Categorie archieven: Keek op de week

Dom geblaat

Geplaatst op door
42

Keek op de week (200)

Metrostation Dijkzigt/Erasmus

Was getuige van opmerkelijk fenomeen. Was tijd onduidelijk welk, maar er gebeurde tenminste eens wat tijdens longfunctieonderzoek in Erasmus MC.
Assistente keek van beeldscherm naar mij, en leek controle kwijt over haar ademhaling.
Geen paniek: zuurstoftank stond nabij.
Ze haalde er collega bij; een man. Die tuurde naar grafiek op beeldscherm, en mompelde: ‘Dat kán helemaal niet. Informeer jij Frank?’
Wat had ik gedaan? Had computer mij geregistreerd als klinisch dood? Had ik apparatuur aan gort geblazen tijdens: ‘Volledig uitademen – diep inademen – en met krácht uitblazen?’
Daar was Frank. Hij kon zo te zien wel een verzetje gebruiken.
Drie ruggen stonden naar me toegekeerd.
‘Deze ene seconde wijkt enorm af.’
‘Wat zal arts hiervan zeggen?’
‘Kijk, hier heeft mevrouw gehoest.’
Joh, zal ik dat eens krachtig uit mijn achterste doen? Ik werd compleet genegeerd.
‘Zou u tegen mij willen praten in plaats van over mij?’ vroeg ik.
Eindelijk, daar kwam het. Frank zei: ‘U heeft meer zuurstof uitgeblazen dan ingeademd.’
Was dat alles? Sjonge, jonge, dat zijn haar nog in model zat.
‘Technisch gezien, is dat onmogelijk,’ verzekerde hij me.

Op stoep stond vrouw met begrafenisblik. Ze woont ergens aan overkant en verkeerde in staat van opwinding.
‘Ik haal handtekeningen op tegen geluidsoverlast van trapveld. Tot ’s avonds laat wordt daar gevoetbald en geschreeuwd. Dat moet echt stoppen! Als de lijst vol is, ga ik naar de wijkagent.’ Op papier in haar hand stonden 2 namen met adres en handtekening.
Verbijsterd keek ik vrouw aan. Dit ging wel erg ver. Was dit verlate 1-aprilgrap? Bewuste trapveldje is omheind met hoog net. Ernaast een pleintje met speeltoestellen. Roos had daar tijd van haar leven. Rond etenstijd moest ik haar van schommel sleuren of uit bosjes waar ze hut bouwde.
Vrouw had zelf ongetwijfeld geen kinderen? Maar ze is zelf toch ook jong geweest?
Mijn zicht mag dan met jaren achteruit gaan, mijn kijk op mensen verbetert.
‘Kinderen horen buiten te spelen. In plaats van met de wijkagent kunt u beter met een psychiater gaan praten.’

De chaos op de polderweg in Schoonrewoerd was compleet. Auto’s, een vrachtwagen, trekker, scooters en e-bikes stonden lukraak geparkeerd. Links stond houten hek van weiland open. Schapen renden kriskras tussen voertuigen en mensen door naar overkant. Een man in kostuum klapte in zijn handen en hitste lammetjes op: ‘Hup, ga je moeder achterna!’ Een puber hing verveeld helm aan scooterstuur en foeterde: ‘Stomme schapen.’ Een vrouw die filmpje van wanorde maakte, werd besnuffeld door twee lammetjes. Van schrik sprong ze achter haar man.
Op een toon alsof de Russen ons land waren binnen getrokken, riep boer op trekker in telefoon: ‘Jacob, jouw schapen vreten mijn mais op!’
Helemaal waar. Wolbalen trokken 10 cm hoge mais met wortel en al uit aarde. Kennelijk houden schapen ook van verandering van spijs.
Toen weg schaapvrij was, stapte een ieder gehaast in of op voertuig. Beesten moesten natuurlijk terug naar eigen wei maar na ons de zondvloed. Boer reed trekker voor toegang maisveld en wachtte op bijstand. Fietsend langs schapen riep ik: ‘Bèhhhh!’
Kreeg warempel nog antwoord ook.

