Keek op de week (193)

Spotje

Roos en Dirk hebben een kater, Spotje. Licht uit, Spot aan.
Beest ging voor KPK (Katten Periodieke Keuring) naar dierenarts. Dirk propte kat in reismandje en zette dat in auto.
Kater kreeg kuren. Blies, schreeuwde en ragde met nagels langs binnenkant mand.
Hup, eruit.
Tevreden zittend op achterbank liet huisdier zich vervoeren. Het waren maar drie straten.
Met kat onder zijn arm wandelde Dirk praktijk binnen.
Dierenarts zei: ‘Dit heb ik nog nooit meegemaakt.’
‘Hij is meestal heel relaxed,’ zei Dirk. Legde kat op weegschaal waarop beest meteen ging liggen spinnen.
Spot kreeg vaccinatie en compliment over gewicht.
‘Iedereen zegt dat-ie te dik is!’
‘Hij lijkt dik omdat hij een vechtersbuik heeft. Een extra plooi huid ter bescherming van de onderbuik. Is hij een vechtersbaas?
‘Hij wacht buurtkatten op schutting op en mept ze er één voor één af.’

Roos’ borstel (Tangle teezer) was beetje vuil.
‘Leg ‘m in vaatwasser, dan komt-ie er blinkend uit,’ sprak ik uit ervaring. ‘Wist je dat er mensen zijn die hun tandenborstel in vaatwasser zetten?’ voegde ik er vunzig aan toe. ‘In tandenborstel zitten meer bacteriën dan op wc-bril.’
In plaats van geshockeerd te zijn, reageerde Roos: ‘Er zijn mensen die hun wc-borstel in vaatwasser zetten.’
#ikmoetkotsen
‘Mam, je hebt mensen die hun wc niet schoonmaken. Alles spoelt toch het riool in.’
Bij zien van mijn gezicht schaterde Roos: ‘Die zag je niet aankomen, hè?’

Wachtte bij verzorgbejaarde (87) op komst van ambulance voor vervoer naar zorginstelling. Om 10 uur zou gele taxi arriveren. Dag Thuiszorg, bedankt voor drie thuiszorgmomenten per dag. Radio speelde levensliederen op standje bejaardenhuis.
De sprei een tapijt vol vieze vlekken. Een blaasontsteking en elk halfuur naast het bed op de postoel. Bejaarde weigerde in haar luierbroek te plassen. Als ze alleen was, ging ze zelf op de po. Alleen was ze niet alleen en hebben haar kuiten de dikte van een vlaggenmast.
Waar bleef die ambulance!
Ring, ring, why don’t you give me a phone?
Laat me raden: een spoedgeval. Kneep van egoïsme mijn handen dicht dat spoedpersoon onbekende was.
Om 12.15 uur: ‘Goedemiddag!’
Je vraagt niet: waar komen jullie zo laat vandaan, want je hebt ze nodig, hè?
Brancard zag er indrukwekkend uit. De deuropening liet zich niet intimideren en weigerde draagberrie toegang tot woonkamer.
‘Kan mevrouw lopen?’
‘Ze kan alleen kort staan.’
Patiënt werd op rollator gehesen. Het rijden en optillen onderging ze als een ongewenste rit in achtbaan.
Maar ze was in goede handen. Eindelijk.
Waarom moet iemand eerst aftakelen voordat er een plekje is in een verzorgingshuis?

‘….hebben een geldprijs gewonnen,’ zei vrouw geheel in donkerblauw gekleed. Ze stond bij groenten in buurtsuper. Ze boog dichter naar gesprekspartner toe en fluisterde iets.
‘Zoveel? Waarbij dan?’ vroeg vrouw. Ze droeg witte laarzen die tot haar knieën reikten.
‘Postcodeloterij.’
’80.000 euro?’ zuchtte Witte Laars.
Daar was het! Triomfantelijk gooide ik extra lading spruiten (Joris eet echt vieze dingen) in herbruikbaar zakje.
‘Vertellen ze dat tegen iedereen?’ vroeg Witte Laars verbaasd.
Donkerblauw keek kwaad en antwoordde gepikeerd: ‘Het was op tv, hè?’
Dacht onderweg naar huis: wat kan mij mijn banksaldo bommen. Ik kijk naar wie ik heb opgevoed.

