Roedelleider

Tot een maand of twee geleden was Joris Rosa’s favoriete mens.

Bij het uitlaten, keek elke passant Rosa in aanbidding aan. Joris deed er zijn voordeel mee. ‘Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel aanspraak met vrouwen gehad,’ merkte hij glunderend op.
Uiteraard met mijn volledige goedkeuring. Anders kon ik zelf met Rosa naar buiten.

Nu – eindelijk – is de hond verstandig geworden en heeft ze mij tot roedelleider verkozen.
Alsof ik een bos verse mergpijpen aan mijn kont heb hangen, loopt ze mij in aanbidding achterna. Ze likt de grond onder mijn voeten en achtervolgt me zelfs tot op het toilet. Zit ik daar, dan kijkt Rosa me met een innige blik aan: wat hebben we het goed, hè baasje?
Alles in het leven is betrekkelijk: loopt ze los in het Koeienbos en spot ze een andere hond, dan kan ik blaffen tot ik een ons weeg, de roedelleider is ze op slag vergeten.

Ondanks dat ze met een 9,6 voor haar puppy-examen is geslaagd, schat ik Rosa wat dommig in.
Ze jat stukken winterpeen uit Saartjes etensbak. Het is voor een hond alleen lastig stiekem een peen op te vreten. Ze jat uienschillen uit de afvalbak waarbij ze met haar kop klem komt te zitten in de klep en door een van ons verlost moet worden. Daarna kijkt ze ons beschuldigend aan. Als we iets eetbaars weggooien, kunnen we het toch net zo goed aan haar geven?

Het onwaarschijnlijke feit doet zich voor dat wanneer ik een deuntje neurie – waarbij normaliter iedereen het huis uit rent – Rosa zachtjes indut in de bench.
Het kan zijn, aldus Man, dat het komt omdat de hond zo snel mogelijk van mijn muzikale ondersteuning verlost wil worden, en aangezien ontsnappen uit de bench onmogelijk is, is slaap haar enige redmiddel.

Hoe dan ook, Rosa is een blij beest en een allemansvriend. Iedere bezoeker – en zeker Opa – wordt met een vreugdeplasje begroet. Een verdediger van huis en haard zit er niet in. Dat is niet erg; daar hebben wij geen hond voor nodig…

Hier liggen twee heel dikke vriendinnen ♥

 

Perikelen

Sinds Rosa haar intrede heeft gedaan, is “Heeft ze nog wat gedaan?” de meest gestelde vraag in Huize Kakelbont. Niets kan ons gelukkiger maken dan een plasje buitenshuis. Draait Mevrouw dan ook nog een flinke drol, dan is het feest compleet.
De grootste kan op een kleine en grote boodschap is na een lange nacht.

Man treft het dan ook: ’s ochtends vroeg – vijf uur – mag hij zijn bed uit om Rosa uit te laten. Hij tilt haar uit de bench waarna ze haar warme hondenlijf tegen zijn brede borst schurkt. Daarbij wordt hij overladen met likken, waar Lief van gruwt.

Rosa stinkt niet alleen naar het voer dat ze vreet, het is ook idee dat de hond zich met verve bovenop elke losse konijnenkeutel stort die Saartje her en der in huis deponeert. Rosa vreet ze op als ware  het een delicatesse. Zijn de losse keutels verorberd dan verplaatst ze zich sneeky naar de kattenbak. Met een schuin oog kijkt ze of niemand op haar let, zo ja, dan kijkt ze je aan met een nonchalante blik van: ach, ik was hier toevallig in de buurt.

Ondanks Mans prestatie op het vroege uur, vinden Kind en ik dat het oneerlijk verdeeld is. Wij houden ons de rest van de dag met de opvoeding van Rosa bezig, en toch heeft Rosa Man tot haar favoriet gekozen.
Logischerwijs komt hij na elke werkdag vreugdevol thuis: daar wordt hij besprongen  opgewacht door drie blije “vrouwtjes.”
Wie wil dat nou niet?

Konijn en hond hebben meerdere keren neuscontact gehad. Zonder tralie ertussen, maar van vriendschap is nog geen sprake. Iets zegt ons dat het goed komt…

Een spuitje

Het zal de vaste lezer niet ontgaan zijn: Saartje heeft “toiletmanieren.” Ze loopt overdag los in huis, en poepen en piesen doet ze op een kattenbak.
Van de ene op de andere week begon Saar steeds vaker op andere plekken dan haar bak te piesen en sloot ze af met een royale sproeier. Alles zat binnen de kortste keren onder: behang, kleed, zeil en parket.
Ze werd ongetwijfeld door haar hormonen tot dit wangedrag gedreven. Ik probeerde Saar te heropvoeden, maar haar interne kompas was sterker.
Dagelijks was ik in de weer met schoonmaakmiddelen en natuurazijn en kwam tot de conclusie dat het zo niet langer ging. Ik voelde me schuldig maar belde toch de dierenarts. Zij was het met me eens: Saartje moest een spuitje…

…en als ze dan onder zeil was, zou ze gesteriliseerd worden…

Kind bracht Saar weg en sprak haar tijdens de autorit ferm toe: ‘O wee als je niet uit de narcose komt!’