De pissende naaktslak

Geplaatst op door
33

Keek op de week (199)

Bij hondenzwemplas kon je rondje lopen. Let hierbij op woord: kon. Afgelopen week plaatste man in groene gestoken kleding er een robuust houten hek; dwars op graskade.
‘Mag ik vragen waarom u hier een hek neerzet?’
‘Ik kreeg de opdracht dat hek hier te plaatsen, dus doe ik dat. De logica ervan ontgaat me,’ zei man eerlijk.
Hij zette spa tegen achterbak werkauto en pakte houten balk. De mouwen van zijn T-shirt omspanden zijn bovenarmen.
‘Weet je wat je straks krijgt?’ vroeg hij, terwijl hij paal in gegraven gat liet zakken. ‘Dat mensen doorsteek maken door dat bos daar – zijn arm gebaarde naar overkant graskade – terwijl het nu broedtijd is.’ Met een wijsvinger tikte hij tegen zijn voorhoofd.
‘Verzonnen door een ambtenaar achter een bureau,’ concludeerde ik.
‘Precies.’

Had bijna-dood-aanrijding in Nieuwerbrug aan de Rijn. Witte bus kwam met 60 km/h hoek om scheuren in 30 km wijk. Ik had slechts één uitwijkmogelijkheid: de stoep. Sprong er met fiets en al op. Gaf van nijd met linker vuist knal tegen flank van bus. Met links sla ik nog geen deuk in een pakje boter…

Vrijdagmiddag haalde ik iets op bij doktersassistente. Een vreselijk beroep.
Achter me schuifelde man – eind tachtig – op toffels achter rollator naar assistente. Toen hij voor haar ruitje stond, zei ze: ‘Ik ga opruimen, meneer. Komt u maandag maar terug,’ en ze schoof ruitje dicht.
Ik schoof het weer open. ‘Pardon? Waarom stuur je deze meneer naar huis? Dat is toch niet aardig? Jij werkt in de zorg, verleen hem dan zorg.’
‘Het is kwart voor vier, ik ga opruimen,’ hield assistente vol.
‘Zou je alsjeblieft eerst deze meneer willen helpen? Als hij mijn vader was, zou ik een schriftelijke klacht over jouw gedrag indienen bij de huisarts.’
Assistente keek me met vlammende ogen aan. Hoe durfde ik dat te zeggen! Ze was zélf een halve huisarts. Ja, de onderste helft.
Ze slikte, bond in, en zei: ‘Dag meneer. Wat kan ik voor u doen?’

Voorbij huisartsenpraktijk zag ik vrouw op scheefgezakte scootmobiel.
‘Mevrouw, uw scoot heeft linksachter een platte band.’
‘Oh jeetje! Daarom rijdt-ie zo vreemd.’ Ze keek verwilderd achterom naar band. ‘Wat moet ik nou?’ vroeg ze.
Er zat gewoon ventiel in band. ‘Rijd even naar de fietsenmaker. Hij helpt u wel.’
Eenmaal over de schrik heen, schaterde vrouw: ‘Toen ik net stoep op- en afreed leek het wel of ik in attractie van Efteling zat.’

Hapte bij Woerdense Verlaat in van huis meegenomen versnapering. Fiets tegen hek met uitzicht over water met bootjes. Het leek wel zomer!
Hoorde achter me geluid. Wielrenner – een meter bij mij vandaan – begon te piesen. Ben ik nou gek of hoe zit dat?
‘Hé joh! Hang je naaktslak ergens anders uit je broek!’
‘Mijn naaktslak!’ brieste wielrenner.
‘Hoe wou je ‘m dan noemen? Je kleine teentje?’
Zeikerd was zo pissig dat hij urineren staakte en fietsbroek omhoog hees.
Mijn idee.
‘Stomme trut!’
‘Stomme naaktslak! Volgende keer maak ik een foto. Wat zullen mijn vriendinnen lachen!
Vloekend reed hij weg.
Wat je noemt een goede bekomst.