Foto: Pixabay

Keek op de week (190)

Haalde fiets op na winterbeurt bij wielerspecialist. Vleide racepaard tegen auto, opende achterklep en passagiersdeur. Zag plots dat auto op uitgekiende plek stond: recht tegenover schaftkeet van schilders. Twee lurkten aan een sigaret uit opengeslagen raam. Ze deden me denken aan Stan Laurel en Oliver Hardy.
‘Moet die fiets in dat autootje?’ schaterde Dikke. Hierbij stak hij zijn collega aan.
Weer eens wat anders dan een griepvirus, dacht ik goed geluimd.
Draaide voorwiel uit frame, zette dat tegen autoband, en liep met frame naar auto.
Schilders zaten eerste rang. Normaal moet je daar voor betalen.
Tilde fiets zo ver mogelijk auto in.
Geschater ging over in mager gelach.
Liep naar voordeur om voorvork over neergeklapte achterbank te trekken. Drapeerde achterin kleed over rijwiel, legde voorwiel ertussenin en gooide deur en achterklep dicht.
Barste in lachen uit toen ik beteuterde gezichten van schilders zag. ‘Wat zijn jullie stil!’ schaterde ik.
‘Tja…’ zei Dikke.
‘…wat valt er nog te zeggen?’ zei Dunne. ‘Rijd rondje om kerk dan zwaaien we naar je.’
Reed rechtstreeks de dijk op.

Man heeft me behoed voor miskleun.
Had nieuwe dunschiller gekocht maar waardeloos stuk schroot functioneerde niet. Viste kassabon uit oudpapier-doos en legde schiller plus bon op kastje in hal. Niet vergeten!
‘Waarom ligt dit hier?’ vroeg Joris.
‘Moet ermee terug. Doet het niet.’
‘Heb je gezien dat er nog stukje plastic op zit? Hier, kijk dan.’ Man wreef ding onder mijn neus en warempel…
Duwde met schaar stukje plastic weg en probeerde schiller uit met wijsvinger. Was beetje dom.

Een mistige wintermiddag. Liep met Rosa langs natland waar elzen tot schenen in water staan. Langs kant zwaaiden grassprieten met tegenzin met stroming mee. In lage water spartelde vis. Kronkelde op zijn zij. Ruim 10 centimeter lang. Zelfs zonder zon glinsterden  schubben.
Je moet de andere kant op zwemmen,’ zei ik, ‘daar is het dieper.’
Niet luisteren natuurlijk.
Vroeger ging mijn broer alleen vissen wanneer ik meeging om vis van haakje te halen. Toen ik staakte, was zijn pret voorbij. Vissen vang je om te eten, of je laat ze met rust.
Maakte van twee handen kommetje onder vis en zwiepte hem naar dieper gedeelte.
Zwom sukkel terug naar wuivend gras.
Zou ik vis nog een zwiep geven? Nah. Vermoedde dat vis euthanasiewens had.

Sprak op Zaag vaste rotzooiraper Gijs over toestand in wereld. Keken uit op bedrijf aan overkant.
‘Je zal maar in een Tesla rijden,’ gniffelde Gijs.
‘Je raakt ‘m aan de straatstenen niet meer kwijt. Zit je dan in je elitebak.’
Wij spuiden onze gal over ‘die gek in het Witte Huis.’
‘Het wordt komende vier jaar een circus,’ verzekerde Gijs me.
‘Wij hoeven geen kaartje te kopen, hè? Blijven Golf van Mexico zeggen, en op onze manier het goede doen.’
‘Dat is waar. Wij zijn volkomen vrij!’
Vingen verlegen zonnestraal en koesterden ons erin. Een binnenvaartschip dieselde richting Rotterdam. Boven rivier hing wolk met muggen.
Gijs zei: ‘Alles in de natuur heeft zijn nut.’ Filosoferend voegde hij eraan toe: ‘Wat is het nut van de mens?’
Wie het weet, mag het zeggen.

