Keek op de week (202)

In Haarzuilens fietste ik na rondje om kasteel over de Brink. Door ontbreken van toeristen zag ik iets fotowaardigs, en parkeerde racefiets tegen voormalige gevangenis. Geparkeerde auto’s belemmerden gedeeltelijk het zicht. Object stond op privégrond. Wilde per se voor Sjoerd foto van zijkant maken. Twee ijzeren hekken stonden wijd open. Op overal bloeiende bloemen na was de tuin leeg.
Nam foto van zijkant, en tegelijkertijd kwam man aanlopen. In spijkerbroek en shirt met lange mouwen duwde hij kruiwagen voort.
‘Meneer, ik maak even een foto van het trafohuisje,’ legde ik uit.
‘Wilt u mij op de foto ernaast hebben? Dat kost wel geld want ik ben een bekende Nederlander.’
Na mijn proestende lach zei hij: ‘Ik ben echt een BN’er!’
‘Nou, dan zal ik maar niet om een handtekening vragen.’
‘Die is onbetaalbaar,’ lachte man en liep voort.

‘Goedemorgen, ik wil graag pasfoto’s laten maken,’ zei ik tegen Coby in drogist. Corrigeerde mezelf: ‘Niet graag, het is bittere ernst.’ Heb nieuw paspoort/ID nodig omdat bank waar Man en ik joint account hebben, dat wenst. Het is eerlijk vergaard geld. Niet zwart of witgewassen en geen grote hoeveelheid. Meewerken stuit mij tegen de borsten, maar van werken bij Engelse handelsbank heb ik geleerd: de bank heeft altijd gelijk. Het is zwaar qudt.
Nam plaats in hokje achter in winkel. Links op plank lag pop in korte broek en kniebandage. ‘Jullie hebben hier speelgoedman,’ zei ik verrukt.
‘Twee zelfs. Ze liggen naast elkaar,’ schaterde Coby.
‘Deze vooruitgang juich ik van harte toe!’ riep ik. Vorige eigenaar van winkel (waar Coby ook werkte) was zwaar religieus.
Reken maar dat ik niet lachte tijdens maken van foto.
Coby knipte en ik mocht resultaat op beeldscherm keuren. Moet dat nou? Je hoofd uitvergroot zien? ‘Doe maar,’ sprak ik tolerant, ‘ik kijk toch nooit in mijn paspoort.’
Bij kassa vroeg ik Coby: ‘Wil je er een voor je plakboek?’
Ze schaterde nee en klaagde: ‘Ik pies hier nog eens in mijn broek.’
Terwijl overal incontinentiemateriaal voor het grijpen ligt, hè?
Over papier- en inktverspilling gesproken: heb vier pasfoto’s over. Vier! Zal ik museumjaarkaart aanvragen? Nieuw rijbewijs? Ze opsturen naar antiquair? Ze als postzegel gebruiken? (Die zijn ook duur.) Ingeval ik dat doe, komt post aan? Pasfoto’s weggeven, doe je niet. Mensen hebben het al zwaar genoeg.

Reed in auto op rotonde. Auto van rechts minderde vaart maar bestuurder dacht op laatste moment: ik gooi me ervoor. Maakte noodstop om aanrijding te voorkomen. Wat doe je in zo’n geval? Doorgaan met ademhalen.
Automobilist achter me was laaiend. Claxonneerde en seinde met lichten. Zag in achteruitkijkspiegel dat vrouw op passagiersstoel bestuurder tot rede trachtte te brengen, maar kerel liet zich niet beteugelen. Hij stapte uit.
Ik vergrendelde autodeur en wachtte tot tierende man mij op tien centimeter was genaderd. Glimlachte liefjes en gaf gas.

In Koeienbos lag autosleutel aan groen bandje. (Vind overal telefoons, portemonnees, tassen en autosleutels. Wat moet ik met andermans ‘zooi’? Zou het een test zijn van het universum?)
Vijf minuten eerder was ik jonge vrouw met hondje op arm tegengekomen. Riep Rosa en rende terug. Had mazzel: vrouw zat op bankje langs water.
‘Heb jij misschien je autosleutel verloren?’ Liet haar groene bandje zien.
‘Oh ja, wat erg!’
‘Welk merk is het?’
‘Een Opel.’
‘Alsjeblieft.’ Weer een zorg minder.

