Keek op de week (52)

Laatste week van jaar is tevens de vreemdste. Ben alsmaar kluts kwijt welke dag het is.
Hoedanook: nog één dag en dan is 2017 geschiedenis. Prima; ben er klaar mee.

Roos hervond zich snel na overdosis slaap. Ging naar kerstmarkt in Maastricht (wat je ver zoekt, is lekker), naar hightea, had filmavondjes en bakte er lustig op los. Homemade granola, bananenbrood en overheerlijke koekjes. En dat alles zonder suiker. Als dát niet zoet is…

Hoezee! Kon regenlaarzen ophalen.
‘Dat is dan 75 euro,’ zei verkoopster in schoenwinkel.
Amuseerde me kostelijk.
‘Er zitten nieuwe zolen onder, hoor mevrouw,’ zei het kind nuffig.
‘Nieuw? Moet je zien, de kiezelsteentjes van m’n laatste rondje zitten er nog tussen. Wat staat daar op je kaartje?’ wees ik.
Verkoopster bekeek het langdurig; alsof ze iedere letter afzonderlijk spelde.
Ik had het woord ondersteboven al zien staan.
‘Garantie,’ zuchtte ze en keek erbarmelijk teleurgesteld.
‘Bedank je bazin voor de service,’ zei ik terwijl ik de winkel uitliep.

Kwam terug van wandeling met Rosa. Onderweg naar huis besloegen alle autoramen. Moest ’s middags nog weg en had geen zin ramen aan binnenkant droog te maken, dus liet raam aan bestuurderskant 10 cm openstaan.
Tijdens lunch ging de bel. De buurman: ‘Weet je dat je autoraam openstaat?’
‘Bedankt dat je het komt zeggen! Ik doe het expres, dan kan het vocht eruit.’
‘Het regent!’
‘Ja, dan nog is m’n auto vanbinnen vochtiger dan buiten.’
Buurman voelde nog net niet aan m’n voorhoofd.
Halfuur later: weer de bel. Hield m’n hart vast. Voor de deur stond onbekende, verregende vrouw achter kinderwagen. ‘Weet u dat uw….’
‘Fijn dat u het komt zeggen, dank u wel! Ik zal ‘m meteen dichtdraaien,’ loog ik. De kans dat ze binnen halfuur weer langs zou lopen, leek me klein.
Dat ge-bemoei: je zou er een warm gevoel van krijgen.

En nu: op naar 2018! Een nieuw jaar met nieuwe kansen.
Lezers: bedankt voor jullie trouwe bezoekjes, aanmoedigingen in tijden van nood, en reacties. Mijn diepe dank voor jullie lieve kaarten, whatpps en cadeautjes. Ga daar vooral mee door.
Veel liefde, voorspoed maar vooral een goede gezondheid. Met veel slaap (-:

♥ Dat het beste van het afgelopen jaar, het slechtste mag zijn in het nieuwe ♥

Keek op de week (51)   

Had 2,50 euro gespaard bij Krui.dvat en ging die stukslaan. Wilde smeersel voor na het douchen en Niv-ea was in aanbieding: 1 + 1 gratis. Pakte twee flessen en oh…horror, las waarschuwing: “Bij twee producten gratis cd van Nick en Simon.”
Wond me vreselijk op. Kunnen ze wel? Alsof leven van gemiddeld mens vlak voor kerst al niet ingewikkeld genoeg is.
Weet trouwens na tig jaar en diverse ezelsbruggen nog steeds niet wie wie is.
Wat moest ik doen om aan cd te ontkomen? Eén fles terugzetten? Aan m’n roodkoperen fluitketel! Zou cd weigeren of – indien caissière aandrong – ‘m aan eerste de beste voorbijganger geven. Desnoods als sjoelschijf gebruiken in winkelcentrum…
Maakte me nodeloos ongerust: cd was op. Ongelofelijk.

‘Schrijf jij nog steeds?’ vroeg man naast me in apotheek.
Kreeg terplekke bijkans zenuwinzinking. Vroeg aan binnenkant van m’n hoofd: wie ís die man? Kreeg geen antwoord.
‘Hoe…eh…weet u dat ik schrijf?’
Kerel keek me wazig aan; alsof ik uit een ui kwam.
‘We hebben ooit op schrijfles gezeten. Vier bijeenkomsten; tien personen.’
Gaapte man aan. Hij had een door het leven getekend gezicht en piepende longen. Maar wát een geheugen.
Het begon langzaam te dagen in mijn Oosten: dit was de man die altijd voorlas uit eigen werk. Hij zag er onschuldig uit.
‘Ik schrijf nog wel eens,’ bekende ik. ‘En u?’
‘Geen tijd meer voor,’ zuchtte hij.

Lekkende regenlaarzen weggebracht.
‘Ik moet speciale lijm bestellen, mevrouw, dus het kan even duren,’ zei bazin van schoenenwinkel.
‘Geeft niet,’ zei ik, ‘áls ze maar gemaakt worden.’

