Keek op de week (195)

De Pelikaan

Buiten vierden vogels het voorjaar.
Kwam het daardoor dat ik in Haastrecht meende iets laag bij de grond te zien vliegen?
(Parkeerde fiets bij Maria kapel.) Bleek watervliegtuig te zijn dat aan kabels hangt. Voorheen dé hoofdattractie van speeltuin De Kleine Betuwe. ‘Vluchten’ eindigden in het water.

‘Jij bent een oorbel kwijt,’ zei oplettende kennis. Liepen op straat vlak bij winkels.
‘Die heeft straf. Vanochtend wilde stekertje niet in mijn oorlel. Nu ligt oorbel op plank. Eigen schuld.’
‘Ga jij met één oorbel over straat?’ vroeg ze ongelovig en keek me onderzoekend aan. Was ik van het padje?
Weer iemand die vastzat in gedachtendoos. ‘Waarom verwende voetballers en zeelui wel en vrouwen niet?’ vroeg ik. Verruim je blik! Waarom zou je marcheren als je kunt huppelen? Het is een verrijking van je leven.
Zag dat kennis daar héél anders over dacht.

Kreeg whatsapp van onbekende afzender. ‘Hi! Do you have any plans recently?’
‘Yes! Jou blokkeren, eikel,’ murmelde ik.
Was alles in het leven maar zo simpel.

Na uitchecken bij AH zag ik bij bloemenrek iets liggen wat op telefoon leek. Geen eigenaar in de buurt. Pakte zwarte hoesje. Binnenin een telefoon en diverse pinpassen.
Wachtte bij lege balie klantenservice. Na tien minuten wortel schieten, keek jongedame met kort zwart haar in AH-jasje mij recht aan.
Stak mijn hand op. ‘Goeiemiddag!’
Wicht draaide zich om en liep weg.
Wandelde winkel in en slalomde door paden.
Wicht hield toezicht bij uitgang. Sprak haar aan. Zonder woord te spreken, liep ze naar klant bij zelfscanner.
Droeg ik Invisebility Cloak van Harry Potter? Stonk in uit mijn bek? Ze kan toch zeggen: een moment, ik kom zo bij u?
Stiefelde langs zelfscans naar deur van kantoor en gaf er roffel op.
‘Mevrouw, u kunt niet naar kantoor lopen!’ Snotneus was ineens wakker.
Eigenaar deed open.
‘Goedemiddag. Ik vond telefoon bij bloemenrek. Mag ik die aan u geven?’
Dat mocht. Vragend keek hij van mij naar Wicht.
‘Zij negeerde me tot twee keer toe. Mag ik door poortje naar buiten?’
Bij weglopen zei Wicht: ‘Je had die telefoon toch aan mij kunnen geven?’ Haar gezicht stond boos.
Stralend liep ik langs haar heen. Iemand negeren kan ik ook.

Stond in file bij zelftankstation. Het leek wel gratis. Parkeerde uiteindelijk bij pomp 2 en pinde bij paal. Auto voor me reed weg. Dacht: schuif stukje op; is goed voor doorstroming.
Stapte uit bij pomp 4 (ik vertel jullie dit in vertrouwen) en wilde met mijn hoofd tegen pomp bonken.
Achter me stapte blonde vrouw uit auto.
‘Mevrouw, wilt u alstublieft de vulslang uit de houder trekken en terughangen? Ik heb betaald voor pomp 2.’
Vrouw was zo vriendelijk niet om te rollen van de lach, en wenkte me: kom erbij staan.
Zij hanneste met vulslang, en wij hoorden een piep bij paal: betaling afgebroken.
‘Zo dom,’ fluisterde ik.
‘Welnee, kan iedereen overkomen. Mij in elk geval wel,’ lachte ze.
Tweede bedrijf.
Pinnen bij paal, tanken, dop erop. Was ik mijn autosleutel kwijt. Niet in tas, niet in jaszak. Stapte uit: niet op het dak.
Ging weer zitten en voelde iets prikken ter hoogte van mijn kruis: sleutel zat in broekzak. Over doos gesproken…
Vertelde het thuis tegen Joris. Hij houdt nu nog zijn buik vast van het lachen.
Tank voortaan ’s nachts. Ben ik de enige.

