Categorie archieven: Kakelvers

Mevrouw Van Dale wacht op antwoord

Geplaatst op door
27

Foto: Pixabay.com

‘s Avonds tijdens het tandenpoetsen, kijk ik door het keukenraam. Op hetzelfde moment komt een scooter aanrijden. De bestuurder springt ervan af, gooit zijn hoody over zijn hoofd, rent een stuk naast de scooter mee, en parkeert het ding tegenover ons huis op de stoep. Op een holletje gaat de berijder ervan door.

De volgende ochtend staat de scooter er nog.
Zelfs nog aan het eind van de middag. Vreemd. Zo’n apparaat haal je toch zo snel mogelijk op?
Buiten tref ik de buurman. Hij heeft er reeds een deskundig kijkje op genomen, want hij zegt: ‘Hij staat op het stuurslot. Het verbaast me dat-ie er nog staat. In Rotterdam moet je ‘m zo niet neerzetten want binnen een uur staat de politie op de stoep.
Maar ja, wij wonen in een rivierdorp.

De volgende ochtend zijn het windscherm en zadelsteun van de scooter verwijderd.
Ik maak een foto van het blauwe nummerplaatje en bel de streekpolitie. Met wat mazzel staat iemand me in een andere provincie vandaag nog te woord.
Jawel, ik tref het! Een bureau op slechts 35 km afstand.
‘Politie Den-Haag. Zegt u het maar.’
‘Er staat een scooter voor mijn deur. Kunt u kijken of deze is gestolen?’ vraag ik, en geef het nummerbord door.
‘Een ogenblik, mevrouw.’
Ik hoor geratel op een toetsenbord en een klik.
‘Hij staat niet als gestolen geregistreerd,’ zegt de agent.
Ik zeg dat ik het ding best in mijn garage wil stallen als de politie contact opneemt met de eigenaar.
Nee, dat kan niet. Logsich. Drukdrukdruk. Ik moet contact opnemen met de handhaving in mijn gemeente.
Een mevrouw bij de gemeente (vijftien kilometer verderop in een ander dorp, want wij zijn verplicht samengevoegd) staat me te woord. Helaas, helaas, ze kan me niet doorverbinden met de handhaving. Die is alleen per e-mail bereikbaar.
Het woord achterlijk komt in me op.
‘Wat wanneer ik oud, ziek, behoeftig, kinderloos en slecht ter been ben, en geen internet en vrienden heb?’
Haar antwoord is even briljant als toonloos: ‘U kunt het opsturen met de post.’
Ik snap het. Binnenkort wordt met de bouw van het nieuwe gemeentehuis gestart en dat kost 32,5 miljoen euro. Er moet ergens op worden bespaard.

Niet afdwalen, ik had het over de scooter.

Drie werkdagen later krijg ik antwoord op mijn mail van de handhaving omtrent de scooter. “Helaas kunnen wij u niet helpen. Wij verzoeken u vriendelijk contact op te nemen met de politie.”
Een gevalletje kluit en riet.
Het hóeft niet meer.
De wielen, het zadel en de standaard zijn ook al verwijderd. Wat rest is een karkas op de stoep. Er is ongetwijfeld nog wel ergens een dorpsgenoot die dat voor een habbekrats naar de oud-ijzerboer wil brengen. Probleem opgelost.

Een fortuin

Geplaatst op door
35

KodW (141)

Kaart Postcrossing

Bij een laag toerental maakte mijn auto een knarsend en ratelend geluid. Alsof je met je nagels over een schoolbord ging, maar dan harder. Leverde veel bekijks op in dorp. Gaf ik op provinciale weg gas op plank, hoorde je haar niet.
Man reed rondje door buurt. ‘Ik hoor niks.’
Roos stapte in, en zei toen ze terugkwam: ‘Nou Pati, laat je gehoor maar nakijken. Niet normaal. Iedereen keek om. Bij elk dotje gas dat je geeft, krijst die auto het uit.’
Man zei praktisch: ‘Over maand is APK.’
Riep ontsteld: ‘Straks valt mijn auto onder het rijden uit elkaar!’
Joris lachte zo hard, moest zich staande houden aan deurpost om niet om te vallen.

