Vervolg op: altijd-prijs-mensen.

‘Ga je mee naar mijn hotelkamer?’ vraagt de gigolo haar.
Wat een geluk dat ze nog geen kunstgebit draagt, anders was dat ding van schrik uit haar mond gevallen. Waarom wil hij met haar naar zijn kamer? Zeker om nog een kopje koffie met haar drinken. Ze was eigenlijk van plan geweest vanavond vroeg naar bed te gaan, maar als zij hem met zo’n kleinigheid een plezier kan doen…

Ze vindt ‘m overigens wel erg jong. Zij heeft zelfs meer haar op haar bovenlip dan hij! Maar het is ongepast kieskeurig te doen over een cadeau, en bovendien is hij uiterst charmant.
Tijdens het diner heeft hij belangstellend naar haar geluisterd. Steeds begrijpelijk knikkend, en zonder haar te onderbreken. Af en toe had hij zijn hand teder op de hare gelegd. De eerste keer kreeg ze daar paarse blossen van, maar het wende prettig snel. Ze vindt hem echt een man met voelsprieten. Als ouwe vrijster voel je veel, hè? Natuurlijk komt dat ook omdat zij niet doorsnee is.    

Zodra ze de hotelkamer binnen stappen, gaat hij languit op het grote bed liggen. Hij klopt met zijn vlakke hand op de plaats naast hem, om aan te geven dat hij haar daar verwacht.
Een béétje vreemd, maar omdat ze hem als ongevaarlijke goeierd heeft getaxeerd, gaat ze niet moeilijk doen.
Eenmaal op bed vraagt hij of ze klaar is voor de finishing touche.

Ze kijkt hem in complete vertwijfeling aan.
Hij bedoelt toch niet eh…in den vlezen gaan? Seks zonder huwelijk? Dat zou haar moeder nooit goed hebben gevonden.
Ze kijkt hem strak in de ogen. Voor een tijdje is ze handelingsonbekwaam, maar als hij haar verzekert dat hij zo discreet is als een eikenhoutendeur, geeft ze zich over, na zijn belofte dat het licht uit mag.
Eerst nog aarzelend, maar hij spreekt zulke geruststellende woorden tot haar dat ze terplekke in katzwijm valt. Wat wil je? Een aantrekkelijk man met zulk welig tierend borsthaar? Van het graaien erin krijgt ze zweethanden.

Na een paar uur, verlaat zij hoofdschuddend en glimlachend het hotel.
Haar gedachten bij het geluid dat ze zichzelf had horen maken. Een geluid alsof ze ondraaglijke pijnen leed.
Nu pas begrijpt ze hoe rijk het leven is.

Zij kent mensen die altijd prijs hebben.
Die staan altijd in de goede rij bij de kassa, hebben tijdens vakanties in Nederland altijd zon, en stoplichten staan voor hen altijd op groen.
Ze stinken ook niet uit hun mond, hun winkelwagentjes hebben geen afwijking en ze hebben ook nooit last van opkruipende onderbroeken.
Maar boven alles heeft zij de grootste hekel aan mensen die almaar prijzen winnen. Overal en lukraak valt alles ze toe. Nou, haar maat is er van vol!

Met stugge volhardendheid doet ze mee met elke prijsvraag en verloting. Ze kijkt allang niet meer wat ze kan winnen, áls ze maar kan winnen. Haar geduld wordt ernstig op de proef gesteld, maar eindelijk valt zij in de prijzen. Als ze de brief met het goede nieuws leest, stopt haar hart bijna met slaan van vreugde.

Vandaag gaat ze haar prijs incasseren.
Het mag dan pijpenstelen regenen, daar laat zij zich niet door weerhouden; ze trekt gewoon haar regenponcho aan. Een tikkeltje wijdbeens vanwege de extra Tena-lady’s in haar onderbroek, plakt ze met een klodder spuug een dwarse haarlok plat. Tot slot zet ze haar mooiste regenkapje op.
Voldaan kijkt ze naar haar evenbeeld  in de spiegel: ook al gaat ze al een flinke tijd mee, ze ziet er nog best fruitig uit. Dankzij haar steunzolen staat ze bovendien fier rechtop in haar comfortschoenen.
Zij is er klaar voor.

De prijs die ze gewonnen heeft, duurt maar een paar uur.
Wat ze gewonnen heeft, weet ze niet precies. Het woord kent ze niet, maar het rolt wel lekker over haar tong. Ach, de prijs maakt haar ook niet zoveel uit, zolang het maar chic blijft. Reeds bij voorbaat voelt ze verwachtingsvolle tintelingen langs haar ruggengraat kriebelen. Wat het dan ook mag zijn, ze gaat ongetwijfeld veel plezier beleven van de gigolo.

Wordt vervolgd.

Ankie leerde ik kennen tijdens yoga. Ze was reeds in de zestig; een leuk mens met een meisjesachtig postuur, een lenig lijf en een positieve inslag. Als andere dames klaagden over hun snurkende echtgenoot, dan zei zij dat ze zo’n snorrende man wel gezellig vond. Hardnekkig bleef ze rondrijden in een oude eend, die haar tijdens vakanties in Frankrijk steevast onverwachte ontmoetingen bezorgde.

