Keek op de week (106)

Heb Bowie-sokken ontvangen! Ook nog in juiste maat. Bolle blauwe en ik zijn weer vrinden.

Kwam oververhit van ronde met Rosa terug bij auto. Bloedheet binnen. Startte de auto niet, was op stuurslot gesprongen. Alsof kreng eigen wil heeft. Rukte en trok met alle geweld van links naar rechts en terug. Zonnebril besloeg. Zweet liep in m’n bilnaad maar stuur deed noppes.
Zette portieren open. Weer tevergeefs ruk- en trekwerk. Was in staat auto aan eerste voorbijganger cadeau te geven, of naar huis te lopen. En dan? Joris om hulp vragen? Vanwege verrekt stuurslot? Over mijn lijk. Andere aanpak: verbeeldde me dat ik Popeye was en liet in gedachten inhoud blik spinazie door keel glijden. Doorslikken, even wachten en spierballen laten rollen. Het werkte!
Zo zie je maar: fantasie brengt je overal. Zelfs thuis.

In woonwijk liepen me twee meisjes van jaar of vijf tegemoet.
Eentje – donker haar, kuiltjes in wang –  zei: ‘Mevrouw, wat heeft u een leuke jurk aan.’
Lag dubbel. Zei zo serieus mogelijk: ‘Dankjewel. Ik vind jouw schoenen erg mooi.’
‘Ik ook! Het zijn glitterschoenen. Als ik zo doe – ze stampvoette op grond, uit achterkant van sneakers schoten vonken – dan zie je vuur. Mijn vader zegt dan ben je net een draak. Nou…doei!’

Midden in ons dorp ligt weiland met daarop twee pinken (eenjarige koeien.) Eigenaar heeft voor schaduwplek gezorgd. In speciekuip zit water, maar dieren kunnen ook uit sloot drinken. .

Parkeerde auto op schaduwrijke plek: hoek van parkeerplaats onder riante rij bomen.
Naast mij een leeg vak. Daarnaast over volle breedte van zes parkeerplaatsen stond vrachtauto. Daarachter oceaan aan ruimte.
Stapte uit auto en smeet portier dicht. Helaas te snel opgestaan, wat m’n lage bloeddruk niet zinde. Met motoriek van uitgedroogde marathonloper bij finish zette ik enkele stappen.
Kauwende chauffeur bekeek me alsof ik in m’n eentje zootje ongeregeld was dat z’n lunchpakket kwam afpakken.
Liep langs zijn geopende raam. Zonder smalltalk vooraf, riep ik: ‘Ik parkeer u niet in, hè?’
‘Maar nee, hè? Eigenlijk mag ik hier niet staan,’ sprak kerel met zachte g.
‘Oh, van mij wel.’
‘Dat is allervriendelijkst. Houdoe!’
Aardige jongens, die Brabanders.

Aan overkant brede sloot zag ik uitgeworpen hengel, een net tegen de zon, klapstoel en elektrische fiets met aanhangkar. Spoedig zouden Rosa en ik daar langslopen, want wij lopen daar rondje.
Langs zijkant sloot – op onverhard pad – stond jonge vent in camouflagekleding met iemand te kletsen. Keek tijdens gesprek nerveus van mij naar zijn bezittingen.
Wilde man geruststellen. Een daad stellen in deze turbulente tijd.
Stelde retorische vraag: ‘Zijn dat jouw spullen?’
‘Ja,’ zei hij op toon van: wat mot je?
‘Ik neem alles mee wat ik gebruiken kan,’ zei ik.
Hengelaar bekeek me van top tot teen. Duurde zeker minuut. Stokoude lange vrouw, opgestoken rode krullen, zonnebril, zomerjurkje en hoge wandelschoenen. In gezelschap van bruine labrador, de lafbek van alle honden.
Taxeerde hij mij op halve gare? Ongevaarlijk? Bomenknuffelaar?
In ieder geval zei hij: ‘U doet uw best maar.’
Liep langs visspullen. Kon uiteraard niets gebruiken. Had wel zin vishaakje van hengel te halen zodat vissen er niet in konden happen. Deed het niet. Heb nu spijt.

