenstem. ‘Dit was een begrijpelijke uitroep van frustratie. Ik vat het dan ook niet persoonlijk op.’
Werd bijna euforisch van begrip en coulance van medewerker. Dergelijke flexibiliteit is bij Klanten”service” tegenwoordig uitstervend begrip.

Stond te wachten op bestelling van Roos. Ze had een nieuwe winterjas uit ander filiaal  laten komen.
Een dunne jongen van een jaar of tien trok een trui over zijn hoofd.
‘Veel te groot,’ zei zijn moeder ‘Trek maar weer uit. Moet je meer komkommers eten.’
‘Komkommers?’ vroeg verkoopster. ‘Daar word je niet dik en sterk van, hoor knul.’
‘Dat is het enige wat hij lekker vindt,’ zuchtte z’n moeder. ‘En iedereen maar denken dat-ie thuis niks te vreten krijgt. ‘

Joris heeft vreselijke eigenschap: alles met mate. Ik hoor het hem zeggen. Pakt een zak pepernoten, eet vier stuks op, en bindt zakje weer dicht.
Een geluk dat ik geen suiker meer eet. Had anders zak uit z’n handen gegrist en soldaat gemaakt.

Ruzie gekregen in de polder.
Zwarte herder met blikkerende tanden rende Rosa en mij tegemoet. Beest hapte in Rosa’s flank die jankend van angst op hol sloeg. Herder zette achtervolging in. Ik riep Rosa; ze kwam terug. Herder beet in haar achterpoot.
Sloeg met ballenwerper 2 x op herdershondenkop. Beest hield van verbazing op met grommen, en ik greep ‘m bij z’n halsband.
Eigenaar had tot dan toe geslaapwandeld, werd ineens wakker en steeg op van nijd. Sprak gebrekkig Nederlands maar vloeken en schelden kon-ie als de beste. Fulmineerde met consumptie.
‘Pak uw hond anders verkoop ik ‘m nog een hijs!’ zei ik pissig.
Kerel schold me de vinkentering maar pakte toch z’n hond.
Had indruk dat man gedronken had. Leek me verstandig me zo snel mogelijk uit de voeten te maken uit de toch al weinig knusse omgeving.
Kerel wierp me een vuile bik toe – gelukkig wel een léég bik – en riep dat ik respect voor hem en z’n hond moest hebben.
Respect…moet je dat niet eerst verdienen? En waarom beginnen aso lui er altijd als eerste over?
Liep hard weg en berispte Rosa. ‘Trek jij voortaan je bek open! Die is groter dan de mijne.’ Hond keek me aan met fluwelen ogen en kon in haar zieltje kijken: er zit geen greintje kwaad… Jammer, hoor (-:

Keek op de week (45)

PostNL-bezorger stond voor de deur. ‘Voor wie moet ik het meest bang zijn? Voor de hond of het konijn?’ gebaarde hij naar waarschuwingsbordjes voor het keukenraam.
‘Voor het konijn,’ zei Roos. ‘Als ze je niet aardig vindt, bijt ze in je hielen.’
‘Is het een dwergkonijn?’
‘Nee, een Franse hangoor van 7 kilo.’
Bezorger was zichtbaar onder de indruk.

Liet Rosa uit en hoorde gekoer. Keek in geparkeerde auto en vroeg aan man die lage horizontale bakken stond in te laden: ‘Hoeveel duiven zitten daarin?’
‘Twaalf. Elke duif heeft twee luchtgaten,’ wees hij.
‘Waar brengt u ze naartoe?’ interviewde ik verder. Kerel scheen geen last van mijn grenzeloze nieuwsgierigheid te hebben.
‘Ik breng ze naar een centrale vrachtauto en die brengt ze vannacht naar Frankrijk.’
‘Het gaat vannacht hard waaien,’ zei ik zorgelijk.
‘Haha, u maakt zich ongerust over mijn duiven?’
Voelde me gebelgd.
‘Ik laat ze nooit boven open zee vliegen, hoor,’ zei duivenmelker geruststellend.
‘Komt er wel eens een duif niet terug?’
‘Kan altijd gebeuren. Dit jaar één duivin. Die vloog tegen de lichtmast.’ Hij knikte naar de hoge palen van plaatselijke tennisvereniging.
‘Behouden vlucht!’ groette ik ten afscheid.
Man zag mij toevallig anderhalve dag later lopen. (Hond moest wéér uit.) Hij stopte z’n auto en draaide raampje open. ‘Alle duiven zijn binnen, hoor!’

Droomde dat ik in m’n nakie over Coolsingel liep. (Ik, die nog liever doodga dan me in een sauna zal begeven.) Kocht in Bijenkorf een Chinese vaas waar ik m’n armen omheen sloeg om m’n voorkant mee te bedekken.
Werd wakker en dacht: waarom kocht ik geen badjas?

