Seg maar Sjon

Geplaatst op door
69

KodW (149)

Oudewater

Fietste polderrondje. Voor Gouda haalde ik een man op een Gazelle randonneur á la wereldfietser Frank van Rijn in. Hij droeg een retro wielershirt en een helm van paardenhaar. Uit zijn achterzak stak een pakje zware Van Nelle.
Tijdens passeren vroeg de man of ik de weg naar Oudewater wist.
Plakje cake, mensen!
“Seg maar Sjon” verkeerde in lichte paniek want hij was zijn fietskaart kwijt.
Mijn ingebouwde radar taxeerde de krasse knar als onschuldig, dus stelde ik voor samen te fietsen.
‘Kommie uit Rotterdam?’ informeerde Sjon. ‘Ik uit Amsterdam. Statistisch gesien souden wij een hekel aan mekaar motte hebbe.’ (Rotterdam/Amsterdam versus Feyenoord/Ajax.)
Zei prompt: ‘Dat maken wij toevallig zelf wel uit.’
Dat directe antwoord beviel Sjon zeer. Hij schamperde genadeloos over asociale wielrenners. ‘Mij kijke se erop aan. Hep jij dat niet?’
‘Het glijdt meteen van me af. Het is net als met voetbalsupporters: vier procent verpest het voor de rest.’
Sjon keek of hij een openbaring hoorde. ‘Fier procent ferpest het foor de rest…So hep ik het nog nooit bekeke.’ Allemaal leuk en aardig, maar: ‘Hoe kom ik nou aan een fietskaart?’
‘In Oudewater – tegenover de kerk – zit het VVV. Als dat gesloten is, kunt u voor een kaart in de kerk terecht. De deur staat open. U mag uw fiets in het portaal parkeren.’
Van zo veel service viel de praatgrage Sjon stil.

Buiten ging de herfst behoorlijk tekeer. Midden op dorpsweg zat kletsnatte duif. Dier zag er uit als een scharminkel, en ging niet aan kant voor scheurende scooter. De postbode stond er als een treurwilg naast. ‘Onder die auto zit een kat,’ wees hij.
‘Heb je tijd te blijven staan?’ vroeg ik. ‘Loop ik naar de duivenhouder.’
Belde aan, zag beweging achter glasdeur. Man deed open. Terwijl ik over de duif vertelde, trok kerel zijn houten klompen aan en kloste achter me aan over klinkers. Hij bekeek de situatie, dreef de duif richting een heg en ving vogel in een vloeiende beweging. Witte veertjes dwarrelden op grond. Duif werd bekeken met kennersblik. ‘Het is een postduif. Goeie conditie. Helemaal verregend. Kan weer vliegen zodra ze is opgedroogd.’

Acht was ik, en had een vriendje. Hij heette Dickie en dat was-ie ook een beetje. Hoogtepunt van dag was na schooltijd hand in hand teruglopen naar huis. Dagen later liep een schoolvriendinnetje van me mee. Mooi meisje met lang, blond haar. Dickie zag dat ook en wilde hand in hand tussenin lopen. Ging mij te ver. Liet zijn hand los en zei tegen vriendin: ‘Margo, jij mag ‘m wel hebben.’
Beslissing viel me licht: Dickie had zweethanden.

Ging drie-chocoladen-ijs kopen voor Roos.
Pakte ijs uit koeling bij buurtsuper, en reed met tassen vol boodschappen naar huis. Borg alles op en ging koken. Wilde ’s avonds Roos trakteren op lekkers maar kon ijs niet vinden. Trok alle diepvrieslades open-dicht-open-dicht.
Dacht na.
Had ik ijs afgerekend? Check.
Had ik ijs meegenomen? Che…Aha! Holde naar trapkast, en jawel, onder in boodschappentas zat plastic koeltas met ijs.
‘Wil je per se koud ijs of mag het ook een milkshake zijn?’ vroeg ik Kind.
Man zat te schuddebuiken. Zal dit voorval nog váák moeten horen.
Zijn er nog lezers die zin hebben in een authentiek Nederlands spel? Doe dan mee met het SinterPieterklaasspel! Kennis van zaken is overbodig. Raadsels en rebussen oplossen is het devies. Zet je schoen klaar en start het 1e spel op 26 november. Geef je HIER op.

