Huiswerk? Ze heeft wel wat beters te doen. Facebooken bijvoorbeeld, of chillen, iets bakken, alle herhalingen van Glee kijken, iets afspreken met met vriendinnen, of shoppen tot ze dropt.
Luid ventileert ze haar ergernis: ‘Hierzo, moet je zien, het grenst gewoon aan kindermishandeling! Acht toetsen deze week, waarvan er eentje meetelt voor mijn examen. En dan nog een berg presentaties, werkstukken en boekverslagen die ik moet maken of inleveren. Het is een grof schandaal!’ roept ze getergd. En echt, het kan niet anders of ze houdt hier geestelijke schade aan over.

Elke keer wanneer ze de kastdeur opentrekt, gaat begeerte met haar op de loop. Zie toch eens al  die prachtige DVD’s die ze voor haar verjaardag gekregen heeft…nog helemaal geen tijd gehad om ze af te spelen. Haar humeur verslechterd en ze ontsteekt in een oerdrift.
Ik zucht. Diep.

‘Nog vier weken knallen,’ monter ik haar op, ‘en daarna heb je acht weken vakantie. Acht! Je vader doet daar een moord voor.’ Ik mompel nog iets over “laatste loodjes” maar ze hoort me al niet meer. Met veel kaboenk-boenk stampt ze de trap op naar boven, en verschanst ze zich in haar kamer. Als ik een half uurtje later voor haar deur sta, blijkt duidelijk dat mijn komst niet op prijs wordt gesteld…

Vervolg op: Middelbare vrijgezel mist moeder.
Ik was het niet van plan, maar het vervolg drong zich vanzelf op 😉
Eerst deel één en onder de foto deel twee.

Middlb. vrijgez. mist moeder

Vanavond is hij vast een zenuwinzinking rijker. Wachtend onder de grote klok in de stationshal, schaamt hij zich in de contactadvertentie het een en ander verzwegen te hebben. Maar hij kan toch moeilijk solliciteren bij een vrouw met: middelb vrijgez, knaapje, verkreukeld gezicht, slaaphaar, pessimist, mist moeder? Zijn diepste verlangen is een vrouw met een zonnig karakter, eentje die kleur in zijn leven brengt. Veeleisend is hij niet: als zij kookt en de geraniums in leven houdt, doet hij de afwas en het grove werk.

Lijn 8 blokkeert zijn gezichtsveld. Als de tram optrekt komt een vrouw dichterbij lopen. Wat ziet ze eruit! Alsof ze een greep uit de verkleedkist op zolder heeft gedaan. Zijn moeder zou die opzichtige kleuren beslist ordinair hebben gevonden. Dan pas valt het ‘m op dat ze hinkt. Met afschuw denkt hij aan die dokter op tv, die grote chagrijn…hoe heet ie ook alweer? Iets met Huis? De schrik slaat hem om het hart. Stel dat die vrouw…dat zij…

De vrouw kijkt naar de man op de strategisch afgesproken plek. Zou dat Dirk zijn? Wat ziet hij er verfromfraaid uit! Is hij heus van middelbare leeftijd? Dan oogt hij vroeg bejaard, maar wie weet is hij een laatbloeier. Als hij maar niet over haar manke been valt dat ze verzwegen heeft in de advertentie.

Weifelend stapt ze op hem af. ‘Ben jij Dirk?’ vraagt ze. Hij knikt. Ze steekt haar hand uit en zegt: ‘Aangenaam, ik ben Janneke.’ Zijn mond is gortdroog. Hij heeft het gevoel in een stilstaande stroomversnelling terecht te zijn gekomen.
‘Je loopt mank,’ is het enige wat hij kan uitbrengen.
‘Gelukkig ben ik geen tandarts,’ flapt ze eruit.
‘Geen tandarts?’ vraagt hij schaapachtig.
‘Ja, de invalide tandarts trekt met haar been, hahaha!’ Haar warme lach vult de stationshal. Zijn hart wordt week; zijn moeder is hij op slag vergeten.

Natte uitdaging

‘Dirk, doe nou eens gewoon één keertje gek,’ zegt ze terwijl ze en hap van haar boterham neemt. Een rode klodder jam valt op haar hand en met haar tong likt ze ‘m op.
‘Ik zou wel willen,’ zucht hij, ‘maar wattan?’
‘Spring eens in een sloot,’ zegt ze met een lichte schouderoptrek, alsof ze zeggen wil: ik maak het je wel heel gemakkelijk. Hij daarentegen valt bijna van zijn stoel. Ze slaat wel vaker wartaal uit, maar nu krijgt hij een opgejaagd gevoel. Vroeger, toen hij nog met zijn moeder samenwoonde, was zijn leven zorgeloos geruststellend. Ze grinnikt. Hij houdt van haar gegrinnik.

‘Als je één keer gek hebt durven doen, valt het de rest van je leven reuze mee,’ zegt ze zelfverzekerd. Wedden dat je er een goed gevoel aan overhoudt?’ Aan zwemmen in een sloot? Hij heeft zo zijn bedenkingen.
‘Ik heb geen zwembroek,’ werpt hij tegen.’
‘Een zwembroek? Nee…óf helemaal naakt, óf met al je kleren aan.’ Haar ogen peilen zijn gemoedstoestand. Ze vindt ‘m een lieverd maar hij heeft een levensgevaarlijk gebrek aan lef. ‘Weet je,’ zegt ze, ‘je zou ‘t nu gelijk kunnen doen…in de sloot springen.’

