Keek op de week (32)

Goede traditie op Koningsdag is Broer tegenkomen op kermis (zoenen!)
Ging samen met nicht in woest rond-draai-ding. Schaterde hard toen apparaat als een raket ging. Hoop dat nicht niet meer doof is aan één oor.
Heb normaal gesproken last van wisdrift maar foto die Broer maakte bewaar ik.

Heb me geërgerd aan afzeiken op “social” media over kroonprinses Amalia. Volwassenen die genieten ven krenkende woorden op een kind. Hoe diep kan je zinken?

Rosa houdt van tuinieren. In het Koeienbos graaft ze als razende in de grond. Aarde vliegt alle windrichtingen op. Dieper en dieper wroet haar snoet onder de grond. Zet het dan ineens op een janken en huilen, niet normaal!
Baas, net zat hier nog een mol en nu is-ie weg!
Hond jankt zo hard dat argeloze voorbijgangers denken dat beest ernstig wordt afgeranseld.
Aan haar halsband sleur ik Rosa bij het gat vandaan.
Weer los rent ze terug: een volhouder.
Verwijtend kijkt ze me aan als ik haar aan de riem doe.
Baas, ik mag ook nóóit wat!
Heb ik een kind dat dat dat nooit gezegd heeft, doet m’n hond het.

Zat oog in oog met eigen rug.
‘Mooie spareribs,’ complimenteerde ik mezelf.
‘Er zitten helaas slijtageplekken op,’ zei reumatoloog en wees naar ribben onderrug.
Dat deed zeer. Liever fibro dan slijtage…
Kreeg recept mee voor pijnstillers bij acute rugpijn.

Ik geef toe dat ik verschrikking ben om mee te leven. Doch, al die lezers die het voor Joris opnemen, wordt me te gortig. Jullie mogen beslist weten dat Man in huize Kakelbont de baas is over afstandsbediening. We kijken weinig maar als we kijken, wil hij die macht. Wanneer reclameblokken komen, gaat Joris zappen en blijft altijd op verkeerde zender plakken. Roos en ik willen dan allebei asbak naar televisie gooien. Of naar Man. Hebben alleen geen asbak…
Ga vaker boekje over Joris opendoen.

Vraag me af of mensen tegenwoordig nog voorjaarsschoonmaak doen. Ik niet, want ik mis schoonmaak-gen. In vlaag van verstandsverbijstering ging ik ramen zemen. Tussen twee halen door, liep raamnat via onderkant van polsen zo m’n armsgaten in. Onbegrijpelijk want mijn moeder is meest vlekkeloze schoonmaakster ooit. Poetst haar kookplaat blinkerig zonder vingerafdruk achter te laten. Maar mijn was ruikt lekkerder!

Keek op de week (31)

‘Mam, er is post voor je! Iemand heeft zich uitgesloofd,’ riep Roos.
Verheugd holde ik trap af. Kind had geen woord te veel gezegd: envelop was al feestje en ik bleef uitpakken.
Lieve Toos, wat ben je in de weer geweest. Je vilten kippen hebben we met Pasen ingewijd. Hartstikke bedankt en houd je brievenbus in de gaten!

Spijkerbroek met gat was kort leven beschoren. Bleef bij aantrekken met grote teen in gat hangen, kreeg losbandig gevoel en trok broek aan flarden.
Kan iemand mij uitleggen waarom spijkerbroeken in winkels korter worden terwijl mensch al maar langer wordt?
Vraag tegenwoordig bij binnenkomst of ze spijkerbroeken in lengtemaat 34 verkopen. Scheelt berg irritatie aan verkooppraatjes als: “Een goed tip, mevrouw! U slaat onderkant pijpen om en draagt er leuke sneaker onder. Staat zó zomers!”
Hoezo omslaan? Pijpen van maat 32 komen amper voorbij m’n kuiten en voor bedrag dat je niet wil omrekenen in oude guldens.