Het Sinterpieterklaasspel

De Engelandvlieger

Geplaatst op door
61

Keek op de week (148)

Mais is geoogst. Als kippenvel staan de stoppels op de velden. Daartussen scharrelende duiven en een enkele ooievaar. Kastanjes liggen voor het oprapen. Zwaluwen zijn reeds lang vertrokken en ganzen verzamelen zich in de uiterwaarden. Nog even en ze vliegen gakkend weg naar het zuiden. Krijg daar altijd heimweegevoel van. Maar waarnaar?

Liep rechts op wandelpad in Koeienbos. Een man liep me tegemoet aan linkerkant van de weg. In zijn hand een riem met aan uiteinde Duitse herder.
Tien meter vóór me ging hij aan mijn kant van het onverharde pad lopen.
Mijn gedachten accelereerden.
Wat nu? Links gaan lopen om confrontatie te vermijden? En als hij daarna ook naar links ging, ik weer naar rechts? Ben geen zwabber! Had ik net zo goed in politiek kunnen gaan. Die gedachte sterkte me zo dat ik besloot defensief mijn weg te vervolgen.
Nog acht meter.
Zeven.
Zes.
Oren en staart van herdershond hingen gedwee naar benee, en zijn neus speelde stofzuiger. Geruststellende signalen.
Nog vier meter.
Drie.
Tegenliggers; de gesel van je leven.
Riep zo rechtop mogelijk op snuiter af.
Hij haalde pet van zijn hoofd en zette die weer op. Schatte hem halverwege de twintig, en hij was kleiner dan ik. Op laatste moment vertrok hij naar links.
I hope he falls with his reet in de prikkeldreet.

‘Kijk,’ wees Man, ‘daar heb je nog zo’n halve gare.’ Zijn hand wees naar een wielrenner die met fiets door voordeur in een huis verdween.
Dat is een van de fijnste momenten van thuiskomen: stoep oprijden, over tuinpad naar voordeur scheuren en mezelf met fiets en al binnenlaten.
‘Dat die partners dat allemaal maar goed vinden,’ zei Joris.
‘Misschien staat zijn racefiets wel op de slaapkamer. De mijne komt niet verder dan de woonkamer,’ constateerde ik opgeruimd.
Man zuchtte intens.
Terwijl ik hem nog wel het idee wilde geven dat hij soms de baas is in huis.

Joris ging naar congres in Londen. Had er afschuwelijk veel zin in. Verbleef in H1lton Hotel. Per nacht 370 pond. Exclusief ontbijt. Dat is toch armoe?
‘Het bed was een nachtmerrie,’ klaagde Man.
‘Lag er een erwt onder je matras?’
‘Er zat zo’n diepe kuil in dat ding, het leek wel een hangmat. Trouwens, de hele kamer kon wel een make-over gebruiken. Laatste avond was een verplichte afsluiting in de cocktailbar.’
Nou is Joris halfjaar geleden gestopt met drinken. Zijn alcoholconsumptie liep ook spuigaten uit met driekwart liter per week. Hij mist het voor geen rode wijndruppel.
‘Bar zat stampvol. Twaalf hoog; uitzicht over de stad. Cocktailglazen werden tot rand gevuld met ijsblokjes, pas daarna ging de drank erin. Een cocktail kostte 18 pond! Ik dronk cola light, je had die gezichten moe-hoe-hoe-ten zien,’ schaterde Man. ‘Twee collega’s hadden samen een drankomzet van 220 pond. Succes met declareren!’ Hoofdschuddend vervolgde hij: ‘Je ziet elkaar dagenlang van 08.00 tot 21.00 uur. Waar moet je het nog over hebben? Iedereen keek gezellig op zijn telefoon. Maar…’ zei Man. Het enthousiasme in zijn stem steeg. ‘Dit was mijn laatste vliegreis,’ sprak hij trots. ‘Lijnvluchten over vasteland zijn al standaard vervangen door treinreizen. Met ingang van 2024 geldt dat ook voor reizen overzee.’
Farout with the goat!