Keek op de week (201)

Kasteel Haarzuilens

Vorig jaar hadden Joris en ik akkefietje. Hij wilde airco; ik niet. Aarde warmt op, door nog meer apparaten te gebruiken, gaat CO2-uitstoot verder omhoog.
Deze week begon echtgenoot wederom over koelsysteem. Klaagde dat het ‘ondraaglijk warm was in werkkamer.’
‘Ga op de zaak werken,’ opperde ik.
‘Dáár staat airco altijd aan!’
‘Dat zeg ik!’
‘Ik werk liever thuis. Beetje achter mijn vrouw aanzitten.’
‘Als je dat maar laat…En geen airco,’ sprak ik streng.
Volgende dag ging deurbel. Wuifde als dank naar bezorger. Stond groot pak voor voordeur. Ging daar handen niet aan vuilmaken.
‘Schat, kun je iets van de mat rapen? Is voor jou.’
Joris snelde trap af. Zijn ogen glinsterden.
Ga airco zo hard zetten dat man vastvriest aan stoel.

Fietste langs voortuin van huis waar vijf barbecues met dode planten erin stonden. De deksels stonden ernaast. Rest van tuin was volgestort met kiezels. Woonden daar mensen die van barbecueën houden of er juist pest aan hebben? Waarom probeer ik zoiets te doorgronden?

Maakte pitstop nabij kasteel Haarzuilens. Langs landelijke weg; bezaaid met boerderijen. Wind blies bermbloemen plat. Stond enigszins beschut en keek uit op klein bos, kikkerpoel en scheefgezakte schuur. Fazanten dartelden door het gras.
Pakte eten uit achterzak wielershirt.
Vrijwel onmiddellijk verscheen boerenzoon op Gazellefiets met trommelremmen.
Puber straalde levensgretigheid uit.
‘U mag daar niet staan. Het is privé,’ zei hij op vriendelijke toon.
Kan dat niet wachten tot na het eten? Keek naar hek waartegen mijn fiets stond. ‘Volgens mij is het achter het hek privé’
Nee, ervoor ook, weersprak hij me.
‘Ik eet alleen mijn brood op, en neem afval mee naar huis. Vind je dat oké?’
Knaap leek te overdenken wat voor kwaad ik kon doen.
Kon hem opsluiten en vetmesten.
Fazant vangen en ergens onderweg braden op barbecue.
Handstand doen tegen het hek en tegen spijlen piesen. Nou, dat laatste kon ik zéker. Knaap dacht van niet, want hij knikte dat ik mocht blijven staan.
‘Is dat jouw fiets?’ vroeg ik.
‘Van mijn opa, maar ik mag hem gebruiken,’ sprak Puber liefdevol.

Pont braakte auto’s uit. Wachtte om dijk over te steken. Naast me stond oude man op pantoffels achter rollator. Ter hoogte van zijn rechter grote teen zat een gat.
‘Ik ben te zwaar,’ zei hij tegen me.
‘Vindt u dat?’
‘De dokter. Ik mag geen koekie meer bij de koffie, geen toetje na het eten, en geen borrel. En sinds november ben ik…ben ik weduwnaar.’ Hij sprak met dunne, blauwe lippen en draaide zijn hoofd opzij zodat ik zijn tranen niet zag.
‘Meneer, dat moet heel zwaar voor u zijn.’
Weduwnaar pakte zijn zakdoek en blies met volle kracht zijn neus leeg.
‘Is het een idee dat u van alles de helft neemt? Half koekje, half toetje, halve borrel…’
Man zweeg. Vraag leek boven de Dorpsstraat te zweven.
Toen: ‘Mijn vrouw en ik kregen geen kinderen. Weet u, ik zie geen toekomst meer. Van mij mag het morgen afgelopen zijn.’
Dat gezegd hebbende, stak hij de lege dijk over. Lopend tegen de wind in leek de man steeds verder voorover te buigen.

