Auteur archieven: Mirjam

Poepen op een emmer

Geplaatst op door
91

Rosa is me er eentje.

’s Nachts sliep ze in haar bench tot een uur of drie, vier en begon dan te piepen. Eerst holden we met haar naar buiten zodat ze een plas kon doen. Eenmaal buiten beperkte ze zich tot snuffelen.
We trapten er niet meer in en zeiden: “Negeren,” tegen elkaar.
Wij hielden het lang vol.
Rosa nog langer. Haar piepen werd hoger, luider en ging uiteindelijk over in langgerekt gehuil.
We uitten onvriendelijke bewoordingen die Rosa dan weer feilloos negeerde.

Ik was in staat haar alles te geven: kipkluifjes, aufwiederschnitzels, een leverworst of gehaktballen. Als ze haar bek maar hield. De wetenschap dat ze het lekkers als beloning zou zien én het verorberen slechts vijf minuten stilte zou opleveren, hield me tegen.
Rosa bleef er florissant uitzien, wij zo moe als een hond.

Toen, op een nacht, laaide er zo’n primitieve vijandigheid in me op dat ik haar ’s nachts uit de bench de woonkamer in joeg. Het liefst had ik een toffel naar haar hoofd gegooid, maar – ook al ben ik zo opgevoed – zo doe ik niet.
Rosa sprong op de tweezits met kleed, rolde zich op, slaakte een diepe, diepe zucht en sloot direct haar ogen.
Ik trippelde terug naar mijn mandje boven. Manlief keek me gealarmeerd aan: wat heb je nu weer gedaan? Maar het ging goed: ze bleef stil.

En ze blijft stil. Totdat…
…wacht, kom even wat dichterbij, het is nogal genant… totdat ze mij boven op de wc (!) hoort plassen. Dan begint ze te janken met het volume op tien, want: er is er één wakker, hoera, hoera, en ik kan wel horen wie dat is….
Ik heb geprobeerd mijn strakke straalstroom in te dammen tot een miezerig stroompje maar zelfs dat hoort ze.
Voortaan maar op een emmer plassen. Nog een geluk dat ik ’s nachts nooit een grote boodschap hoef te doen…

De bench is weg en ik heb mijn schrijfplekje in de keuken weer terug 🙂

De rendiertrui

Geplaatst op door
66

Sinds hun vijftiende zijn ze samen. Al zijn ze een aanhankelijk stel, er is een onderwerp dat ze mijden als de pest. Haar man is een fervent jager en dat gaat elk sprankje levenslust bij Mia te boven. Zij is niet voor niets vleesgetariër geworden. Dus heeft ze voorwaarden gesteld: thuis wordt niet gesproken over de jacht en de vangst, en geen foto’s getoond. ‘Anders schiet ik persoonlijk met je eigen geweer een schot hagel in je kont,’ had Mia dreigend gezegd.
Hubertus geloofde van dat laatste geen barst van maar ging akkoord met haar regel. Elke liefde heeft zijn prijs.

Onverwacht komt Mia een uurtje eerder thuis. Ze gooit haar sleutels op het aanrechtblad, werpt een blik op het brood in de Aga-cooker, schenkt voor zichzelf een kop koffie in en stapt de woonkamer binnen.
Haar man is zo geanimeerd aan het woord dat hij haar binnenkomst niet bemerkt. Hun oudste zoon echter laat geschrokken zijn onderkaak vallen.
Hubertus draait zijn hoofd om en klapt tegelijkertijd met een hand zijn laptop dicht. Het kwaad is al geschied. Op het beeldscherm stond een foto van zijn trotse zelf met in iedere hand een dode haas. ‘Het is net als bij The A-team, schat,’ probeert hij nog, ‘je ziet geen spatje bloed!’
Die opmerking maakt Mia nog razender dan ze al is.

Toch denkt ze na het incident: laat dat schot hagel maar zitten. Ik ben er te weekhartig voor.
Ze pakt het liever op andere manier aan.
Na een week in de logeerkamer wordt Hubertus weer liefdevol ontvangen in de echtelijke sponden. Hij is in zijn nopjes.
Zij ook, want ze heeft nog een troef achter de hand.

Zijn Noorse rendiertrui nadert de voltooiing. Op de voorkant sneeuwsterren met een rij rendieren, en op de achterkant een enkel exemplaar met een indrukwekkend gewei. Ze heeft haar man beloofd de trui op tijd af te hebben. Hij wil er de blits mee maken tijdens de jaarlijkse jagersvergadering.
Ze moet wel zien te voorkomen dat haar echtgenoot zijn nieuwe trui zonder leesbril bekijkt en aantrekt.

De “fout” zal niet lang onopgemerkt blijven door de jagersblikken, en gegniffel opleveren. Waarschijnlijk van korte duur maar serieus genoeg om haar man eraan te herinneren dat hij de huisregel heeft overtreden.
Mia prijst zich gelukkig met haar creatieve inslag. Al is het niet zo heel moeilijk een rendier te breien met een – iets te korte – poot extra op een voor de hand liggende plaats.

Starman

Geplaatst op door
63

Vanochtend kreeg ik een “ping” van de NOS, bijna onmiddellijk gevolgd door een WhatsApp van m’n man, en broer: David Bowie is overleden. Ik was in shock.

Mijn enige, echte muzikale held sinds 1978.

