Keek op de week (140)

Hart van Dien
Het behaagde Tante Post envelop van Dien te bezorgen. Zaten schoonheden van aquarellen in, zoals een haas. En ik houd zo van hazen! Alleen…alleen…ik was ontzéttend dom. Er zat een opgevouwen servet in met rondom touwtje en briefje gewikkeld: “Vouw me voorzichtig open.” Durf bijna niet te vertellen wat gebeurde. Maakte cadeautje héél voorzichtig open. Echt waar. Dacht dat het vlaggetjes waren. Eenmaal opgeslagen, was het ineens een servet. Had Diens kunstwerk geruïneerd. Tuurde hoe terug te vouwen in originele vorm. Kansloze missie.
Appte verontschuldigingen.
‘Weet je wel hoe ik daar op heb zitten zwoegen, hè?’ reageerde Dien.
‘Sorry, sorry. Wat moest het worden?’
‘Een hart.’ Dien appte foto (zie boven.)
Had ik mijn hersens gebruikt, had ik het kunnen weten, want net zoals Rietepietz Blogqueen is, is Dien Hartenvrouw.
Oh oh, hoe kon ik het goedmaken? Nou, Roos was thuis (-: Zij loerde op Pinterest, pakte servet. Ik een vel keukenpapier en aapte Kind na. Appte eindresultaat naar Dien.
Zijn nog vriendinnen.
Was in Hema op zoek naar soepkommen. Wit. Zonder tiere en zonder lantijnen. Vond ze voor 4,99 per stuk. Draaide kom om: made in China. Zette kom terug. Heb nieuw principe: zo min mogelijk uit China, want meest vervuilende land ter wereld. Man lacht zich gans kapot. Ikea. Leve Ikea! Daar verkopen ze witte degelijke kommen. Riep triomfantelijk naar Man: ‘1,99 per stuk, made in Sweden!’ Does it spark joy? Yes, yes, yes!
Tot voor kort hadden wij een beeldbuis: tv met daarachter bult van minstens 50 cm diep. ‘Die heeft niemand meer,’ sprak Man zuchtend.
Ik was daar trots op.
Joris bestelde grootbeeldscherm met soundbar en kreeg daarbij twee afstandsbedieningen.
Door onvoorstelbare samenloop van omstandigheden stopte na enkele weken de soundbar. Ergo: tv produceerde ook geen geluid.
Joris drukte op diverse knoppen, startte wifi opnieuw, hanneste met verlengsnoeren en prutste aan kabels.
Nul resultaat.
‘Vroeger,’ wreef ik erin, ‘hadden we een tv, je drukte op een knop en alles deed het.’
Joris bromde onverstaanbare lettergrepen.
‘Heb je de stekker al eens uit en weer in het stopcontact gedaan?’ vroeg ik. Tot zover rijkt mijn apparatenkennis.
Man zuchtte en rukte geïrriteerd stekker er uit.
Dat was dat. Want daarna deed hij stekker er weer in en knalde geluid uit soundbar.
Voor nog meer tips van huishoudelijke aard: volg deze blog.
Kwam thuis na fietstocht. Zweet gutste langs mijn wenkbrauwen na lange, warme zomerdag. Dacht na natste julimaand dat dergelijke dagen waren uitgestorven.
Trof Man aan bij voordeur. Zijn blik straalde mij tegemoet. Hij gaf bijna licht. Zo blij had ik hem in jaren niet gezien. Wat bofte ik toch!
Vreugde duurde kort. Wat bleek? Joris dacht huissleutels in broekzak te hebben gestopt, maar dat waren autosleutels. Hij stond net te overpeinzen wat te doen, doch er was slechts één optie: lijdzaam wachten. Stond amper vijf minuten te wachten.
Had ik nou maar extra lusje van 25 km gefietst.
Is grapje!

Waar gaat het naar toe in deze wereld als je hond niet eens meer mag poepen op een bankje?