Meteen de eerste dag was het al raak.
‘Zo, heb je een pup?’ vroeg de vrouw aan Kind. ‘Dat wordt een grote hond, die moet veel eten, hebben jullie daar erg in? Alle honden in dit dorp zijn gek op me. Ik geef ze altijd iets lekkers maar alleen als ze iets kunnen.’ De vrouw kijkt nog eens naar Rosa die erbij is gaan liggen, en sluit haar monoloog af met: ‘Ik ken geen hond die mij niet aardig vindt.’
Nou, Roos anders wel.

Het hondenvrouwtje is niet slecht maar net een kapotte grammofoonplaat. Haar stakerige benen steken dun af in haar grove wandelschoenen, en ze gebruikt haar fiets als steun bij het lopen. Haar hondje Max – een morsig hondje; gered uit de binnenlanden van Spanje – sjokt landerig naast haar voort.
De vrouw woont vlak bij ons in de buurt en haar ontlopen is een kunst.

En elke keer heeft ze wel wat. ‘Loop je nou alweer buiten met die hond? Hij moet ook leren alleen thuis te zijn! Alle honden in het dorp houden van me omdat ik ze iets lekkers geef. Maar alleen als ze zijn opgevoed. Jouw hond kan nog niets.’

Kind weet wel beter. Rosa is zindelijk en kan al:
zit!
stop!
wacht!
volg!
spring!
zoek!
eet smakelijk!
verstoppertje spelen en – heel belangrijk –
bellenblazen in de sloot.
In zeven weken tijd! Dat is geen kattenpis. Bovendien, als je goed in Rosa’s ogen kijkt, kan je haar zieltje zien en dat is rein.

Roos is het ge-bemoei zat. De vrouw heeft het wel over háár hond! Uit ervaring weet ze dat de vrouw nu spoedig over stukjes kaas en worst zal beginnen.
‘…Alle honden houden van me omdat ik ze stukjes kaas of worst geef. Jij moet die hond opvoeden, anders krijgt-ie niets van me!’
‘O, maar dat geeft niet,’ zegt Roos beleefd. ‘Wij leren onze hond geen eten van vreemden aan te pakken.’
Ze draait zich om en Rosa loopt vrolijk achter haar aan. Kind weet het niet zeker, maar ze zou zweren dat Rosa’s lolmeter harder zwaait dan ooit tevoren.

Eten is helemaal Rosa’s ding is.
Ze eet niet, ze vreet niet, ze schrokt, en ze boert met verve na iedere voeding.

Omdat wij geen hond met een Bourgondische buikomvang willen maar eentje met een taille, krijgt ze driemaal daags een gebalanceerde hoeveelheid brokjes. In no time schrokt ze die naar binnen alsof ze elke dag haar eigen PR probeert te verbeteren. Zijn de brokjes op dan kijkt ze je aan met de blik: is dit alles, oehoehoehoe, is dit alles, wat er is?

Tussendoor krijgt ze alleen een snoepje als ze gaat slapen in haar bench. Verder niets. Zielig, hè?
Dat vindt Rosa ook. Zie die blik:

Ter aanvulling op haar “dieet,” jat ze stukken winterpeen uit Saartjes etensbak en de uienschillen uit de afvalbak. Zodra Mevrouw Konijn haar hard brood in de keuken heeft opgevreten en haar hielen licht, snelt Rosa dichterbij om de kruimels op te likken. En maar aan die konijnenkont snuffelen in de hoop dat Saar net een keutel produceert.

Zo’n pup gun je toch een Fanta?

Omdat het vakantie was, het al drie dagen regende en we ergens overdekt mét hond wilden recreëren, besloten we naar een hondenwalhalla te gaan. (In wiens auto denk je? Tip: niet in die van Joris.) Dat was niet de ballenbak voor kleuters maar een tuincentrum waar het personeel “van-je-a-ja-jippie-jippie-jeeh” zingt.
We pakten een boodschappenwagentje, legden er een meegenomen mat in, zetten Rosa erbovenop, zetten koers naar de afdeling waar je zelf hondenbrokken mag scheppen, en maakten er een proeverij van.