Nog maar kort geleden schreef ik in een blog over hem:

Zijn stem raakt de randjes van mijn ziel en ik herken ‘m uit tienduizenden.

Ook al kwam de liefde van één kant, toch voelt het alsof ik een goede vriend heb verloren; een stukje van mezelf.
Ik zie dat als de kracht van zijn muziek, en zijn muziek zal altijd blijven…

Rest in peace, David!

…There’s a starman waiting in the sky
he would like to come and meet us,
but he thinks he’d blow our minds…

https://www.youtube.com/watch?v=YYjBQKIOb-w

Een erbarmelijk fenomeen

Geplaatst op door
85

Buiten is het donker en stil. Met Rosa in mijn kielzog loop ik naar de nieuwe wijk in het dorp. De wijk zou volledig bebouwd worden maar wegens gebrek aan belangstelling en/of financiële middelen ligt driekwart braak. Dat stukje grond is zijn eigen leven gaan leiden: weilanden met rietsigaren en wilgen langs de slootkant.
Recht ligt een kort straatje.

Nevelslierten hangen laag boven de grond. Het heeft iets om in deze stille donkerte te lopen. Alsof je alleen op de wereld bent. Ik hoor elke stap die ik zet, slechts onderbroken door een enkel dieselschip op de Lek.

In een huis floept een licht aan. Ik loop er voorbij.
Rosa loopt los met een knipperlichtje om haar halsband en snuffelt aan wat tuintjes. Ik roep haar en kijk achterom. Mijn oog valt op een man bij het verlichte raam. Bijgestaan door het schijnsel van uitgerekend de enige straatlantaarn die de buurt rijk is, weten mijn ogen niet wat ze meemaken. Een erbarmelijk fenomeen! Een man staat in zijn blootje voor het raam; een bierflesje aan zijn mond. Zijn lichaam ziet grauw als een grafsteen. De man ziet mij en gaat er breed en magistraal voor staan, alsof hij zeggen wil: kom maar op met je commentaar. Gealarmeerd blijf ik onbeweeglijk staan. Ik overweeg een kruising tussen humor en een zenuwtic. Ik zie het rampscenario al voor me: Rosa zal op de stoep pal voor de blote man gaan zitten poepen en dan kan ik teruglopen om het met een plastic zakje van het trottoir te schrapen. En zien hoe de vlag erbij hangt…

Mijn gevoel voor humor wint. Ik zie de kerel gewoon als een parcours met hindernis. Als Rosa per se voor zijn neus wil gaan zitten kakken, heeft ze mijn zegen. Ik draai me om en leg de rest in het halfdonker af.
Ook al zal de zon straks in het oosten opkomen, in het westen begint het te gloren. Langzaam kleurt het oranje in de lucht roze. Ik sta stil en geniet van het spektakel in de lucht. Hier kan geen nieuw kledingstuk van de keizer tegenop!

Tip-tag 2016 van Narda

Geplaatst op door
68

Ik ben getagd door Narda. Voor de verandering doe ik graag mee 🙂

Als Narda je één tip mag geven…’

Ze wilde graag een tag verzinnen die voor haar persoonlijk waardevol zou zijn. Een tag waar een beetje liefde en zorgzaamheid uitspreekt, waar je misschien iets van kunt leren, of die gewoon handig is om te weten.
We zijn allemaal maar mensen met onze eigen problemen en strubbelingen en hebben hier onze eigen manieren, oplossingen en zienswijzen voor gevonden om mee om te gaan.
Door middel van deze tag wil ze proberen al die kleine wijsheden en handige tips aan elkaar door te geven.

In de laatste week van het jaar 2016 wil ze dat de tag weer bij haar –Beaunino– terugkomt.
Zij zal hem dan in zijn geheel plaatsen zodat iedereen die heeft meegedaan, weet waar alle tips van het jaar 2016 terug kunnen worden gelezen.

Zonder regels wordt het natuurlijk een zootje.
De regels die Narda voor deze tag heeft bedacht, zijn als volgt:

– Neem deze regels over als je een volgend persoon tagt. 
– Tag slechts 1 persoon, indien deze geen zin heeft om de tag over te nemen tag je iemand anders. Kun je binnen een week geen ander persoon vinden dan geef je de tag terug aan mij, Beaunino. 
– Als je de tag hebt aangenomen is het de bedoeling dat je binnen een week je bericht hierover plaatst. 
– Neem daarin alle links naar je voorgangers onderaan je bericht mee en plaats daaronder dan weer de link van het bericht waarin jíj getagd bent, met daarachter de (blog)naam van jouw tagger. 
– Maak je bericht liever niet te lang, maar geef er wel je eigen invulling aan. Denk aan je favoriete quote,  of eventueel dè huis-tuin- en keukentip die je leven zoveel makkelijker heeft gemaakt, whatever!  Als je denkt dat een ander wat aan jouw tip kan hebben is het gewoon oké.“

Klaar voor?
Goed, daar gaan we.

Tips voor alle mensen die dit lezen:

“De kunst is niet te kijken naar wat de mensen zeggen, je moet kijken naar wat ze dóén.”

Mijn tip:
“Als de zwaartekracht hard op je drukt, 
als de moed naar de knoppen is bij je,
als je niet vooruit durft te kijken,
kijk dan naast je,
daar loopt je beste vriend.”

Melody, ik weet dat je dol bent op tags. Ik hoop dat je deze invulling de moeite waard vindt, en mee wilt doen!

Narda

Kakel