Kind verkeerde afgelopen week één dag in vegetatieve toestand.
Sinds september doet ze dubbele Master aan het Erasmus. Met logischerwijs dubbele tentamens, terwijl dubbele colleges gewoon doorgingen. Ook ’s avonds.
Na tentamen nummer negen, kwam ze thuis met krijtwit gezicht. Zag niet waar Roos ophield en de muur begon.
Ik duwde haar trap op naar boven en Kind liet zich languit op ons bed vallen. Ze sliep voor haar lijf het matras raakte. Deed haar naam eer aan: DoornRoosje.

‘Mannen,’ hoorde ik een vrouw voor me met breek-me-de-bek-niet-open-gezicht tegen een kennis zeggen. ‘Hij ziet het verschil niet tussen een citroen en een grapefruit. Allebei geel, zegt-ie dan.’
‘Die van mij kan ik ook niet om een boodschap sturen,’ sprak kennis moedeloos.
Wilde iets zeggen maar bedacht me. Stel dat ik – naar eer en geweten – zeg dat Joris zelf boodschappenlijsten maakt, alle inkopen doet, let op uiterste verkoopdatum en thuis alles inruimt, dan wil een van die vrouwen ‘m straks hebben, en kan ik zelf boodschappen voor heel de week gaan halen. Doei!

De kerstboom staat. Kaarten stromen binnen. Zelfs cadeautjes!
Kreeg van lieve Zus een DIY optuigkerstboom door brievenbus (-: Met lichtjes: een baken in het donker.

Lieve lezers: fijne kerstdagen! Maak het vooral gezellig met allen die je lief zijn…

Keek op de week (50)

Joris, Roos en ik betraden oude sodafabriek. Het pand van eind 19^e eeuw – waar fotografen camera’s te kort komen – was een feest.
En koud! Maar binnen moesten onze hersenen zo hard werken dat we kou vergaten.
Wij – drie volwassenen in bezit van volledig verstand – lieten ons vrijwillig en tegen betaling, een uur opsluiten voor zinloze maar onweerstaanbare bezigheid. Opdracht: zoek de ketting die een zielig meisje bevrijdt uit klauwen van Dracula.
Alles draaide om cijfers en codes. Code op juiste kistje leverde nieuw spel-onderdeel op: een legpuzzel, sudoku, vreemdsoortige letters, XVI “vertalen” in vier cijfers, geurzakjes determineren en veel, veel raadsels oplossen, zoals:
1) Ik kan niet zonder zuurstof maar heb geen longen
2) De maker wil het niet houden. De koper wil het niet hebben. Degene die het krijgt, weet het niet.
De minuten tikten weg…
Uiteindelijk leverden al onze inspanningen één vreemd woord op. Een woord met te veel letters om slot van doodskist van Dracula te openen. Roos had ergens woordenboek gezien en zocht vertaling: ‘Steen!’
In doodskist naast Dracula lag ketting met daaraan een sleutel.
Nog 1 minuut en 39 seconden…
Sleutel paste in enig overgebleven niet-gekraakte kleine kast. Deur open, tuinmeubelhoes viel naar buiten en daar was het ontsnappingsluik. Op het nippertje!
Joris en ik waren het volgende dag met elkaar eens: zonder Roos zaten we nóg opgesloten in escaperoom. Zij heeft aangeboren intellect en overzicht dat wij ontberen.

Ging met lekkende laarzen naar schoenenwinkel.
‘Heb deze pas laten verzolen maar ze laten los.’
Verkoopstertje keek naar zolen die erbij hingen als natte kranten, en zei met hardgrondige desinteresse: ‘Tja…ze zijn gelijmd. U hebt er zeker mee in de regen gelopen?’
‘Mensen met regenlaarzen doen dat vaker,’ bekende ik.
‘Dáár komt het dus door. Ik denk niet dat ze nog gemaakt kunnen worden.’
‘Denk dan nog eens opnieuw,’ moedigde ik haar aan.
Verkoopster toonde gelaatsuitdrukking van iemand voor wie denken tegennatuurlijk is.
‘Mag ik je bazin even spreken?’ vroeg ik.
‘Die is er vrijdag pas weer,’ klonk het kortaf.
‘Prima. Tot vrijdag!’

‘Wat een herrie van jewelste bij jullie. Is iemand de woonkamer aan het verbouwen?’ vroeg Opa Kakelbont door de telefoon.
‘Nee, dat is Saar. Die wil een groen blaadje, en dat laat ze weten door haar lege schoteltje heen en weer te smijten op de parketvloer.’
‘Sjonge, jonge, het zal je huisdier maar zijn.’
Stiekem vindt Opa Saar wel lief, want mevrouw Konijn staat kwispelstaartend naast Rosa om Opa bij binnenkomst te begroeten.

