Categorie archieven: Muziek

De kruk en de norse boer

Geplaatst op door
32

Keek op de week (191)

Beverbrug – De Zaag

Hield op Zaag ineens deurkruk in hand. Terwijl ik verbaasd keek, klapte toegangshek dicht, en viel andere kruk op grond. Buiten armbereik.
Kreeg spontaan verlatingsangst voor deurknoppen.
‘Rosa, zoek een stok!’ spoorde ik hond aan.
Baas, ik heb een bal!
Doe ik het zelf wel weer.
Vond vieze stok – zat nog net geen hondenpoep aan – en schraapte handvat dichterbij.
Deurknoppen terugsteken was plakje cake. Ziezo.
Baas, kijk eens wat ik heb! Rosa blafte lang en hard.
Met incubatietijd van tien minuten had ze tak van twee meter gevonden. Sleurend aan uiteinde sleepte ze ding voort.
Rosa, you’re simply the best. Better than all the rest.

Was onderweg naar kaasboerderij. Midden op Tiendweg lag dode kat. Parkeerde auto op bruggetje over sloot dat naar weiland leidt, pal voor hek.
Toen ik uitstapte, reed boer op trekker langs. Hij stopte, en klapte raam omhoog.
‘Goeie…’ begon ik.
‘Je staat in de weg!’ riep boer. Eind zestig, gegroefd gelaat. Met zijn arm gebaarde hij naar mijn auto.
Wat een vrolijkheid. ‘Daar ligt een dode kat.’
‘Wat kan mij dat schelen! Ik heb nog 10 katten. Haal je auto weg; die staat op privégrond.’
‘De grond achter het hek is privé. Mijn auto staat op de openbare weg. Als u de kat weghaalt, verrijd ik mijn auto.’
‘Denk jij dat je mij kan commanderen?’
‘Het was een voorstel. U staat dichter bij de kat dan ik.’
Boer zag daar kennelijk logica van in. Smeet deur open, sprong uit trekker en liep naar kat. Met zijn authentieke Hollandse klomp schopte hij het dier de berm in.
Zou twintig minuten op hork willen inhakken met plastic zwaard. Zweeg, want boer leek woedeaanval nabij. Zijn gezicht zag paarsrood.
‘Ik ben blij dat ik niet met jou getrouw ben!’ blafte boer.
‘Mijn man is óók blij dat ik niet met u getrouwd ben!’ riep ik en stapte in auto.
Trekker stond enigszins scheef door hoogteverschil in weg. Boer klom in rijtuig, trok deur dicht maar die zwaaide weer open. Omdat zijn armen tekort waren, moest hij weer uitstappen.
Goed geluimd vervolgde ik mijn weg.
Zeg kaas!

Man en ik liepen theater in Oss binnen. Hoorde op achtergrond Bowie met Heroes.
Stootte Joris aan: ‘Bowie!’
Man haalde schouders op. Hij hoort die vent zo vaak.
Daarna klonken The Waterboys met Don’t Bang The Drum. Hoe vaak hoor je twee favoriete nummers achter elkaar?
Roos barstte eens in hoongelach uit in mijn auto, toen ik cd van The Waterboys opzette.
‘Mam, deze muziek kan écht niet,’ schaterde ze.
Nou, ik doe niet aan guilty pleasures. Zei: ‘Bij eerstvolgende mogelijkheid rechts stop ik en kan je verder gaan lopen. Tenzij je sorry zegt.’
Waar was ik ook alweer? Oh ja, in Theater De Lievekamp.
Voor enige Scala-concert in Nederland in 2025. Ongelofelijk dat 16 meiden zo’n indrukwekkende show neerzetten (met zang & dans, pianist en lichteffecten.) Roos straalde op het podium. Hoopt dat ze volgende maand wordt geselecteerd voor vierdaags concert in Luxemburg, Zwitserland, Duitsland en Italië.

Scala choir – foto Kolacny Brothers

Matador

Geplaatst op door
91

Havo-4 en 5 deed ik op CSG Henegouwerplein in Rotterdam. Op mijn spijkerbroek schreef ik met balpen “David Bowie.” Op mijn jas hingen buttons met teksten als: “Laat de rijken de crisis betalen” en “no Grease please.” Over mijn jas droeg ik een Arafatsjaal.