Foto: Pixabay

Keek op de week (194)

Kunst in Aafje

Kookte dus voor Man spruitjes. Als dát geen liefde is. Alleen van lucht word ik beroerd. Laat eten ervan graag aan hem over. Hij noemt ze winterkoninkjes.
Goot groente af. Klontje roomboter erbij. Strooide er in plaats van nootmuskaat per ongeluk kaneel overheen.
Holy Moly me oh my.
Deed net of ik gek was (mijn ‘goeiste’ eigenschap.) Zette waterkoker aan en overgooit spruiten met kokend vocht. Afgieten, boter, en lading nootmuskaat.
Man snifte langdurig boven bord. ‘Ruikt vreemd.’
‘Spruitjes ruiken altijd vreemd.’
‘Ja, maar nu,’ snif snif ‘wel héél vreemd.’
Bekende toen maar schuld.
Joris’ teleurstelling droop van de wand.

‘Ik wil iets vertellen maar schaam me een beetje,’ peinsde vriendin M.
We dronken verse muntthee in Cultuurhuis.
Reikte haar mijn koekje aan en grapte: ‘Heb je een minnaar?’
M. proestte. ‘Alsjeblieft niet. Ik heb mijn handen vol aan R.’ Zuchtend zei ze: ‘Ik durf niet meer in te voegen op snelweg. Voor mijn werk hoef ik de snelweg niet op, maar als ik wekelijks naar ziekenhuis in Woerden moet…R. zegt: Je moet het gewoon dóen. Hoe dan? Wat als ik te lang wacht met invoegen?’
‘Dan neem je toch een paar rijlessen?’ opperde ik.
Van verbazing liet M. stukje koek uit hand vallen. ‘Dat ik dat zelf niet heb bedacht.’ Ze schakelde meteen en riep enthousiast: ‘Zal ik in een Porsche gaan lessen?’

Wilde mijn neus laten zien, maar moest vanwege virus in verzorgingshuis mondkapje op.
Aan muur hangen kleurrijke kunstwerken.
‘Hebben jullie het huis leeggehaald?’ vroeg verzorgbejaarde achterdochtig vanuit bed.
‘Alleen de koelkast.’
‘Hebben jullie de havermout weggegooid!’
Had ze die willen meenemen in de ambulance? ‘Die was over de datum.’
‘Wat een oude meuk hier,’ klaagde Ligoudje. ‘Ik mag hier niet roken, niemand doet aardig en het eten smaakt vies.’
‘Heb je heimwee naar huis?’
Ze knikte. ‘Ik moet plassen,’ gebaarde ze naar postoel. Daarop zittend liet ze enorme scheet (leve het mondkapje.) Ze liet zich plat voorover vallen van de lach.
Ik mocht haar overeind takelen.
Ligoudje keek naar kamergenote die in diepe slaap op bed lag. Dat zou ik ’s nachts ook wel willen.
Weer op bed dirigeerde ze: ‘Je moet aardbeirolletjes voor me kopen, en chocola en drop en kaakjes.’
‘Hoe vraag je dat dan?’
Hoezo, daar heeft ze mij toch voor?
‘Verder nog iets, majesteit?’
Ik mocht vuile was meenemen.

Had auto geparkeerd bij metrostation Capelse Brug. Bij terugkomst wapperde stuk papier onder ruiterwisser. Geen bekeuring. Dat was in elk geval iets. Vouwde vel open en las: ‘Zou je voortaan je auto recht kunnen parkeren? Zo groot is-ie niet!’
Keek van papier naar auto. Die stond inderdaad tikkel scheef maar midden in parkeervak. Links stond een BMW SUV, rechts een mini Cooper. Stonden die daar vanochtend – toen ik achteruit inparkeerde – ook al?
Vermoedde dat briefschrijver vrouw was. (Mijn echtgenoot schrijft alleen cijfers.) Ze had papier en pen uit tas opgediept. Had vrouw zo haar maandagochtendfrustratie af gereageerd? Het uitroepteken sprak een boek.
Ik gniffelde. Wat was ik toch bevoorrecht mens dat iemand voor mij deze moeite nam.
Vouwde briefje dubbel en schoof het onder ruitenwisser van BMW.
Gun ander ook lolletje.

