Auteur archieven: Mirjam

Donkere dagen

Geplaatst op door
96

De lichtjes in de kerstboom branden en Roos heeft overal in huis kaarsjes aangedaan. Ik zie er geen flikker van. In mijn hoofd is het aardedonker. Verdriet raast als een inktzwarte wolk in razend tempo dichterbij.
Slapeloosheid: mijn ergste vijand.
Sinds weken slaap ik slechter dan ik ooit gedaan heb. Mijn gevoel voor humor is er plankgas vandoor gegaan, het leven voelt als een taakstraf en mijn hoofd als een rugzak die ik niet kan afdoen.
’s Nachts voel ik me alleen op de wereld.

Opmerkingen waarmee iemand het bloed onder mijn nagels vandaan haalt:
-als je moe bent, slaap je vanzelf
-slaap je niet, dan rust je toch.

Een mens moet natuurlijk afleiding zoeken. Ik heb dan ook al aan alles gedacht: de kleuterschool, de rode schoentjes van de Efteling, de Slegte in Rotterdam, mijn eerste bril, mijn zesde paar lenzen, die speciale fietsvakantie op Sardinië en Corsica…

Het is jullie schuld dat ik dit in de openbaarheid gooi: jullie bestoken me allemaal met bezorgde mailtjes.
Liever houd ik alles voor me, kruip ik in een donkere hol en pas als ik het weer licht zie, klauter ik naar buiten.
In mijn hoofd is geen ruimte voor een lichtje. Nou vooruit, een heel kleintje dan: mijn boek “Larie en Liefde” is uit. Je kunt het bestellen bij bookaholics.com of bij mij. Stuur me even een mailtje naar pippi at freeweb punt nl. Alleen als je wilt, ik dring niet aan. Maar haast je nu ik nog signeren kan.

Roos heeft een facebook-account voor me aangemaakt. Totaal verkeerde timing. Aan de andere kant is het fijn te weten dat ik vrienden heb…

Karoeza heeft de illustratie gemaakt.
De foto is niet geweldig. Gelukkig heb ik meer verstand van schrijven 😉

Onderkoeld

Geplaatst op door
111


NOVEMBER  2007

Voor het mooie heb ik te ver gefietst (90 km.) Ik heb het ijskoud en wil zo snel mogelijk naar huis. In plaats van bij de splitsing linksaf te slaan, rijd ik rechtdoor een smal, onverhard pad op. Nooit fietste ik hier eerder. Onbegrijpelijk; alsof mijn stuur een eigen wil heeft.
Ik plaats van om te keren, jakker ik vort. Het pad maakt een bocht en meteen zie ik haar zitten. Ik schrik zo dat ik abrupt in mijn remmen knijp en bijna omval. Mijn hersenen kunnen niet verwerken wat mijn ogen zien: een oude vrouw in een bloemetjesjurk zit op een bankje met haar rug naar me toe. Zonder jas. De wind doet haar haar en jurk wapperen. Onbeweeglijk zit ze daar. Zou ze…dood zijn?

Ik durf niet te gaan kijken.
Mijn voeten lijken vastgezogen aan de grond.
Hoe komt ze hier? Het dichtstbijzijnde huis is twee kilometer lopen. En waarom draagt ze geen jas?
Ineens dringt het tot me door: ik moet iets dóen.

Ik leg mijn fiets in het gras en hol naar de vrouw.
Haar ogen zijn dicht. Ze ademt gelukkig wel. Voorzichtig raak ik haar arm aan; die voelt ijskoud. Ze ziet er vreselijk uit: haar gezicht witter dan Sneeuwwitje, haar lippen zwart en haar handen blauw.
Ik trek mijn bezwete fietsjack uit, keer het binnenstebuiten en trek het de vrouw aan. Ze reageert nauwelijks. Ik pak m’n telefoon, bel 112 en kijk of de vrouw een tas bij zich heeft. Ik zie niets.
Met mijn handen probeer ik haar warm te wrijven. Ze opent haar ogen en zegt met een flauwe glimlach: ‘Dat doet mijn moeder ook altijd.’
Ik onderdruk een rilling.

In de verte klinkt een sirene. Ik ren naar de provinciale weg om aan te geven waar de ambulance moet afslaan. De bestuurder ziet me staan, remt en rijdt met een bloedgang de bocht door.

Het is alsof ik naar een film kijk.
Twee mannen stappen uit en hollen naar de vrouw. Eentje trekt haar het fietsjack uit en zijn collega wikkelt haar in goudkleurige folie. Samen tillen ze de vrouw van de bank, sjorren haar op een stretcher en rijden haar de ambulance in.

