Keek op de week (209)

Foto: Pixabay

Joris gaf me maandag vierkant doosje met pure bonbons. ‘Alsjeblieft, schat, nog voor Dierendag,’ gniffelde hij.
Wat kan mij dat bommen? Voor mij part krijg ik ze voor Vaderdag of voor Dag Van Het Naakt Tuinieren. Ik heb ze fijn.

Wij hebben een tuinpad. Een bruine met bulten. Of de pad heeft ons, dat kan ook.
Beest zat klem tussen muur en houten vlonder. Zijn buik was te dik; zijn achterpootjes spartelden in lucht.
Joris haastte zich naar garage en kwam terug met drie soorten latjes. Leve de klussenier. Lat één was te dun. Met lat twee wrikte hij vlonder weg van muur, en pad verdween in diepte. Daar overwintert-ie. Tot in het voorjaar!
Joris zei: ‘Hij kan op drie verschillende plaatsen onder vlonder kruipen maar kiest onmogelijke manier.’
‘Padden hebben kleine hersentjes,’ verdedigde ik amfibie.
Man maakte gebaar met hand alsof hij vlieg wegving voor zijn voorhoofd.
Waarop ik zei: ‘Dan komt het omdat het een mannetje is.’
Joris schudde hoofd en murmelde iets over bonbons, parels en zwijnen.

Moeder kip – gevolgd door vier donzige kotertjes – stapte uit bosjes pardoes fietspad op.
Voor dieren rijd ik met liefde berm in.
‘Nu nog kindjes? Het is október,’ sprak ik overstekende kip bezorgd toe. ‘Waar moet dat heen met je kuikens als er vorst aan je kont komt?’
Kip keek me vinnig aan – Ik ben een vrije kip. Bemoei je met je eigen zaken! – en verdween aan overkant in gras.
Eind goed, al goed, dacht ik.
‘Piep, piep, piep,’ klonk het uit bosjes. Er verscheen eenzaam kuiken.
‘Je familie is rechtdoor gelopen,’ zei ik. Vroeg me af: zou ik kuiken in goede richting manoeuvreren of zou beest hartverzakking krijgen?
‘Piep, piep, piep,’ riep het weer.
Moeder kip stoof uit gras tevoorschijn. Haar oogjes waren klein maar hun boodschap helder: Sta jij hier nou nóg? Mijn opmerking: ‘Als ik was opgestapt, had je kuiken tussen mijn spaken kunnen komen,’ interesseerde haar geen lor. Ze zette veren op en pikte met snavel in mijn fietsschoen. Kuiken vluchtte onder verendek en piepte: Oh moeder, ik heb u zo gemist.
Kip voerde schijnaanval uit op zelfde schoen, bedacht zich, en wierp me boos kraaloog toe.
Kon onmogelijk niet onder de indruk zijn.

Droomde dat ik met Carolien op vakantie was in houten huis op wielen, getrokken door twee ezels, want: ‘Eén ezel is zielig.’
‘Hoe heten ze?’ vroeg ik.
‘George en Mildred,’ was het antwoord.
Landschap was van ongekende schoonheid. Bergen, bossen, en bloemen. Veel bloemen.
Langs wegkant stond houten bord: ‘Hof van Eden, 5 km.’
‘Daar gaan we heen!’ riep Carolien. ‘Alleen maar appels eten.’
Even later: ‘Weet jij de weg terug naar huis?’
Natuurlijk wist ik die niet. Er was niet eens een wegenkaart.
Midden in leegte stond trein. ‘Jij gaat naar huis,’ zei Carolien en gaf me mijn rode rugzak met opgestikte badges van Corsica, Zweden en Noorwegen. Had ik die meegenomen?
‘Ik heb nog iets voor je,’ zei Vriendin.
Een leeg slakkenhuis.
Werd wakker met dichtgeknepen hand.