Het was 1980. Het jaar waarin ik slaagde voor mijn examen.
Niemand was zo goed in spijbelen als m’n vriendin Hanneke. In de kroeg ging ze steevast met klasgenoten zitten klaverjassen.
Mijn specialiteit was slap ouwehoeren en vliegtuigjes vouwen van servetten. Ik bestelde koffie, at de door mijn vader gesmeerde boterhammen en rookte sjekkies.

Achteroverleunen was er niet bij. Op de momenten dat je hem het minst verwachtte, verscheen de conciërge –  meneer Tak – in de deuropening.
Dan waren er weer leraren bij hem wezen klagen: Ik mis er vijf!’ ‘Ik mis er drie!’
Waarna Tak zijn alpinopet opzette, zijn stofjas verwisselde voor zijn duffel en linea recta naar café Henegouwe liep.
Hoe hij het wist zal altijd een raadsel blijven, maar zodra hij de kroeg binnenstapte, riep-ie: ‘Meekomen! Jij, jij en jij; jullie hebben geschiedenis. Jij hebt Frans, jij ook. En van jou weet ik het niet maar je komt ook maar mee.’
‘Ik heb niets,’ zei ik naar waarheid, ‘ik heb een tussenuur.’

Iedereen was in een oogwenk verdwenen.
Ik bleef achter, gooide wat geld in de jukebox en toetste “Take me to the matador” in.
Het was toen dat Adam – de bartender; een stokoude man van veertig  – een aanval van melancholie kreeg en me vertelde hoeveel geluk hij in zijn leven had gehad.

‘In mijn tijd bestond spijbelen nog niet. Je deed gewoon maar wat.’ Hij trok zijn trui strak over zijn voorspoedig ontwikkelde buik en tapte voor zichzelf een pilsje. ‘Als kind ben ik net op tijd uit een brandend huis gered. Alles stond al in lichterlaaie.’ Hij nam een slok, likte rond zijn lippen en veegde ze droog met de rug van zijn hand. ‘Ik ben bijna verdronken. Het is waar wat mensen zeggen…dat je je leven aan je voorbij ziet trekken…Voor mij liep het goed af. Ze hebben me gereanimeerd. Neem maar van mij aan: ik word 100.’ Hij lachte hard, zei ‘Proost’ en dronk de rest van zijn glas leeg.

De volgende ochtend zat ik weer in de kroeg.
Ik reed altijd met m’n vader mee. Hij werkte op de Mathenesserlaan en zette mij bij school af op een zeer onchristelijk tijdstip.
Ik bestelde koffie.
De jukebox speelde uit zichzelf “Matador.”
‘Waar is Adam?’ vroeg ik aan een mij onbekende vrouw achter de bar. Haar gezicht zag zo wit als Sneeuwwitje. Op haar ogen na, want die waren roodomrand. Ze zuchtte en boog zich over de bar licht naar me toe. ‘Gisteren ging hij thuis de buitenkant van de ramen zemen…tweehoog…Hij viel van de ladder en brak zijn nek. Hij was op slag dood.’

Superman

Geplaatst op door
106

Op de havo had ik als examenvak “textiele werkvormen.”
De lerares was allesbehalve exciting, om met Kool and the Gang te spreken. Ze had een gelaat vol groeven; een levensgevaarlijk gebrek aan humor; en ze was idolaat van Calvijn. Aan een wand in het lokaal hing zijn portret en ze leefde volgens zijn keurslijf van gelovige orde. Ze wilde een goddelijk overzichtelijke klas.

Na het behalen van onze theorie Kunstgeschiedenis, hadden wij twee aaneengesloten uren praktijk. Onze examenopdracht luidde: brei of haak een plant. Wij geeuwden demonstratief en kregen prompt sterk de drang ons te amuseren. De lerares was echter de totaalweigeraar onder de docenten bij wie niet gepraat mocht worden.