Roos hield “twenty-one dinner party.”
‘Daarbij is het traditie dat ouders koken voor jarige en vrienden,’ aldus Kind.
Tijd voor een breuk in de traditie!
Graag, aldus Roos, want ze wilde geen bijstand van iemand van vóór haar jaartelling; alles zelf koken. Of ik wel tomatensoep als voorgerecht wilde maken? Weer gezwicht natuurlijk.
’s Avonds moesten Joris en ik noodgedwongen uit eten. Echt een beproeving. Bij thuiskomst gingen we kamperen op slaapkamer.
Geinig zo’n party. Moet Roos vaker doen.

Lekker joh, die nieuwe pillen van de huisarts tegen de fibro-spierpijn. Doen exáct wat ze beloven…qua bijwerkingen. Alleen pijn verhelpen ze niet. Bij dezen verklaar ik ze de oorlog. Hopla, naar het chemisch afval.

‘Wat een mooie hond,’ complimenteerde ik vrouw in polder. Meende het, want heb in kennel van fokster van dat ras gewerkt.
‘Haar ouders zijn kampioen van Nederland,’ sprak eigenaresse plechtig. ‘Een lieve hond, hoor, alleen…’ vrouw slaakte diepe, diepe zucht, ‘ze kreeg dubbele hoektanden. Die heb ik laten trekken maar mag nu niet met haar fokken.’
Viel me opeen op dat vrouw zelf enorme overbeet had. Zou zij zichzelf vermenigvuldigd hebben?
Ik zei: ‘Als het mijn hond was, zou ik van een mug geen mammoet maken en de stamboom aan de papierversnipperaar voeren. Een lieve hond is toch het belangrijkste?’
‘Maar dat zou…dat zou… weggegooid geld zijn!’ stamelde vrouw in shock. ‘Heb nog vier maanden garantie om haar om te ruilen voor ander exemplaar bij zelfde fokker.’
Haalde minzaam mijn neus op. Wat een weggegooid mens!

Alsof de “plofpost” nog niet genoeg was, kreeg ik ook nog kaart van een trouwe lezeres uit Canada. Keep your mail in the holes, Wilma!

Keek op de week (30)

Het was dringen bij kaaskraam op de markt. Moeder zei tegen kleine jongen: ‘Ga wat lekkers kopen bij stroopwafelkraam,’ en stopte geld in z’n knuistjes.
‘Waar dan, mam?’
‘Aan de overkant. Daar, achter het boord in de hoek,’ wees ze.
Ventje deed paar stappen en bleef weifelend staan. Keek naar overkant van markt alsof het overkant van de wereld was.
Ik liep naar ‘m toe en vroeg: ‘Zal ik met je meelopen?’
Ventje hield acuut handen met grijpstuiver op z’n rug. Was deze stokoude vrouw de heks van Hans en Grietje? Of wilde ik alleen z’n geld afpakken?
‘Je hoeft me geen hand te geven. Loop gewoon mee,’ stelde ik voor.
Knaapje knikte kort. De lefgozert.
Bij stroopwafelkraam was het opstellen in rijen van vier. Laveerde jongen tussen volwassenen door, zette ‘m pal voor neus van bakker en zei: ‘Deze kerel heeft ont-zet-ten-de trek. Mag hij voor één keer voor?’
Dat mocht.

Zoiets fijns meegemaakt. Mijn vingers staan in brand het te vertellen. Mijn boek was uitverkocht en heb derde druk besteld! Helaas geen herziende uitgave dus lezers zullen het met foute nummering in inhoudsopgave moeten blijven doen.

Sinds maart loopt Roos drie dagen per weer stage in Haarlem. Onder mom: wat je ver zoekt, is lekker.
’s Ochtends 5.45 uur jaagt Man haar met vleesvork uit bed.
06.15 rijden ze weg.
Kind ontbijt en doet make-up in auto. Pakt in Den-Haag trein naar Schiphol, stapt aldaar over op andere trein en vervolgens met bus naar eindbestemming.
Is laaiend enthousiast over bedrijf, “collega’s” en werkplek, maar man, man, die terugreis met OV naar huis.…
Zaterdag vroeg op om naar haar werk te gaan.
‘Ben je moe?’ vroeg ik ’s middags, kijkend naar haar wallen.
Wie? Zij? Huh! Ze ging boven even sporten. Kon dat nog voor het eten?
Welja, tijd zat.
Wat was het stil…Ik ging eens kijken.
Ach gut, was ze onderweg naar de zolder gestruikeld over ons bed en erop in slaap gevallen.