Keek op de week (189)

Man en ik waren in woonwinkel Nee, geen Zweeds. Aardig: mocht piesen op personeelstoilet. Wc-papier was op. Schoof nieuwe rol omhoog uit speeljongen-houder. Rol bleef hangen. Gaf ruk. Samen met rol trok ik rubber stop van houder. Kartonnetje viel uit wc-rol en papier viel als roeptoeter uit elkaar. Een zootje! Propte dubbelgevouwen karton in midden van rol en sloeg toeter plat. Verwijderde loshangend wc-papier en propte het in afvalbak. Verrichtte daarna goede daad want personeel had per ongeluk toiletpapier verkeerd om opgehangen.

In polder zat man op bankje. Hij droeg beanie, bril en baard. Het was nauwelijks te geloven: hij zat onder hagelwit dekbed waarvan onderkant in modder hing. Moest even bijkomen van aanblik. Naast hem stond racefiets. Op bankje lag lege AH-tas, en pakje shag met aansteker.
‘Goeiemiddag,’ zei ik. Dat goeie kon hij vast gebruiken.
‘Dag. Ik heb vanochtend gefietst en zit sindsdien hier.’
Kerel kon daar onmogelijk behaaglijk zitten. Winterwind waaide en des ochtends kwam het nog met emmers naar beneden. Zou hij overnachtingsadres hebben?
‘Bevalt de plek?’ vroeg ik.
Man antwoordde kortaf: ‘Helemaal goed.’
Begreep de hint.
Als kind in Rotterdam zag ik zwervers uit afvalbakken eten, en op metroroosters slapen. Zou hij beginnende dakloze zijn? Om een of andere reden vond ik man onder dekbed confronterend. Omdat witte dekbed zwart werd? Omdat het eind van bewoonde wereld was? Omdat ik ouder ben?

‘Heb jij weleens gedoucht met droogwater?’ vroeg Carolien.
Typische vriendinvraag. ‘Is dat zoiets als droogshampoo voor je haar?’ vroeg ik.
‘Wanneer je dag na droogshampoo je haar borstelt, is het alsof je schurft hebt.’
‘Spreek je uit ervaring?’
‘Kan je gewoon antwoord geven op mijn vraag?’
Onbegrijpelijk dat ik nutteloze gesprekken droom. Wil weten of het leuk is waar Carolien is, en of ze mijn vader heeft ontmoet.

Liep in super Bob tegen het lijf. Vluchten kon niet meer.
‘Ik dacht dat jij geen suiker meer at,’ zei hij, wijzend naar pak roze koeken in mijn winkelsleurmand. Zou hij bekend zijn met term visite?
Bob is halfbroer van vriendin M. (tot haar spijt.)
‘Sinds wanneer heb jij interesse in mijn eetgewoonten?’ vroeg ik.
Bob – met uitbundig figuur in alle richtingen – keek zuinig en liet vraag onbeantwoord. Kieskeurig vervolgde hij – loerend naar kreukelfrieten- ‘Weet je hoe ongezond patat is?’
Verstand op nul en frituur op 180 graden! Broodje kipburger, en een rauwkostsalade met gehakte noten erbij. Thuis smullen wij ervan.
In zijn winkelwagen stond vooral rode wijn. Veel rode wijn. ‘Drink jij graag rode wijn?’
‘Jazeker,’ zei Bob vergenoegd. Zeker drie tot vier glazen per dag.’
‘Wat is aan het eind van de week gezonder, denk jij. Eén portie patat of vier flessen drank?’
Bob had het ineens hélemaal gehad met me. ‘Tegen jou mag je ook nooit wat zeggen!’
‘Tegen mij mag je alles zeggen, maar ik zeg ook alles terug.’

Heb op facebook Donald T. en Elon M. geblokkeerd. Stelde weinig voor maar voelde als daad van verzet.
Las toepasselijke quote van Koot en Bie: ‘Indien de indianen een wat strenger immigratiebeleid hadden gevoerd, dan was het nu niet zo’n puinhoop geweest in Amerika.’

Hou vol, het wordt vanzelf voorjaar! Deze schapen – hun buik vol pootjes – hebben er ook zin in.