Zin in gratis toegang tot het museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam? Wie zijn vuile was meeneemt mag tot en met 23 december kosteloos de collectie bekijken. In het museum staan diverse wasautomaten en een droger. Twee vrijwilligers bekommeren zich over je was. Dit is géén fakenieuws. Het is een project van een sociaal ontwerper zodat “vreemden met elkaar in gesprek gaan.”

Een eenrichtings-kennis had klankschaal nodig. ‘Hoe gaat het? Ik heb vorige week een dag migraine gehad; ben er nog slap van. Je kent me, ik ben een doorpakker, hè? Vannacht slecht geslapen. Zeker een uur wakker gelegen, pfff. Zie je m’n wallen? Heb jij nog je hulp? Zou voor mij ook een uitkomst zijn, maar ja, ik kan er slecht tegen als vreemden aan m’n spullen zitten. Heb het héél druk gehad in de vakantie. Ons Franse huis acht weken verhuurd. Al het schoonmaakwerk kwam op mij neer. En dat met mijn rug. Een martelgang van jewelste. Maar ik kachel door, hè? Vandaar die migraine. Zullen we volgende keer iets afspreken? Wat komt jou uit? Heb het nu echt te druk. Moet opschieten. Nou doei!’
Ik had tot dan toe gezwegen en heb dat volgehouden Had anders: ‘Een vrijdag in 2030,’ gezegd.

Keek op de week (44)

Hiep Hiep! Roos kreeg haar bachelor bul (en Honours class certificaat) uitgereikt aan de EUR (Erasmus Universiteit Rotterdam.) Het was een aanslag op het zitvlees van opgetrommelde familie, maar voor iedere geslaagde werd tijd gemaakt voor persoonlijk praatje. De afgelopen drie jaar zijn om gevlógen. Kind zit alweer tot over haar oren in haar Master studies.

♥ Een die-pet-past-ons-allemaal-momentje met Opa Kakelbont ♥

‘Ben voor derde week achter elkaar gecontroleerd met zelfscan bij Jum.bo,’ klaagde Man getergd. ‘Waarop baseren ze die controles?’
‘Misschien op bedrag,’ suggereerde Roos.
‘Of de scan zelf?’ opperde Man.
‘Leg je er nou maar bij neer, schat,’ zei ik, ‘Je hebt gewoon een boeventronie.

Klant voor me deed diepgravend onderzoek. Helft van wijsvinger verdween in haar reukorgaan, waarna opbrengst met smaak bekeken werd.
Drogistmedewerkster Carrie wisselde blik van afgrijzen met mij. Ze herstelde zich snel. ‘Wilt u een tissue?’ vroeg ze aan klant en haalde doos onder toonbank vandaan.
‘Nee, ik wil pinnen,’ zei klant op professionele zeurtoon.
Aldus geschiedde.
Simultaan keken wij de klant na.
‘Wat een smeerkezerij! Mensen schamen zich tegenwoordig nergens meer voor,’ zei Carrie met een rilling. ‘Ik heb niets aangeraakt maar neem toch een druppel. U ook?’ Ze pakte flacon desinfecterend middel, deelde druppel uit en wij wreven ons in de handen.
Carrie kon de neuspeuterende klant niet verwerken.
‘Neem een Valdispert van jezelf,’ wees ik naar haar eigen voorraad. ‘Het is niet te hopen dat ze je met die vinger een kaartje stuurt als ze boven is.’
Carrie – slap van de lach –  hield zich met twee handen vast aan toonbank.
‘Zal ik je de rollator brengen (een show-model, red.) dan kun je er even bij gaan zitten?’
‘Hoeft niet,’ schaterde ze, ‘lachen is het beste medicijn. En leve de uitvinder van het contactloos pinnen!’
Daar namen we nog een druppel op.

Van betonmoeheid weten wij allen het bestaan. Maar bestaat er ook zoiets als porseleinmoeheid? Of serviesmoeheid? Zonder ze uit mijn handen te laten vallen of te stoten, sneuvelden twee schoteltjes. Scherven brengen geluk. Ik kan niet wachten.

Was m’n enkelsokken kwijt. Geen reden tot harikiri want heb meer sokken, maar waar konden ze zijn? Sinds wanneer deponeren meelevende huisgenoten míjn vuile sokken in wasmand? Zou in boek van records mogen.
Vond ze terug tussen Rosa’s “speeltjes.” Ze had genoeglijk op sokken liggen kauwen terwijl ze uitkeek over straat waarop zij alleenheerschappij bedingt.
Joris sprak lovende woorden: ‘Dat dat beest niet in coma is geraakt…’
Dat terwijl er maar één persoon in dit huishouden zweetvoeten heeft en deze van het mannelijk geslacht is.

