Roos’ eerste jaar als studente BMG (Beleid & Management Gezondheidszorg) aan het Erasmus zit erop, en tot onze verbazing heeft ze met louter voldoendes haar Propedeuse gehaald.
Haar vader en ik hebben een handje geholpen door haar te verbieden lid te worden van een studentenvereniging. De quote van Martin Bril: “Je mist meer dan je meemaakt,” is namelijk volledig op Roos van toepassing.

Ze nam ons verbod verbazingwekkend nuchter op. Waarschijnlijk liep ze in gedachten de overgebleven mogelijkheden na: filmpjes kijken op YouTube; blijf-zo-lang-mogelijk-wakker-slaapfeestjes; popconcerten; shop till you drop; filmavonden met vriendinnen…
Ik verzeker je: ze is niets tekort gekomen.

Vervloekte ze vorig jaar de middelbare school nog, het afgelopen jaar wilde ze dat ze er nog opzat. Haar grootste jammerklacht was dat ze maar één vakantie had: rond Kerst.
Verder stak het haar dat de dagen waarop ze geen colleges had – twee stuks per week – geen luierdagen waren maar aan haar studie besteed moesten worden.

Roos mag dan hersens hebben, ergens zit een krom voltje. Alles wat niet aan haar vastzit, verliest ze.
Met uitzondering van haar iPhone; die moet vóór het douchen chirurgisch verwijderd worden.
Haar OV is ze te pas en te onpas kwijt. Evenals haar portemonnee (een exemplaar van 25 x 12 cm), biebboeken, oogpotloden, cd’s, opladers en fietssleutels. Haar laatste vermissing spant de kroon: haar pinpas.

Heb je recent het aardoppervlak voelen schudden? Dat was ik die hemel en aarde bewoog.
Ondanks dat dat ding “ergens in huis” moet liggen, heeft een intensive speurtocht niets opgeleverd.
Aangezien ze over twee weken naar Barcelona gaat, is haar oude pas geblokkeerd en een nieuwe aangevraagd.
En heb ik bij de hema een klein pashoudertje gekocht dat ze met een clipje aan haar beha kan vastmaken.
Als ze haar beha nou maar niet kwijtraakt…

Een nerveus uitziende man klampt me aan.
Met een zucht kom ik tot stilstand. Zie ik er uit als een vrouw die een vreemde man graag een pleziert doet? Ik ben al op voorhand geirriteerd, want ik heb uit gelubberde armen van het sjouwen, moet piesen, heb dorst en wil zsm naar huis.
Waarschijnlijk trek ik een gezicht alsof ik strafwerk heb, want de man verontschuldigt zich onmiddellijk. ‘Sorry mevrouw….Ik…ik…’ Hij valt stil en laat zijn schouders zakken.
Ik word overvallen door een knagend gevoel. Het duurt even voor ik het herken. Het is…het is…ahh… ik weet het weer: het is mijn zelfcorrigerend vermogen!
‘Wat kan ik voor u doen?’ vraag ik en laat mijn tassen op de grond zakken.

‘Zou u…even op mijn boodschappen willen passen?  ‘Want…’ de man kijkt zenuwachtig naar het trottoir achter zich, ‘…ik weet niet of ik daar langs kan lopen. Ik ga even kijken of het kan en kom dan terug om mijn tassen op te halen, begrijpt u?’
Ik snap er geen reet van. Volgens mij is dit de verborgen camera. Blijven lachen.
‘Waarom denkt u dat u daar niet kunt lopen?’ Ik wil niet op tv, maar wel intelligent overkomen op de cameraman.
De man snuift afkeurend dat ik het niet begrijp. ‘Omdat die hekken er staan!’ zegt hij. Hij wipt op zijn voeten heen en weer en staat te springen om weg te kunnen lopen. Zou hij zijn intelligentie kwijt zijn?
Het langs de hekken lopen duurt vast maar even, dus stem ik toe.
Spoedig verdwijnt de man uit zicht.

