Haar portemonnee is er een van uienleer: als ze ‘m opentrekt, springen de tranen in haar ogen. Voor een drie cent goedkoper brood fietst ze om, en bij het snijden ervan eist ze de kontjes. Bij de slager vraagt ze altijd om ietsje minder, en op het toilet gebruikt ze nooit meer dan twee velletjes wc-papier.
Ze ergert zich misselijk aan de spilzucht van anderen. Neem nou haar vriendin: die wil bij ieder kopje thee een nieuw zakje terwijl je er makkelijk een hele dag mee kan doen; en dan rijdt ze ook nog op een elektrische fiets die geregeld moet worden opgeladen. Zij gaat gillen bij het idee.
Pasgeleden sprak ze een uiterst charmante man; een weduwnaar. Weliswaar eentje met dreigend overgewicht en doorschijnend haar, maar tijdens een praatje dat ze maakten, had zij meteen genegenheid voor hem gevoeld. Ze hadden hun beklag gedaan over mensen die die de ganse dag maar bij je aanbellen, meestal met de vraag of je geld wilt geven voor een goed doel. Het wekte bij hem dezelfde irritatie op als bij haar. Ze hebben dus iets gemeen! Werkelijk een uitstekende basis voor een relatie. Dat kale nonnenbestaan zonder ook maar enig tintje grijs is ze goed zat. Oh, wat zou ze graag een avondje met de charmeur willen doorbrengen. Op zijn kosten.
Op een miezerige avond trekt ze de stoute schoenen aan. Haar hart gaat tekeer alsof ze naar de tandarts gaat, maar dan honderd keer erger.
Bij zijn huis aangekomen, gaat haar hand richting zijn deurbel, als haar oog op een briefje op de deur valt. Bij het lezen van de tekst is het alsof ze een stomp in haar gezicht krijgt, en ze houdt zich ternauwernood staande tegen de muur. De tekst liegt er dan ook niet om:
“Niet aanbellen! Wilt u toch dat ik naar de deur kom?
Bel me dan op mijn mobiel: 06 – 98765432
1.95 euro per minuut.”