Ze kan wel janken, wat ze dan ook doet.
Hij heeft al die tijd vrolijk buiten de deur gesekst, en zij heeft er niets van gemerkt. Nu zit hij hoog en droog bij de kachel, en ploetert zij door de regen. Als ze een kanon had, zou ze op hem schieten.

De wind wil er met haar paraplu vandoor gaan.
De ene keer komt-ie van links, dan weer van rechts.
Net een vent: niet te vertrouwen.

Een windvlaag blaast haar paraplu binnenstebuiten, rukt ‘m uit haar handen en de plu rolt tollend over straat. Bloedfanatiek holt ze erachteraan.
Al houdt ze aan de achtervolging op haar naaldhakken een dubbele hernia over, dat rotding wil ze hebben.
Het regenscherm waait tegen een geparkeerde auto, waar ie net lang genoeg blijft liggen om ‘m in z’n kraag te kunnen vatten.
Twee baleinen zijn gebroken. Het lijkt hun relatie wel.
Nijdig smijt ze de paraplu op de grond, en gaat er bovenop staan springen.
Zelden heeft ze zo’n razernij gevoeld.

Haar vriend bleek een teleurstelling in cadeauverpakking, en zij heeft zich laten misleiden door zijn fatsoenlijke voorkomen.
Ze pakt de plu bij het handvat en slaat er hard mee op de grond. Ze raast en ze scheldt en ze tiert. Ze hoopt dat-ie heftige gordelroos krijgt, eenzaam zal sterven, en als het aan haar ligt, wordt de castratieplicht ingesteld.
Haar verzorgde kapsel is veranderd in een coupe windhoos, en haar voeten soppen in haar schoenen, maar het kan haar niets schelen.

Uitgeraasd pakt ze de plu op.
Ze is zeer te spreken over het eindresultaat. Alle baleinen zijn geknakt, en de stof is gescheurd. Voldaan propt ze ‘m in de dichtstbijzijnde prullenbak.
Een man, een illusie en een paraplu armer, maar god, wat heeft ze van die laatste veel plezier gehad!

Geen sliertje zonlicht doordringt het grauw van haar cel.
De eenzame opsluiting heeft haar alle tijd gegeven haar leven te observeren. Ze heeft nergens spijt van, hoe bewogen de jaren ook waren. Aan de ene kant lijkt het alsof het gisteren was, aan de andere kant is er zoveel gebeurd dat het eeuwen geleden lijkt.

Wat zou ze graag nog eens met haar vader en moeder praten. Ze zou ze moed inspreken, en zeggen dat ze om haar niet te lang moeten treuren; dat ze degenen moeten tellen die het overleefd hebben. Ze denkt aan hoe ze ’s avonds met elkaar de warme maaltijd aten; over politiek praatten; koekjes bij de koffie; boterhammen mee naar de universiteit.
Nu zit ze hier…
Ze schudt de herinneringen van zich af.

Zware laarzen klinken op de gang.
Ze rilt, maar niet van de kou.
Voor haal celdeur houden de laarzen halt en de grendels van de deur worden verschoven. De gewapende soldaat in de deuropening kijkt haar met een kille blik aan.
‘Meekomen!’ blaft hij.
Ze wordt geblinddoekt en ruw in een auto geduwd.
Zou de laatste blik op het landschap onderweg haar goed doen of juist verdriet? Ze weet het niet; ze heeft ook geen keuze.

De omgevingsgeluiden worden allengs stiller. Het zal niet lang meer duren voor ze in de duinen zijn. Zou ze de zee kunnen horen? Ruiken misschien wel.

De auto stopt.
Half struikelend over de treeplank wordt ze overeind gesleurd, en krijgt ze een laatste wens: wil ze de blinddoek ophouden of niet?
‘Af,’ zegt ze resoluut.
Knipperend tegen het felle licht kijkt ze omhoog en ziet stukken blauw; de zon is niet ver weg. Ze hoort het ruisen van de zee. Een meeuw krijst tijdens het maken van een duikvlucht… Dit is geen dag om te sterven. Ze zucht onhoorbaar.
Moedig kijkt ze in de ogen van de soldaat die haar zal fusilleren.
Hij schiet.
Een schampschot slechts.
‘Ik schiet beter,’ zegt ze koelbloedig.
Waarna een hoofdofficier en NSB’er zijn machinepistool op haar leeg schiet.

Op 17 april 1945 – drie weken voor het einde van de oorlog – werd Hannie Schaft doodgeschoten in de duinen bij Bloemendaal. Eind november van datzelfde jaar werd ze met militaire eer, waarbij Koningin Wilhelmina aanwezig was, herbegraven. Voor haar strijd tegen de nazi’s kreeg Hannie postuum twee hoge onderscheidingen.
De SS’er die haar fusilleerde werd veroordeeld en in mei 1948 doodgeschoten.   

Tevreden loopt hij over het klinkerpad. Dit heeft hij nou altijd gewild: een tweede huis waar hij omheen kan lopen. Door hard te werken hebben hij en zijn vrouw deze mate van welstand bereikt, en dankzij de vergrijzing gaan de zaken voorspoedig.

Jij gaat vast zonder plezier naar je werk, hoort hij mensen vaak informeren. ‘Ik zou jouw werk pas kunnen doen na een spectaculaire alcoholinname,’ had een kennis eens gezegd.
Johan snapt het wel, maar ook weer niet. Hij vindt zijn werk een ambacht.
Wanneer een medemens getroffen wordt door een huizenhoog verdriet en de waarheid zich opdringt als een hoge golf, juist als de nabestaande bijna uitdooft van verdriet, kan hij ze bijstaan.

Als overledenverzorger wast hij de dode lichamen. Hij wast hun haren met droogshampoo; knipt nagels en scheert baarden.
Hij maakt doden toonbaar. Geen hoogstaand werk maar het geeft hem voldoening.

Met zijn handen in zijn broekzakken gestoken, leunt hij nonchalant tegen één van de vier leilinden. Hij kijkt naar de lege plek aan de voorkant van het huis waar een naam op moet komen  te staan. Tot nu toe heeft hij alleen nog geen gepaste kunnen verzinnen. Het moet een naam zijn die alles in zich heeft. Een naam die je met een glimlach leest, maar tegelijkertijd verband houdt met zijn beroep. Het mag best een tikkeltje ongepast zijn zodat lezers beseffen dat begrafenisondernemers óók humor hebben.

Hij zuigt zijn longen vol met frisse zeelucht.
Dit huis staat op zo’n uitzonderlijk mooie locatie…
‘Uitzonderlijk,’ mompelt hij en laat het woord langzaam over zijn lippen rollen: ‘Uit-zon-der-lijk…’
Abrupt houdt hij zijn mond, en zijn hart maakt een sprongetje. “Uitzonderlijk” is uitermate geschikt. Als je er op de juiste plaatsen twee spaties tussen denkt, staat er precies waar het in zijn vakantie om gaat!