Zijn er nog lezers die zin hebben in een authentiek Nederlands spel? Doe dan mee met het SinterPieterklaasspel! Kennis van zaken is overbodig. Raadsels en rebussen oplossen is het devies. Zet je schoen klaar en start het 1^e spel op 25 november. Geef je hier op!

Keek op de week (43)

Droomde dat ik schrijfles gaf. Geen idee wier domme idee dat was. Moest voor de klas op verhoging staan. Ellendig was dat. Het was ook nog liefdewerk oud papier. Ik leek wel gek.
Weerstond aanvechting weg te lopen. Moest in droom denken aan uitspraak van Churchill: “Succes is de eigenschap om van de ene mislukking naar de andere te gaan, zonder je enthousiasme te verliezen.”
Stond versteld van mezelf. Had e.e.a. voorbereid en deelde in klas stencils uit (bestaat dat woord nog?) over schrijfstijl, stukjes met kop/staart, iets over observerende blik…
Iemand vooraan keek me met strakke blik aan. Begon plots “boe” te roepen.
Daar had je het gesodemieter al!
Weldra volgden meer boe-roepers.
Moest handelend optreden voor ik rode vlekken in nek kreeg. Dacht: stik de moord, en riep vol bravoure: ‘Alle boe-roepers eruit of ik eruit. En ik blijf!’
Kreeg toch vlekken: wat als ze bleven zitten?
Allen verlieten echter zwijgend de ruimte.
Zat daarna ineens met rest van gezelschap op zonnig terras aan zee dat “De Vrijbuiter” heette.

Ze waren afgeserveerd maar wij gaven vijftig stuks een tweede kans. Voorzagen ze van een droge, warme plaats. Eenmaal losgelaten kregen ze op tijd natje, en droogje in de zon. Ze genoten van vrij leven in buitenlucht. Een enkeling gaven we cadeau. De rest zocht één voor één eigen weg. Vijftig tennisballen. En stuk voor stuk zoekgemaakt door Rosa. Een mens zou er emotioneel van worden.

Wilde afspraak met huisarts maken.
‘Is nogal druk,’ zei assistente. ‘Mag het bij co-assistent? Nadien komt huisarts kijken.
Voor gesprek werd halfuur uitgetrokken. Na tien minuten was de zaak rond. Wat doe je als je neus al leeg is? Je knoopt een gesprek aan.
‘Heb je altijd arts willen worden?’
‘Nee, heb lang getwijfeld. Ben geneeskunde gaan studeren omdat het een interessante studie is.’
‘Word je huisarts?’
‘Weet ik nog niet.’
‘Eerst je snuffelstages afmaken,’ grapte ik.
‘Jahaha. ‘Wil waarschijnlijk verdergaan in chirurgie of gynaecologie.’
‘Ik vind dat er meer vrouwelijke gynaecologen moeten komen,’ zei ik.
‘Waarom precies?’
‘Omdat mannen geen ervaringsdeskundigen zijn.’
Co-assistent dacht daar lang over na. Zei uiteindelijk: ‘Weet u wat raar is? Veel studiegenoten vinden geneeskunde interessant maar komen tijdens stages tot conclusie dat ze werken met mensen niet leuk vinden.
a) Daar kan ik met m’n boerenverstand niet bij.
b) Ik kijk er niet eens (meer) van op.

Mevrouw op leeftijd werkte in voortuin. Uitgerekend daar – midden op stoep – draaide  Rosa een drol.
Had hedenochtend m’n winterjas van zolder gehaald en vergeten zakken te vullen met plastic zakjes. Zelfs aan handvat van riem zat er geen.
Shit!
Vrouw keek van berg uitwerpselen naar mij en zuchtte: ‘Hebbie geen zakkie bij?’
‘Sorry, ben ik vergeten. Heeft u er misschien eentje voor me?’
Vrouw bekeek me achterdochtig. Alsof ik m’n hond getraind heb bij haar voor de deur te gaan zitten schijten zodat ik haar huis kan leegroven.
Ze stapte zuchtend naar binnen en met betekenisvol gezicht de voordeur.
Binnen hoorde ik haar praten.
Een man verscheen voor het raam en bekeek me met aandacht: zó ziet een vrouw eruit die een hondenpoepzakje vergeet. Genoeg gezien, liep hij weer weg.
Tweede bedrijf.
Daar was de dappere huisvrouw! Ze reikte mij een veelvuldig gebruikt doorzichtig plastic zakje aan.
Heb persoonlijk liever donker gekleurd exemplaar…
Vrouw keek toe hoe ik missie volbracht en keek me na terwijl ik straat uitliep. Aan deze zaak zat beslist een luchtje…