At en sliep vorige eeuw regelmatig bij collega/vriendin in Rotterdam. Zij 30, ik 25.
Keek naar haar tweepersoonsbed.
Ze schaterde: ‘Heb je nog nooit zwart satijnen beddengoed gezien?’
Stapten in bed. En maar kletsen. Zeiden uiteindelijk welterusten.
Peggy liet scheet.
Zei: ‘Snap wel waarom jij voor zwart hebt gekozen.’
Allebei slappe lach. Vertelden moppen. Weer welterusten. Stilte.
Vroeg – fluisterend – na kwartier: ‘Slaap jij al?’
‘Nee, natuurlijk niet. Hé Mir, weet jij of Arie (van de boekhouding, red.) een vrijgezelle broer heeft? Dan wil ik die een keer proberen.’
Proestte het uit.
Enthousiast: ‘Als ze Arie overplaatsen naar onze afdeling, hebben we ’s ochtends iets om naar uit te kijken!’
Kwam niet meer bij.
Waren klaarwakker. Eruit. Weer aan de drank.
Zei: ‘Straks zitten we lazarus op de zaak.’
Peg: ‘Aan jou merken ze het verschil niet. Jij doet altijd raar.’
‘Als jij niet weet wat je moet aantrekken, kan je altijd nog je dekbedhoes omslaan.’
‘Dat ding glijdt bij het opstaan steeds omlaag.’
‘Blijf je zitten. Jij bent toch te lui om koffie te halen.’
‘Ik ben wel je collega, hè?’
‘Alleen onder werktijd. Daarbuiten praat ik niet tegen je.’
Hingen gillend van lach tegen elkaar aan op de bank.
Terug naar bed. Omstreeks half vijf sliepen we. Werden vijf uur gewekt door aanhoudend getoeter van VW-busje.
‘Die buurman aan de overkant kan nooit uit zijn nest komen. Ik hang nog eens een ont-nieter aan zijn bovenlip.’ Geïrriteerd sprong Peggy uit bed. ‘Ik open het raam en scheld hem verrot.’
‘Niet doen! Denk aan je reputatie!’ riep ik. Daarna: ‘Ach, laat maar, het is al te laat.’
Twee uur later zaten we in de tram. Peg: ‘Knap dat die bestuurder rechtuit kan rijden, ik zou het niet kunnen.’
Liepen gearmd en licht zwalkend over straat naar Engelse bank aan Veerhaven.
Koffie drinken. Hadden tijdens werk bij overboeken van bedragen moeite met tellen van aantal nullen. Elke nieuwe telex werd met argwaan onthaald.
We hadden een fortuin maar beseften het niet.

Om mij plezier te doen vervroegde Joris APK. Geluid bleek storm in een plas water.
Monteur zei: ‘Fluitje van cent. Het lag aan het hitteschild. Dat lag los.’
Zei stralend tegen Joris: ‘Dacht dat alleen raketten hitteschild hadden maar nu blijk ik er ook mee rond te rijden.’
Man barstte van het lachen uit zijn voegen.
Overhandigde hem rekening en zei: ‘Jammer, hoor. Had willen zeggen: Ben je eeuwig dankbaar, maar vind bij nader inzien één keer thee zetten wel genoeg.’

Veerhaven – Rotterdam

Poepen op een bankje

Geplaatst op door
67

Keek op de week (140)