Londen – door het glas

De woe-hond

Geplaatst op door
66

Keek op de Week (147)

Koeien op de Zaag

Kwam terug bij auto na rondje Rosa over Natuureiland de Zaag. Roze flatsen erop, niet normaal! Auto leek wel bonte koe. Een ware attack. Ongetwijfeld van reiger met obstipatie van hele week die in één keer zijn darmkanaal had gereinigd. En waarom roze? Vogelpoep is toch wit? Had reiger garnalen gevreten? Of was-ie gekruist met een flamingo?
Naast mijn auto stond witte @udie geparkeerd. Die had er ook flink van langs gekregen. Deed me goed dat reiger – of was het een tweeling? – geen onderschijt maakte tussen mijn rijdende hondenhok en luxe elitebak.

Man gooide vraag in groep: ‘Hoeveel denken jullie dat dit bakje – plusminus 150 gram – makreelsnippers bij visboer op markt kost?’
Roos en ik hingen allesbehalve aan Joris’ lippen. Ik werd opgeslokt door nieuwste boek van Karin Slaughter en Kind keek languit op bank naar film op smartphone.
Op verveelde toon bood Roos 4,50 euro.
Joris keek zuinig.
Ik stak vijf vingers op.
Zelfde zuinige blik
Bij gebruik aan verdere belangstelling zei Man: ‘Zal ik het dan maar zeggen?’
Roos en ik hielden onze adem in.
‘6,50 euro! Is toch schandalig? Koop ik voortaan niet meer.’
Zei: ‘In de vorige eeuw gaf je het uit aan shag/sigaretten. Kun je er beter vis voor kopen.’

‘Mevrouw, wilt u wat voor me doen? U bent zo lang…ik kan er niet bij…wilt u me blikken kersen aangeven?’
Soms kan ik meegaand zijn. Soms was nu, dus zei ik: ‘Ja hoor.’
‘Vindt u het fijn dat u zo lang bent?’ vroeg oudere dame.
Zeg, willen we conserven of een diepte-interview? ‘Hoeveel blikken wilt u?’
‘Drie. Ik wil er drie. U hoeft niet op de datum te letten.’
Deponeerde blikken in vrouw haar winkelwagen onderwijl vragend: ‘Lengt u ze aan met likeur?’
Vrouw lachte zo hard, druppels van pret gleden langs haar wang.
‘Nee-hee-hee,’ zei ze.
‘Kunt u de rest van uw boodschappenlijst alleen af?’ informeerde ik.
‘Ik red het ver-her-der wel,’ schaterde ze.

Fietste in Linschoten over landelijke weg waar zelden auto’s rijden. Midden op slingerende pad – dicht bij boerderij – zat zwarte hond.
‘Woe, woe, woe, woe!’ blafte beest. Had hij de F ingeslikt? Was het een bouvier? Heb daar geen innige band mee. Zou ik voeten uit pedalen klikken en benen horizontaal omhoog houden? Doe dat ook wanneer ik door diepe plas rijd. Zag tijdig dat kust veilig was: hond was familie van Rosa! Een labrador, maar dan 15 kilo zwaarder.
Stopte naast woe-hond. ‘Ha vriend, wat is er aan de hand?’
Nou, niets. Meneer wilde alleen aandacht. Krabbelde achter een oor. Van gelukzaligheid deed hond ogen dicht. Daar ging ik weer. ‘Doe je voorzichtig? Ze rijden zo je staart er af.’
Hond bleef wachten op volgende dierenliefhebber.

Rosa heeft een orthopedische hondenmand. Met een kleedje. Wanneer kleed niet goed ligt, legt hond kop op mand en wacht berustend tot gedienstige lakei activiteit onderneemt. Deze keer was ik de sigaar.
‘Heb je zo’n moe hoofd?’
Eindelijk iemand die het ziet.
Drapeerde kleed over mand.
Rosa zuchtte diep. Des ochtend om 04.15 uur ontbijten gaat je niet in je bruine hondenvacht zitten.
Die blik van hond als ze na een uur draven, zwemmen, en mollen graven een dut doet: Baas, hoepel op met die telefoon. Ik lig hier te chillen.