‘Het regent,’ zegt hij, en denkt: ik heb al slijtage aan mijn knieen. ‘Natter dan nat kun je niet worden. Laten we het samen doen! Met onze kleren aan! In het slootje achter het erf. Dan gaan we naar elkaar met modder gooien en wie het meeste kroos in zijn haar heeft, heeft gewonnen. Daarna kleden we ons binnen op de deurmat uit en rennen naar de douche. Dan ga ik je rug wassen.’ Met een ondeugend lachje voegt ze eraan toe: ‘En je afdrogen.’

Hij staart haar perplex aan. Voor enkele seconden is hij niet toerekeningsvatbaar. Sinds ze verkering hebben, heeft hij jaar alleen maar in het donker bloot gezien. Langzaam kleuren zijn wangen rood. Hij begint te zweten en onderdrukt een paniekaanvalletje. Zijn hart is voor de eerste keer geraakt door een vrouw, die zegt dat ze hem lief vindt. Wat is dan het probleem?
In zijn ogen ziet ze langzaam een verandering plaatsvinden. Met een voorzichtig lachje kijkt hij haar aan. Hij zegt niets, legt zijn bestek neer, en schuift zijn stoel naar achteren.
‘Zullen we dan maar?’ zegt hij blijmoedig. Hand in hand trotseren ze de regen.

Man leest nooit mijn blog, dus kan ik over hem schrijven wat ik wil. Ik ga een boekje over hem  opendoen, en de titel luidt: zo zag u hem nog nooit.

Lief is een gebruiksvriendelijk exemplaar. Een echte joris goedbloed. Eentje van het type: You’ll go your way, and I’ll go your way too. Met zo iemand kan ik door alle deuren! Hij heeft een guitige blik, humor, is behulpzaam, en zo trouw als een hond althans dat laatste vermoed ik. Wat een boel positieve eigenschappen in één mens, hè? Lees vooral verder.

Joris heeft twee minpunten. Eén punt is dat hij klaagt dat ik nooit iets doe wat hij wil. De aansteller liegt dat ie barst. Als hij Kind en mij aanspoort kleding van de nieuwe collectie aan te schaffen, dan hóllen we voor ‘m. Natuurlijk geven ‘m ook weer niet teveel zijn zin. Alles met mate. Ik hoor het ‘m zeggen.

Het tweede punt is dat hij mij onvermoeibaar zijn fatsoensnormen probeert op te dringen, voornamelijk wat betreft taalgebruik. Zeg ik regelmatig vag-ina maar dan korter, dan schudt Joris hardnekkig het hoofd, en zegt: ‘Tut-tut-tut.’ Dan zeg ik: ‘Tut-tut, daar kan ik op rijmen.’ De uitdrukking op zijn gezicht zal je niet bevallen.
Van mijn kant doe ik er alles aan zijn degelijke opvoeding naar de gallemiezen te helpen. De mijne heb ik van jongs af aan verdrongen dus op opvoedkundig advies van hem zit ik niet te wachten.

Onlangs slaakte ik een zucht van voldoening: eindelijk zag ik haarscheurtjes in zijn nette imago verschijnen. Ik zat in een blad met breipatronen te bladeren, toen Joris met een wijsvinger op een afbeelding tikte en vol vuur sprak: ‘Schat, dat jurkje vind ik nou ècht iets voor jou. Brei het een maatje kleiner en was het dan te heet. Staat je vast geweldig!’ Mijn mondhoeken raakten van blijdschap bijna mijn oorlellen.

Zal ik – nu ik goed op dreef ben- ook maar meteen zijn grootste nachtmerrie verklappen? Hij knijpt ‘m dat ik ooit mee zal gaan naar een bankdiner. Dat ik daar een gerecht op mijn schoot laat vallen; iets weiger te eten; en er iets vreemds uit zal flappen waarna alle gesprekken stilvallen. Stom hè, er zijn toch veel ergere dingen?

‘Bobo heeft zijn boterham niet op,’ zegt Kind.
‘En gisteren niet al zijn brokjes,’ voegt Lief eraan toe. Onze wenkbrauwen schieten omhoog. Bobo ons altijd hongerig konijn niet eten? Food voor thougt!

We gooien de tuindeur open en hollen naar het lijdend voorwerp. Onze vertrouwde zwart-witte theemuts ziet er niet miserabel of ongelukkig uit en lijnen kan beslist geen kwaad voor ‘m, maar toch…

In de dierenkliniek hebben we elf wachtenden voor ons en anderhalf uur lang beeft Bobo als een rietje. Als de dierenarts straks de ziekte van Parkinson constateert, zal me dat niet verbazen. Maar nee, Bobo’s kiezen blijken scheef te zijn gegroeid en prikken gemeen in zijn tandvlees. Logisch dat hem de lust tot eten vergaat. Tot vrijdag moet meneer dwangmatig gevoerd worden.

Ooit al eens geprobeerd bij een konijn iets naar binnen te proppen? Ik kan het je aanraden; het is een ervaring voor het leven. Men neme een dwars konijn en zet dat op een stoel. Men lengt het zakje droogvoer van de dierenarts aan met water, vult er een spuit mee en leegt dit in in het konijnenmondje.

Al die jaren blijkt dat ik ons clever Dickie veel te laag heb ingeschat. Hij klemt zijn tanden strak op elkaar en verstopt zijn kop tussen zijn poten. Zo’n hongerig loedertje toch! Ook een potje Olvarit babyvoeding in de heerlijke smaak worteltjes blieft ie niet. De oranje klodders zitten op zijn kop, zijn bef, zijn voorpoten, de stoel, de vloer…en de assistente. Het zit óveral, behalve in zijn mondje. Zelfs Bella’s bevallige achterwerk kan Bobo niet op andere gedachten brengen.

Vrijdagochtend half 9 worden zijn kiezen afgezaagd. Hopen dat onze dikke vriend de narcose overleeft…Zet ‘m op, Bob!