Keek op de week (121)

Lieve lezers ♥
Bedankt voor jullie trouwe bezoekjes, aanmoedigingen, en warme reacties op mijn blog. Jullie appjes, kaarten, e-mails en cadeautjes. Ga daar vooral mee door.  Dat we lief zijn voor elkaar in het nieuwe jaar, en dat het beste van 2020, het slechtste mag zijn in 2021!

David Bowie-kalender hangt. 2021 wordt in keuken kleurrijk jaar.  

Las oud interview.
“In de week van Sonja Barends tachtigste verjaardag: vragen die ze ooit stelde aan haar gasten, nu door haarzelf beantwoord.
‘Word je op je oude dag mild?’ (aan Annie M.G. Schmidt, Sonja op zaterdag 1991.)
‘Annie zei toen precies hetzelfde als wat ik nu zeg: vooral níet doen. Vooral je overal mee blijven bemoeien, je ontzettend blijven opwinden. Ik vroeg haar hoe je oud wordt. ‘Doorroken en vreemdgaan,’ was haar antwoord. Annie Schmidt was als beste in staat om elke vraag met humor te beantwoorden. Zó ontzettend leuk. Ik hou sowieso van leuke, verstandige, opgewonden oude mensen.'”
Besloot terplekke om leuk, verstandig, opgewonden, oud mens te worden. Goed begin voor rest van m’n leven!

Onverwacht doken op wandelpad in Koeienbos drie pubers op één scooter op.
Rosa liep schuin voor me.
‘Ik rijd over je hond heen!’ riep bestuurder.
‘Steek ik m’n paraplu in je voorwiel!’ beloofde ik. Het was een kwestie van dertig centimeter met de tweepersoonsstormparaplu. Voelde me in m’n eentje de drie musketiers.
Bestuurder maakte slalom om Rosa heen. Achterste puber gleed net niet van scooter af.
Ze scholden me verrot.
Ik kon alleen maar lachen.

Foeterde: ‘Shit.’
‘Doe je?’ vroeg Man.
‘Trek lipje van rits van overschoen stuk.’ Inspecteerde restant. Pakte ijzertangetje en wikkelklos ijzerdraad uit keukenlade.
‘Knip je niet in je rug?’ plaagde Joris.
Rukte ijzertje uit overschoen, en knipte ijzerdraadje af.
‘Lukt je niet,’ aldus Man.
Vatte dat op als aanmoediging. Wurmde tweemaal draadje door rits, draaide ze als rondje om elkaar, en trok rits omhoog.
‘Dicht!’ riep ik triomfantelijk.
‘Zo kan je niet over straat,’ zei Joris. ‘En het gaat roesten,’ ging hij verder.
‘Doe je vandaag een rotte appel na?’ vroeg ik, terwijl ik tang plus klos in z’n handen duwde. Stapte op fiets en klikte in pedaal. Echtgenoot zwaaide me na. Dat dan weer wel.

Liep AH uit.
‘Zo Mirjam, sinds wanneer ben jij een meeloper?’ snoof J.
J., te lui om uit haar ogen te kijken. Haar dochter zat bij Roos in klas lagere school. Nimmer assisteerde J. bij pannenkoeken bakken voor kerstontbijt; begeleiden spelletjesochtend in sporthal; meelopen naar zwemles. Wél altijd commentaar. Een wel-lullen-niet-poetsen-type. Met de hersencapaciteit van een amoebe.
‘Buiten hoef je geen mondkapje op,’ riep J. ‘Doe dat ding af en snuif de wintervitaminen op!’
Dacht dat ik in tweeën brak van de lach. ‘Vitaminen hangen niet in de lucht, die krijg je binnen via je voeding. Is die ene hersencel die je had nou ook kapot?’
‘Mondkapjes hebben geen nut. Dat is de waarheid!’ riep J. zwaaiend met een wijsvinger.
‘Weet je wat jij moet doen? Solliciteren bij de Jehova’s getuigen. Daar zitten ze te springen om domme volgers zoals jij.’
Had voordeel dat J. geen mondkapje droeg: zag haar onderkaak op stoep vallen.