Slechts bij hoge uitzondering miste Ankie een yogales. Vroeg ik daarna of ze ziek was geweest, dan kreeg ik een ontwijkend antwoord. Heel on-Ankie want zij was doorgaans een open boek. Zelden kwam ik haar “los op straat” tegen. Behalve die ene vrijdagmiddag op de weekmarkt. Ankie had de weken daarvoor drie yogalessen gemist en bij navraag hield de yogajuf informatie achter, wat Ankies goed recht was.

Die middag op de markt stond Ankie er verslagen bij. Ik liep op haar af.
‘Hallo Ankie, gaat het wel goed met je?’ Niks beleefdheden, gewoon recht voor zijn raap. Als ze geen behoefte had in een gesprek, zou ze dat wel zeggen. Van dichtbij had haar gezicht dezelfde kleur als het grijze shirt dat ze droeg. Ze keek me aan en ontweek mijn vraag niet.

“Nee, ’t gaat niet,’ zei ze. ‘Van deze toestand heb ik vaker last, maar nu duurt ie langer.’ Ik zei niets en wachtte af of ze ging vertellen wat ‘die toestand’ was.
‘Het komt door vroeger,’ begon ze, ‘door mijn moeder. Ik heb verlatingsangst omdat zij, toen ik negen was, zelfmoord heeft gepleegd. Ze had zichzelf opgehangen…ik heb haar gevonden. Een paar keer per jaar overvalt me die verlatingsangst. Ik heb er therapie voor gehad, maar dat beeld van mijn moeder raak ik niet kwijt…dan zie ik haar hangen in het trapgat. Welke moeder doet dat nou zoiets? Ik heb ‘t geprobeerd te begrijpen, maar het lukt me niet. Zo zit dat.’ Ik knikte; probeerde haar te begrijpen.
‘Kan ik wat voor je doen?’ vroeg ik.
‘Dat je luistert is genoeg.’

Alsof het afgesproken werk was, liepen we in de richting van haar geparkeerde eend. ‘Wat is je huisnummer?’ vroeg ik; haar straatnaam wist ik al.
‘Honderdvier,’ gaf ze als antwoord. Het minste wat ik kon doen, was haar een kaartje sturen. ‘Dag Ankie,’ zei ik, terwijl ik haar een zoen op haar wang gaf.
‘Ik zie je maandag weer bij yoga,’zei ze, ‘dan is het vast over.’

Ze stapte in haar eend en sloeg de deur dicht. Het raam wapperde met een klap omhoog toen ze wegreed. Door een voorbijrijdende bus kon ik haar niet meer zien. In gedachten zwaaide ik haar na.

‘Mama, ik moet zo nodig.’ Het is te zien. Met een gefronst gezicht en twee handjes tussen haar benen, staat Roos in de ik-moet-zo-nodig-plassenhouding. Toiletten genoeg om in het winkelcentrum haar sluisje open te zetten, maar daar wringt nou net de schoen: Kind heeft een allergie voor vreemde wc’s. Een keer ging ze op een zelfreinigende bril zitten die halverwege haar plassessie zichzelf begon te verschonen, en sindsdien vertikt Kakeltje-in-de-dop het op een onbekende pot plaats te nemen.

Moet zij dat hele eind in de auto haar plas ophouden? ‘Wat nou als de brug opengaat, mam?’ vraagt ze op een toon van iemand die in tijdnood verkeert. Vijf jaar en ze weet precies hoe ze me aan moet pakken. Gevoelig voor haar argument mag ze de bosjes in. Daar staan een paar heel mooie, heeft zij al gezien. ‘Wel wachten tot er niemand aankomt, hè?’ zegt ze op samenzweerderige toon. Zoals gewoonlijk maakt zij van de nood weer een vreugd.

Ik mag als eerste de struiken in, want spinnen… alleen al van het idee gaat ze hoesten, en hoe houd je dan je plas op? Benauwd loert ze om zich heen. ‘Kijk maar naar beneden,’ zegt ik, ‘straks stap je in een hondenhoop. ‘Dit is wel ver genoeg,’ commandeert Kind als ze een geschikte locatie ziet. Ze hurkt neer. ‘Voetjes uit elkaar,’ dirigeer ik, ‘en houd je broek goed naar achteren.’ Ze knikt.

Ingespannen tuurt ze naar de grond. ‘Oh mam, kijk daar…een paddenstoel! Daar kan je een foto van nemen,’ roept ze verheugd. ‘Plassen,’ zeg ik; ik sta hier niet voor mijn lol kromgebogen in de bosjes.

Het lukt niet. ‘Moet jij ook niet toevallig?’ informeert ze belangstellend. Spijtig schud ik nee. We wachten. ‘Hèhè, daar komt het,’ zegt ze opgelucht. Aandachtig bestudeert ze hoe haar plasje wordt opgezogen door de grond. Zó aandachtig dat ze naar achteren valt en met haar blote billen in haar plasje terechtkomt. Met een zakdoek veeg ik de houtsnippers van haar billen. Terwijl ze gebukt staat om haar kleding omhoog te hijsen, valt ze voorover. Twee handjes breken net op tijd haar val, maar ze valt wel precies middenin haar eigen plasje. ‘In de auto liggen vochtige doekjes,’ zegt ze hulpvaardig. Hand in hand (!) lopen we terug naar de auto, zij in een uitgelaten stemming en met blozende wangetjes. ‘Maar goed dat ik niet op een vreemde wc ben gaat zitten, hè mam,’ zegt ze praktisch, ‘je weet maar nooit wie erop heeft gezeten.’