Hing gemoedelijk tegen Lief aan op bank met voeten op tafel. Op tv bewoog de toestand van de wereld.
‘Wat heb jij aan?’ vroeg Joris.
‘Kleren,’ zei ik.
Man, narrig: ‘Wat zit daar?’ en wees met wijsvinger.
Wist wat hij bedoelde maar deed of ik gek was.
Joris’ drukte wijsvinger in mijn linkerknie. ‘Een! Gat! In dit huis geen spijkerbroek met gaten!’
‘O, en jouw klusbroek dan,’ hoonde Kind vanaf de canapé. ‘Daar komt heel je knie doorheen!’
‘Daarvoor is het een klusbroek,’ kaatste Man.
‘Ha! Dus je geeft het toe!’ riep Roos voldaan.
Trots sprak ik: ‘Schat, mensen kopen spijkerbroeken met twee sneden op de knie alsof ze allemaal hetzelfde ongeluk hebben gehad. Dit gat is pure slijtage.’
Joris verloor belangstelling voor journaal. Jutte Rosa op: ‘Kom, we gaan naar buiten!’
Rosa trok één oog open en liet het onmiddellijk dichtvallen.
‘Wat een huishouden. Echt nie-mand luistert naar me,’ bromde Joris.
‘Is toch nooit anders geweest?’ wreef Kind erin.
‘Waarom zijn jullie het altijd met elkaar eens?’ informeerde Man.
‘Simpel,’ zei Roos, ‘omdat we altijd gelijk hebben.’

Keek op de week (29)

Vroegah – toen wij nog portiekwoning in Rotterdam huurden – wilde mijn moeder het voorjaar in huis halen. Toog daartoe met keukenschaar naar gebloesemde bomen. Een hele tippel. Zette thuis afgeknipte roze takken tevreden in vaas.
Haar gelaat betrok: zij snufte iets. ‘Een pislucht,’  sprak ze rillend van afschuw. Haar neus volgend, kwam ze uit bij de lieflijke bloemen op tafel waaruit als toetje een oorwurm kroop.
Voorjaar verdween voorgoed in de vuilnisemmer.

Liep slaapkamer in en zag dat iemand mijn kussen opzij gesmeten had. Aan manier waarop kon dat door slechts één iemand gedaan zijn.
‘Wat heb jij gedaan?’ vroeg ik Rosa.
Hond keek me met omfloerste ogen onschuldig aan.
Ik trok mijn dekbed opzij op zoek naar m’n oordoppen. Nada.
Keek onder bed. Niente.
‘Waar zijn mijn oordoppen, nou?’ vroeg ik hardop aan mezelf.
Als antwoord roffelde Rosa’s staart zacht op de grond terwijl ze haar bek aflikte.
Gafferdamme, ze heeft ze opgevreten!
Eén troost: Oost-Indischer doof dan ze is, kan ze niet worden.

‘Mijn vriend heeft een Alfa Romeo, een sportuitvoering,’ vertelde kapster. ‘Daar rijd ik in als we ergens naartoe gaan. Ben voorzichtig met parkeren bij stoepranden maar raakte onlangs toch trottoir. Vriend boos, want kras op de velg. Hij heeft twee dagen tegen me gezwegen. Ik liet de velg repareren en vroeg daarna of-ie weer kon lachen.
Reed-ie afgelopen week voorkant van auto in puin. ‘Moet ik nou drie weken m’n mond tegen jou houden?’ vroeg ik. Hij gaf toe dat zijn reactie overdreven was geweest.’
‘Nou, zoiets zal mij niet gebeuren!’ riep ik stoer. Moest schreeuwen want was nogal herrie.
Had amper opmerking geroepen of alle droogblaasapparaten zwegen.
‘Oh nee?’ vroeg kapster.
Er viel lange, akelige stilte. Een ieder hield haar adem in.
‘Nee, ik mag niet rijden in auto van m’n man.’
Vreugde alom was groot.