Foto: Pixabay

Keek op de week (208)

Mijn fiets leunde tegen een hek. Ernaast klonk het ritmisch getik van een vlaggenmast.
In een weiland lagen ingepakte hooirollen.
‘Deze weg loopt dood,’ zei ik tegen middelbaar ANWB-setje op e-bikes. Ze reden door.
Even later verscheen oude dame.
‘Mevrouw, deze weg loopt dood.’
Ze stapte van haar fiets. Op haar gele jas zat button met kinderlijk schrift: Oma Ank.
‘Dank u wel, en eet smakelijk. Fietsen die mensen gewoon door?’ knikkend naar de verdwijnende ruggen.
‘Misschien geloofden ze me niet. Voorheen stond hier een bord maar dat is weggehaald door een gemeentewerker.’
‘Wereldverbeteraars werken zelden bij de gemeente,’ zei Oma Ank. ‘In ons dorp is een speeltuin weggehaald. Mijn vriendin – 84 jaar – is een petitie gestart voor een nieuwe. Van de 7500 inwoners hebben er 5600 getekend.’ Ze knikte: zo doe je dat.
‘Verhip, dat zijn mijn buren,’ zei Ank over het wederkerende setje. ‘Dat zijn eigenheimers! Zeggen geen gedag.’
We bekeken ze op ons gemak. Zelfde kleur fiets, jas, tassen en helm.
Toen ze dichterbij waren, riep Ank lachend: ‘Dag John en Cora. Lekker weer voor een fietstochtje, hè?’
Zwijgend passeerde het stel. Effen gezichten met neuzen in de lucht.
‘Zie eens hoeveel plezier ze hebben,’ zei Ank op bewonderende toon. ‘Wist je dat je met een glimlach mensen op stang kunt jagen?’
Ik had de slappe lach en verslikte me in mijn eten.
‘Gaat het?’ Op mijn ja-knik vervolgde ze: ‘Nou, ik ga naar huis. Theedrinken en de koektrommel leegeten. Dag, hoor!’

Had lunch gereserveerd in Stormpolder. Joris arriveerde op fiets. ‘Bij Brienenoordbrug stapten mensen in Waterbussen. Ik denk dat bij IHC een schip te water wordt gelaten.’
Onverwacht zaten wij op eerste rang.
Lunchroom zat tjokvol bootmensen. De zon weigerde op te komen maar iedereen had een goed humeur. Mensen wachtten op de kade; erlangs dreef een partyboot. Het scheepvaartverkeer werd stilgelegd maar op de rivier krioelde het van bedrijvigheid met bootjes van Rijkswaterstaat, waterpolitie en Port of Rotterdam. Aan overkant dreven  duwbootjes en in de lucht zoemde een drone.
Een motorbootje ter grootte van kano voer met twee personen in reflecterende kleding  naar het midden van rivier.
Gasten in lunchroom kregen zenuwverschijnselen: neuzen tegen het glas; telefoons in hand.
Daar klonk de scheepstoeter! Iedereen stopte met ademhalen om te zien hoe sleephopperzuiger Seaway uit immense scheepshal het water op gleed. Rondom werd geproost. Knap staal werk!
Een vrouw – die met vier anderen zat te eten – riep verbaasd:’ Oh kijk, er wordt een boot te water gelaten!’
Heel de lunchroom lachte.

Keek naar zwart-witte melkmeiden die tussen gespannen draadjes weg overstaken. ‘Dat is een flinke kudde,’ zei ik tegen boerin.
Ze stond met rubberlaarzen stevig in klei. ‘130 stuks. Op stal staan er nog drie. Die zijn zo oud. Kunnen geen lange afstanden meer lopen. Wij noemen ze de keizerinnen. We hebben een gedeelte van de stal omgebouwd tot rustplek, met een verwarmde vlonder en roterende massageborstels.’
Je zou jaloers op ze worden.