Mijn moeder heeft me geleerd dat ik van andermans spullen moet afblijven, maar kijken mag wel. Het eerste waar mijn doorgewinterde oog op valt, zijn de lekkernijen in één tas: kokosmakronen, spritskoeken, stroopwafels, gevulde koeken, boerencake, ontbijtkoek…
Daar steken mijn ongezoete boodschappen van de reformwinkel maar kleurloos bij af. De andere tas is minder interessant: losse aardappelen en een bloemkool.

Wat blijft de kerel lang weg! Even is al lang voorbij. Sta ik hier opgescheept met andermans eten. Zal je zien dat er straks een te langzaam rijdende auto voor me rijdt en ik mijn pies nog langer moet ophouden.
En het barst hier van de mensen; klampte hij uitgerekend mij aan!
En dan zijn er nog mensen die zich afvragen of het allemaal wel waar is wat ik in mijn stukjes schrijf. Alsof ik een ongeloofwaardig groots en meeslepend leven lijd leid.

Er komt een fietser op me af rijden.
Hij stopt, zet zijn fiets op de standaard, en wijst naar de tassen. ‘Ik kom de boodschappen voor mijn broer ophalen.’
Zijn broer? Dat lijkt me stug. De boodschappenman had de kleur van een mokkaboon en deze meneer die van een roetzwarte espresso.
‘Ik ben echt zijn broer,’ verzekert de fietser me als hij mijn twijfelachtige blik ziet. ‘Mijn broer…hij…  kan niet tegen veranderingen,’ legt hij uit, ‘hij kreeg stress van die hekken. Aan het eind durfde hij niet meer terug te gaan, is naar huis gelopen en heeft mij gebeld.’

De broer pakt de tas met aardappels. Hangt die aan het fietsstuur en draait zich om om de andere tas te pakken. Kedeng! De fiets van de niet zo snuggerige man valt om. De bloemkool en aardappels rollen over straat. Voorbijgangers helpen met oprapen.
De hoogste tijd er tussenuit te knijpen!

Heb je ‘m gehoord? De knal? Mijn kogel is door de kerk: ik ga mijn columns (uche) en korte verhalen bundelen tot een boek.
En dat is jullie schuld!
Kijk maar niet zo onnozel; zeker vijftig van jullie hebben gezegd dat ik een boek “moet” uitbrengen.

Ik deelde mijn voornemen thuis tijdens de avonddis mede. Man vond het een wonderbaarlijk leuk voorstel en vroeg onmiddellijk: ‘Binnen welke termijn wil je het af hebben?’
Hierzo, heb je meneer de MANager weer; gewend aan het maken van resultaatafspraken.
Mijn tong vloog uit de bocht en riep stoer: ‘Voor het eind van dit jaar.’ Ik had het gezegd en kreeg meteen een lichte rolberoerte. Ik ben ook maar een mens, en kreeg meteen stress dat ik er na mijn uitspraak losjes aan vast zat, maar het idee is gaan wennen.

Ik blog sinds 2009 en wist dat ik veel geschreven had, maar zóveel…
Van het lezen krijg ik kramp in mijn voorhoofd.
Ik zoek natuurlijk de leukste columns en de beste verhalen uit, dat is logisch. Misschien vul ik het boek aan met een paar nieuwe.
Daarna de spelfouten uitgummen en de komma’s op de juiste plaats zetten.
Een pakkende titel lijkt me ook handig.
Een ISBN aanvragen.
Het voorwoord sla ik over.

Roos heb ik aangesteld als mijn persoonlijke manager. Ik houd nu eenmaal van delegeren.
Karoeza ging van harte in op mijn verzoek om de omslag te tekenen.
En dan schijnt er op de achterkant nog een foto van de auteur te moeten komen. Dat lijkt me verreweg de zwaarste opgave.

Het wordt een gedrukt boek, want ik wil het vast kunnen houden. Ik twijfel nog tussen twee uitgeverijen maar kom daar wel uit.

Nu probeer ik mij dagelijks aan een krakend bureau te zetten, klap ik mijn toverdoos open en ga ik aan de slag.
Ik heb al twee reserveringen binnen 🙂

En mensen die de doorwrochte mening hebben dat lezen zonde van hun tijd is, ga ik trachten te bekeren. Te beginnen met Lief!