Hart van Dien

Het behaagde Tante Post envelop van Dien te bezorgen. Zaten schoonheden van aquarellen in, zoals een haas. En ik houd zo van hazen! Alleen…alleen…ik was ontzéttend dom. Er zat een opgevouwen servet in met rondom touwtje en briefje gewikkeld: “Vouw me voorzichtig open.” Durf bijna niet te vertellen wat gebeurde. Maakte cadeautje héél voorzichtig open. Echt waar. Dacht dat het vlaggetjes waren. Eenmaal opgeslagen, was het ineens een servet. Had Diens kunstwerk geruïneerd. Tuurde hoe terug te vouwen in originele vorm. Kansloze missie.
Appte verontschuldigingen.
‘Weet je wel hoe ik daar op heb zitten zwoegen, hè?’ reageerde Dien.
‘Sorry, sorry. Wat moest het worden?’
‘Een hart.’ Dien appte foto (zie boven.)
Had ik mijn hersens gebruikt, had ik het kunnen weten, want net zoals Rietepietz Blogqueen is, is Dien Hartenvrouw.
Oh oh, hoe kon ik het goedmaken? Nou, Roos was thuis (-: Zij loerde op Pinterest, pakte servet. Ik een vel keukenpapier en aapte Kind na. Appte eindresultaat naar Dien.
Zijn nog vriendinnen.

Was in Hema op zoek naar soepkommen. Wit. Zonder tiere en zonder lantijnen. Vond ze voor 4,99 per stuk. Draaide kom om: made in China. Zette kom terug. Heb nieuw principe: zo min mogelijk uit China, want meest vervuilende land ter wereld. Man lacht zich gans kapot. Ikea. Leve Ikea! Daar verkopen ze witte degelijke kommen. Riep triomfantelijk naar Man: ‘1,99 per stuk, made in Sweden!’ Does it spark joy? Yes, yes, yes!

Tot voor kort hadden wij een beeldbuis: tv met daarachter bult van minstens 50 cm diep. ‘Die heeft niemand meer,’ sprak Man zuchtend.
Ik was daar trots op.
Joris bestelde grootbeeldscherm met soundbar en kreeg daarbij twee afstandsbedieningen.
Door onvoorstelbare samenloop van omstandigheden stopte na enkele weken de soundbar. Ergo: tv produceerde ook geen geluid.
Joris drukte op diverse knoppen, startte wifi opnieuw, hanneste met verlengsnoeren en prutste aan kabels.
Nul resultaat.
‘Vroeger,’ wreef ik erin, ‘hadden we een tv, je drukte op een knop en alles deed het.’
Joris bromde onverstaanbare lettergrepen.
‘Heb je de stekker al eens uit en weer in het stopcontact gedaan?’ vroeg ik. Tot zover rijkt mijn apparatenkennis.
Man zuchtte en rukte geïrriteerd stekker er uit.
Dat was dat. Want daarna deed hij stekker er weer in en knalde geluid uit soundbar.
Voor nog meer tips van huishoudelijke aard: volg deze blog.

Kwam thuis na fietstocht. Zweet gutste langs mijn wenkbrauwen na lange, warme zomerdag. Dacht na natste julimaand dat dergelijke dagen waren uitgestorven.
Trof Man aan bij voordeur. Zijn blik straalde mij tegemoet. Hij gaf bijna licht. Zo blij had ik hem in jaren niet gezien. Wat bofte ik toch!
Vreugde duurde kort. Wat bleek? Joris dacht huissleutels in broekzak te hebben gestopt, maar dat waren autosleutels. Hij stond net te overpeinzen wat te doen, doch er was slechts één optie: lijdzaam wachten. Stond amper vijf minuten te wachten.
Had ik nou maar extra lusje van 25 km gefietst.
Is grapje!

Waar gaat het naar toe in deze wereld als je hond niet eens meer mag poepen op een bankje?

Appeltje-eitje

Geplaatst op door
68

Keek op de week (139)

Huis langs de Linge

Stopte in Bleksensgraaf om achteruit inparkerende vrachtwagen voorrang te verlenen.
Opzij stond bord met tekst: “Informatieavond belangstellende.” Zonder meervouds-n.
Geen avond voor doelgroep.
Staarde gefascineerd naar bord. Was iets met tekst.
Zowat een uur later – fietste in Hoornaar richting de Linge – floepte het ineens in mijn hoofd: bel-angst-ellende.