Om niet in slaap te vallen, besloten we te gaan zingen.
Unaniem kozen we Superman van Gruppo Sportivo. Een klinkende tekst (vooral “dogshit on your shoes” bekte lekker) met swingende loopjes, en je kreeg het met geen mogelijkheid uit je hoofd.
Het zingen bereidden wij terdege voor door ons in groepjes te verdelen. “De muziekzingers” moesten beginnen; dat waren de brutaalste meiden. De rest verdeelde zich in “zangeressen” of “tralala-meisjes.”

Ellen gaf het sein door met haar breinaalden op de tafel te slaan. Al bij de eerste tonen van de “muziekzingers” kreeg de docente het op haar heupen.
‘Stilte!’ gilde ze, ‘Stilte! Jullie tarten alle geloof!’ Ze keek elke leerling aan als een kat die naar vogeltjes loert.
Wij waren niet te stoppen en voelden ons bijkans zelf Superman.
De juf liep naar de telefoon in een hoek van het klaslokaal en belde om versterking. Deze schandalige, goddeloze daad moest gestraft worden!

Daar stond de conciërge in de deuropening.
‘Meneer Taks!’ joelden wij in koor, want hij was een diepmenselijke man die met gemak druktemakers in het gareel hield.
Zijn ogen glinsterden. ‘O, Mevrouw Pols, u heeft een klas met enkel jongedames!’ Wat een feest, zag je hem erachteraan denken. Toen hij het tot op het bot gekrenkte gelaat van de lerares zag, verontschuldigde hij zich: ‘Sorry. Waarmee kan ik u van dienst zijn?’

‘Ik wil orde!’ brieste ze, ‘ik wil een speld op de grond kunnen horen vallen!’
‘Een speld?’ herhaalde de conciërge.
‘Ja, een speld, ja!’ Geagiteerd voegde mevrouw Pols de daad bij het woord. Ze trok een speld uit haar wrong en liet die vallen.
Het regende opmerkingen. Meneer Tak moest lachen maar verborg dat door snuivend adem te halen. Tot rust gekomen, sprak hij sussend: ‘Jezus veranderde water in wijn, en niet andersom. Zullen we wat water bij de wijn doen?

Hij bedacht een praktisch en heel TAKische oplossing: als wij niet zouden praten en zingen, mocht gedurende één lesuur een transistorradio aan. Op een popzender!

Mochten jullie in de klas praten en/of zingen? En hadden jullie een docent waarbij je “los” ging?

 

Muzikale liefde

Geplaatst op door
105

Het leven is een reeks toevalligheden en dit is er een van.
In 1978 had een collega van een oom kaartjes voor een concert van David Bowie. Zelf kon hij die avond niet. Of mijn oom de kaartjes wilde hebben?

Zo toog ik op mijn zestiende met mijn favoriete nicht Sterretje naar Ahoy. Van opwinding werd ik draaierig in mijn maag. Van de beste zanger had ik nog nooit gehoord, maar dat vond ik een detail.
Eenmaal binnen, zittend op de tribune, verstarde ik ter plekke. Als keurig stadskind had ik nimmer zoveel vreemdsoortige types bij elkaar gezien: mensen met hanenkammen, fietskettingen, tatoeages en in leren pakken.

Ik liet me onderdompelen in wat komen ging en het gevolg was verpletterend: het was liefde op het eerste gehoor.
Wel bleek ik een totale beginneling.
‘Wat is dat voor apparaat?’ vroeg ik aan Ster. Het geluid dat Bowie uit een kastje voortbracht leek op dat van een trein.
‘Dat is een synthesizer,’ legde ze uit, ‘daar kan hij elk geluid uithalen wat-ie wil, van een stoomlocomotief tot een fluitketel.’
Ik mompelde instemmend.
Daarna vertelde ze dat onze zanger een glazen oog heeft. Overgehouden aan een vechtpartij op school. Ik slikte alles voor zoete koek.