Keek op de week (193)

Spotje

Roos en Dirk hebben een kater, Spotje. Licht uit, Spot aan.
Beest ging voor KPK (Katten Periodieke Keuring) naar dierenarts. Dirk propte kat in reismandje en zette dat in auto.
Kater kreeg kuren. Blies, schreeuwde en ragde met nagels langs binnenkant mand.
Hup, eruit.
Tevreden zittend op achterbank liet huisdier zich vervoeren. Het waren maar drie straten.
Met kat onder zijn arm wandelde Dirk praktijk binnen.
Dierenarts zei: ‘Dit heb ik nog nooit meegemaakt.’
‘Hij is meestal heel relaxed,’ zei Dirk. Legde kat op weegschaal waarop beest meteen ging liggen spinnen.
Spot kreeg vaccinatie en compliment over gewicht.
‘Iedereen zegt dat-ie te dik is!’
‘Hij lijkt dik omdat hij een vechtersbuik heeft. Een extra plooi huid ter bescherming van de onderbuik. Is hij een vechtersbaas?
‘Hij wacht buurtkatten op schutting op en mept ze er één voor één af.’

Roos’ borstel (Tangle teezer) was beetje vuil.
‘Leg ‘m in vaatwasser, dan komt-ie er blinkend uit,’ sprak ik uit ervaring. ‘Wist je dat er mensen zijn die hun tandenborstel in vaatwasser zetten?’ voegde ik er vunzig aan toe. ‘In tandenborstel zitten meer bacteriën dan op wc-bril.’
In plaats van geshockeerd te zijn, reageerde Roos: ‘Er zijn mensen die hun wc-borstel in vaatwasser zetten.’
#ikmoetkotsen
‘Mam, je hebt mensen die hun wc niet schoonmaken. Alles spoelt toch het riool in.’
Bij zien van mijn gezicht schaterde Roos: ‘Die zag je niet aankomen, hè?’

Wachtte bij verzorgbejaarde (87) op komst van ambulance voor vervoer naar zorginstelling. Om 10 uur zou gele taxi arriveren. Dag Thuiszorg, bedankt voor drie thuiszorgmomenten per dag. Radio speelde levensliederen op standje bejaardenhuis.
De sprei een tapijt vol vieze vlekken. Een blaasontsteking en elk halfuur naast het bed op de postoel. Bejaarde weigerde in haar luierbroek te plassen. Als ze alleen was, ging ze zelf op de po. Alleen was ze niet alleen en hebben haar kuiten de dikte van een vlaggenmast.
Waar bleef die ambulance!
Ring, ring, why don’t you give me a phone?
Laat me raden: een spoedgeval. Kneep van egoïsme mijn handen dicht dat spoedpersoon onbekende was.
Om 12.15 uur: ‘Goedemiddag!’
Je vraagt niet: waar komen jullie zo laat vandaan, want je hebt ze nodig, hè?
Brancard zag er indrukwekkend uit. De deuropening liet zich niet intimideren en weigerde draagberrie toegang tot woonkamer.
‘Kan mevrouw lopen?’
‘Ze kan alleen kort staan.’
Patiënt werd op rollator gehesen. Het rijden en optillen onderging ze als een ongewenste rit in achtbaan.
Maar ze was in goede handen. Eindelijk.
Waarom moet iemand eerst aftakelen voordat er een plekje is in een verzorgingshuis?

‘….hebben een geldprijs gewonnen,’ zei vrouw geheel in donkerblauw gekleed. Ze stond bij groenten in buurtsuper. Ze boog dichter naar gesprekspartner toe en fluisterde iets.
‘Zoveel? Waarbij dan?’ vroeg vrouw. Ze droeg witte laarzen die tot haar knieën reikten.
‘Postcodeloterij.’
’80.000 euro?’ zuchtte Witte Laars.
Daar was het! Triomfantelijk gooide ik extra lading spruiten (Joris eet echt vieze dingen) in herbruikbaar zakje.
‘Vertellen ze dat tegen iedereen?’ vroeg Witte Laars verbaasd.
Donkerblauw keek kwaad en antwoordde gepikeerd: ‘Het was op tv, hè?’
Dacht onderweg naar huis: wat kan mij mijn banksaldo bommen. Ik kijk naar wie ik heb opgevoed.

Foto: Pixabay