Als verdwaasd sta ik erbij en kijk ernaar.
‘Trek uw jas weer aan, mevrouw. U koelt hard af,’ zegt een broeder.
Ik knik gelaten.
De oude dame in de ambulance richt zich even op. ‘Kom je nog eens langs?’ vraagt ze aan me.
Ik kan niet praten; ik moet huilen.
De deuren gaan dicht, de ambulance geeft gas, de sirene loeit en weg zijn ze.

Ineens voel ik hoe koud ik het heb. Ik trek m’n jas aan, stap op de fiets en rijd naar huis.
Kind opent de voordeur. ‘Ben je gevallen?’ vraagt ze.
‘Boe-hoe-hoe,’ huil ik en schud nee. Mijn woorden vallen als een waterval. ‘En nou wee-heet ik helemaal niet of het goe-hoedkomt met die vrouw. Ik wee-heet niet eens hoe ze heet!’

‘Doe nou maar rustig,’ zegt Roos terwijl ze koffie voor me zet. ‘Iemand mist haar en belt de politie.  Vannacht slaapt ze in een warm ziekenhuis en morgen weer in haar eigen bed. Hier, opdrinken!’ gebiedt ze me.
Kind heeft gelijk. Ik kom weer een beetje bij.

Eén ding snap ik na jaren nog steeds niet: waarom ik dat onverharde pad inreed…
Geloof jij in toeval?

Het gelukskoekje

Geplaatst op door
84

Zeven toeristen staan kleumend op een kluitje. De pontvlag klappert roekeloos tegen de mast. De enige dame van het gezelschap kijkt me aan en stapt op me af, op de voet gevolgd door haar zes kornuiten. Als dat maar goed gaat…
‘Goodday! Can I ask you something?’ vraagt ze vriendelijk.
‘Sure.’
‘Wellisdublienenoblits?’
‘Eh…sorry,’ zeg ik. Nog een geluk want ik had ‘solly’ in gedachten.
De dame articuleert wat beter: ‘Whele… is…the… blienenoblits? Vol verwachting klopt het hart van alle zeven Chinezen; hun wenkbrauwen staan als een vraagteken omhoog. En nu moet ik ze teleurstellen want wtf is blienenoblits?

‘Show me on your phone,’ zeg ik vriendelijk.
‘No pictul and no English wolds,’ zegt ze verontschuldigend.
Oké. ‘What is it?’ vraag ik. ‘A building? A place?’
De Chinese schudt haar hoofd. ‘No. It’s a blits,’ zegt ze. Ze kijkt me aan en is er van overtuigend dat  na het geven van deze duidelijke informatie het antwoord direct in me omhoog zal komen.
Een blits, denk ik… Ik tuur over het water alsof daar het antwoord te vinden is. De pont mindert vaart en houdt midden op de rivier halt om een vrachtboot voorrang te verlenen. Een blits…
Opeens weet ik het! Ik glunder alsof ik de gloeilamp heb uitgevonden. Ik draai me een kwartslag om en wijs in de verte: ‘It’s over there,’ zeg ik.
‘It is?’ vraagt de Chinese. Ze komt pal naast me staan en kijkt in de richting die ik aanwijs. Daar, ver weg over het water, staan de twee bolders van de Brienenoordbrug als stoere ridders aan de horizon. ‘It is open, now,’ wijs ik naar het rechtopstaande wegdek.

De Chinese naast me maakt een kort sprongetje en klap verrukt in haar handen. Ik dacht altijd dat Chinezen nauwelijks emotie vertoonden; zeker naar de verkeerde series gekeken.
‘I’m a engeniel,’ verduidelijkt de vrouw. ‘We all built blidges.’ Ze wijst naar haar collega’s die glimmend ja knikken.
Hoe kunnen ze bij de Brienenoord in de buurt komen? Met een taxi?
Ik stel de Waterbus voor, kunnen ze meteen doorvaren naar de Erasmusbrug.
De vrouw is uitermate verheugd en slaakt doorlopend diepe, tevreden zuchten.
Ik toets de opstapplaats van de waterbus in op haar telefoon.

Onverwacht breekt consternatie uit want alle collega’s beginnen druk in het Chinees te kakelen. De duimen van de dame flitsen over de toetsjes van haar mobiel en ze laat me het resultaat zien: een uitgepakt gelukskoekje met “good luck.” Alle zeven giechelen. Ik maak er acht van.