‘Ik ben tegen vloeken,’ zei man met streng gezicht en gereformeerde kleding. Hij presenteerde ongevraagd folder voor mijn aangezicht en liet die in mijn winkelmand in AH vallen.
Zie ik er uit als de oud-papierdoos?
‘Ik ben tegen discriminatie,’ zei ik beleefd, ‘met name binnen de kerk.’ Pakte folder en flikkerde gooide die in zijn karretje.
Ik heb óók zendingsdrang.

Uit de categorie: Don’t try this @ home.
Had van restjes groente soep gekookt. Warmde na twee dagen restant in soepkom op in magnetron. Na minuut: BAM! Klonk alsof magnetron op eigen houtje naar buiten wilde wandelen. Keek erin. Waar was helft van soep gebleven? Wel, die droop van alle wanden. Deur open. Broccoli, ui, champignons, peen, courgette, boontjes…alles droop naar beneden. Wat restte in kop was slechts bouillon. Echt genóten.

Roos – die samenwoont in verre Brabantia – appte dat ze naar huis kwam. Meestal zijn wij slechts B & B Huize Kakelbont maar ditmaal goed nieuws.
‘Ik breng toetje mee!’ appte ze. ‘Je lievelings.’
Danste door keuken vanwege hemelse toetje: zelfgemaakte hangop met uitgeperste aalbessensap.
‘Dirk vindt het sap smerig, want zuur,’ appte Kind.
Appte terug: ‘Geeft niks. Hebben wij meer!’

Man kwam thuis met gezicht als oorwurm. Schudde envelop leeg op eettafel met zakjes Earl grey thee, gevouwen vogels en een A4 vel vol vouwinstructies.
‘Ideetje van collega om het onderling contact te verbeteren,’ schamperde Joris. ‘En nou moet ik – zijn hand grabbelde tussen berg spullen op tafel en haalde vierkant blaadje tevoorschijn – van dít velletje, van…van… – nijdig opende hij la, pakte liniaal – en zei: ‘van 9 bij 9 cm een kráánvogel vouwen. Tijdens het nuttigen van een kop thee.’
Had instant medelijden met Man, maar als ik dat toonde mocht ik vogel vouwen.
‘Lekker relaxed toch? Ontspanning zal je goed doen. Wanneer moet het af?’ vroeg ik.
‘Zet. Es. Em. Ik ben de laatste. Niks relaxed! En iedereen moet noteren wat-ie ervan vond. ‘Hier.’ Man bladerde door notitieblokje. Frank schrijft: It took me four times. En hij zit regelmatig te kleien en vouwen met zijn kleindochter.’
‘Doe nou maar rustig,’ suste ik, ‘vanavond komt Roos naar huis, en ze blijft tot morgenavond na het eten.’
Plots scheen zon op Joris’ gelaat.
‘Ze neemt een toetje mee.’
Joris zweefde nu door kamer: alles kwam goed met nog iets lekkers toe.
Volgende ochtend was kraanvogel af.
‘Wat vond je van het vouwen?’ informeerde Man.
‘Piece of cake,’ vond Roos.
‘Dat heeft Maarten al geschreven.
‘Eitje,’ zei Roos.
‘Dat snappen die Engelsen niet!’
‘Littele apple, little egg,’ hielp ik Man.
Joris grijnsde, maakte aantekening en zei: ‘Vrouwen zijn soms best handig.’
Roos’ en mijn hand ploften plat op kraanvogel.
‘Het is mijn velletje!’ riep Joris.
‘Wie heeft het gevouwen?’ vroeg Roos liefjes. ‘En je hebt nog twee velletjes, dus twee kansen.’
Vol ongeloof keek Man van Kind naar mij, slikte, en zei: ‘Eh…ik…eh…heb zo veel gemak van jullie.’
Tilden onze handen op, Joris griste kraanvogel en envelop van tafel, rende woonkamer uit, en riep: ‘…wanneer jullie niet thuiszijn!’
Roos en ik riepen in koor: ‘Geen toetje!’