Ontving via Postcrossing kaart uit Durban, South-Africa. Van ene Frank met absolutely terribel handwriting. Oplossing: typed message van liefst 22 regels. Over zijn outstanding life en magnificant house; his job at High Court met huge salary. Hij doet dagelijks workouts in zijn eigen gym at the George Club. Op www punt.nog.iets staan great pictures van hem. Hij sluit every day af met kijken naar sunset op zijn private beach, lurkend aan glas Cabernet whatever. Only: he is so very lonely.
Heb Frank bedankt voor wat mij meest imponeerde: de postzegel met olifant.
It’s true. 

Keek op de afgelopen zes weken (-: (28)

Ik is er weer.
Heb een tijd in het duister vertoefd maar zie de zon weer schijnen. Het Speenkruid bloeit en de kieviten buitelen. Leve de lente! Nog even en de bbq kan weer in de hens.

Bea zat er met kersttoespraak 2009 faliekant naast: digitale vriendschap is geen virtuele leegte maar een geschenk. Terwijl ik van de leg was, ontving ik bezorgde mailtjes, lieve appjes, bemoedigende kaarten en zelfs bossen bloemen. Een diepe buiging voor alle lieve reacties van mijn lezers!

Zag tot ontsteltenis dat voorraad paracetamol zo goed als op was. Kreeg acute aanval van hoofdpijn. Roos had al hoofdpijn, want griep. Wilde niets eten. Ja toch: Ben & Jerry ijs Cookie Dough. Wat doe je dan als moeder? Rennen naar de buurtsuper.

Uitslag slaaponderzoek is niet om over op m’n blog te schrijven. Aangezien opkroppen slecht voor gezondheid is, gooi ik het er voor geïnteresseerden toch uit. Blijk helemaal geen REM-slaap meer te hebben.
‘Fenomenaal verschijnsel,’ vertelde neurologe. ‘Maak ik zelden mee.’
Zoiets als hoofdprijs in de Staats maar dan anders. Is me raadsel waarom er wel karretjes op Mars staan maar er geen fatsoenlijke slaappillen  gefabriceerd kunnen worden.
Neurologe complimenteerde me wel met kekke cowboylaarjes. Alsof ik daar in bed plezier van heb.
Eet verdriet weg met pure chocolade. Aanrader!

Had Valentijnkaart gekocht voor Man.
‘Wat staat er op?’ vroeg Roos.
‘The best thing about you is everything.’
Peinzend zei Roos: Everything…da’s wel veel, hè?’
‘Waren nog twee andere kaarten,’ expleende ik. ‘Eentje met: “Hé knapperd” maar het mooie heb ik er na 24 jaar afgekeken, en op andere: “Ik houd meer van jou dan van mijn mobiele telefoon.’”
‘Goeie keus gemaakt, mam,’ complimenteerde Roos.

Openbare leven in dorp lag op z’n gat. Totale ontwrichting door crisis op Brienenoordbrug. Alle toevoerwegen naar pont stonden vast.
Ik stond klem in de file. Kon niet vooruit, achteruit of naar rechts.
Maar…wel linksaf het trottoir op. Langs het Cultuurhuis en dwars over bergen zand het bouwterrein op- en weer afrijden.
Gaf enorme dot gas. Omstanders keken met verbazing toe. Bouwvakkers lieten mond op de grond vallen.
Voelde me net de koningin van Lombardije.
Bleek kortste route aller tijden naar achtertuin van therapeut.
Ga dit vaker doen.
Zal volgende keer wuiven.

Ontving fanmail van lieve neef & nicht naar aanleiding van m’n schrijfsel over schoonmoeder in het AD.
Ze vroegen zich af of de kaart nou ook op m’n blog kwam. En vooraf claimen ze copyright. Van je familie moet je het hebben!