Het serpent

Geplaatst op door
85

Schrijfuitdaging WE-300 van Plato voor de maand November met als woord: spellen.

Johan staart door het raam. Hij kijkt naar buiten zonder iets te zien; zijn gedachten zijn bij zijn naderend afscheid.
Anderen kijken met verlangen uit naar hun pensionering. Ze beginnen een moestuin; nemen een hond of een verzorgpony; worden lid van een vereniging of plannen een voetreis met hun vrouw…
Hij wordt al licht misselijk als hij eraan denkt.

Persoonlijk zou hij zich graag verder ontwikkelen. Een universitaire studie volgen, bijvoorbeeld zich verdiepen in de Nederlandse literatuur en etymologie, doch bij hem thuis zal daar geen ruimte voor zijn. In Mathilda’s calvinistische wereld is geen plaats voor ontspanning.
Heel zijn leven heeft hij getracht te ontkennen wat hij diep van binnen geweten heeft. Sinds kort – noodgedwongen – durft hij de gedachte toe te laten: zijn vrouw is een serpent van een mens.

Door zich op zijn werk te storten heeft hij zich decennialang kunnen onttrekken aan haar aanwezigheid; weldra zal daar een eind aan komen. Mathilda is bezig met de aanleg van een to-do-lijst voor hem.
Een to-do-lijst! denkt hij schamper. Alsof daar geen fatsoenlijke Nederlandse woord voor bestaat!
Van verontwaardiging zuigt Johan zijn neusgaten vol lucht. Via zijn mond blaast hij langzaam uit waarbij zijn lippen een zacht, fluitend geluid maken. Het is een gewoonte die zijn leerlingen met verve geadopteerd hebben.
Hoe bestaat het dat hij zich meestentijd ergerde aan die pubers en hun aanwezigheid binnenkort zal  missen?

Hij had nog voorzichtig geopperd dat hij er best een aantal dienstjaren aan wilde vastplakken, maar de directie had mild het hoofd geschud.

Het is niet anders.

Johan kijkt weer naar de laatste regel van het opstel dat op zijn lessenaar ligt, haalt met zijn rode pen fel uit over de letter t, en bedenkt hoe hartgrondig hij het eens is met de laatste regel: ik wordt niet goed.

Roedelleider

Geplaatst op door
100

Tot een maand of twee geleden was Joris Rosa’s favoriete mens.

Bij het uitlaten, keek elke passant Rosa in aanbidding aan. Joris deed er zijn voordeel mee. ‘Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel aanspraak met vrouwen gehad,’ merkte hij glunderend op.
Uiteraard met mijn volledige goedkeuring. Anders kon ik zelf met Rosa naar buiten.

Nu – eindelijk – is de hond verstandig geworden en heeft ze mij tot roedelleider verkozen.
Alsof ik een bos verse mergpijpen aan mijn kont heb hangen, loopt ze mij in aanbidding achterna. Ze likt de grond onder mijn voeten en achtervolgt me zelfs tot op het toilet. Zit ik daar, dan kijkt Rosa me met een innige blik aan: wat hebben we het goed, hè baasje?
Alles in het leven is betrekkelijk: loopt ze los in het Koeienbos en spot ze een andere hond, dan kan ik blaffen tot ik een ons weeg, de roedelleider is ze op slag vergeten.

Ondanks dat ze met een 9,6 voor haar puppy-examen is geslaagd, schat ik Rosa wat dommig in.
Ze jat stukken winterpeen uit Saartjes etensbak. Het is voor een hond alleen lastig stiekem een peen op te vreten. Ze jat uienschillen uit de afvalbak waarbij ze met haar kop klem komt te zitten in de klep en door een van ons verlost moet worden. Daarna kijkt ze ons beschuldigend aan. Als we iets eetbaars weggooien, kunnen we het toch net zo goed aan haar geven?

Het onwaarschijnlijke feit doet zich voor dat wanneer ik een deuntje neurie – waarbij normaliter iedereen het huis uit rent – Rosa zachtjes indut in de bench.
Het kan zijn, aldus Man, dat het komt omdat de hond zo snel mogelijk van mijn muzikale ondersteuning verlost wil worden, en aangezien ontsnappen uit de bench onmogelijk is, is slaap haar enige redmiddel.

Hoe dan ook, Rosa is een blij beest en een allemansvriend. Iedere bezoeker – en zeker Opa – wordt met een vreugdeplasje begroet. Een verdediger van huis en haard zit er niet in. Dat is niet erg; daar hebben wij geen hond voor nodig…

Hier liggen twee heel dikke vriendinnen ♥