Hemels toetje

kRamperen in een hut

Geplaatst op door
73

Keek op de week (138)

Vorig najaar gingen keuken en douche eruit. Wij ook. Bivakkeerden veertien dagen elders in stacaravan. Wat je noemt kRamperen. Zelfs Rosa wilde naar huis.
Noemden caravan hut. Hut had geen gordijn voor keukenraam. Joris had oude papieren waszak van hotel bewaard. Ik knipte zak open en propte die tussen raam en hor.
Vocht in hut droop van ramen en wanden wegens gebrek aan ventilatie. Omgekeerde emmer diende als nachtkast voor wekker. Koffietafel was zo laag, leek zitplaats voor dwergen. Hadden gespikkelde verlichting dankzij dode vliegen in plafonnieres. (Wellicht idee voor industrieel ontwerper?)
Internet lag er tijdelijk uit. Tijdelijk bleek rekbaar begrip van twee weken.
Had een dag onderzoeken in Erasmus MC. Keek er zowaar naar uit want: wifi.
Roos kwam middagje op bezoek. ‘Zou hier gillend gek worden,’ rilde ze.
Eindresultaat thuis is prachtig geworden!

Pakte telefoon uit mijn wielershirt, en wachtte tot open koets met bruidspaar door poort reed. Wilde foto van kasteelpoort van Haarzuilen maken.
‘U mot hier komme!’ hoorde ik vrouwenstem in plat Amsterdams roepen.
Hoorde voetstappen door grind dichterbij komen. Bleek vrouw het tegen mij te hebben.
Helaas, met zinnen in gebiedende wijs doe ik niets.
Vrouw riep: ‘Hé, hé, hé,’ en wilde haar geverfde vingernagel in zadel van mijn racefiets duwen. Was ze door ratten besnuffeld?
Wapperde met mijn hand dat ze moest opzouten. ‘Mevrouw, u mag alleen kijken, hoor.’
‘Wat issut for merruk?’ snerpte haar stem. Schichtig wees ze naar zadel.
Moeite met begrijpend lezen? Ah…daar kwam het.
’S e l l e I t a l I a. Wat betekent: L d y?’ vroeg ze.
Wilde zeggen: gentleman.
‘Hoe zit-ie?’ snerpte vrouw verder.
‘Ge-wel-dig.’
‘Dan moet ik die hebben,’ besloot ze.
Succes, dacht ik, daar zijn maar honderd soorten van. Zei uiteindelijk: ‘Maak maar even een foto.’ Stel ik me eens vriendelijk op, wilde ze selfie met mij maken. ‘Alléén van het zadel!’

Droomde dat ik examen moest doen. Probeerde me koortsachtig te herinneren voor welk vak. Sterker nog: zelfs studie was me onbekend. En ik zat in het vierde jaar! Vroeg het aan studiegenoot. Kreeg zowat beroerte: verpléégkunde. Wil dat patiënten niet aandoen. Zakken leek me beste optie. Nog beter was: wakker worden.

‘Er is een koper voor je auto,’ zei Man toen ik uit bed kwam.
Wat je noemt een indrukwekkende mededeling, doch ik zei: ‘Geen belangstelling.’
Joris stuiterde door het huis als een kleuter na consumptie van te veel E-nummers. ‘Wil je niet weten wie belangstelling heeft?’ vroeg hij.
‘Nee, want ze staat niet te koop.’
Hij móest het kwijt: ‘De bezorger van de krant. Hahaha. Vanochtend sprak hij me aan toen ik Rosa uitliet. Zijn zoon is geslaagd voor zijn rij-hij-hij-bewijs.’ Joris rolde over grond van de lach en schaterde: ‘Kan hij zeggen dat de auto van een…hahaha…oud vrouwtje is gewee-hee-heest.’ Hij snikte nu.
‘Wanneer ik zin heb zal ik er een keer om lachen,’ beloofde ik. Morgen. Of volgend jaar vrijdag.’

Haalde op de fiets kudde elektrische scooters in. Gehuurd bij dezelfde uitbater. Allemaal jonge meiden met kroontjes op het hoofd. Zag eruit als vrijgezellenfeest. Eén droeg zwart/wit gevlekt pak, nephorens en een pluchen bel. De aanstaande bruid was gekleed als koe! Het arme schaap.