Keek op de week (200)

Metrostation Dijkzigt/Erasmus

Was getuige van opmerkelijk fenomeen. Was tijd onduidelijk welk, maar er gebeurde tenminste eens wat tijdens longfunctieonderzoek in Erasmus MC.
Assistente keek van beeldscherm naar mij, en leek controle kwijt over haar ademhaling.
Geen paniek: zuurstoftank stond nabij.
Ze haalde er collega bij; een man. Die tuurde naar grafiek op beeldscherm, en mompelde: ‘Dat kán helemaal niet. Informeer jij Frank?’
Wat had ik gedaan? Had computer mij geregistreerd als klinisch dood? Had ik apparatuur aan gort geblazen tijdens: ‘Volledig uitademen – diep inademen – en met krácht uitblazen?’
Daar was Frank. Hij kon zo te zien wel een verzetje gebruiken.
Drie ruggen stonden naar me toegekeerd.
‘Deze ene seconde wijkt enorm af.’
‘Wat zal arts hiervan zeggen?’
‘Kijk, hier heeft mevrouw gehoest.’
Joh, zal ik dat eens krachtig uit mijn achterste doen? Ik werd compleet genegeerd.
‘Zou u tegen mij willen praten in plaats van over mij?’ vroeg ik.
Eindelijk, daar kwam het. Frank zei: ‘U heeft meer zuurstof uitgeblazen dan ingeademd.’
Was dat alles? Sjonge, jonge, dat zijn haar nog in model zat.
‘Technisch gezien, is dat onmogelijk,’ verzekerde hij me.

Op stoep stond vrouw met begrafenisblik. Ze woont ergens aan overkant en verkeerde in staat van opwinding.
‘Ik haal handtekeningen op tegen geluidsoverlast van trapveld. Tot ’s avonds laat wordt daar gevoetbald en geschreeuwd. Dat moet echt stoppen! Als de lijst vol is, ga ik naar de wijkagent.’ Op papier in haar hand stonden 2 namen met adres en handtekening.
Verbijsterd keek ik vrouw aan. Dit ging wel erg ver. Was dit verlate 1-aprilgrap? Bewuste trapveldje is omheind met hoog net. Ernaast een pleintje met speeltoestellen. Roos had daar tijd van haar leven. Rond etenstijd moest ik haar van schommel sleuren of uit bosjes waar ze hut bouwde.
Vrouw had zelf ongetwijfeld geen kinderen? Maar ze is zelf toch ook jong geweest?
Mijn zicht mag dan met jaren achteruit gaan, mijn kijk op mensen verbetert.
‘Kinderen horen buiten te spelen. In plaats van met de wijkagent kunt u beter met een psychiater gaan praten.’

De chaos op de polderweg in Schoonrewoerd was compleet. Auto’s, een vrachtwagen, trekker, scooters en e-bikes stonden lukraak geparkeerd. Links stond houten hek van weiland open. Schapen renden kriskras tussen voertuigen en mensen door naar overkant. Een man in kostuum klapte in zijn handen en hitste lammetjes op: ‘Hup, ga je moeder achterna!’ Een puber hing verveeld helm aan scooterstuur en foeterde: ‘Stomme schapen.’ Een vrouw die filmpje van wanorde maakte, werd besnuffeld door twee lammetjes. Van schrik sprong ze achter haar man.
Op een toon alsof de Russen ons land waren binnen getrokken, riep boer op trekker in telefoon: ‘Jacob, jouw schapen vreten mijn mais op!’
Helemaal waar. Wolbalen trokken 10 cm hoge mais met wortel en al uit aarde. Kennelijk houden schapen ook van verandering van spijs.
Toen weg schaapvrij was, stapte een ieder gehaast in of op voertuig. Beesten moesten natuurlijk terug naar eigen wei maar na ons de zondvloed. Boer reed trekker voor toegang maisveld en wachtte op bijstand. Fietsend langs schapen riep ik: ‘Bèhhhh!’
Kreeg warempel nog antwoord ook.