Keek op de week (119)
Fietsgroeten uit Gouda
‘Poets je alweer je fiets?’ vroeg buurman verbaasd.
Staarde nog verbaasder terug. ‘Het regende. De weg is nat; tussen m’n ketting en derailleurwieltjes zit zand. Eerst alles schoon voordat ik ga douchen.’
‘Eerst je paard verzorgen en dan pas de herberg in?’
‘Ja, precies!’
‘Hoe vaak heb je je auto dit jaar gewassen?’
‘Eh…nul. Een schone auto vind ik niet…essentieel.’
‘Essentieel is wel het woord van de week, hè?’ vatte buurman strenge lockdown samen. ‘Wat zat er in je bidon?’
‘Gloeiwijn,’ zei ik.
‘Watteh?’ Zijn wenkbrauwen trokken een brede, diepe streep.
‘Glühwein,’ lachte ik.
Wat denk je? Geloofde hij me niet.
Wilde fiets wegbrengen voor winterbeurt; blijkt fietsspecialist niet onder essentiële winkels te vallen. Vreemd. Héél vreemd.
Kwebbelden er als vanouds op los. Op afstand.
‘Zo loop ik niet,’ zei ik wijzend naar kudde vrouwen met roedel honden.
Simultaan sloegen Baas en ik zijpad in. We riepen Rosa en Puck.
Baas mopperde: ‘Ongelofelijk! We zitten in lockdown en zij laten met z’n tienen de hond uit. Aan de anderhalvemetermaatregel hebben ze schijt.’
‘Kennelijk zijn ze niet gehecht aan hun gezondheid en die van hun naasten. Vorige week omzeilde ik ze met een grote boog, en vroeg er eentje: ben je bang voor ons?’
‘Wat zei je.’
‘Ja, ontzettend.’
‘Op dezelfde verveelde toon?’ proestte hij.
‘Uiteraard.’
‘Vreselijk, die zeikwijven,’ luchtte hij z’n hart. ‘Je kijkt of ik dat niet mag zeggen,’ schaterde hij.
‘Trek u van mij niets aan, andersom doe ik dat ook niet.’
Baas lag dubbel. ‘Van mijn vrouw mag ik geen wijven zeggen. Laat staan zeikwijven.’ Hij wees: ‘Er staat altijd één man tussen. Die met die Dalmatiër.’
‘Is me nog nooit opgevallen.’
‘Hij geeft honden kluiven uit een pak, en vrouwen krijgen kakies.’
Wij keken naar tafereel aan overkant vijver. Blijkbaar waren hondenkluiven verdeeld, want kerel deelde kaakjes uit een pak. Bij sommige vrouwen stopte hij er zelfs een in de mond.
‘Dit trek ik niet,’ zei ik. ‘Ik denk dat ik thuis maar even ga liggen.
Roos kwam paar dagen naar huis. Ik stond bij thuiskomst naast Rosa te kwispelen. Goed dat Kind kwam, anders was kerstboom nu nog niet opgetuigd. Man haalde ding voor 23-ste achtereenvolgende jaar van vliering. Telkens versteld dat er wederom twaalf maanden waren omgevlogen.
Ik mis een loslopend dwars huiskonijn dat met haar neus ballen uit boom tikt, onder boom door tijgert, en blijft proberen of nepdennennaalden te vreten zijn.
Kunnen nu wel ingepakte cadeaus onder boom leggen. Zónder dat papier eraf wordt gerukt met voortanden, of we volgende ochtend speurtocht naar verplaatste cadeaus moeten starten.
Melody (klik) en ik hebben een nijlpaard in Wildlands geadopteerd! (Weten nog niet wie voorste of achterste helft wil. Of het midden…) Met adoptie steunen we behalve ons nijlpaard óók neushoorns (neushoorns, ja) in het wild, zodat deze beter tegen stropers worden beschermd.
Persoonlijk zou ik geen nijlpaard in het wild willen tegenkomen want ze staan bekend als gevaarlijkste dieren van Afrika. Zou je niet zeggen als je naar de foto kijkt, hè?
Ook een dier een plezier doen? Klik HIER of lees voor meer info bij Mel.
Foto van Melody