Postcrossing:
Heb inmiddels 1292 kaarten ontvangen! Deze week voor eerste keer kaart dubbel met afbeelding van fiets. Achterkant kaart was grotere verrassing: zat postzegel van Pippi op.

Keek op de week (105)

Paar dagen dertig graden en lavendelplanten lagen lamgeslagen tegen grond. Dacht dat die krengen zongehard waren, gezien hun familieleden in gloeiendhete Provence. Daar bloeien ze tegen de klippen op en zie je jamais een beregeningsinstallatie.  

In deuropening stond wielrenner. Geen gewone wielrenner maar een heel stoere. Armen als staalkabels, wielershirt strak gespannen om immense borstpartij, en kuiten waar kerels in sportschool slechts van durven dromen.
Wielrenner mocht edel ros veilig in garage stallen. Ondanks dat ik hem nooit eerder had gezien, liet ik hem binnen. Zijn gezicht sprak namelijk encyclopedieën, zijn gelaat zo stralend, het gaf bijna licht. Een happy man. Een Happy Hulk. Klik.
Wij verpoosden in achtertuin die er volgens Happyman paradijselijk bij lag. Wij fietssolofeerden over leven voor de dood, over tandwielen, fietstochten en cbd-olie. Kletsten alsof wij elkaar járen kennen.
Uur later stond hij op. In garage mocht ik van Happy Hulk alles aanraken. Aan zijn fiets.
Slechts twee glazen water en watt stroom voor zijn rijwiel rijker, vertrok hij richting huis. Hij zette aan en reed de keitjes uit de straat.

Achter trafohuisje, omgeven door bosschages, lag groen grasveld. In het midden was oudere man druk in de weer met fotocamera, paraplu en lichtmeter. Het te fotograferen object was een jongeling in vergaande staat van slechte kleding: wit overhemd, zwarte knickerbocker, witte kniekousen en platte schoenen. Zijn haar zag eruit alsof hij uren oliebollen had staan bakken.
Hij stond er verveeld bij. Alsof hij iets miste. Iets kleurigs in zijn bestaan.
Fotograaf zag mij staan, knikte van jonge kerel naar mij.
Zonder te groeten, keken wij naar elkaar. Ik kan slecht bij mijn humor als het om dierenmishandeling gaat. Zag nergens prikkeldraad met rund erachter in nabijheid, hetgeen me gerust stelde.
Daar kwam gekleurde lap tevoorschijn. Cameraman wierp rode cape om schouders van knul, die zich ineens als toreador in arena voelde staan. Nam trotse houding aan, draaide pirouette en trok denkbeeldig zwaard tevoorschijn.
Had ik nou maar uit de heup leren schieten met klappertjespistool. Maar…met ossenkopstuur op fiets had ik goud in handen.

‘Niet gesmolten?’ vroeg ik aan Kruimelman op markt. Iedere vrijdagmiddag bezoek ik zijn kraam om geraffineerde zoetwaren voor Joris in te slaan.
‘Het scheelt weinig. En de handel ligt op z’n gat. Niemand die met deze hitte een warme stroopwafel wil. Maar ja, de horeca heeft het ook moeilijk. Die moeten alle gasten registreren.’
‘U denkt toch niet dat ik met m’n minnaar nog een terras bezoek? Veel te riskant.’
Kruimelman rolde bijkans over de grond van het lachen.
Vroeg tikkeltje geërgerd. ‘U gelooft me niet?’
‘Hahaha, ik geloof niet dat jij dat doet. En ik moet oppassen, hè? Ik ken je man en hij is een decimeter groter dan ik.’

Ben woedend. Echt laaiend! Had sokken besteld bij dikke blauwe vrind. Ja, sokken. Terwijl het land kreunde en steunde onder hittegolf. En wat dan nog?
Vermoed dat lopende band-medewerker – werkzaam bij ex-vrind – enorm dorstig was. Waarom stuur je anders in plaats van David Bowie-sokken een paar met ontdopte bierflesjes? Je reinste heiligschennis! Is laatste woord nog niet over geschreven.