Holtorren en voodoo

Geplaatst op door
36

Keek op de week (198)

Bergambacht

Zat op fiets. Wachtte bij Woerden voor stoplicht (tijdens rondje van 100 km is dit enige verkeerslicht.) ‘Time goes by, so slowly,’ hoorde ik Madonna zingen vanuit autoradio. Tekst geldt alleen voor: ‘those who wait,’ Kreeg direct daarna ABBA nummer Gimme! Gimme! Gimme! (A man after midnight) in mijn hoofd, en dat ging er niet meer uit.
Bij Bergambacht stak stoet koeien vanuit weiland weg over naar boerderij. Koeien kennen geen haast. Zij leven in slow-modus. Zou er jaloers van kunnen worden.
‘Hoeveel koeien heeft u?’ vroeg ik aan boer op quad, waarop hij melkmeisjes had voortgedreven. Van laatste passerende koeien zwaaiden uiers vermoeid heen en weer.
’56!’ riep hij. ‘Lopen knappe meiden tussen, hoor,’ knipoogde hij. ‘Ze hebben geen naam maar ik ken ze stuk voor stuk. Noem ze allemaal Koei en ze luisteren.’ Hij lachte hard. ‘Ben dat Koei zo gewend dat ik mijn vrouw eens per ongeluk Koei noemde, nou, dat was meteen de laatste keer,’ schaterde boer. ‘Heb jij geen haast?’ vroeg hij verbaasd.
‘Ik wacht liever voor koeien dan voor een stoplicht.’

Haalde bij drogist bestelde tandenborstels op.
Medewerker Coby vertelde moedeloos: ‘Vanochtend zei klant tegen me: wat heb jij een ouwe kop gekregen.’
Door rugpijn en operatie is ze ruim 20 kilo afgevallen.
‘Man met baard,’ vertelde ze. ‘Hij trekt met zijn been.’
Knikte. Kende ongelikte beer. ‘Hoop dat zijn andere been ook gaat trekken,’ zei ik wraakzuchtig. ‘En wens hem permanente haaruitval.’
Coby lachte en leek te denken: wat deze klant kan, kan ik ook. ‘Eczeem en dat zijn vingers er afvallen zodat hij niet kan krabben.’
Lachte luid en kreeg hoestbui. Coby schoof schaaltje met dropjes mijn kant op. Stopte eentje in mond. ‘Holtoren,’ zei ik beslist. ‘Véél holtoren.’
‘Bestaan die?’ schaterde Coby.
‘Wat mij betreft wel!’ Kreeg weer hoestbui, en dropje aangeboden. Pakte schaaltje met twee handen vast, trok het naar me toe en vroeg: ‘Hoef jij geen drop meer?’
Coby lachte zo hard dat ze steun zocht bij kassabalie. ‘Wat zijn we slecht,’ zuchtte ze even later verlekkerd. ‘Ach, het is geen voodoo,’ relativeerde ze.

Wandelde in goed gezelschap op Zaag. Rechts industriepand aan doodlopende weg waar ze kabels op grote rollen fabriceren. Weg is vrij toegankelijk; geen verbodsbord.
Zei: ‘Zit,’ tegen Rosa en liep naar voren om foto van zwarte haspel bij uitgang te maken. Keek naar gemaakte foto en vond ’m saai. Kon niet tippen aan fleurige foto van trafohuis die ik dag eerder op fiets had gemaakt.
Een auto scheurde hoek van terrein om. Recht op Rosa af. Holde naar Hond en ging pal voor haar staan. Bestuurder keerde auto, en reed daarna op mij af.
Twintig centimeter voor me stopte hij abrupt.
Wanneer ik op racefiets zit, is zulk gedrag ‘normaal.’ Deed of ik filmpje maakte. (Ben zo’n muts die zich dat maar niet eigen kan maken.)
‘Waarom maakt u een foto van mijn auto?’ snauwde man.
Lulhannes bedreigde eerst Rosa, daarna mij en ook nog praatjes! Kon dat zeggen, maar dat zou welles-nietes-gesprek worden. Joeg kerel liever in gordijnen.
‘U wordt gefilmd,’ loog ik. ‘Mag ik vragen hoe u heet? Wat is uw functie op dit terrein? Bent u beveiliger?’
Snuiter gaf dot gas en scheurde weg. Kon nog net foto van zijn auto maken. Dat dan weer wel.