Zocht plekje midden in de polder want het was weer zo ver.
Jas omhoog, vest en T-shirt ook. Ha, daar waren knoop en rits van m’n spijkerbroek.
Pssssssssssssssst.
Klaar.
Daarna alles weer ophijsen.
Dacht ik klaar te zijn, bolde jas vreemd op. Was geen gezicht. Alles weer omhoog. Bleken franjes van vest in m’n spijkerbroek te zitten. Ik rukte en trok…
‘Hebbie de kouwe pies?’ hoorde ik vrouwenstem vragen. Keek in gezicht van  Verschrikkelijke Sneeuwvrouw. Haar strak getrokken capuchon, jas, skibroek en laarzen waren volledig besneeuwd. Ze was in prettige gezelschap van twee labradors.
Mijn schaamte kende grenzen: met Roos’ Laplandmuts was ik zo goed als onherkenbaar.
‘Ik heb hier ook m’n vaste plekjes, hoor,’ sprak ze geruststellend.
Sneeuwvrouw bleek veel minder verschrikkelijk dan ik dacht.

Keek op de week (49)

In Cultuurhuis stond delegatie mensen in deftige dracht. Plus een tv-camera. Als ik ergens stress van krijg, is het van een (tv)camera.
‘Wat is er aan de hand,’ vroeg ik aan willekeurig slachtoffer.
‘Om vier uur wordt het wandkleed naast ingang onthuld.’
Bracht vliegensvlug geleende boek terug bij bieb. Wilde weg, maar daar had je het gedonder al. Buitendeur bleek gesloten en presentatie begonnen. Keek koortsig in het rond op zoek naar ontsnappingsmogelijkheid.
Pedante man met zijden sjaaltje om de nek riep gezaghebbend: ‘Pak een stoel en ga zitten!’
Dat maak ik toevallig zelf wel uit.
‘M’n hond zit buiten,’ mompelde ik.
‘Die zit er over een halfuur nog steeds, mevrouwtje.’
Wat een poeha! Neem ik toch de nooduitgang. Drong dwars door menigte in richting van verlossende deur.
‘Wilt u naar buiten, mevrouw?’ vroeg zeer, zéér vriendelijke man.
‘Graag,’ zei ik met stralend gezicht. Hij leidde me naar artiestenuitgang en hield zelfs de deur voor me open. Ga deze vrijwilliger voordragen voor lintje bij de koning.

Schreef jaar geleden in Keek op de Week dat ik wilde huilen, schreeuwen, slaan, en gooien met servies. Want: ik was te laat met insturen van Top 2000-lijst. Lurkende binge lezeres was zo vriendelijk mij op deze grove misrekening te attenderen. David Bowie staat maar vijf keer in m’n lijst. Heb me ingehouden. FB-vrienden kunnen lijst bekijken.

Joris’ driedaags congresbezoek aan hoofdstad was moeite waard.
‘Portier voor de ingang. Waanzinnig vriendelijk personeel. Jas en gepakte biezen werden bij balie aangepakt en naar hotelkamer gebracht. Lunch was toppie. Niet deelgenomen aan gezamenlijk diner. Duurde drieënhalf uur! Heb gewoon in restaurant van hotel gegeten.’
Ik voelde iets merkwaardigs in mijn maagstreek. ‘Ben je burgerlijk ongehoorzaam geweest?’
‘Inderdaad,’ gniffelde Man. ‘Je hebt gelijk: je voelt er niets van. De douche was apart, joh. Die stond midden in de kamer. Als je in bad lag, had je uitzicht over de stad. En op andere badgasten.’
‘Kon je die zien liggen?’
‘Uh… nee. Ze lagen te ver weg.
‘Had nou de verderkijker maar meegenomen.’
‘Jaha, een gemiste kans. Toen ik terugkwam van diner, was m’n bed opengeslagen, en lag er op de grond een handdoek met twee pantoffels erop.’
‘Dat méén je niet.’
‘Jawel.’
Ik complimenteerde Man: ‘Knap dat je naar huis teruggekomen bent.’
‘Miste m’n bed. Heb nog een keer aan je gedacht.’
‘Eén hele keer? Toe maar.’
‘Was bij presentatie. Werd kort filmpje getoond waarin David Bowie in 1999 geïnterviewd werd door BBC-journalist Jeremy Paxman. Bowie voorspelt dat over 20 jaar internet hét communicatiemiddel wereldwijd zal zijn. Journalist had z’n bedenkingen en keek very bored.’
‘Jij niet,’ zei ik. ‘Jij ging staan, maakte van je handen een roeptoeter en brulde: “My wife is Bowie’s biggest fan!” Waarna eerst verbaasde blikken, maar daarna een daverend applaus volgde.’
Man schaterde van de lach, maar werd tegelijkertijd beetje blozerig van het idee.
Zo leuk sneu! Heb hard gelachen  geweend. Joris kon niet slapen in eenpersoonsbed. Hotelkamer lag op tiende verdieping pal naast vier liften…