‘Kijk,’ wijs ik, ‘die daar hangen, die wil ik hebben.’ Roos volgt mijn voorbeeld en dan staan we allebei met ons hoofd in onze nek naar boven te kijken. Wat ik hebben wil, hangt ver buiten ons bereik.
‘Wat zijn ze mooi, hè?’ zeg ik zuchtend van begeerte.
We hebben al een rondje dorp gefietst, en mooier dan ze hier hangen, vind je ze nergens. Warm oranje rood…
Met afgevallen, lange takken proberen we de blaadjes binnen schaarbereik te brengen, maar dat mislukt jammerlijk.
‘Je kunt de brandweer bellen,’ zegt Roos. Ik zie mezelf wel staan in het ijzeren bakje aan het eind van een ladder.

Weer thuis doe ik via whatsapp mijn beklag tegen een blogvriendin. Oh…maar daar weet zij wel iets op: morgen gaat zij de mooist gekleurde voor me rapen en naar me opsturen. Hoezo, beter een goede buur dan een verre vriendin?

Wachten duurt altijd lang, zeker als tante Post vijf dagen over de bezorging uittrekt. Maar dan: plof!

De blaadjes leg ik te slapen in het telefoonboek. Ze zijn moe geworden van de lange reis 🙂 Saartje springt gezellig op het telefoonboek, trekt een steeltje uit de zijkant, knabbelt het blaadje op en proeft dat het goed is.

Als de blaadjes droog genoeg zijn, gaan Roos en ik aan de slag. Wanneer onze decoraties af zijn, glundert Roos nog harder dan de lichtjes!

Ook herfstlichtjes maken? Klik hier voor de beschrijving.