Oud-Bodegraven

Dove drollen en chocolade

Geplaatst op door
40

Keek op de week (197)

Pralines uit Gent smolten op mijn tong.
‘Wanneer ga je weer?’ vroeg ik Joris.
‘Weet je wat kiloprijs is? 85 euro! Dan kan ik er een baan bijnemen!’
‘Dat is toch peanuts voor gelukkige vrouw?’ En chocolade is enige wat ik snoep.
Loerend op mobiel zei Man: ‘Kan precies zelfde merk kopen in Bijenkorf Rotterdam.’
‘Die uit Gent zijn lekkerder.’
‘Onnavolgbaar,’ mompelde Joris.

Stofwolken waaiden door achtertuin. Tuintafel, narcissen, pergolala, vensterbanken…alles zat onder het stof.
Buren naast ons – die Caroliens huis hebben gekocht – sloopten plavuizenvloer.
Kijkend in afvalcontainer dacht ik: o ja, zo zag vloer er uit. Daarop speelden Carolien en ik met pindastengels Mikado. Zetten er koepeltent op omdat we zin hadden in kamperen en het maar niet wilde zomeren. Onder luifel brouwden we koffie op campinggas.
En niemand die wist dat het wegwaaien zou…

Fietste door Loet. Zag rechts van fietspad man gebogen over zwaan tussen struiken staan.
Ik stopte. Zwaan begon onmiddellijk te blazen. Snapte ik. Zou ook schrikken wanneer ik mezelf in het wild tegenkwam.
Man keek op naar wat zwaan verontrustte. Hij kwam moeizaam overeind; zijn hoofd rood aangelopen. ‘Hij zit vast tussen de braamstruiken,’ hijgde hij. ‘Ik krijg hem niet los.’
‘Zal ik dierenambulance bellen?’
‘Nou,’ zei de man. Er ging hem een licht op.
Belde. Was kort gesprek. ‘Ze zijn vlakbij,’ zei ik. ‘Rijden bij Bergambacht N210 op.’
‘Bedankt!’ riep man
‘Nee, u bedankt! Mede namens alle dierenvrienden.’

Liep slaapkamer in en zag dat iemand mijn kussen opzij had gesmeten. Aan manier waarop kon dat door slechts één iemand zijn gedaan.
‘Wat heb jij gedaan?’ vroeg ik Rosa.
Hond keek me met omfloerste ogen onschuldig aan.
Ik trok mijn dekbed opzij op zoek naar mijn oordoppen. Not.
Keek onder bed. Nogmaals not.
‘Waar zijn mijn oordoppen, nou?’ vroeg ik hardop aan mezelf.
Als antwoord roffelde Rosa’s staart op grond terwijl ze haar bek aflikte.
Smeerkees heeft ze opgevreten!
Rosa is reeds Oost-Indisch doof. En straks dove drollen. Heb iets om naar uit te kijken.

Was in Verzorgingshuis bij Ligoudje, dat Schuifeloudje-achter-rollator is geworden. Haar kamergenoot is een zo goed als blinde vrouw van 97.  Zachtmoedig, bescheiden. Kreeg 5 kinderen en 16 pleegkinderen.
‘Ze is ver-schrik-ke-lijk katholiek,’ klaagde Schuifelbejaarde op toon alsof kamergenoot  builenpest heeft. ‘Elke ochtend vraagt ze of ik haar kwartier wil voorlezen uit bijbel.’
‘Het is toch een kleine moeite om haar dat plezier te doen?’
‘Heb daar geen zin in,’ antwoordde ze nukkig. ‘En ze eet mijn chocola op.’
Schuifelbejaarde was boos dat ik Kamergenoot hielp met blindentelefoon, want ik ben háár bezoek.
‘Ik breng volgende keer twee extra plakken mee,’ beloofde ik. ‘En nog twee extra wanneer je Kamergenoot dagelijks voorleest.’
Wie wordt er nou niet gelukkig van chocolade?

Blij dat ik fiets. Al mijn zorgen die wegwaaien in de wind. Hollende hazen. Wapperend wasgoed. Intens bloeiende magnolia’s. Lammetjes zonder oorbellen. Boerenzwaluwen op telefoondraden. Kon in Oudewater zowaar foto maken van mozaïekbank. Zitten steevast toeristen op. Echt belachelijk!