Aan overkant – in Kruidvat – ontving ik waar voor mijn geld. Medewerker lachte hard toen hij tekst op m’n mondkapje las.

Keek op de week (119)

Fietsgroeten uit Gouda

‘Poets je alweer je fiets?’ vroeg buurman verbaasd.
Staarde nog verbaasder terug. ‘Het regende. De weg is nat; tussen m’n ketting en derailleurwieltjes zit zand. Eerst alles schoon voordat ik ga douchen.’
‘Eerst je paard verzorgen en dan pas de herberg in?’
‘Ja, precies!’
‘Hoe vaak heb je je auto dit jaar gewassen?’
‘Eh…nul. Een schone auto vind ik niet…essentieel.’
‘Essentieel is wel het woord van de week, hè?’ vatte buurman strenge lockdown samen. ‘Wat zat er in je bidon?’
‘Gloeiwijn,’ zei ik.
‘Watteh?’ Zijn wenkbrauwen trokken een brede, diepe streep.
‘Glühwein,’ lachte ik.
Wat denk je? Geloofde hij me niet.

Wilde fiets wegbrengen voor winterbeurt; blijkt fietsspecialist niet onder essentiële winkels te vallen. Vreemd. Héél vreemd.

Kwebbelden er als vanouds op los. Op afstand.
‘Zo loop ik niet,’ zei ik wijzend naar kudde vrouwen met roedel honden.
Simultaan sloegen Baas en ik zijpad in. We riepen Rosa en Puck.
Baas mopperde: ‘Ongelofelijk! We zitten in lockdown en zij laten met z’n tienen de hond uit. Aan de anderhalvemetermaatregel hebben ze schijt.’
‘Kennelijk zijn ze niet gehecht aan hun gezondheid en die van hun naasten. Vorige week omzeilde ik ze met een grote boog, en vroeg er eentje: ben je bang voor ons?’
‘Wat zei je.’
‘Ja, ontzettend.’
‘Op dezelfde verveelde toon?’ proestte hij.
‘Uiteraard.’
‘Vreselijk, die zeikwijven,’ luchtte hij z’n hart. ‘Je kijkt of ik dat niet mag zeggen,’ schaterde hij.
‘Trek u van mij niets aan, andersom doe ik dat ook niet.’
Baas lag dubbel. ‘Van mijn vrouw mag ik geen wijven zeggen. Laat staan zeikwijven.’ Hij wees: ‘Er staat altijd één man tussen. Die met die Dalmatiër.’
‘Is me nog nooit opgevallen.’
‘Hij geeft honden kluiven uit een pak, en vrouwen krijgen kakies.’
Wij keken naar tafereel aan overkant vijver. Blijkbaar waren hondenkluiven verdeeld, want kerel deelde kaakjes uit een pak. Bij sommige vrouwen stopte hij er zelfs een in de mond.
‘Dit trek ik niet,’ zei ik. ‘Ik denk dat ik thuis maar even ga liggen.

Roos kwam paar dagen naar huis. Ik stond bij thuiskomst naast Rosa te kwispelen. Goed dat Kind kwam, anders was kerstboom nu nog niet opgetuigd. Man haalde ding voor 23-ste achtereenvolgende jaar van vliering. Telkens versteld dat er wederom twaalf maanden waren omgevlogen.
Ik mis een loslopend dwars huiskonijn dat met haar neus ballen uit boom tikt, onder boom door tijgert, en blijft proberen of nepdennennaalden te vreten zijn.
Kunnen nu wel ingepakte cadeaus onder boom leggen. Zónder dat papier eraf wordt gerukt met voortanden, of we volgende ochtend speurtocht naar verplaatste cadeaus moeten starten.

Melody (klik) en ik hebben een nijlpaard in Wildlands geadopteerd! (Weten nog niet wie voorste of achterste helft wil. Of het midden…) Met adoptie steunen we behalve ons nijlpaard óók neushoorns (neushoorns, ja) in het wild, zodat deze beter tegen stropers worden beschermd.
Persoonlijk zou ik geen nijlpaard in het wild willen tegenkomen want ze staan bekend als gevaarlijkste dieren van Afrika. Zou je niet zeggen als je naar de foto kijkt, hè?
Ook een dier een plezier doen? Klik HIER of lees voor meer info bij Mel.