Keek op de week (206)

Langs de Vecht

Twee mannen – ribbroeken onder tweetjasjes – stonden in bieb.
‘Mijn mancave is eindelijk af. Gisteren heb ik de tv aangesloten,’ sprak een van hen verguld. De wereld lag aan zijn voeten. ‘Mijn vrouw vindt het vreselijk,’ gniffelde  Grotbewoner.
Ik trok een boek van Samuel Bjørk uit de kast.
‘Mevrouw, heeft uw man een mancave?’ vroeg kerel.
‘Jazeker,’ zei ik. Alhoewel Joris het zijn werkkamer noemt waar ook strijkplank, -bout en naaidoos een verblijfstatus hebben. Mijn man maakt zich niet sappel.
‘Wat vindt u daarvan?’
Zei:’ Prima geregeld, want de rest van het huis is van mij.’
Grotbewoner – die tot dan toe in opperbeste stemming verkeerde – trok zijn mond in een streep.

Huurhuis van schuifeloudje – in verzorgingstehuis – is leeg. Had foto’s gemaakt van kleding, schoenen, tassen, schilderijen, cd’s, boeken enzovoort. Na 20 keer zelfde foto’s laten zien en zelfde vraag stellen, was het antwoord 20 keer: ‘Ik hoef niks, gooi die troep maar weg.’
En toen.
‘Waar is mijn stoel? Ik wil mijn blauwe schoenen hebben. Neem mijn stola mee! Heb je alles weggegooid? Zeker omdat dat voor jou het gemakkelijkst was? Alle mensen op deze afdeling zijn dement, behalve ik.’
Vijf minuten later: ‘Waar is mijn stoel? Neem cd’s voor me mee!’
‘Die zijn weg.’
‘Ik wil cd’s hebben!’
Scoorde bij kringloop The Cats en Nederlandstalige cd van 50 cent per stuk. Wervels uit mijn lijf. Gaf ze mee aan Joris.
Na bezoek aan verpleeghuis, zei hij: ‘Heb gezegd dat het haar eigen cd’s zijn.’
Had hij gezegd dat ik ze bij kringloop had gekocht, waren ze gediskwalificeerd. Liegen. We gaan het vaker doen.

Fietste ein-de-lijk weer eens langs de Vecht. Moest er wat voor over hebben: uit en thuis 150 km. Langs de Vinkeveense Plas naar Baambrugge. Landhuizen met statige lanen. Vecht vol varende bootjes. Een blauw theehuis. In gedachten richtte ik dat in tot lees- en schrijfhuis. Met koffie want van thee krijg ik luizen.
Stopte bij Kasteel Loenersloot en at op wiebelbankje onder walnotenboom.
Bijna thuis na rondje Vecht, liep vrouw midden op fietspad. Paar meter voor haar snuffelde zwarte bouvier aan berg paardenvijgen.
Slalomde tussen vrouw, hond en stront door. Ineens schreeuwde vrouw: ‘En place! En place!’ Waren ze samen op Franse les geweest? Ze hadden beter naar gehoorzaamheidstraining kunnen gaan, want zag ik iets zwarts aan komen hollen. In mijn spiegeltje kwam hond steeds dichterbij. Moest ik na 145 km fietsen nog sprintje trekken. Hond was een volhouder, maar dan kent-ie mij nog niet. Zag bij thuiskomst op Strava dat ik op die weg dankzij hond mijn PR had verbeterd (-:

‘Ben jij gevallen?’ vroeg een jongetje. Hij stond naast zijn fiets op de stoep en keek naar mijn bebloede arm. Blond haar, ronde brillenglazen op een wipneus met sproetjes.
Bloedspoor zag er indrukwekkend uit. Waaierde van mijn bovenarm uit tot mijn pols. ‘Ik heb me opengehaald aan een braamstruik. Het doet geen pijn, hoor.’
‘O gelukkig,’ zei hij. Het klonk welgemeend. ‘Waarom maak jij je fiets schoon?’
‘Dat doe ik na elke fietsrit en daarna zet ik ‘m in de woonkamer.’
‘Dat doet mijn vader ook,’ zei het jongetje. Op samenzweerderige toon vervolgde hij: ‘Zijn fiets staat vreselijk in de weg. Staat jouw fiets ook in de weg?’
‘Ik vind van niet,’ zei ik.
Prachtig. Kon het ongeloof van zijn gezicht schrapen.

Kasteel Loenersloot