Van elk soort mocht Rosa er eentje proeven. Er ging een wereld voor haar open: mini mergpijpjes, grote mergpijpen, kauwbrokken, ronde brokken, mini kluiven, grote kluiven, knoopbrokken, ordinaire hondenbrokken, dinerbrokken, beloningsbrokken…Zoiets durf je niet te hardop te zeggen  in landen waar mensen weinig te eten hebben.
Fatsoensrakkers zijnde hebben we voor de opgevreten brokken betaald.

Rosa had de middag van haar leven en ging met een kogelrond buikje naar huis. En buiten mocht ze doen wat ze het liefste doet:

Joris en ik weten weer hoe het voelt een baby in huis te hebben.
In gedachten heb ik vijf blogs geschreven, maar elke minuut lijkt opgeslokt te worden door Rosa.

’s Nachts piept ze niet, ze jankt niet, nee, ze huilt als een wolf in opleiding.
Het klinkt langgerekt en wordt afgesloten met een kreet die afkomstig lijkt van een Engelsman die met een bekakt accent: “Error, error, error!’ roept.
Het mooiste is: het gehuil klinkt in canon, want de buufhond geeft antwoord.
We zitten met een dilemma. Buufman had “een mindere dag” vanwege zijn derde chemo.
Wat weegt zwaarder: de opvoeding of de buurman?
We sleepten de bench naar boven en zetten ‘m achter het bed.
Twee keer naar buiten voor een plasje – wat Rosa niet doet- en de andere keren dat ze jankt, roept Lief: ‘draai je maar weer om; het is nog te vroeg!”
Afgelopen nacht heb ik een vuile onderbroek van Joris in de bench gelegd. Dat hielp want Rosa heeft tot vijf uur doorgeslapen. Niettemin typ ik dit bericht met cocktailprikkers in mijn ogen.
Komende nacht zetten we de bench op de overloop en de nacht daarna in de keuken.

Na elk dutje nemen we Rosa mee voor uitstapjes over groene grasveldjes.
Heen en weer, heen en weer…
Bij binnenkomst haalt Lief zijn neus op: ‘Ruikt het hier nu al naar hond,’ zegt hij met met een vertrokken gezicht. ‘In één dag!’
Troostend zeg ik: ‘Over een paar dagen ruiken wij óók naar hond en valt het ons niet meer op.’
Om de moed erin te houden, doet Rosa een plasje op het keukenzijl.

Van een oude stoelhoes en badlaken had ik – voor in de woonkamer – een kussen gemaakt. Bedoelt voor Rosa maar Saar maakt er dankbaar gebruik van. Ze zit erop als Cleopatra op een troon, en zoals een toerist een gegraven kuil claimt door er zijn handdoek in te legen, drapeerde Saar er drie keutels op, zodat ze weet dat haar plek niet zou worden ingepikt door die bruine indringer tijdens haar inspectieronde door de tuin.

Hét summum voor Rosa is de kattenbak van Saar. Ten strengste verboden!
Afgelopen zaterdag was eerste les van de puppycursus. Het cursusgeld betaalde zich thuis direct uit, en sindsdien loopt de pup met een boog om de kattenbak heen.

Konijn en hond zijn elkaar tot op een meter genaderd. Gistermiddag liep Saar de keuken in en bleef bedelend voor de koelkast zitten, terwijl Rosa in de bench lag te dutten. Een flinke stap voor een gestrest knaagdier. We hebben haar beloond met een extra slaatje bla.

We hebben kaarten en cadeautjes gehad!
Vriendin vitamine C kwam met een schoenendoos aanzetten:

Als Rosa slaapt kunnen we onze ogen niet van haar afhouden: ze is er maar we kunnen het amper geloven. ’s Nachts weten we het zeker…