Foto van Melody

Keek op de week (118)

Had anderhalf uur met Rosa in stromende regen gewandeld.
Baas, zullen we Charlotte gedag gaan zeggen?
Nam smekende hondenogen serieus. Aldus togen Rosa en ik naar epicentrum van ons dorp: de dierenwinkel. Worden daar altijd blij verwelkomd (waarvoor beslist basisgave noodzakelijk is.)
Dat was 1 decembro, dag van de invoering van de mondkapjesplicht in alle openbare en overdekte ruimten.
Na prettige babbel (met mijnerzijds beslagen brillenglazen) vroeg ik: ‘Komt iedereen gemuilkorfd binnen?’
‘Heb één mevrouw geturfd. Die was ‘m vergeten, zei Charlotte. ‘Ik ben niet van de BOA; er was geen andere klant; en we ventileren ons zowat een longontsteking, dus ik liet haar begaan. Na het afrekenen, trok ze een mondkapje uit haar broekzak en zei ze pesterig: “Ik had geen zin om ‘m op te zetten.”’
‘Zat ze maar op een schietstoel,’ zei ik hardgrondig. We schaterden, waarna we vrouw met een zeker sadistisch plezier ernstige jeuk op onbereikbare plekken plus holtorren toe wensten.
Deed aankoop en rekende af. ‘Dus,’ begon ik, ‘als ik nu naar buiten loop, mondkapje afdoe, en één stap binnen zet, turf je twee streepjes op je lijstje?’
‘Doe maar,’ zei Charlotte, ‘ik weet dat jij dat anarchistische gedrag soms nodig hebt.’
Als klap op de gelukspijl kreeg Rosa – omdat ze lief “zat” – per uitzondering twéé hondenkoekjes.
Buiten lasten ze zowaar een dweilpauze in.

Heb gestemd op Top 2000 met 35 nummers! Had er met gemak nog 35 uit m’n mouw kunnen schudden. Volgens democratisch principe: meeste stemmen gelden, wat stem jij? werd Danny Vera met Roller Coaster (luisteren? Klik hier niet) nummer 1.
Da-hag Bohemian Rhapsody! Wie had dat gedacht?
David Bowie met Heroes staat op 10. Graag gedaan! (Al heb ik zanger hoger zitten.)

Had trek in pijnstillers. Legde bij drogist pak(je) paracetamol, ibuprofen en inlegkruisjes op de toonbank.
‘Het gebruik van de pijnstillers is u bekend?’ informeerde intens vrome drogist.
‘Ja, dank u,’ zei ik, en veroorloofde me klein grapje. ‘Het gebruik van de inlegkruisjes is me ook bekend.’
‘Nou,’ zei drogist – zonder enig spoortje vermaak – ‘een grapje op z’n tijd moet kunnen.’

Kwam artikel tegen in verzameling ge-erfde spullen van Vriendin.
Dacht altijd dat ik maar wat kliederde, plakte en versierde in schriften maar blijk kunstenaar te zijn! Een ware ster in het maken van artist jounals, oftewel kunstenaarsdagboeken.  Eindelijk word ik voor vol aangezien want “Leonardo Da Vinci maakte ze ook.”  Al is mijn  verzameling quotes, tekeningen en ingevingen minder indrukwekkend dan de zijne.
Las verbaasd dat je zelfs cursussen in “art-journal” kan volgen waarbij er – hahaha, dat  moest er nog bijkomen! – geen regels zijn.
Bewaar interviews, bioscoopkaartjes, kaarten en gedichten.
Heb vitamine-C-pagina: bladzijde met stickers van verorberd fruit.
Pagina (losgeweekte) postzegels met vuurtorens.
Een tekening (van Roos) over twee pagina’s: planken vol ruggen van nog te lezen boeken.
Geplande routes voor reizen over oude landkaarten die ik bij kringloopwinkels koop. In m’n hoofd reis ik grenzenloos. Fantasie brengt je overal!
(Foto toont slechts greep uit mijn collectie…)