Rosa

De gelukkige huisman

Geplaatst op door
71

Keek op de week (146)

Nieuw hoekje

‘Die gescheiden collega waarover ik vertelde,’ zei Joris. Hij schaterde bij voorbaat om wat komen ging. ‘James, zestig, kaal met bierbuik. Heeft een T1nd3rprofiel aangemaakt.’
Man kreeg scheurbuik van het lachen. ‘En hij,’ hikte hij, ‘hij heeft ons zijn -hahaha – zijn profielfoto laten zien. Hij staat met zijn bui-hui-huik achter zijn nieuwe motor in hou-hou-houthakkershemd. Zoekt vriendin jonger dan 45. Gewoon zielig.’
‘Is dat zo’n man wiens eigenwaarde permanent in bloei staat?’ vroeg ik.
‘Precies. Met een beroerd gevoel voor humor. Frank vroeg: is dit je derde jeugd of ga je voor de derde leg? Vond James niet leuk.’ Man veegde tranen uit ogen en zei: ‘Nu is het wachten op een slachtoffer.’
Joris slikte. Kreeg glazige blik. ‘Stel je voor…een jonge meid en een blinkende motor…’
Ben positief ingestraalde vrouw, dus benoemde ik Joris’ pluspunten. ‘Schat, je bent lang en slank, hebt al je haar nog, maar niet het geld.
‘Nee,’ zuchtte Man. ‘Wij hebben dit voorjaar hele huis verbouwd. En ik heb jou-hou-hou…’gierde hij.
Ik nam nog een pure bonbon. Het is ongelofelijk maar waar: heb nieuwe doos gekregen.

Inhalende automobilist maakte ongelukkige manoeuvre en ik belandde in berm (the story of my life.) Fietspedaal sloeg tegen linker scheenbeen. Voelde geen pijn. Wel dat er iets over been liep. Bloed. Stroomde in straal richting schoen. Trok snel sok omhoog. Wat er boven gat in mijn been zat! Een bult ter grootte van krielei. Dacht aan reclameslogan: “Een ei hoort erbij.” Dan liever gebakken. Trok schone boerenzakdoek uit achterzak fietsshirt en knoopte die om been.
Thuis veegde ik been schoon en liet Rosa uit. Bij terugkomst was bult bijna weg. Jaja, wandelen doet wonderen. Na douchen deciliter jodium op gat en pleister geplakt. Onderbeen is nu blauw. Mijn favoriete kleur.

Vouwde boven in slaapkamer was op. Beneden zoog Joris woonkamervloer. Hoorde borstels schrapen. Boven motorgeronk galmde Joris’ stem een zelfverzonnen aria.
Wat je noemt een gelukkige huisman

Wilde na gebruik van zelfscan, pinnen bij buurtsuper toen pinapparaat met snoekduik voorover lazerde. Hangend aan kabel deinde het laag boven vloer.
Gaf apparaat duwtje en het katapulteerde tegen achterwand. Hield snel pas ernaast en hoorde: piep!
Attendeerde iemand van klantenservice over haperend stuk techniek. Bleek het apparaat speciaal bestemd voor mensen in rolstoel…

Was bijna in Oudewater.
Links provinciale weg, rechts boerderijen.
In de berm ramde een gemeentewerker een verkeersbord in grond. Zou er met bewondering naar kunnen kijken maar werd afgeleid door gemeentewagen dwars op fietspad.
Dat werd racefiets over vangrail tillen en stukje over provinciale weg lopen. Ach, in Luxemburg fietste ik eens over snelweg…
Onverhoeds reed gemeente-auto rechts het erf op.
Toeval in mijn bestaan? Stel dat chauffeur zich bedacht en plankgas achteruit reed? Zou ik worden geplet. Zonde van mijn fiets.
Naast de tot stilstand gekomen auto verscheen een man. Zijn tanden bloot lachend, wenkte hij mij met zijn arm.
Reed er een BN’er achter me? Keek achterom. Fietspad was verlaten.
Aardige mensen. Je verwacht het niet, hè?
Riep in voorbijgaan: ‘Dank u wel!’

Handen jeukten. Pakte snoeischaar, deed knipknipknip in tuin en fietste naar ecologisch tuinierende vriendin. Wikkelde krans. Ligt op oude emaillen fornuis (gekregen van Carolien) in tuin.