Ik ging Mevrouw Konijn ophalen.
De assistente vertelde dat ze dezelfde hoeveelheid narcose hadden gebruikt waar ze normaal gesproken een volwassen Rottweiler mee platspuiten.
Dat verbaasde me niks.
Ik liep mee naar de uitslaapkamer.
‘Hej hej …Saar,’ sprak ik liefkozend.
Heb jij weleens een konijn een joint zien roken? Ik ook niet, maar Saar loenste stoned door de tralies. Ze keek me aan en dacht vast: rotmens, het jouw schuld dat ik hier lig, ik wil je niet meer zien! en sloot prompt haar ogen.

In de auto slingerde ze zeeziek heen en weer.

Ze heeft alles dapper doorstaan en krijgt pijnstillers.
Eerst had ze veel weg van een afvalbak: klep open en laat al het lekkers tot haar komen. Nu heeft Mevrouw een wensdieet. Ze blijkt intelligenter dan ik aanvankelijk dacht, want sinds de operatie negeert ze haar brokjes maar rukt ze lekkers als broccoli en stukken appel uit mijn handen.
Het valt niet mee als je favoriete huisdier met de uitstraling van een dood vloerkleed op de grond ligt, dus het is haar van harte gegund.

Ik weet zeker dat ze weer snel de oude wordt. Maar dan wel zonder plasongemakken!

Saartje

Mijn smartphone gaat: het is Roos. Ik neem op, zeg: ‘Hej liefie,’ en de verbinding is weg. De tweede keer idem. De derde, vierde en vijfde keer denk ik: ja, da-hag.
Een straf is het niet om naar de intro op sax van mijn favoriete muzikale liefde te luisteren. Ik fluit zachtjes me, wat niet gewaardeerd wordt door het biebpersoneel. Ik onderdruk de neiging het geluid van mijn mobiel nog wat harder te zetten.

De zesde keer neem ik weer op.
‘Mam…ik bel niet zómaar, hoor!’
Ik hoor de paniek in Roos’ stem.
‘Ik heb papa ook al gebeld…’
‘Wattizzer?’ vraag ik.
‘Nou…Saartje is achter de vaatwasser gekropen en ligt nu tussen de elektriciteitskabels en ik krijg haar daar niet weg.’
‘Wat zei papa?’
‘Zie haar daar maar achter vandaag te krijgen,’ imiteert Roos zijn stem.

Thuis zit Roos in een emotioneel wak. Met roodomrande ogen vertelt ze: ‘Als Saar in een van die kabels bijt, wordt ze…wordt ze…’
‘Geëlektrocuteerd,’ vul ik aan. Als je uitgaat van het ergste kan het alleen maar meevallen.
Roos schijnt met de zaklamp van haar mobiel in het gat waar tot voor gisteren onze (kapotte) vaatwasser stond. Achter dat gat is een ruimte tussen de keukenkastjes en de muur. Kabels liggen voor het opeten.

Ergens halverwege ligt Saar in de chill-stand. Ze ziet er zielsvergenoegd uit. Nog niet eerder heeft ze in zo’n aantrekkelijke, donkere gang gelegen. Veilig voor alle leeuwen en beren op de weg. Wat je noemt een strategische locatie.

Roos heeft twee dikke stukken elektriciteitsdraad aan elkaar geknoopt en een stuk appel op een  uiteinde gespietst. Ze zwaait de vitaminerijke lekkernij voor Saars neus heen en weer, maar ons knaagdier verrekt geen snorhaar. Geen trek ik appel? Wat een mirakel.
Ik kruip dichter naar het gat en roep met omfloerste stem: ‘Saartje…Saaaar-tje…’
Ze komt overeind en hobbelt doodkalm naar me toe. Twee wonderen op één dag!
Zodra Saar uit het donkere gat stapt, neemt Roos haar in de houdgreep en scheldt ze naar hartenlust: ‘Vuil gemeen pestloeder!’

Zou je niet zeggen als je haar zo ziet zitten, hè?

Saartje

Klein, klein Saartje, wat doe je in mijn hof? 
Je vreet er alle bloempjes op en maakt het veel te grof… 

Uit betrouwbare bron kan ik je melden dat ons huiskonijn ook toe was aan de eerste warme lentedag.

Onwennig hobbelde Saartje over het tuinpaadje en huppelde even later verheugd tegen de zinken emmer met viooltjes aan. Afgelopen weekend heeft Lief ze met zorg en toewijding verpot.
Mevrouw Konijn heeft twee minuten staan schrokken en schransen, en toen waren álle bloemetjes weg. Op! Nu staan er alleen kale steeltjes in de emmer. Zielig hè?
Daarna deed Hare Koninklijke Konijnigheid zich te goed aan ander lekkers.

Zie je Saartjes “antennes” bovenop haar kop staan?

Na overdadig eten is het goed uitbuiken!