Keek op de week (103)

Man riep door vensterglas: ‘Er zit tamme wedstrijdduif op schutting. Hij is moe vanwege wind. Zal ik voer neerleggen?’
In huis kon Joris de spanning niet aan. ‘Duif laat zich wegjagen door andere duiven. Nu zit-ie op de grond! Als kat van buren komt…en over kwartier is het donker…’
‘Probeer ‘m te pakken.’
Met zonsondergang had Joris duif te grazen. Zit in leeg konijnenhok met goed voer en water.
Kunnen met gerust hart gaan slapen. Als dier is vetgemest eten we ragout.

‘Eindelijk, daar bent u!’ riep ik. ‘U bent het toch echt? Dat ik niet tegen uw dubbelganger klets.’
Baas schaterde het uit. ‘Ih-hik, ben het echt. Puck had weer wat. Is gebeten door onderdeurtje.’ Zijn hand gaf hoogte van teckel aan. ‘Puck jankte maar ik zag niks. Volgende ochtend zat hele woonkamer onder bloed. Mand, bank, kleed, zelfs behang. Ik dacht die hond bloeit dood. Scheurde over dijk naar dierenarts. Bleek hij in z’n piel gebeten.’
Wat?’
‘Ja! Hij kreeg drie spuiten, wond werd geplakt. Ging zelfde dag weer open. Hechten ging niet want wond zat vanbinnen. Verband erom. Kwam m’n vrouw thuis van haar werk – ze is vrijwilligster in de zorg – sprong Puck van blijdschap over hek: verband eraf.
‘Wel een hond met ballen.’
‘Jahaha, nu je het zegt,’ grijnsde Baas trots. ‘Thuis draagt-ie een pakkie. Hij moet aan de riem en mag niet zwemmen.’
‘Een labrador die niet mag zwemmen…,’ sprak ik op deerniswekkende toon. ‘Heeft u contact met eigenaar onderdeur?’
‘Ja, wat dach-ie? Die hoest alle kosten op! Haar twee honden hebben meerdere honden gebeten. Tuig is het.’
‘Moeten ze muilkorf om.’
Baas zwaaide met vinger. ‘Dát ga ik voorstellen aan wijkagent want ik heb klacht ingediend.’

‘Duif is te spreken over hotelservice,’ grijnsde Man zelfingenomen. ‘Heb schone krant en nieuw voer gegeven. Hij heeft eersteklas geboekt, hè?’

Twijfel nog, maar zou kunnen dat muziek in auto beetje hard stond.
Stond voor rood stoplicht en achter me werd doordringend getoeterd. Kende mensen niet dus was snel klaar met kijken.
Auto veranderde van rijstrook en kwam links naast me staan. Weer getoeter.
Dame op bijrijdersstoel zwaaide naar me met iets in haar hand. Was een cd-hoes en stak goedkeurend haar duim omhoog. Ik zag het meteen: mensen met muzikale smaak! Kon het nauwelijks verwerken: ze hield cd “Stage”(klik) van David Bowie in haar hand. De cd die ik had opstaan. Was werkelijk bijzonder buitengewoon bizar toeval.

Vogel is gevlogen. Na drie dagen fanatieke toewijding, droog weer en weinig wind, zette  Man hok open. Duif vloog eruit en ging op keitjes terras zitten. Even leek het of dier pauzeknop indrukte. Herinnerde zich GPS, zette het aan en klapwiekte weg.
‘Dag vriend, goede reis,’ zei Joris.
‘Misschien is het een Franse duif en verstaat-ie je niet.’
Man schudde zuchtend hoofd.
Zei: ‘Duif zou sms moeten kunnen sturen zodra hij op til landt. Hij moet toch ergens wifi kunnen happen?’
‘Ik heb werkelijk geen idee wat er allemaal in jouw hoofd omgaat,’ zei Joris meewarig.

Postcrossing:
Kreeg kleurige Kadinsky-kaart uit VS.
“May your day be full of magic and may you not be to busy to see it.
Happy Postcrossing! Liz.