Herfstkrans

De asfaltering

Geplaatst op door
66

Keek op de week (145)

Foto van Dien

Werd op smalle polderweg in Achterbroek voorbij gescheurd door zwarte SUF. Twee tellen later stond auto scheef op weg.
Ik wachtte. Tralalala. Bestuurder (vrouw) had waarschijnlijk per ongeluk rijbewijs gehaald. Na vier keer steken kon ze oprit woning nog niet oprijden.
‘Iets meer naar link,’ gebaarde ik.
‘Bemoei je er niet mee!’ riep vrouw nijdig.
Wat zij wil. Laat mijn dag niet vergallen door automobielhufters.
Er kwam buurvrouw aanlopen die doodleuk praatje hield met bestuurder.
Stapte af. Slalomde met fiets langs auto en over oprit, en stapte op.
‘Hé! Dat is privéterrein!’ snauwde bestuurder. Dacht: krijg de asfaltering, negeerde vrouw en fietste weg.
Zag plots in achteruitkijkspiegeltje aan mijn bril dat Sufferd dichterbij kwam. Zette ze achtervolging in? Was sprakeloos van ontzetting. Kon nergens heen: links stekelstruiken, rechts sloot. Geen bedenktijd. Dat was het dan.
Vrouw sjeesde ra-ke-lings langs en trapte op rem.
Ik week uit naar links. Auto naar links.
Ik naar rechts, auto naar rechts.
Weer naar links. Sufferd blokkeerde weg.
Raam omlaag. Vrouw in zondagse dracht. Schatte haar eind dertig maar ze zag er uit als vijftig. Hoed op passagiersstoel. Achterin drie jongetjes. Stropdasjes om. Scheiding in haar.
Vrouw verwenste me naar de hel. ‘Jij hebt over mijn tuinpad gelopen! Dat is privé! Je bent in overtreding!’ Ratelde aan lopende band. Toen ze adem haalde zei ik: ‘U gebruikt uw auto als wapen en dat is een misdrijf. Met drie kleine kinderen op de achterbank! En ook nog op de dag des Heere.’
Ziedend was ze.
Anders ik wel. Trok trillend mijn pistool telefoon uit achterzak wielershirt en riep: ‘Ik bel de politie!’
Politie was toverwoord. Raam omhoog. Gas op de plank. Kon net mijn voorwiel wegtrekken.
Stopte pas met trillen in Hekendorp.

In Woerden begon het te miezeren, in IJsselstein te pissen. Te warm voor regenjasje. Stopte in Lopik bij overdekt (en gesloten) tankstation om te eten. Stond wielrenner met pech. ‘Heb je toevallig inbussleutel bij je? Mijn klikpedaal is kapot.’
Peuterde er drie uit zadeltasje. Laatste paste.
Wielrenner vertelde flauwe moppen. Zo gelachen.
In Lopik zag ik schaap met appeltjes op het hoge. In Vlist werd het droog. Bijna thuis ving ik een verlegen zonnestraal. Eind goed, al goed.

Joris kwam thuis met rood-wit vierkant doosje. ‘Alsjeblieft.’
‘Zijn die voor mij?’ vroeg ik verrukt. Opende bovenkant en staarde begerig naar inhoud: puur pure bonbons. Niet pralines van Leonidas, maar van Berkhout. Is me raadsel waarom kaasboer bonbons verkoopt, maar krengen zijn van uitstekende kwaliteit en zo groot dat ze amper in één keer in waffel passen. Kan zuinigjes twee happen nemen, maar ik wil propvol gebit.
Heb kleine mond. Orthodontist constateerde dat vijftien jaar geleden. Als feit!
Man en alle bekenden weten uiteraard beter…
Chocolade lang-zaam laten smelten en dan ontploft inhoud tegen inwendig plafond. Ben voor vijf minuten volkomen analfabeet. Zou dat reden zijn dat Joris ze heeft gekocht?

Deed korte boodschap in AH. Erin en eruit. Bij buitenkomst bleek parkeerplaats bevolkt met vier agenten die controleerden op aanwezigheid van parkeerschijf in auto. Zag moeder van (mijn overleden vriendin) Carolien bij Huppelslager naar binnenstappen. Haar auto twee auto’s naast mijne. Gluurde naar haar dashboard. Geen blauwe schijf. Liep huppelslager in en waarschuwde haar.
‘Zo snel loop ik niet meer!’
‘Daar heeft u toch personeel voor?’
Zij overhandigde mij autosleutel; ik legde parkeerschijf neer en stelde tijd in. Bracht sleutel terug en gaf haar een zoen. Ze is zó dapper…

Schaap – Lopik