Oudewater

Politie en porseleinmoeheid

Geplaatst op door
31

Keek op de week (196)

Serviesmoeheid

Van betonmoeheid weten wij allen het bestaan. Maar bestaat er ook zoiets als porseleinmoeheid? Of serviesmoeheid? Had mok koffie leeggedronken, zette kop terug op aanrecht, en hield half oor in rechterhand. Had ik effe mazzel! Verwijderde met nijptang rest van oor. Mok kan er nog prima mee door. Blauw, hè?

Droomde dat ik op politiebureau zat.
‘Begin met vertellen hoe dit in uw bezit komt,’ zei agent.
In mijn bezit? Zaten mijn vingerafdrukken erop? Die staan nergens geregistreerd.  Bestudeerde object. Was langwerpig van vorm, staal, met gaten erin. Had het weleens op tv gezien… Haalde schouders op en vroeg: ‘Wat is het?’
‘Een boksbeugel,’ zei agent met alwetend gezicht.
‘Ik ben tegen geweld. Trouwens, hoe zou ik dat ding moeten omdoen?’ vroeg ik. ‘Kijk dan!’ Legde mijn handen met handpalmen naar beneden op tafel. Mijn pinken stonden als viaducten omhoog.
Ineens stond ik buiten tussen uitbundig bloeiende bloesems. Naast me stond Roos.
‘Heb jij voor advocaat gespeeld?’ vroeg ik (Roos is behalve doctor, ook meester in rechten.)
‘Ik heb iedereen omgekocht,’ zei ze.
Dat was nog eens wetenschappelijk verantwoord. Werd lachend wakker.

Kletste in drogist met medewerkster Coby. Drie maanden geleden was ze aan rug geopereerd en langzaam hersteld.
‘Je verveelde je vast. Wilde er de pleuris achter zeggen (Rotterdammers onder elkaar) maar dat klinkt onbeschaafd in winkel.’
Coby lachte en zei: ‘Het dekt wel de lading. Kittens zorgden voor afleiding. Liep ik trap af hingen ze in mijn broekspijp.
Er bonkte iets tegen mijn hielen. ‘Wil je erlangs?’ vroeg ik aan kerel achter kinderwagen.
Hij knikte.
‘Dat kan je ook vragen, hè?’ zei ik.
‘Zja, iek wiel erlangz.’
‘Dat dus,’ zuchtte Coby. Vind werk nog steeds leuk, maar ben klanten soms zo zat. Wou dat ik één dag per jaar alles tegen ze mocht zeggen. Vijf minuten voor sluitingstijd rijd ik rekken van buiten naar binnen. Komt er iemand aanlopen die vraagt: Ga je dicht? Dan zou ik willen zeggen: nee, ik ga net ópen.’
‘Mensen vragen aan mij: zijn die krullen van jezelf? Zou ik willen zeggen: nee, ik heb ze gevonden in een weiland.’
Coby schaterde.
‘Afgelopen week vond ik een wokpan in een weiland,’ zei ik. Een wokpan!’
‘Hoe kwam die daar?’
Maakte weet-ik-veel-gebaar.
‘Wat heb je ermee gedaan?’
‘Heb hem kortste route naar kringloopwinkel verteld.’

Roos trad met Scala op in kathedraal in Gent. Zij en Joris maakten er weekendje weg van.
‘Veel filmpjes maken, hè?’ riep ik tegen Joris. En met zoete stem: ‘Neem je pure pralines mee?’
Vrijdag 22.40 uur: Rosa sloeg aan. Kort daarna klonk voordeurbel.
Lag in bed. Telefoon lag beneden. Bel klonk nogmaals. Eruit. Trok gordijn weg en deed raam open. Zag niets. Allicht: bril lag ook beneden.
‘Wie is daar?’
‘Ik heb een pakje voor u,’ riep mannenstem.
Was die gast van lotje getikt? ‘Zet maar voor de deur.’
‘U moet er voor tekenen.’
‘Kom overdag maar een keer terug.’
‘Het is voor de buren.’
‘Geef het dan af bij de buren.’
‘U kunt het toch aanpakken?’
‘Je gaat nu onmiddellijk weg anders bel ik de politie!’
Liep trap af en dacht: had ook kunnen roepen: wegwezen anders stuur ik hond op je af. Lachte om eigen grap. Rosa heeft zelfs nog nooit naar mens gegromd. Gaf waakhond kluifje.

Brug in Gent