Na het concert was ik voor eeuwig fan. Ik kocht zijn vinyl en hing posters van hem boven m’n bed. Mijn moeder dreef ik tot wanhoop door zijn naam met balpen op m’n spijkerbroeken te schrijven.
Op school liep ik uit de pas met zijn buttons op mijn jas, want de groepsstandaard was  “Grease. ”

Bowie stapte door de jaren heen als een kameleon van de ene muziekstijl over op de andere. Ik ging er gewillig in mee, al heb ik voorkeur voor zijn oude werk. Zijn stem raakt de randjes van mijn ziel en ik herken ‘m uit tienduizenden.
Ik ben naar veel concerten geweest, maar heb nooit overwogen flauw te vallen of een slipje naar z’n hoofd te gooien.

Voor ik Joris leerde kennen, had ik een vriendje dat een pesthekel aan Bowie had. Ik denk dat-ie nu nog nachtmerries krijgt als hij een nummer van ‘m  op de radio hoort.

Joris heeft Bowie gewoon geadopteerd. Toen hij in de krant las dat Bowie in Nijmegen zou optreden, stelde hij voor er een uitje van te maken. Lief is nooit hartstochtelijk fan geworden maar zingt de meeste teksten luidkeels mee. Zelfs Roos is besmet. Al vindt ze dat ik de enige ben met “zo’n achterlijke ringtone op mijn mobiel.” En dat is nou precies de bedoeling …

Wat was jouw eerste (pop)concert? 

Bandjes

Geplaatst op door
78

Op zolder ligt een doos met oude cassettebandjes.
Man vindt ze waardeloos.
Ik vind ze waardevol, want muziek luistert als een dagboek…

Op mijn 16e verjaardag “lag” ik in het Sophia. Mijn vader had mijn cadeau afgegeven bij de portier. Ik had geen idee wat er in het pak zat. Het bleek mijn eerste cassetterecorder te zijn!
Mijn moeder had er een briefje met instructies opgeplakt: “Hier drukken om het bandje af te luisteren!”
Eén voor één feliciteerden mijn ouders en mijn Broer me.
Broer – nog zonder baard in zijn keel – zei: ‘Had je niet gedacht, hè? Ulla, lekker puh!’
Mijn hond staat er ook op. Geen persoonlijke bericht maar geblaf omdat de postbode langsliep.

Weet de club van 100-jarigen het nog?
Dankzij de radio kon je je favoriete nummers van de top 40 opnemen.
Sommige bandjes draaide je letterlijk stuk: de tape werd dan zo dun dat-ie vastliep. Dan knipte je de verkreukelde tape ertussenuit en plakte de goede eindjes met plakband aan elkaar. Daarna draaide je de tape terug in de cassette.  Dat deed je met een: 

Racefietsen en naar muziek luisteren, werden mijn grootste hobby’s.

Ik fietste eens op de dijk en luisterde naar Terence Trend Darby op mijn walkman. Er reed een vrachtwagen achter me. Ik begreep niet waarom de chauffeur me niet inhaalde. Ik durfde niet achterom te kijken omdat ik bang was dat ik bij een windvlaag de Lek in zou worden geblazen. Ik kreeg de zenuwen van die vrachtwagen. Bleek dat het geluid bij de muziek hoorde…

Als ik Marillion hoor, denk ik aan mijn fietsvakantie in de Loire.
Tijdens trainingen voor de Amstel Gold Race luisterde ik naar de Simple Minds.
Luik-Bastenaken-Luik fietste ik met de Doors of Duran Duran in mijn oren. Sommige nummers vond ik zo goed dat ik ze drie keer na elkaar had opgenomen.
Hoor ik Talk-Talk dan denk ik aan fietsen op Corsica…
En overal en altijd naar David Bowie, want hij mijn muzikale liefde.
Het cassettebandje van de band waar mijn broer in drumde, heb ik ook bewaard.

Herinner je je het “Live Aid concert” nog in het Wembley Stadium van juli 1985? Het optreden van U2 had ik opgenomen via de radio. Er stond een uitvoering van “Bad” op gevolgd door een medley van The Beatles. Onnavolgbaar. Het bandje ging stuk; het optreden werd niet op cd uitgebracht, en ik was jaren ontroostbaar.
Lang leven Youtube!

Vind jij muziek belangrijk? En waar luister je graag naar?